Ένα μυθιστόρημα καθρέφτης για την εποχή της κρίσης και της ανθρωποφαγίας.
Ένα χρονογράφημα για τα χρόνια που άλλαξαν τη ζωή όλων μας.
Εξομολογητικό, στοχαστικό, αιχμηρό, αποτυπώνει νηφάλια το χάος έξω και μέσα μας.
|
|
Κατά τη γνώµη µου, το πιο επιτυχηµένο µυθιστορηµατικό χρονικό του πρώτου µισού της δεκαετίας παραµένει Το Blues της ανεργίας του Παναγιώτη Βλάχου.
Αριστοτέλης Σαΐνης,
Εφημερίδα των Συντακτών,
«Πεζογραφία της κρίσης ή κρίσιμη πεζογραφία; (2010-2020)»
Χαίρεσαι άξαφνα το μυθιστόρημα του Παναγιώτη Βλάχου, Το Blues της Ανεργίας, όσο σπάνια έχεις χαρεί βιβλίο Έλληνα συγγραφέα.
Ένα βιβλίο που μπορεί σήμερα να μας υπενθυμίσει πώς κατρακυλήσαμε από το 2010, που μπορούσαμε ακόμα να ελπίζουμε ότι δουλειές υπάρχουν, στο σήμερα, που υπάρχουν μόνο κακοπληρωμένες ή και καθόλου πληρωμένες δουλειές.
Ο Παναγιώτης Βλάχος έγραψε ένα ανθρώπινο, αληθινό, γοητευτικό μυθιστόρημα. Είναι ολοφάνερη η σοβαρή δουλειά, η αγάπη και το μεράκι του. Βαθιά πολιτικό με την κυριολεκτική έννοια του όρου, αναφέρεται σε «πολίτες κι όχι υπηκόους. Και το να είσαι πολίτης απαιτεί ένα τίμημα». Το βιβλίο εμπνέει, προβληματίζει, ταράζει, συγκινεί.
|
|
|
Στη βραχεία λίστα των βραβείων
THE ATHENS PRIZE FOR LITERATURE του περιοδικού (ΔΕ)ΚΑΤΑ
|
|
|
Οι ήρωες καλούνται να περάσουν σ’ ένα άλλο στάδιο της ζωής τους, όσο κι αν επιθυμούν - με σπαραγμό, με τρυφερότητα αλλά και με χιούμορ - να διατηρήσουν τις παλιές τους βεβαιότητες κι ο κόσμος αυτός να παραμείνει αναλλοίωτος.
|
|
Το μυθιστόρημα αναμοχλεύει όλες τις αγωνίες και τα προβλήματα που μας απασχολούν και πάνω στα οποία στοχαζόμαστε. Αφήνει πάντως στο τέλος μια θετική και αισιόδοξη αίσθηση. […] Το να είσαι παρών, το άνοιγμα στον άλλο, η δοτικότητα, η ουσιαστική φροντίδα, η έγνοια, η στοργή είναι ικανά να αναπληρώσουν τις φυσιολογικές ανεπάρκειες κάθε σχέσης και οικογένειας. Κι αν το συμπέρασμα ηχεί κάπως ιδεαλιστικά και δεν θεωρείται καθόλου ρηξικέλευθο ή ακτιβιστικό, το μυθιστόρημά μας έχει την απάντηση: Ίσως τελικά τα πιο συναρπαστικά [πράγματα] να μην είναι και τα πιο σημαντικά. (σ. 235)
Γεωργία Φαρίνου - Μαλαματάρη, The Books' Journal
Εννοώ ότι πρόκειται για μία ιστορία η οποία είναι απολύτως εναρμονισμένη με τη ζωή που γνωρίζουμε, και μάλιστα με την θραυστότητα και το ανερμάτιστό της. Κατά συνέπεια, εισδύει, με τον έναν ή τον άλλον τρόπον, η προσδοκία του αναγνώστη να τοποθετήσει το μυθιστόρημα σε μία θέση απέναντι σε αυτό που γενικώς αντιλαμβανόμαστε ως «το σήμερα»: το παρόν της κρίσης, την οικογένεια (αυτόν τον οικειότατο και ξενότατο χώρο), την αδυναμία των παλαιότερων να προσαρμοστούν στα δεδομένα που αλλάζουν, την αδυναμία όλων μας να αντιληφθούμε μία σταθερότητα που προσδίδει κάποιο νόημα.
|
|
|
[...] Ένας κόσμος όπου το πρωτοσέλιδο μιας παραδοσιακής εφημερίδας και η ανάρτηση σε ένα τυχάρπαστο μπλογκ, το βίντεο ενός ενημερωτικού ρεπορτάζ και ένα post στο Facebook εξισώνονται επικίνδυνα.
|
|
Ο Ραπτόπουλος έχει συνθέσει με αληθινή μαεστρία και πάθος ένα πρωτότυπο καλειδοσκοπικό, πολυφωνικό μυθιστόρημα που εκπλήσσει με την οξύτητα της κοινωνικής παρατήρησης και τη διαύγεια της διερεύνησης του ανθρώπινου ψυχισμού και αφήνει μια αίσθηση μελαγχολίας και πικρής ειρωνείας για τη σκληρή ψηφιακή εποχή μας και το πολιτικό μέλλον της Ελλάδας και της Ευρώπης.
Ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος θέλησε να μιλήσει στο μυθιστόρημά του για την κρίση και το έκανε με επιτυχία χάρη σε μια εύστοχη επιλογή του. Περιγράφοντας πώς ο Έλληνας την αντιμετωπίζει και τη διαχειρίζεται περισσότερο με το θυμικό του παρά με τη λογική του. Και έτσι μάλλον κατάφερε να δώσει μια απάντηση στην εύλογη και συνεχώς επαναλαμβανόμενη ερώτηση πολλών, γιατί, ενώ οι άλλοι που βρέθηκαν σε ανάλογη θέση με μας βγήκαν από την κρίση, εμείς συνεχίζουμε ακόμα να ταλαιπωρούμαστε. Ίσως γιατί το θυμικό μας πυρπολεί μονίμως τη λογική μας…
|
|
|
Ένας επιχειρηματίας προσλαμβάνει στο σπίτι του έναν βοηθό, προκειμένου να βάλει τη χαοτική καθημερινότητά του σε μια τάξη.
Ένα μυθιστόρημα για τη μάχη του ανθρώπου με τον εαυτό του· για την ψευδαίσθηση που δημιουργεί η δύναμη της εξουσίας.
|
|
Η γραφή του είναι πάντα καθαρή και ανεπιτήδευτη, σε κάνει να θες να γυρίσεις και την επόμενη σελίδα. Και φαντάζομαι πως θα συνεχίσω να τον διαβάζω με αμείωτο ενθουσιασμό όσα βιβλία και να γράψει.
Προφανώς και η ανάγνωση ενός βιβλίου του Σωτάκη είναι απαιτητική για ένα πολύ απλό και συνάμα πολύ σύνθετο λόγο: Ο καθένας μας μπορεί να δώσει στο παράδοξο και ιδιόμορφο σύμπαν χαρακτήρων του διαφορετική ερμηνεία και να ‘’δει’’ διαφορετικά πράγματα. Ακριβώς αυτό συνιστά και την επιτυχία του. Είναι πλέον οικείος στη διαχείριση καταστάσεων και προσώπων που ενδεχόμενα στα χέρια κάποιου άλλου συγγραφέα θα μετατρέπονταν σε θλιβερές ή αστείες καρικατούρες.
|
|
|
ΣΥΝΤΑΓΜΑ - ΚΑΤ. Ο οδηγός, με αφορμή έναν άστεγο, έναν «βρωμύλο» όπως τον αποκαλεί, που μπαίνει στο λεωφορείο ενώ αυτός κάνει τα πάντα για να τον εμποδίσει, ξεδιπλώνει έναν λόγο παραληρηματικό, σκληρό, κοινότοπο, φοβικό. Έξω, η έρημη, παρακμάζουσα πόλη σιωπηλά τον ακολουθεί.
|
|
Το κείμενο της Φραγκεσκάκη είναι κυριολεκτικά “γροθιά στο στομάχι”. Χρειαζόταν η ίδια γερό στομάχι, πάθος αλλά και μαστοριά για να μην αναπαράγει κάτι τετριμμένο, αλλά να πλάσει έναν χαρακτήρα που να μπορεί να μιλά έτσι, να σκέφτεται και να προσπαθεί να πείσει τον συνομιλητή του. […] Νομίζω όμως ότι, αν και οδυνηρά τα αισθήματα που προκαλεί, το βιβλίο μεγεθύνει την πραγματικότητα και προσφέρει ουσιαστικά στην κατανόηση του πλησίον μας σήμερα. Στην αυτογνωσία. Σαρξ εκ της σαρκός του μέσου Έλληνα είναι ο οδηγός του Σύνταγμα - ΚΑΤ.
Ανέφερα στην αρχή πως το βιβλίο έχει αυτό το παράδοξο του αλεξικέραυνου. Όταν είσαι κοντά του μπορεί να σε κάψει ή να αποτελέσει μια ασπίδα προστασίας. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή μπορεί να αναγνωρίσουμε πολλές από τις δυσκολίες του οδηγού ως δικές μας. Το ζήτημα είναι πώς θα τις ερμηνεύσουμε και πού θα αποδώσουμε τις αιτίες τους. Κινδυνεύουμε να μας καταπιεί η λογική της ηθικής των βεβαιοτήτων του οδηγού και όχι των ερωτημάτων. Τότε θα έχουμε νομιμοποιήσει αυτή την πορεία των σκέψεων του οδηγού προς τον φόνο. Θα έχουμε νομιμοποιήσει τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, του Παύλου Φύσσα, τις επιθέσεις σε οτιδήποτε δεν ταιριάζει στον κόσμο μας.
|
|
|
HIGH-RISE: ένα επιβλητικό συγκρότημα πέντε υπερσύγχρονων οικοδομημάτων που υψώνονται ως τον ουρανό. Μια αυτάρκης πόλη, σε σχήμα παλάμης, που αναπτύσσεται κάθετα, αποτυπώνοντας την ταξική διαστρωμάτωση των ενοίκων: στους χαμηλότερους ορόφους ζουν οι λιγότερο ευκατάστατοι, στους ψηλότερους οι πιο προνομιούχοι.
(Μετάφραση: Αποστόλης Πρίτσας)
|
|
Tο καλύτερο βιβλίο του Βallard... ένας θρίαμβος»
Τhe Times
«Μεγαλοφυές... το High-Rise είναι ένα γλαφυρό θηριολόγιo γεμάτο εντάσεις, το οποίο εντυπώνεται στο μυαλό του αναγνώστη και τον αναστατώνει».
Martin Amis
«Ανατριχιαστικό… Ο Ballard είναι ένας προφητικός συγγραφέας».
Sunday Times
«Η γραφή είναι αβίαστη, οι παρατηρήσεις ακριβείς, η ιδέα τολμηρή και η ανάπτυξή της άψογη· το καθετί απαιτεί προσοχή και ανάλυση».
Financial Times
|
|
|
|
|
