Μπορείτε να επισκεφτείτε και τον ιστοχώρο του κάνοντας ΚΛΙΚ ΕΔΩ
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα χαλκιδική. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα χαλκιδική. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2019
ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΑ ΠΙΑΝΑ ΚΑΙ ΛΑΤΕΡΝΕΣ
Μπορείτε να επισκεφτείτε και τον ιστοχώρο του κάνοντας ΚΛΙΚ ΕΔΩ
Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2019
Η Μαρούδα και οι καλικάτζαροι (ένα παραδοσιακό παραμύθι καταγεγραμμένο στην Ιερισσό)
Η Μαρούδα και οι καλικάτζαροι
Το όμορφο αυτό Χριστουγεννιάτικο παραμύθι έχει καταγραφεί στην Ιερισσό από τον συνεργάτη της ομάδας του "Κυττάρου", Ιωάννη Πλιούκα. Δημοσιεύθηκε στο 17ο τεύχος/2018 του περιοδικού "Κυττάρο Ιερισσού", σ. 32-33.
Κείμενο: ΓΙΑΝΝΗΣ Π. ΠΛΙΟΥΚΑΣ
Μια φορά κι ένα καιρό στην άκρη του χωριού ζούσε μια γυναίκα με τις δυο της κόρες την Άννα και την Μαρούδα. Η Άννα ήταν κανονική της κόρη και η Μαρούδα παρακόρη, ψυχοκόρη όπως την έλεγαν τότε.
Την Άννα την αγαπούσε και την φρόντιζε πάρα πολύ. Της έφτιαχνε ό,τι φαγητά της άρεσαν και της έραβε ωραία φορέματα. Ενώ στη Μαρούδα έδινε ό,τι φαγητά περίσσευαν και ό,τι φορέματα δεν ήθελε η Άννα. Την Μαρούδα όμως δεν την στενοχωρούσαν αυτά και ούτε την ένοιαζαν γιατί ήταν χαρούμενη και καλή κοπέλα. Γι’ αυτό και την αγαπούσε όλη η γειτονιά και όλο το χωριό. Τα παλικάρια του χωριού δεν έχαναν ευκαιρία να περνούν από την γειτονιά της να την καλημερίζουν και να πιάνουν κουβέντα μαζί της. Ακόμα και τα ζώα που είχαν στην αυλή που τα φρόντιζε και τα περιποιούταν η Μαρούδα την αγαπούσαν κι όταν την έβλεπε ο μεγάλος πετεινός που είχαν στην αυλή ανέβαινε στη σκεπή και χτυπώντας τα φτερά του φώναζε χαρούμενα «κικιρίκου κικιρίκου ήρθε η καλή μας η Μαρούδα να μας ταΐσει και να μας ποτίσει κικιρίκου κικιρίκου»
Όταν τα έβλεπε όλα αυτά η παραμάνα της ζήλευε πολύ και θύμωνε.
Μια χρονιά σαν πέρασε καιρός και ήρθαν τα Χριστούγεννα οι νοικοκυραίοι και οι νοικοκυρές άρχισαν τις ετοιμασίες. Καθάριζαν τα σπίτια και έπλεναν τα ρούχα. Ζύμωναν ψωμιά και ετοίμαζαν γλυκά. Έσφαζαν τα γουρούνια και ετοίμαζαν παστό, πλιμιβριές και λουκάνικα. Εκείνες τις μέρες όμως έβγαιναν και τα καλικατζαράκια που πείραζαν και έκανα ζημιές σε όλα τα σπίτια για να γελάνε με τους ανθρώπους. Για αυτό και οι νοικοκυρές κλείδωναν στα ντουλάπια τα γλυκά και τα ψωμιά για να μην τα βρίσκουν τα καλικατζαράκια και τα μαγαρίσουν. Οι νοικοκυραίοι κρεμούσαν τα λουκάνικα σε ένα ξύλο μπροστά στο τζάκι και βάζαν φωτιά γιατί τα καλικατζαράκια φοβόταν τη φωτιά και δεν τα πλησίαζαν για να μην τα κάψει. Ένα άλλο που φοβόταν τα καλικατζαράκια ήταν ο ήλιος. Γι΄ αυτό και έβγαιναν πάντα νύχτα να κάνουν τις σκανδαλιές τους.
Μια από κείνες τις μέρες λοιπόν φώναξε την Μαρούδα η παραμάνα της και της είπε «Αύριο Μαρούδα θα πάμε στο λάκκο στα Πλακιά να πλύνουμε και να καθαρίσουμε τα ρούχα για τα Χριστούγεννα».
Ξύπνησε νωρίς νωρίς το άλλο πρωί η Μαρούδα και αφού ετοίμασε τον γαϊδουράκο τον φόρτωσε με τα ρούχα και το καζάνι και ξεκίνησαν με την παραμάνα της για τον λάκκο. Αφού έπλυναν τα ρούχα, τα άπλωσαν στα τριγύρω κλαδιά για να στεγνώσουν. Η ώρα όμως πέρασε·νύχτωσε και τα ρούχα δεν στέγνωσαν και λέει τότε η παραμάνα.
«Εγώ Μαρούδα θα πάρω τον γάιδαρο και θα φύγω να γυρίσω στο χωριό. Εσύ θα μείνεις να φυλάς τα ρούχα μη μας τα κλέψουν και έρθουν και οι καλικάτζαροι και μας τα λερώσουν».
«Εγώ Μαρούδα θα πάρω τον γάιδαρο και θα φύγω να γυρίσω στο χωριό. Εσύ θα μείνεις να φυλάς τα ρούχα μη μας τα κλέψουν και έρθουν και οι καλικάτζαροι και μας τα λερώσουν».
Τότε η καημένη η Μαρούδα είπε:
«Πως θα μείνω μόνη εδώ; Φοβάμαι»
Και η παραμάνα της απάντησε:
«θα κάνεις αυτό που σου λέω και το νου σου στα ρούχα».
Σαν νύχτωσε για τα καλά η Μαρούδα πήγε και κρύφτηκε από τον φόβο της πίσω από κάτι κλαδιά. Σαν πέρασαν τα μεσάνυχτα άκουσε φωνές και τραγούδια που όλο και πλησίαζαν κοντά της και άκουσε τις φωνές να λένε
«Ελάτεεεεε κάποια ρούχα είναι εδώ απλωμένα· ελάτε να τα βρωμίσουμε για να γελάσουμε».
Όταν η Μαρούδα κατάλαβε ότι οι φωνές που άκουσε ήταν από τα καλικατζαράκια βγήκε από την κρυψώνα της και άρχισε να φωνάζει και να λέει:
«Φύγετε από δω είναι δικά μου τα ρούχα μην τα πειράζετε».
«Και ποια είσαι εσύ;» ρώτησαν τα καλικατζαράκια
«Είμαι η Μαρούδα» απάντησε τότε αυτή.
Και τότε οι καλικάτζαροι πιάστηκαν σε κύκλο γύρω της και χορεύοντας τραγουδούσαν:
«Τα ρούχα της Μαρούδας θα τα κατουρήσουμε και θα τα λερώσουμε τραλαλά τραλαλά».
Τότε άρχισε να κλαίει η κοπέλα και τα καλικατζαράκια ρώτησαν:
«Γιατί κλαις; Μας φοβάσαι;».
«Όχι» απάντησε η Μαρούδα «κλαίω γιατί άμα τα λερώσετε θα έρθει η μάνα μου το πρωί και θα με μαλώνει».
Τότε ο αρχικαλικάτζαρος της είπε «αφού σε μαλώνει η μάνα σου να σε πάρουμε στη χώρα μας να σε κάνουμε νύφη να σε παντρέψουμε με ένα καλικάτζαρο».
«Να έρθω λέει η Μαρούδα αλλά πώς να εμφανιστώ έτσι; Με το παλιό φουστάνι;».
«Θα σου φέρουμε εμείς φουστάνι» είπαν τα καλικατζαράκια και έφυγαν. Σε λιγάκι γύρισαν με ένα πανέμορφο φόρεμα με δαντέλες και βελούδα και το έδωσαν στη Μαρούδα.
«Τώρα είσαι ωραία νύφη» είπαν οι καλικάτζαροι «έλα μαζί μας».
«Να έρθω» απαντάει η Μαρούδα «αλλά έτσι; Με τα παλιά τα γρουνοτσάρουχα που φοράω θα γίνω νύφη;».
«Τι παπούτσια θες;» την ρώτησαν τότε κι αυτή απάντησε:
«θέλω ένα ζευγάρι όμορφα και ακριβά παπούτσια».
«Θα σου φέρουμε εμείς παπούτσια» είπαν τα καλικατζαράκια και έφυγαν. Σε λίγο γύρισαν με ένα ζευγάρι όμορφα και ακριβά παπούτσια.
«Τώρα είσαι έτοιμη» λένε πάλι όλα μαζί «έλα μαζί μας!»
«Ναι, ναι, να έρθω!» απαντάει η κοπέλα «αλλά μ΄αυτά τα μαλλιά; Θέλω και ένα χρυσό χτένι να τα χτενίσω και να τα περιποιηθώ. Πως θα εμφανιστώ έτσι;».
«Θα σου φέρουμε εμείς χτένι» ξαναλένε τα καλικατζαράκια και φεύγουν τρέχοντας. Σε λίγη ώρα γύρισαν με ένα υπέροχο χρυσό χτένι με πολλά πολύτιμα χρωματιστά πετράδια πάνω. Μόλις χτένισε τα μαλλιά της η Μαρούδα με μια φωνή τα καλικατζαράκια είπαν
«ΤΩΡΑ είσαι έτοιμη!»
«Ναι λέει η Μαρούδα αλλά… πως θα εμφανιστώ στο γαμπρό χωρίς μπιλιτζίκια;»
«Θα σου φέρουμε εμείς μπιλιτζίκια» φώναξαν πάλι όλα μαζί και χάθηκαν μέσα στη νύχτα. Σε λίγη ώρα γύρισαν πίσω με τα λαμπρότερα μπιλιτζίδια που είχε δει η Μαρούδα. Φλουριά για το λαιμό, σκουλαρίκια για τα αυτιά, βραχιόλια και δαχτυλίδια για τα χέρια. Μόλις τα φόρεσε η Μαρούδα όλα τα καλικατζαράκια έμειναν με ανοιχτό το στόμα.
Μόλις συνήλθαν από τον θαυμασμό είπαν:
«τώρα είσαι έτοιμη και σαν πριγκίπισσα!! Άντε να φεύγουμε τώρα για τη χώρα μας γιατί περνάει η νύχτα και θα ξημερώσει».
«Ναι» απάντησε η Μαρούδα «μόνο που…»·
«Μόνο που τι;» ρώτησαν οι καλικάντζαροι!
«Να… με όλα αυτά τα υπέροχα ρούχα και μπιλιτζίκια πώς θα πάω με τα πόδια; Τις νύφες τις παγαίνουνε καβάλα σε άλογο. Κι έτσι όπως είμαι στολισμένη μου πρέπει άλογο με χρυσή σέλα και χρυσά χαλινάρια»
«Θα σου φέρουμε εμείς ένα άλογο» είπαν και έφυγαν γρήγορα. Σε κάμποση ώρα επέστρεψαν με ένα όμορφο άσπρο άλογο με στολισμένη σέλα και πολλά στολίδια.
Την ώρα που έφερναν το άλογο άκουσαν μακριά από το χωριό τους πετεινούς να φωνάζουν «κικιρίκου κικιρίκου ξυπνήστε χωριανοί να πάτε στις δουλείες σας βγαίνει ο ήλιος κικιρίκουυυυυυυ».
Όταν το άκουσαν οι καλικάτζαροι όλοι μαζί τρομαγμένοι με μια φωνή φώναξαν «ο ήλιος! Βγαίνει ο ήλιος» και άρχισαν να τρέχουν να πάνε να κρυφτούν να μην τους κάψει ο ήλιος.
Έμεινε λοιπόν μόνη η Μαρούδα με όλα τα στολίδια και το άλογο που της έφεραν οι καλικάντζαροι.
Πίσω στο σπίτι της η παραμάνα της αφού ξημέρωσε βγήκε στο δρόμο και κοιτούσε αν επέστρεφε η Μαρούδα και έλεγε «πάει η Μαρούδα… απόψε την πήραν οι καλικάτζαροι».
Σαν το άκουσε ο μεγάλος πετεινός ανέβηκε πάνω στη σκεπή και κοιτούσε κι αυτός δεξιά κι αριστερά αν έρχεται η Μαρούδα. Ξαφνικά άρχισε να φωνάζει «κικιρίκουυυυ έρχεται η Μαρούδα. Έρχεται στολισμένη πάνω σε άλογο σαν πριγκίπισσα κικιρίκουυυυ».
Η παραμάνα τον μάλωσε «ξουτ παλιοπετεινέ τη Μαρούδα την πήραν οι καλικάτζαροι».
Σαν έφτασε η Μαρούδα στο σπίτι της στολισμένη η μάνα της άρχισα να την καλοπιάνει και να την ρωτάει πού βρήκε όλα αυτά τα στολίδια και το άλογο και η Μαρούδα απάντησε ότι το προηγούμενο βράδυ της τα χάρισαν οι καλικάτζαροι. Τότε η μάνα φώναξε την Άννα, την κόρη της, και της είπε:
«Σήμερα θα πας κι εσύ στο λάκκο να πλύνεις ρούχα κι όταν έρθουν οι καλικάτζαροι θα ζητήσεις πιο όμορφα στολίδια και φορέματα. Και άλογο, μην ξεχάσεις το άλογο».
Πήγε λοιπόν η Άννα, άπλωσε τα ρούχα και κρύφτηκε πίσω από τα κλαδιά και περίμενε να εμφανιστούν οι καλικάντζαροι. Πράγματι σε λίγη ώρα μόλις σκοτείνιασε άκουσε τα τραγούδια τους. Εμφανίστηκε μπροστά τους και τους παρακάλεσε να μην της πάρουν τα ρούχα γιατί θα την μάλωνε η μάνα της.
« Είσαι η Μαρούδα;» την ρώτησαν.
«Όχι δεν είμαι η Μαρούδα, είμαι η Άννα» τους απάντησε.
«Που πήγε η Μαρούδα;»
«Η Μαρούδα έφυγε» τους είπε.
«Εντάξει τότε θα πάρουμε εσένα για νύφη» είπαν οι καλικάτζαροι.
«Θα έρθω απάντησε η Άννα αλλά θέλω φουστάνι, παπούτσια, χτένι, κοσμήματα και άλογο» ζητώντας όλα μαζί όσα είχε πάρει το προηγούμενο βράδυ η αδερφή της σιγά σιγά.
«Εμείς θα στα φέρουμε» φώναξαν τα καλικατζαράκια και έφυγαν γρήγορα. Σε λίγη ώρα γύρισαν με όλα όσα ζήτησε η Άννα. Έτσι η άμυαλη Άννα δεν είχε άλλη δικαιολογία και αναγκάστηκε να τα ακολουθήσει στη χώρα τους.
Την άλλη μέρα το πρωί η μάνα βλέποντας ότι η ώρα περνούσε και η Άννα δεν ερχόταν είπε στον πετεινό: «ανέβα βρε στα κεραμίδια να δεις αν έρχεται η Άννα μου».
Αφού δεν πήρε απάντηση από τον κόκορα ανήσυχη βγήκε στο δρόμο και φώναζε «αχ τί έπαθα η δόλια; Αυτό που ήθελα για την Μαρούδα το έπαθε η Άννα μου».
Κανείς ποτέ δεν έμαθε τίποτα για την Άννα από τότε.
Όσο για την Μαρούδα καλοπαντρεύτηκε με ένα καλό και εργατικό παλικάρι και έκανε πολλά παιδιά. Ποτέ δεν της έλειψε τίποτα και ήταν πάντα ευτυχισμένη.
Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα
Παππούς με εγγόνια [Φωτογραφία της Σοφίας Υψηλάντη]
Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2018
ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΑ ΠΙΑΝΑ ΚΑΙ ΛΑΤΕΡΝΕΣ
Μπορείτε να επισκεφτείτε και τον ιστοχώρο του κάνοντας ΚΛΙΚ ΕΔΩ
Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2018
ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΑ ΠΙΑΝΑ ΚΑΙ ΛΑΤΕΡΝΕΣ
Μπορείτε να επισκεφτείτε και τον ιστοχώρο του κάνοντας ΚΛΙΚ ΕΔΩ
Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2018
ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΑ ΠΙΑΝΑ ΚΑΙ ΛΑΤΕΡΝΕΣ
Μπορείτε να επισκεφτείτε και τον ιστοχώρο του κάνοντας ΚΛΙΚ ΕΔΩ
Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2018
Εμείς επενδύουμε στη ζωή
Δήμος Αριστοτέλη – ένας φιλόξενος τόπος με πλούσια πολιτισμική και φυσική κληρονομιά. Αυτά ήρθε να ταράξει ένας σεισμός – όχι σεισμός που γκρεμίζει σπίτια και βουλιάζει χωριά, άλλα ένας σεισμός που διχάζει κοινωνίες, γκρεμίζει συνειδήσεις, και δημιουργεί ένα απέραντο χάσμα. Ο σεισμός της Eldorado. Παντού στον κόσμο, η ίδια ιστορία. Όσο πιο επιβαρυντικό είναι για έναν τόπο το σχέδιο εξορυκτικής δραστηριότητας, τόσο μεγαλύτερη η ανάγκη για βελτίωση του προσωπείου της εξορυκτικής εταιρίας. Ονομάζεται "κοινωνική εταιρική ευθύνη" - μια προσπάθεια να δείξει η εταιρία κοινωνική ευαισθησία, να μετατρέψει τον εαυτό της σε αναπόσπαστο, ευεργετικό εταίρο της τοπικής κοινωνίας. Με το ένα χέρι υποσκάπτει τις συνθήκες που εξασφαλίζουν ένα υγιές περιβάλλον ζωής για τον τόπο, με το άλλο αρπάζει -ή και ενίοτε δημιουργεί- "χρυσές ευκαιρίες" για χορηγείς με θετικό κοινωνικό πρόσημο. Ένα συνέδριο εδώ, ένα ταξίδι για δημοσιογράφους εκεί, μια συνδρομή σε πυρόσβεση, ένα πρόγραμμα τουριστικού οργανισμού ή μια αθλητική διοργάνωση παραπέρα. Όταν αρνούνται τοπικές κοινωνίες και τοπικές αρχές να συναινέσουν στο χτίσιμο αυτού του άλλοθι, καταστρατηγούν ή υπερασπίζονται το δημόσιο συμφέρον;
Οι "επενδύσεις με κάθε κόστος" έχουν ήδη κοστίσει πολύ στην Χαλκιδική. Χρειάστηκαν δεκαετίες πολιτικής-εταιρικής διαπλοκής στην περιοχή για να αδειοδοτηθούν, χρησιμοποιήθηκε η οικονομική κρίση για να δικαιολογήσει την ανάγκη τους, δόθηκαν εγκρίσεις βασισμένες σε ελλιπής και τρωτές μελέτες, άλλαξαν νόμοι για να τις στηρίξουν, ποινικοποιήθηκε ένας κοινωνικός αγώνας. Η πολιτική διαπλοκή δεκαετιών προετοίμασε, έστισε και σήμερα υλοποιεί ένα εξορυκτικό σχέδιο που αντί για ανάπτυξη ισοδυναμεί με την καταστροφή του τόπου και της δυνατότητας του να συνεχίσει να υποστηρίζει τη ζωή. Ένα εξορυκτικό σχέδιο το οποίο υλοποιείται με συνεχείς παραβιάσεις περιβαλλοντικών όρων, το οποίο στηρίζεται σε ξύλινα επιστημονικά πόδια.
Η αλήθεια είναι μια. Τα ίδια τα "επενδυτικά σχέδια" -εφόσον ισοδυναμούν με την καταστροφή ενός τόπου- γεννούν τον αγώνα εναντίον τους. Όσα χρηματικά ποσά κι αν ξοδέψει μια εταιρία σε συμβούλους επικοινωνίας ή ειδικούς στρατηγικού σχεδιασμού κι εξομάλυνσης σχέσεων με την τοπική κοινωνία, τα “βάρη” της δεν "αίρονται" τόσο εύκολα, και η τοπική κοινωνία δεν θα "καθίσει κάτω απ' τη μπάρα" όταν αγωνίζεται για την υπεράσπιση της ζωής του τόπου. Οι υπηρεσίες μεμονωμένων ανθρώπων μπορεί να αγοράζονται, η κοινωνική συναίνεση όμως όχι.
Στο δικό μας αφήγημα, οι νόμοι, οι συνθήκες, οι διακρατικές συμφωνίες με εταιρικά μεγαθήρια δεν είναι φυσικοί νόμοι που διέπουν αναπόφευκτα το σύμπαν. Είναι συνθήκες που πρέπει ν' αλλάξουν έτσι ώστε να διασφαλίζουν το δημόσιο συμφέρον και την κοινωνική ευημερία. Οι κυβερνήσεις, τα κοινοβούλια, οι κρατικοί μηχανισμοί υπάρχουν για να υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον και το κοινωνικό σύνολο – όχι πρόσκαιρα και ευκαιριακά, άλλα στο διηνεκές. Η αλληλεγγύη, και οι κοινωνικοί αγώνες είναι πιο δυνατοί από την ποινικοποίηση, την προπαγάνδα και τη διαπλοκή. Ο χρυσός τους δε βρίσκεται μόνο στις Σκουριές του κόσμου. Χρυσός τους είναι και η σιωπή μας. Και δεν τους τον χαρίζουμε.
Καθώς βιαζόταν η αλήθεια, βιαζόταν ο τόπος μας και οι ζωές μας. Και αρχίζει το κυνήγι, αρχίζει η κόλαση της τρομοκράτησης της κοινωνίας. Απ' τη μια να μην μπορείς να κοιμηθείς βλέποντας τον Κάκκαβο να χάνεται, κι απ' την άλλη να πετάγεσαι στον ύπνο σου να μη σου σπάσουν την πόρτα του σπιτιού σου κι αρπάξουν τον άντρα σου, το παιδί σου. Ξημερώνει, και ξυπνάς σε μια φυλακή. Κι αναρωτιέσαι τι είναι αυτό που θα σε κάνει να σταθείς ξανά όρθιος, να συνεχίσεις να παλεύεις για τη λευτεριά σου και τον τόπο σου. Είναι όμως κάτι δυνατό, είναι η αλήθεια, είναι η ζωή. Είναι η συνέχεια του να είσαι άνθρωπος.
Δεν σωπάσαμε μπροστά στην καταστροφή και στο έγκλημα κατά του τόπου μας. Δεν φοβηθήκαμε να αντιμετωπίσουμε τη βία της καταστολής, να παρατήσουμε σπίτια, οικογένειες, δουλειές, καθημερινότητα και να είμαστε ξανά και ξανά στους δρόμους και στο βουνό. Άλλοτε φωνάζαμε δυνατά το δίκιο μας, κι άλλοτε με μάτια γεμάτα δάκρυα και αγωνία, δίναμε κουράγιο ο ένας στον άλλον να συνεχίσουμε αυτόν τον αγώνα μας. Πότε βουβοί κι ακίνητοι, και πότε να σφύζουμε από συνθήματα και να κάνουμε ατελείωτα χιλιόμετρα για το δίκιο ενός τόπου. Δεν θα δεχτούμε ποτέ την λογική του να χαθεί ο μεγαλύτερος υδροφορέας της Χαλκιδικής, να καταστραφούν τα δάση και τα βουνά μας. Δύσκολο να παλεύεις για τη ζωή και τον τόπο σου. Αυτό καταλάβαμε απ' τα τόσα χρόνια αγώνα που έκαναν πριν από εμάς άνθρωποι, και μέχρι σήμερα. Το κόστος τεράστιο αφού καταλαβαίνεις ότι μετά από τόσες δίκες, τόσα δακρυγόνα, τόσο κυνηγητό, το ίδιο το κόστος για να συνεχίσουν την εξόρυξη θα πρέπει να είναι ο άνθρωπος - εγώ, εσύ, όλοι εμείς που γίναμε "κάτοικοι των Σκουριών", που είπαμε αλήθεια ότι οι εξορύξεις “με κάθε κόστος” δεν είναι επενδύσεις.
Εμείς, λοιπόν, επενδύουμε στη ζωή. Ο αγώνας ενάντια στη μεταμόρφωση του τόπου μας σε μια εξορυκτική έρημο ήταν, είναι και θα είναι αγώνας ζωής για οικονομική, κοινωνική και περιβαλλοντική δικαιοσύνη. Οφείλουν να το καταλάβουν αυτό οι διοικούντες και να μη μας εκθέτουν σ' ανεπανόρθωτο κίνδυνο.
Συντονιστικό Ιερισσού ενάντια στην εξόρυξη χρυσού-χαλκού
Συντονιστικό Ιερισσού ενάντια στην εξόρυξη χρυσού
Coordinating Committee of Ierissos against gold mining
WEBSITE / ΙΣΤΟΤΟΠΟΣ > https://soshalkidiki.
FACEBOOK > https://www.facebook.com/
TWITTER > https://twitter.com/
EMAIL > sintfor@gmail.com
Coordinating Committee of Ierissos against gold mining
WEBSITE / ΙΣΤΟΤΟΠΟΣ > https://soshalkidiki.
FACEBOOK > https://www.facebook.com/
TWITTER > https://twitter.com/
EMAIL > sintfor@gmail.com
Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2018
ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΑ ΠΙΑΝΑ ΚΑΙ ΛΑΤΕΡΝΕΣ
Μπορείτε να επισκεφτείτε και τον ιστοχώρο του κάνοντας ΚΛΙΚ ΕΔΩ
Σάββατο 10 Νοεμβρίου 2018
Μία συγκλονιστική μαρτυρία του 19ου αιώνα για τα δάση της Μ. Παναγίας
Μία συγκλονιστική μαρτυρία του 19ου αιώνα για τα δάση της Μ. Παναγίας
Φωτογραφία του Χ. Καραστέργιου
Κείμενο: ΒΙΒΗ ΛΕΜΠΙΔΑ & ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΡΑΣΤΕΡΓΙΟΣ
Περίπου 150 χρόνια πριν, μεταξύ του 1838-1840, ο Ιταλός περιηγητής Jakob Phillip Fallmerayer, στο πέρασμα του από την περιοχή μας και με προορισμό το Άγιο Όρος, περιέγραψε με έκδηλο θαυμασμό το φυσικό κάλλος της βορειοανατολικής Χαλκιδικής, δίνοντας έμφαση κυρίως στην μοναδικότητα του δάσους του Κακάβου με τους γιγαντιαίους κορμούς των καστανιών, τα πλατάνια, τις φουντουκιές και τους θάμνους από βελανιδιές, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει. Η μαρτυρία του αυτή βρίσκεται στο βιβλίο του με τίτλο “Αποσπάσματα από την Ανατολή” στο πρώτο μέρος με θέμα “Το Άγιον Όρος” και συγκλονίζει. Είναι επίκαιρη όσο ποτέ, καθώς παράλληλα με την λεπτομερέστατη καταγραφή των όσων βλέπει, μέσα από έναν πύρινο λόγο κατακεραυνώνει αυτούς που μια μέρα θα έρθουν να καταστρέψουν τα δάση τούτα στο πλαίσιο της εκβιομηχάνισης. Στην ουσία αποτελεί μια δυσοίωνη πρόβλεψη για το μέλλον των δασών της περιοχής μας που δυστυχώς εκπληρώνεται στις μέρες μας.
Θα μπορούσε να είναι ένας σύγχρονος άνθρωπος της εποχής μας που σκέπτεται με τον ίδιο τρόπο με όσους αντιμάχονται στην δίχως προηγούμενο καταστροφή του φυσικού πλούτου αυτού του τόπου. ’Έννοιες διαχρονικές, στενά συνδεδεμένες μεταξύ τους όπως υπερηφάνεια, ελευθερία , τόλμη, ανεξαρτησία και αντίσταση που συναντά κανείς στο παρακάτω απόσπασμα έρχονται να εκφράσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις αξίες και τα ιδανικά των ανθρώπων που αγαπάνε τον τόπο τους, σέβονται το περιβάλλον και το προστατεύουν με κάθε τρόπο ανεξάρτητα αν ζούνε σε διαφορετικές εποχές.
Φωτογραφία της Κατερίνας Σειτανίδη
« … Από τη Λαρεγκόβη[i] χρειάζονται περίπου 9 ώρες καβάλα στο μουλάρι μέχρι την Ιερισσό, τον τέταρτο βραδινό σταθμό. Μπορεί κανείς να διαλέξει την αριστερή οδό, περνώντας από τα χαλκωρυχεία του Νίζβορου[ii], ή τη δεξιά, όπως εμείς, από το γραφικό χωριό Ραβανίκια[iii]. Και οι δύο διαδρομές προσφέρουν ρομαντικά τοπία και απέραντη θέα, ιδιαίτερα όταν ο οδοιπόρος, σκαρφαλώνοντας από το φυλλωτό αμφιθέατρο του Λογγοματιού[iv] πάνω από απότομες πλαγιές και θάμνους κομάρου έως την τελευταία κορυφή, βλέπει να εμφανίζεται μπροστά του ως δια μαγείας ο Άθως, με τη θάλασσα δεξιά και αριστερά – τα γαλάζια νερά του Σιγγιτικού και του Στελάρικου κόλπου[v], το νησί Θάσος και η ορεινή χερσόνησος του Λόγγου[vi] μέσα στο κύμα. Βαθιά επίσης κάτω στα πόδια του, επάνω στη στενή γλώσσα γης – με την κάποτε βαθιά διώρυγα – ανάμεσα στο οροπέδιο της Χαλκιδικής και το Άγιον Όρος, η κωμόπολη Ιερισσός, η Αρχαία Άκανθος, με την κατεστραμμένη Ακρόπολη και ο μοναχικός πέτρινος πύργος[vii] που στέκεται σ΄ένα χωράφι. Ερωτώ τους κυρίουςUrquhart και Zachariα[viii], θυμούνται όντως, με ενθουσιασμό μέχρι σήμερα τα Ραβανίκια και το μεγάλο δάσος με τις καστανιές – τους γιγαντιαίους κορμούς τους, τα πηγάδια και τα ρυάκια να μουρμουρίζουν, τα πλατάνια, τις φουντουκιές, τους θάμνους βελανιδιάς και τις σκιές αυτού του γραφικού δάσους;
Φωτογραφία του Χρήστου Καραστέργιου
Ποιο αόρατο χέρι προστατεύει αυτό τον πράσινο παράδεισο από τα νύχια της βιομηχανίας; Μήπως η φύση μόνο στην ερημιά κατορθώνει να ξεδιπλώσει όλο το μεγαλείο του δυναμισμού της; Ίσως ο ίδιος πράσινος πλούτος να κάλυπτε παλιότερα τις οροσειρές γύρω από την Θεσσαλονίκη, το φαλακρό ορεινό στεφάνι γύρω από τον πλατύ θεσσαλικό κάμπο, ιδιαίτερα όμως τον Υμηττό που αγναντεύει σήμερα μελαγχολικά – μοναχικά την Αθήνα, εν μέρει ακόμη και το αποξηραμένο έδαφος της Αττικής! Βάλτε λοιπόν φωτιά και στα δάση του Άθωνα, κόψτε τους γίγαντες του παρθένου δάσους στα Ραβανίκια (Μεγάλη Παναγιά) και σύντομα εξοντώνοντας τον πράσινο πλούτο, θα στερέψει και το ρυάκι, θα ξεραθούν οι μαστιχιές, θα έχετε όμως χαρίσει τις τέχνες της εποχής μας σε έναν λαβύρινθο που δεν έχει βεβηλωθεί ακόμη, θα έχετε κοσμικοποιήσει την έδρα της πιο γαλήνιας απόλαυσης, με τσεκούρι και πυρκαγιά. Σαν ξεθωριασμένες, κουρελιασμένες δυτικές ψυχές που είστε, σπεύστε καλύτερα στην Κολχίδα, στον Άθωνα, εισπνεύστε την ευωδιά των αειθαλών δασών, εφόσον είστε ακόμη σε θέση να τα εκτιμήσετε! Εδώ βρήκε η Μήδεια το μαγικό φίλτρο που ξύπνησε Ιωλκό και Κόρινθο σαν νέες δυνάμεις. Χωρίς δάσος δεν υπάρχει απόλαυση για τον άνθρωπο. Και
o
Φωτογραφία της Κατερίνας Σειτανίδη.
Ποιος έχει την δύναμη του λόγου για να γλιτώσει τα στεφανωμένα με κλήμα πλατάνια της Κολχίδος και τον πλούτο της καστανιάς στην πύλη του Αγίου Όρους, από την πείνα και το φονικό ατσάλι της δυτικής «κουλτούρας»! Το ξέρω – εδώ σας μιλάω ως οικολόγος, ως προστάτης των δασών, για να ξεσηκώσω αντίσταση ενάντια στους μηχανισμούς του αιώνα και στο κυνήγι της ευτυχίας, που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη εποχή. Όμως η μοναξιά του δάσους κάνει τις ψυχές υπερήφανες και εμπνέει τολμηρές σκέψεις, κόντρα στην δειλία του σημερινού κόσμου. Στη σιωπή των φύλλων λοιπόν – θυμάστε την εισαγωγική σκηνή – καθόμασταν κάτω από πράσινη φυλλωσιά δίπλα στο ρυάκι, απολαμβάνοντας το λιτό μας γεύμα. Τα ζώα και οι οδοιπόροι παραδίδονταν στην μεσημεριάτικη σιέστα και σχεδόν με πιάνανε τα γέλια όταν, κυριευμένος από το συναίσθημα της ανεξαρτησίας την οποία χαρίζει το δάσος, σκεπτόμουν πόσες φορές ο δυτικός άνθρωπος κυνηγάει – από άγνοια της αληθινής ευτυχίας – φαντάσματα και πόσο συχνά, για χάρη ψεύτικης λάμψης ή για άλλο ανόητο αντάλλαγμα πουλάει την τιμή, την περιουσία και την ευχαρίστησή του. Ο ήλιος βρισκόταν ήδη κάτω απ΄ τον ορίζοντα και ευχαριστημένοι με το έργο και τις σκέψεις της ημέρας μπήκαμε στο χάνι της Ιερισσού».
Φωτογραφία του Χρ. Καραστέργιου,
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)