ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
19/12/2013
Μέριμνα για τους τραπεζίτες και όχι για τους πολίτες
Πάμπολλες σωρευτικές προϋποθέσεις
Ανισότητα και στις ρυθμίσεις
Χαρακτηριστικές και ύποπτες ατέλειες
Καταφύγιο για τους εργαζόμενους ο ν. 3869/2010 («νόμος Κατσέλη»)
Στην βορά των τραπεζών οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι έμποροι και οι
επιχειρηματίες.
Η κυβέρνηση ξαναχτυπά τους Ελληνες:
- Αφού τα κόμματα της
συγκυβέρνησης επί 15 έτη άφησαν τις τράπεζες να δανείζουν χωρίς κανένα
ουσιαστικό κριτήριο και έσπρωξαν τους πολίτες στον δανεισμό,
- Αφού χρέωσαν τον
ελληνικό λαό ολόκληρο με την σωτηρία των χρεοκοπημένων τραπεζιτών
- Αφού φέρονται με μίσος
στον πολίτη και τον ονοματίζουν υπεύθυνο
Ερχονται με την πρότασή τους να
αποδείξουν για μία ακόμα φορά ότι στόχος τους είναι ο Ελληνας πολίτης
και η ίδια η Ελλάδα.
Δεν περιμέναμε καλύτερα πράγματα από τους κ.κ.
Χατζιδάκη και Σκορδά. Με την μέχρι σήμερα συμπεριφορά τους έχουν
αποδείξει ότι αποτελούν υποστηρικτές των συμφερόντων της κεφαλαιοκρατίας
σε βάρος του ελληνικού λαού και της Ελλάδας.
Δεν περιμέναμε και καλύτερα πράγματα από την
τρόϊκα. Είναι υπάλληλοι της διεθνούς κεφαλαιοκρατίας και θα έπρεπε οι
Ελληνες, όχι μόνο να οργανώνουμε παντού συγκεντρώσεις εναντίον της, αλλά
και όπου τους βλέπουμε να κυκλοφορούν να εκδηλώνουμε την απέχθειά μας
προς τα πρόσωπά τους και όσα πρεσβεύουν.
Το σχέδιο νόμου που παρουσίασε η κυβέρνηση
είναι πραγματικά ατελές, επικίνδυνο και παραβιάζει την συνταγματική αρχή
της ισότητας.
Το νομοσχέδιο όπως παρουσιάστηκε αφορά
ουσιαστικά και τιμωρεί τους ελεύθερους επαγγελματίες και τους εμπόρους, αλλά και όσους πολίτες εργάζονται. Οι
υπόλοιποι μπορούν να προστατευτούν από το ν. 3869/2010.
Ουσιαστικά, το νομοσχέδιο έρχεται να θέσει νέα
επιτρεπτά όρια περιουσίας και εισοδήματος στους Ελληνες. Αν κάποιος θελήσει να τα ξεπεράσει
τιμωρείται.
Το νομοσχέδιο τιμωρεί επίσης την
οικογένεια. Όπως παρουσιάστηκε,
οι ανύπανδροι/ες ευνοούνται, αφού ισχύει και για αυτούς το κριτήριο
εισοδήματος των 35.000 Ευρώ. Στην ίδια αντι-οικογενειακή
λογική κινείται και η μη πρόσθετη προστασία των οικογενειών με δύο ή
ένα παιδιά. Το όριο για μία οικογένεια με δύο παιδιά είναι το ίδιο με
έναν εργένη !!!. Οφειλαν λοιπόν οι εμπνευστές του νομοσχεδίου να
προσαυξήσουν όλα τα όρια που θέτουν για κάθε μέλος της οικογένειας,
αλλά και για τυχόν γονείς που συγκατοικούν με αυτούς.
Μια οικογένεια είναι αυτονόητο ότι χρειάζεται
μεγαλύτερο σπίτι για να καλύψει τις ανάγκες της. Αρα χρειάζεται και
κατοικία με μεγαλύτερο εμβαδόν και μεγαλύτερη αντικειμενική αξία. Αυτή
τίθεται σε κίνδυνο ανεξαρτήτως άλλων συνθηκών (π.χ. ανεργία, μείωση των
εισοδημάτων).
Με τις αντικειμενικές
αξίες σε εξωπραγματικά επίπεδα τίθενται σε άμεσο κίνδυνο οι
ιδιοκτησίες που εξυπηρετούν τις οικογένειες. Ακίνητα των 90 και άνω τ.μ. τίθενται σε άμεσο κίνδυνο κατάσχεσης
και αναγκαστικού πλειστηριασμού (π.χ. διαμέρισμα 100 τ.μ. στον Γ’ όροφο
πολυκατοικίας στο Μαρούσι βρίσκεται ακριβώς στο όριο. Εάν βρίσκεται στον
4ο όροφο, το ξεπερνά). Εάν
λοιπόν κάποια οικογένεια δημοσίων υπαλλήλων απέκτησε ένα τέτοιο
ακίνητο και σήμερα ο ένας έχει τεθεί σε διαθεσιμότητα και ο άλλος
εργάζεται με μειωμένο μισθό, δεν προστατεύονται).
Αυτό που επιτρέπει και επιβάλλει η κυβέρνηση
είναι τελικά να ζούμε φτωχοί σε σπίτια σπηλιές και τούτο διότι αποκλειστικά
οι δικές τους πολιτικές ασκηθείσες επί δεκαετίες προκάλεσαν την
καταστροφή.
Το νομοσχέδιο όμως δεν λαμβάνει και καμία μέριμνα που να σχετίζεται με το
ποσοστό αποπληρωμής των δανείων. Εν ολίγοις, αντιμετωπίζει με τον
ίδιο τρόπο τον δανειολήπτη που έχει ξεπληρώσει π.χ. τα 4/5 του δανείου
αλλά τώρα αδυνατεί με αυτόν που έχει ξεπληρώσει το 1/10 και επίσης
αδυνατεί.
Στις πολλές ατέλειες όσων παρουσιάστηκαν
εντάσσεται και η μη πρόβλεψη της
τύχης της α’ κατοικίας κάποιου που έχει και ένα 2ο ακίνητο και
ξεπερνά το όριο των 270.000 Ευρώ αντικειμενικής αξίας. Ας θέσουμε ως
παράδειγμα μια οικογένεια που έχει κύρια κατοικία με αντικειμενική αξία
190.000 Ευρώ και ένας από τους συζύγους έχει κληρονομήσει και μία άλλη
αξίας 90.000 Ευρώ, δηλ. σύνολο 280.000 Ευρώ. Όπως παρουσιάστηκε το σχέδιο νόμου, αυτή η οικογένεια χάνει και
τα δύο ακίνητά της !!!.
Δεν υπάρχει όμως και καμία πρόβλεψη για τους ανθρώπους που έχασαν την εργασία τους
κατά το τρέχον έτος ή έκλεισαν το κατάστημά τους ή μειώθηκαν
σημαντικά τα εισοδήματά τους. Στην περίπτωση αυτή, ως κατατέθηκε το
νομοσχέδιο, θα λαμβάνονται υπόψη τα εισοδήματα όχι της τρέχουσας αλλά
της προηγούμενης χρονιάς και πιθανόν να χάσουν το ακίνητό τους !.
Η λογική
ανισότητας όμως και ένα ακόμα ουσιαστικό κλειδί για να μην υπάρξει
προστασία (διότι για κάποιους
αυτό είναι το ζητούμενο). Το νομοσχέδιο έχει ως προϋπόθεση εφαρμογής
της προστασίας την καταβολή
χρηματικών ποσών στους δανειστές, χωρίς όμως καμία μέριμνα για την
επιβίωση. Ετσι ένας εργαζόμενος με μισθό 500 Ευρώ θα πρέπει να
καταβάλλει 50 Ευρώ (το 10%). Αρκούν τα 450 για να επιβιώσει ? Όταν οι
μισθοί που λαμβάνουν πάμπολλοι Ελληνες εργαζόμενοι είναι με νόμο κάτω
από τα όρια της φτώχειας, από εκεί θα έπρεπε να ξεκινά η όποια θεώρηση
των καταβολών.
Αντίστοιχα,
προστατεύεται μόνο ο άνεργος που δεν έχει άλλα εισοδήματα εκτός από το
επίδομα ανεργίας. Και εάν τύχει κάποιο μήνα να κάνει κάποια λίγα
ημερομίσθια ; ως έχει το νομοσχέδιο χάνει την προστασία και πρέπει να
πληρώσει το 10% και, εάν δεν μπορεί να ανταποκριθεί, χάνει την κατοικία
του !!!.
Η λογική ανισότητας όμως
αναπτύσσεται πέραν και κατά παραβίαση των συνταγματικών αρχών και ορίων
στο πρόσωπο των ελεύθερων επαγγελματιών και των εμπόρων, δηλ. των προσώπων που δεν μπορούν να
προστατευτούν από το ν. 3869/2010. Σε αυτούς ως όρος προστασίας της
κύριας κατοικίας τους επιβάλλεται η καταβολή του 30% της δόσης των
δανείων τους, ανεξαρτήτως εισοδημάτων. Εάν, δηλαδή, κατά το συνήθως και
κατά τεκμήριο συμβαίνον ένας επιχειρηματίας, ένας έμπορος έχουν λάβει
κάποια επιχειρηματικά δάνεια και αυτό το 30% αντιστοιχεί σε 1.000 Ευρώ το
μήνα τότε πως θα πληρώσουν ? Γιατί αυτή η αντισυνταγματική και εχθρική
ανισότητα μεταξύ των πολιτών ? Τελικά προστατεύεται η πρώτη κατοικία των
ανθρώπων ή και πάλι οι «τραπεζίτες» ?
Η εξέλιξη και το νομοσχέδιο θα θίξουν την
κατοικία όσων δεν μπορούν να ενταχθούν στο «νόμο Κατσέλη».
Μόνη θεμιτή και νόμιμη
συνταγματικά λύση στην περίπτωση αυτή είναι η εξίσωση κάθε κατηγορίας
πολίτη με βάση το εισόδημα και η καταβολή μόνο των ποσοστών που αφορούν
τυχόν στεγαστικό δάνειο.
Επίσης αρρύθμιστο μένει το ζήτημα, εάν ένας
από τους μετέχοντες στην οικογένεια είναι εργαζόμενος και ο άλλος
έμπορος. Τι θα υπολογιστεί τότε ως υποχρέωση καταβολής ?
Οι εγγυητές
(αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες) πάλι μένουν έκθετοι και
απροστάτευτοι.
Σε κάθε όμως περίπτωση το νομοσχέδιο με τις
προϋποθέσεις που θέτει σωρευτικά είναι πραγματικά ύπουλο και επικίνδυνο
για την κύρια και μοναδική κατοικία, το τελευταίο καταφύγιο του
ανθρώπου.
Επειδή το ζήτημα δεν λύνεται με
αποσπασματικές ρυθμίσεις και είναι ουσιαστικό κοινωνικό θέμα,
προτείνουμε συνολική ρύθμιση των εννόμων σχέσεων με πρώτο βήμα το να
περιέλθουν τα δάνεια αυτά στο δημόσιο και σε ειδικό, αυτόνομο οργανισμό
σε επίπεδο δήμου, που θα διοικείται από αιρετούς. Εμείς ως κοινωνία θα
βρούμε τις δίκαιες για όλους λύσεις.
Για περισσότερες πληροφορίες
επικοινωνήστε με τον κο Δημήτρη Καραμήτσα, Αντιπρόεδρο του Νέου ΙΝΚΑ: τηλ.
6936000836.
