Η σπηλιά του παππού Γιώργη στο Γομάτι
Η Σπηλιά του παππού Γιώργη
Κείμενο: Κώστας Υψηλάντης
Δημοσιεύθηκε στο 19ο τεύχος του πολιτισμικού περιοδικού "Κύτταρο Ιερισσού", σ. 34
Η ιστορία ξεκινάει σαν παραμύθι.
Μια φορά κι έναν καιρό στα μέσα του 18ου αιώνα ζούσε στο Γομάτι ένας άνθρωπος απλός, ενάρετος και ευλαβής. Είχε γυναίκα και παιδιά και το επάγγελμα του ήταν μυλωνάς. Η ζωή όμως του τα έφερε διαφορετικά απ’ ό,τι αυτός λογάριαζε. Έτσι σε κάποια χρονική στιγμή έχασε την οικογένεια του και από τότε αποτραβήχτηκε από τα εγκόσμια πηγαίνοντας να ζήσει σε μια μικρή σπηλιά που υπήρχε στη χαράδρα που ήταν ο μύλος του.
Το Γεφύρι του Γοματίου
Τον άνθρωπο αυτόν τον ξέραν όλοι οι κάτοικοι της περιοχής ως παππού Γιώργη. Είχε το χάρισμα της ευσπλαχνίας και βοηθούσε τους κατοίκους του χωριού σχεδόν σε όλες τις ανάγκες τους. Πήγαινε αλεύρι, ξύλα, τρόφιμα και διάφορα άλλα αναγκαία είδη κρυφά τη νύχτα σε σπίτια που είχαν ανάγκη.
Η φήμη για τις αγαθοεργίες του είχε διαδοθεί σ’ όλη την ευρύτερη περιοχή. Μ’ αυτό τον τρόπο έζησε το υπόλοιπο της ζωής του, ώσπου μια μέρα γύρω στο 1843 αναχώρησε για τη χώρα των αγγέλων. Οι κάτοικοι του Γοματίου περίλυποι πήραν το άψυχο σώμα του και το έθαψαν στο σημείο όπου σήμερα βρίσκεται το εκκλησάκι του, στη θέση «Μυλωνάδικο γεφύρι».
Ο παππούς Γιώργης όμως εκτός από τις αγαθοεργίες έκανε και πολλά θαύματα. Κυρίως θεράπευε παιδικές ασθένειες που είχαν σχέση με παθήσεις των αυτιών.
Η αναγνώριση της αγιότητας του ως Οσίου Γεωργίου του Γοματιανού έγινε το έτος 1923 έπειτα από ενέργειες του Μακαριστού Μητροπολίτη Ιερισσού Σωκράτη.
Η διαδρομή από την Ιερισσό
Για να επισκεφθούμε το μέρος όπου έζησε ο παππούς Γιώργης και με αφετηρία τα φανάρια στην κεντρική πλατεία της Ιερισσού θα κατευθυνθούμε προς το Γομάτι. Φτάνοντας στην κεντρική πλατεία του Γοματίου, αμέσως μετά την εκκλησία και απέναντι απ’ αυτήν θα ακολουθήσουμε τον παλιό δρόμο που πηγαίνει προς τη Μεγάλη Παναγία και το ελαιοτριβείο του Γοματίου (υπάρχει σχετική πινακίδα). Ο δρόμος στην αρχή είναι στρωμένος με τσιμέντο αλλά πολύ γρήγορα γίνεται χωμάτινος. Σε 3 χλμ. από εκεί θα συναντήσουμε στο δεξί σας χέρι ένα τρίτοξο πέτρινο γεφύρι. Πρόκειται για ένα από τα ομορφότερα παραδοσιακά γεφύρια της Μακεδονίας χτισμένο μάλλον στα τέλη του 18ου ή στις αρχές του 19ου αιώνα και αποτελεί σήμα κατατεθέν του Γοματίου. Εδώ υπάρχει και το εκκλησάκι του Οσίου Γεωργίου του Γοματιανού- παππού Γιώργη.
Το όχημα μας (ότι κι αν είναι αυτό) «μένει» σ’ αυτό το σημείο. Τώρα θα συνεχίσουμε με τα πόδια λόγω του δύσβατου της περιοχής. Το μονοπάτι ξεκινάει αμέσως μετά το γεφύρι (υπάρχει σχετική ξύλινη πινακίδα) και βρίσκεται στη δεξιά πλευρά του δρόμου. Το μήκος τους έως τη σπηλιά του παππού Γιώργη είναι 1000 μέτρα περίπου, διατρέχοντας κατά μήκος ένα μεγάλο μέρος του φαραγγιού. Το τοπίο είναι μαγευτικό!!!
Ένα μικρό ποταμάκι κυλάει μέσα στο φαράγγι σχηματίζοντας σε αρκετά σημεία λιμνούλες που έχουν νούφαρα στην επιφάνεια τους, ενώ στο βυθό τους κολυμπούν ψάρια και ζουν καβούρια του γλυκού νερού. Πριν από μερικά χρόνια είχε γίνει μια αξιέπαινη ενέργεια από το Δήμο Μεγάλης Παναγίας για την ανάδειξη αυτού του υπέροχου τόπου. Έτσι το προϋπάρχον μονοπάτι λιθοστρώθηκε και κατασκευάστηκαν ξύλινα γεφυράκια στα σημεία που χρειαζόταν. Επίσης καλλωπίστηκε και αναδείχτηκε η σπηλιά του παππού Γιώργη.
Η φύση όμως θέλησε να ξανακρύψει το ασκηταριό από τα αδιάκριτα μάτια των πολλών ανθρώπων. Έτσι αρκετά σύντομα μια πλημμύρα κατέστρεψε ένα μεγάλο μέρος αυτών των κατασκευών, κάνοντας έτσι δύσκολη την πρόσβαση σε αυτό. Οι άνθρωποι όμως που θα θελήσουν να το επισκεφτούν θα ανταμειφθούν πλουσιοπάροχα. Κάλλιστα η διαδρομή αυτή θα μπορούσε να έχει χρησιμοποιηθεί από τον Αριστοτέλη και τη διδασκαλία των μαθητών της Περιπατητικής Σχολής του. Υπεραιωνόβιες άριες, βελανιδιές ομορφαίνουν ακόμα περισσότερο τη διαδρομή χαρίζοντας τη δροσιά τους στους οδοιπόρους.
Περπατώντας εκεί νιώθεις ότι μπορείς να συζητήσεις με τον συνοδοιπόρο σου τα πιο βαθιά σου μυστικά, να του εκμυστηρευτείς τους πιο ενδόμυχους φόβους σου κι αν τυχόν τρομάξεις απ’ τις λέξεις σου εύκολα μπορείς να «χτυπήσεις ξύλο» χτυπώντας με το χέρι σου τον κορμό μιας βελανιδιάς έχοντας την ελπίδα ότι η νύμφη που μπορεί να κατοικεί μέσα της, θα σε ακούσει και θα σε προστατέψει από κάθε κακό …..
Φτάνοντας στο τέλος της διαδρομής αντικρίζουμε ψηλά στα ριζά ενός βράχου, το μικρό σπήλαιο του παππού Γιώργη. Βλέποντας το μέρος όπου αυτός έζησε για μια μεγάλη περίοδο της ζωής του, δε μπορούμε να μη θαυμάσουμε την Ιώβεια υπομονή του και να μη νοιώσουμε την ευλογία του.
Είναι ένας τόπος όπου οι νύμφες και οι άγγελοι διεκδικούν το δικό τους μερίδιο απ’ αυτόν.
