Γιουχανάν
ΣΥΓΓΡΑΦΕAΣ: Δημήτρης Παπαχρήστος
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Γιώργος Γιαννούσης
ΕΙΔΟΣ: Μυθιστόρημα ΣΕΙΡΑ: Κορυφή
Πρώτη έκδοση: Ιούνιος 2009
Σελ.: 212 Τιμή: €18,00 ISBN: 978-960-417-267-2
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Ένα ταξίδι που αρχίζει από την Κεφαλλονιά, διασχίζει το Αιγαίο, σταματάει για λίγο στην Ικαρία και τη Σάμο, περνάει απέναντι στη Μικρά Ασία.
Οι ήρωες ζούνε στη Συρία και βιώνουν την τραγωδία της Μέσης Ανατολής, αναζητώντας το Γιουχανάν, τον τόπο της ουτοπίας, όπου οι άνθρωποι γίνονται πουλιά και τα πουλιά άνθρωποι.
Ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα από ένα σημαντικό συγγραφέα.
Λίγα λόγια για το συγγραφέα
Ο Δημήτρης Παπαχρήστος γεννήθηκε στις 31 Ιανουαρίου του 1950, στον Άγιο Γεώργιο Ιστιαίας Εύβοιας.
Τελείωσε το γυμνάσιο το 1968 στην Ιστιαία.
Σπούδασε οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ.
Αρθρογραφεί στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ, είναι διευθυντής του μηνιαίου περιοδικού ΠΟΛΙΤΕΣ (πόλις, πολίτης, πολιτική, πολιτισμός) και είναι παραγωγός και παρουσιαστής ραδιοφωνικών εκπομπών.
Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες και περιοδικά στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έχει κάνει εκπομπές στην τηλεόραση και έχει δημιουργήσει τρία ντοκιμαντέρ, πολιτικού, ιστορικού και οικολογικού περιεχομένου.
Ζει στα Εξάρχεια.
Έχει γράψει και έχουν παιχτεί με επιτυχία τα θεατρικά του έργα:
Ο Νηρέας Βάρας
Έρωτας και θάνατος στο ίντερνετ
Η Μπράχαινα
Χωρίς επιστροφή
Ποιήματα:
Με το ποδήλατο
Διάτρητος
Θυμός
Μυθιστορήματα:
Ο άλλος Κεμάλ
Το μοναστήρι να ’ν’ καλά
Οργισμένος Άγγελος
Το άγριον όρος της ψυχής
Ο ήλιος του Μουσείου
Έξοδος ονείρου
Ζούσε τη ζωή του σαν να τη θυμόταν
Γεώργιος Βιζυηνός: Ο τρυφερόκαρδος κος Γ. Β.
Άλλα:
Εκ των υστέρων
Το Πολυτεχνείο ζει; 30+1
(Επιμέλεια συλλογικής έκδοσης, για τη Δικτατορία)
Οπισθόφυλλο
Ένα μυθιστόρημα στο σήμερα, όπου το χθες και το αύριο δένονται με την κόκκινη κλωστή της μνήμης και της ιστορίας.
Ένα ταξίδι που αρχίζει από την Κεφαλλονιά, διασχίζει το Αιγαίο, σταματάει για λίγο στην Ικαρία και τη Σάμο, περνάει απέναντι στη Μικρά Ασία.
Οι ήρωες ζούνε στη Συρία και βιώνουν την τραγωδία της Μέσης Ανατολής, αναζητώντας το Γιουχανάν, τον τόπο της ουτοπίας, όπου οι άνθρωποι γίνονται πουλιά και τα πουλιά άνθρωποι.
Ο Ίκαρος και η Πανωραία ζούνε τον έρωτα έως θανάτου, κολυμπώντας στα απύθμενα βάθη της ύπαρξης, όπου τα κουπιά γίνονται φτερά.
O Δημήτρης Παπαχρήστος για το νέο του βιβλίο «Γιουχανάν» σε μία συζήτηση με την Μαργαρίτα Σύρκου -υπεύθυνη επικοινωνίας των εκδόσεων Εμπειρία Εκδοτική:
Γιουχανάν... το νέο σας βιβλίο...τι σημαίνει «Γιουχανάν»;
«Είναι ένα όνομα που το έφτιαξα εγώ, ένα βιβλίο που ξεκινάει από την Κεφαλονιά, με αληθινά γεγονότα, την περίοδο που καίγεται η Πελοπόννησος και η Πάρνηθα.
Ο ήρωάς μου, ο Ίκαρος καλείται να κάνει τα αποκαλυπτήρια ενός μνημείου στο όνομα 13 νεκρών στην πυρκαιά που έγινε στην Ικαρία το 1993, μεταξύ των νεκρών ήταν και μια μάνα που δεν άντεξε που είδε νεκρή την 15χρονη κόρη της και κρεμάστηκε από το ίδιο δέντρο που την είδε καμμένη.
Επειδή η πραγματικότητα μάς ξεπερνάει και η φαντασία τρέχει από πίσω της, αρχίζει το ταξίδι χωρίς προορισμό.
Πέρα, όμως, από τις διηγήσεις, τους ήρωες, τις αφηγήσεις, την ιστορία που κουβαλάει, είναι μία αντιστροφή ενός επώδυνου και επικίνδυνου ταξιδιού.
Διότι οι ήρωες του βιβλίου, ο Ίκαρος και η Πανωραία μέσα από τον πόνο από τα μάτια των λαθρομεταναστών του νησιού επιλέγουν να κάνουν την αντίστροφη διαδρομή, την επικίνδυνη, να μπούνε σε νταλίκα, να περάσουνε σύνορα χωρίς διαβατήρια και να πάνε εκεί που οι άλλοι φεύγουν γιατί δεν μπορούν να ζήσουν.
Διαλέγουν το δρόμο τον επικίνδυνο και αυτό τους δίνει νόημα στη ζωή.
Αυτό το ταξίδι λοιπόν δεν έχει σημασία εάν το πληρώσουν ακριβά ή όχι.
Είναι το ταξίδι που από μόνο του είναι κάτι παραπάνω από την Ιθάκη.
Γιατί το Γιουχανάν είναι ο τόπος της ουτοπίας, αλλά για μένα και ο πραγματικός και ο αληθινός.
Γι αυτό έγραψα και το βιβλίο, διότι το Γιουχανάν μπορούν να δημιουργήσουν οι άνθρωποι όταν συνυπάρξουν με τα στοιχεία της φύσης, με τα ζώα, με τα φυτά, τη ζούγκλα που υποτίθεται μεταφέρεται στην κοινωνία και να υποτάξουν τον ισχυρό, δείχνοντάς του την αδυναμία που έχει.
Εκεί αυτός ο τόπος είναι που φεύγεις από τον πολιτισμό της βαρβαρότητας και της επιτάχυνσης και οι άνθρωποι μπορούν να βγάλουν φτερά και να πετάξουν, όχι σαν αεροπλάνα με σιδερένια φτερά αλλά σαν φτερωτά άλογα. Και ταυτόχρονα, τα πουλιά μπορούν να γίνουν άνθρωποι μέσα σε μια συνύπαρξη που δεν έχει ως εμπόδιο το φόβο και την τρομοκρατία.»
Σήμερα τόσο λείπει η ουτοπία, η χαρά να ονειρευόμαστε, να γίνουμε πιο ρομαντικοί...
«Ναι πάνε να στερήσουμε από τους ανθρώπους τη δυνατότητα να κλαίνε, να συναισθάνονται, γιατί εγώ πιστεύω ότι το συναίσθημα είναι το όπλο που έχει ο άνθρωπος για να συντρίψει τη σκληρή πραγματικότητα και επειδή κάνουνε τον άνθρωπο κυνικό, φοβισμένο, τρομοκρατημένο, άρα υποταγμένο, τότε τον κάνουνε και αριθμό χωρίς πρόσωπο, χωρίς όνομα, χωρίς ψυχή».
Το βιβλίο σας μας ταξιδεύει σε ελληνικά μέρη: στην Κεφαλονιά, την Ικαρία, τη Σάμο και καταλήγει στη Μικρά Ασία...πόσο τυχαία ήταν η επιλογή των μερών αυτών;
«Δεν είχα σκοπό μετά το βιβλίο μου για τον Βιζυηνό να κάνω αυτό το ταξίδι. Αρχίζουν οι ήρωές μου να μου υπαγορεύουν τι να γράψω και η διαδρομή αυτή δεν μπορούσε να είναι άλλη από αυτή που περιγράφω, διότι ζούμε στη Μεσόγειο, είναι το μέσον της γης, οπού εδώ διασαλεύεται η τάξη του πλανήτη».
Αφιερώνετε το βιβλίο σας στην Ευτυχία … πως θα φτάσουμε σε αυτήν;
«Η επανάσταση τελειώνει στην ευτυχία.
Η επανάσταση δεν γίνεται παρά μόνο όταν τελειώνει στην Ευτυχία.
Ό,τι κάνουμε θα πρέπει να βοηθήσουμε τον άνθρωπο να γίνει καλύτερος και να ζει ευτυχισμένα.
Η λέξη αυτή θεωρείται τώρα προσβολή, ντροπή.
Έχουμε αποδεχτεί ότι δεν υπάρχει δυνατότητα να είμαστε έστω και μια στιγμή ευτυχισμένοι. Υπάρχει συνέχεια, τίποτα δεν έχει τελειώσει και δεν θα τελειώσει ποτέ, από τη στιγμή που έχει υπάρξει αληθινά, θα το βρουν οι επόμενοι μπροστά τους και θα γίνει σταθμός ανεφοδιασμού για τη συνέχεια του αγώνα.
Εγώ δεν έλεγα τυχαία κάποιες κουβέντες στο Πολυτεχνείο.
Είδα ότι μπήκαν μέσα τα τανκς, είδα ότι σκοτώθηκαν άνθρωποι και όμως είπα: «ο αγώνας συνεχίζεται με ό,τι όπλο διαθέτει ο καθένας μας».
Ποια είναι τα όπλα της νέας γενιάς;
«Είναι η νιότη, να αποδείξουν ότι είναι νέοι και αυτό είναι το υπέρτατο όπλο.
Ναι να αποδείξουν ότι είναι νέοι, μια φορά θα το κάνουν αυτό.
Και εάν αποδείξουν, όταν πρέπει, ότι είναι νέοι ίσως πεθάνουν και με την αρρώστια της νιότης».
Εάν είχατε ένα μικρόφωνο, σαν και αυτό που μιλούσατε στο Πολυτεχνείο, τι θα βροντοφωνάζατε σήμερα στους νέους;
«Να βρει ο καθένας το δικό του δρόμο.
Και αυτός είναι ο δρόμος που θα ανοίξουνε μαζί με αυτούς που μοιάζουνε.
Όταν ήμουν πιτσιρικάς ένας Γάλλος ποιητής έλεγε ότι: «έχω ανάγκη από ανθρώπους που μου μοιάζουνε».
Εγώ τον συμπληρώνω ότι έχω ανάγκη από ανθρώπους που μου μοιάζουνε όχι για να είμαστε ίδιοι αλλά για να κάνουμε πράγματα μαζί».
