Η «μαγική» φλογέρα!..

Η «μαγική» φλογέρα!.. Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ Θα μπορούσα να βάλω για υπότιτλο «Αποχαιρετισμός στον Ότο» Καθώς με αφορμή την παγκόσμια ποδοσφαιρική φιέστα, το τέλος της πορείας της ΕΘΝΙΚΗΣ μας ομάδας που μας συγκίνησε και μαζί το τέλος του εντυπωσιακού «γάμου» του Γερμανού προπονητή Ότο Ρεχάγκελ και των ονείρων των Ελλήνων ποδοσφαιρόφιλων που μέχρι την άφιξη του Ότο πριν 9 χρόνια ήταν «εφιάλτες» και «όνειρα θερινής νυκτός» θέλω να σας μεταφέρω τις σκέψεις μου δανειζόμενος το σενάριο εκείνου του αλληγορικού παραμυθιού με τον άνθρωπο που παίζοντας τη «μαγική φλογέρα» (ή τον μαγικό αυλό, Die Zauberflöte του Μότσαρτ) γοήτεψε τα παιδιά του χωριού και τα έκλεψε από τους γονείς τους..... Η αποχώρηση του Ότο ανοίγει τη πόρτα σε ένα νέο προπονητή που θα αναλάβει τις τύχες του Εθνικού μας ποδοσφαιρικού συγκροτήματος. Εύλογα, λοιπόν, η σημερινή μου blog-άποψη έχει ως σημείο αναφοράς τον προπονητή ιδιαίτερα καθώς τα ονόματα των διαδόχων του Ρεχάγκελ που ακούγονται με προβληματίζουν γιατί είναι άτομα που ήδη έχουν θητεύσει σε ελληνικά γήπεδα και, κατά συνέπεια, φοβάμαι ότι έχουν ήδη «μάθε» τις γνωστές «μελωδίες» του ελλαδικού ποδοσφαίρου τις οποίες ΑΓΝΟΟΥΣΕ ΠΑΝΤΕΛΩΣ ο Γερμανός Ότο Ρεχάγκελ. Ο κάθε προπονητής κουβαλάει τα δικά του βιώματα, φιλοδοξίες, εμπειρίες και προβληματισμούς. Ο κάθε προπονητής έχει τη δική του προσωπικότητα, τη δική του τεχνική, τη δική του φαρέτρα μεθόδων και στρατηγικής. Και ο κάθε παίκτης που μαθητεύει στο συγκεκριμένο προπονητή μαθαίνει συγκεκριμένα πράματα- από τις σωματικές ασκήσεις μέχρι και τη στρατηγική ανάπτυξης του παιχνιδιού, από το στυλ συνεργασίας μέχρι και την προώθηση της “στημένης” μπαλιάς. Έτσι ένα βασικό πρόβλημα για τον κάθε προπονητή, αποτελεί το προγενέστερο βίωμα κάθε μεμονωμένου παίκτη και συλλογικά ολάκερης της ομάδας. Τι σημαίνει αυτό ψυχοδυναμικά; Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να είναι κανείς σπουδαγμένος ψυχολόγος ή κοινωνιολόγος για να κατανοήσει τη σημασία του. Βέβαια, υποτίθεται ότι οι ποδοσφαιριστές μας είναι ”επαγγελματίες”, είναι άτομα που μπορούν να προσαρμοστούν σε νέες καταστάσεις , είναι ώριμοι άντρες........ Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Πρόσθετο θεμελιακό πρόβλημα για τον κάθε προπονητή είναι η κατανόηση της ψυχοσύνθεσης του κάθε παίκτη όπου οι αδυναμίες και οι ικανότητες του καθενός αλληλεπικαλύπτονται έτσι, ώστε να παρουσιάζεται στο τέλος μια ισορροπημένη ομάδα με προσωπικότητα και δυναμισμό, με τη θετική ψυχολογία που στοχεύει στη νίκη χωρίς άγχος και μετουσιώνει την αποτυχία σε διδακτική εμπειρία. Ευνόητο είναι ότι στο ποδόσφαιρο, όπως και σε κάθε άλλο ομαδικό σπορ, ο προπονητής είναι εκείνος που κρατά στο χέρι τη «μαγική φλογέρα».Αυτός παίζει το σκοπό του και οι παίκτες του, υποτίθεται, ότι ακολουθούν. Και όταν ο σκοπός που παίζει ο προπονητής αποδώσει, αν οι φίλαθλοι συγκινηθούν από την εμφάνιση που κάνει η ομάδα τους, τότε ο προπονητής μετουσιώνεται σε μάγο, συχνά σε ημίθεο...Αν, όμως, ο σκοπός και η μελωδία απολήξουν σε κακόφωνη παραφωνία, τότε αυτός που κρατά τη μαγική φλογέρα γίνεται ως γνωστόν ο αποδιοπομπαίος τράγος....Βλέπετε, είναι φοβερά πιο εύκολο να πάρουμε τη φλογέρα από τα χέρια του προπονητή από το να αλλάξουμε μια ολάκερη χορωδία,συγνώμη, ενδεκάδα στο ποδόσφαιρο, πεντάδα στο μπάσκετ... Η αλλαγή, όμως, δεν λύνει το πρόβλημα και από καθαρά ψυχολογική άποψη συχνά το εντείνει. Άσχετα με το παρατηρούμενο φαινόμενο ότι μετά την αλλαγή του προπονητή η ομάδα “φαίνεται” ότι πάει καλύτερα. Μπορεί το γεγονός να ικανοποιεί παράγοντες, φιλάθλους και “πιστούς” αθλητικογράφους, αλλά δεν τεκμηριώνει την επιστημονικά απαραίτητη αλληλουχία "αιτίας - αποτελέσματος” . Στη βιασύνη της εξέλιξης του πρωταθλήματος και των γεγονότων δεν ερευνούνται με την απαραίτητη επιστημονική υπευθυνότητα και με συστηματική αντικειμενικότητα δεκάδες άλλοι παράγοντες που συμβάλλουν θετικά ή αρνητικά στην απόδοση κάθε παίκτη και της ομάδας συλλογικά. Με όποιον δάσκαλο θα κάτσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις, λέει σοφά ο λαός μας. Και αν συμβεί, όπως όντας πολύ συχνά συμβαίνει στα ελληνικά γήπεδα, να αλλάξεις πολλούς ”δασκάλους” που παίζουν ιδιότροπους σκοπούς με πανάκριβες ”φλογέρες”, θέλει πολύ μεγάλο αγώνα από κάθε νέο προπονητή να καταλάβει ποια ”χούγια” δηλαδή ποιες συνήθειες, ποιες ψυχοκοινωνικές δομές στα μεμονωμένα άτομα και στην ενδεκάδα θα πρέπει ν’ αλλάξει στην προσπάθειά του να δημιουργήσει ένα σωστό συλλογικό σύνολο που λέγεται ομάδα ποδοσφαίρου, μπάσκετ ή άλλου ομαδικού σπορ… Και σε ότι αφορά την ΕΘΝΙΚΗ μας ομάδα ο αντικαταστάτης του Ρεχάγκελ ΠΡΕΠΕΙ να διαθέτει τη δύναμη, να έχει τον χαρακτήρα να πει ΟΧΙ στις γνωστές επιθυμίες παραγόντων, ιδιοκτητών ΠΑΕ, δημοσιογράφων ακόμη και πολιτικών που θα απλώσουν το χέρι να του πάρουν «τη μαγική φλογέρα» και να παίξουν και αυτοί τον «σκοπό» τους!... Κύριε Ότο Ρεχάγκελ με τη δική σου «μαγική φλογέρα» έπαιξες πρωτόγνωρες μελωδίες, μας γέμισες με ανέλπιστες χαρές, αλλά μας έδωσες και τις ευκαιρίες να αποδείξουμε πόσο γρήγορα αλλάζουμε γνώμη και από τη μια στιγμή στην άλλη να σε κατηγορήσουμε, να σε επικρίνουμε, να σε χειροκροτήσουμε. Και ΤΕΛΙΚΑ Ότο Ρεχάγκελ να σου πούμε Ελληνικά από καρδιάς ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ένα ειλικρινές Dankeschön!...

Θερινές Διακοπές; Λαστ γηαρ!...

Θερινές Διακοπές; Λαστ γηαρ!... Του Καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ Έκανα λογοπαίγνιο στον τίτλο μου από τη διαφήμιση της «ωραίας» Νατάσσας του «λαστ γηαρ», αν και θα έπρεπε να παραδεχθώ ότι ούτε «λαστ γηαρ» πήγαμε διακοπές, και του πατροπαράδοτου «και διηγώντας τα να…κλαίς!»… Τα δεδομένα της ύφεσης, της ανεργίας και της οικονομικής δυσπραγίας έχουν αγγίξει τέτοια απίστευτα χαμηλά ιστορικά επίπεδα που επιβεβαιώνουν ότι τελικά τα…καταφέρανε οι Πολιτικοί μας έτσι ώστε φέτος οι θερινές διακοπές της μέσης ελληνικής οικογένειας να υπολείπονται σε τέτοιο βαθμό και σε τόσο ψηλά ποσοστά της πιθανότητας πραγματοποίησής τους που να μπορούμε πλέον να μιλάμε όχι για τις πολυπόθητες θερινές διακοπές αλλά για …όνειρα θερινής νυκτός! Τα θεμελιακά ερωτήματα, πέραν από τον σαφή οικονομικό τους χαρακτήρα επεκτείνονται και σε συγκεκριμένες ψυχολογικές και κοινωνιολογικές διαστάσεις που θα έπρεπε να θέσουν σε τροχιά παραγωγικού προβληματισμού το σύνολο των Κυβερνητικών στελεχών και μαζί τους τους υπόλοιπους από τους και τις 300 της Βουλής καθώς στο συσσωρευμένο υπαρξιακό άγχος και το στρες έρχεται τώρα να προστεθεί και η απροσδόκητα βάναυση φετινή παροιμιακή αδυναμία της μέσης ελληνικής οικογένειας να «γεμίσει τις συμβολικές μπαταρίες»με την απόλαυση του δεκαπενθήμερου ή εικοσαήμερου των θερινών διακοπών. Οι συνθήκες διαβίωσης και συμβίωσης στα σύγχρονα αστικοβιομηχανικά κέντρα των οικονομικά αναπτυγμένων χωρών σε συνδυασμό με τον κατακερματισμό των διαπροσωπικών μας σχέσεων όχι μόνο ανάμεσα σε φίλους, γνωστούς και συνεργάτες αλλά και στα μέλη των ίδιων οικογενειών έχουν φορολογήσει σε απίστευτο βαθμό τον μέσο Έλληνα, την Ελληνίδα και τα παιδιά μας τόσο σε οργανικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο. Το έντονο εργασιακό στρες γεννιέται και θεριεύει μέσα σε εργασιακά φυσικά και ψυχοκοινωνικά περιβάλλοντα που είχαν μορφοποιήσει τις θερινές διακοπές των 2,3 ή 4 εβδομάδων ως απαραίτητο στοιχείο για την διατήρηση των λεπτών ισορροπιών της ψυχοσωματικής και ψυχοδιανοητικής μας υγείας. Οι διακοπές με απόδραση από τα καθημερινά και καθιερωμένα εργασιακά μας καθήκοντα είναι ένας σημαντικός τρόπος που διαθέτει ο σύγχρονος εργαζόμενος σε όλες τις χώρες του της Ευρωπαϊκής Ένωσης και κατά προέκταση του ΟΟΣΑ για να «γεμίζει τις συμβολικές μπαταρίες του.» Οι διακοπές, και ιδιαίτερα οι θερινές λειτουργούν θεραπευτικά για μικρούς και μεγάλους, δημιουργούν ένα μεγάλο φάσμα θετικών παραστάσεων και ψυχοσυναισθηματικά θετικά φορτισμένων καταστάσεων που θα μας συντροφέψουν ως ευχάριστες αναμνήσεις τους υπόλοιπους μήνες χαϊδεύοντας τον ψυχικό μας κόσμο. Πέρυσι, στην Ελλάδα της Κυβέρνησης Καραμανλή οι μισές και πλέον ελληνικές οικογένειες στερήθηκαν τις θερινές οικογενειακές διακοπές, όπως στερήθηκαν και μεμονωμένα άτομα και άλλα ερωτευμένα ζευγάρια που δεν είχαν ακόμη δεθεί με τα δεσμά του γάμου. ΦΕΤΟΣ, στην Ελλάδα της Κυβέρνησης Παπανδρέου, στην Ελλάδα της τρόικας, και του Δ.Ν.Τ. που κάθε μέρα ζητά ολοένα και περισσότερες ΘΥΣΙΕΣ ο ελληνικός Λαός ΔΕΝ έχει πλέον ούτε την όρεξη να προσφέρει στο παραμύθι της ΣΩΤΗΡΙΑΣ της ΠΑΤΡΙΔΑΣ και της Εθνικής Οικονομίας αλλά ούτε καν την οικονομική δυνατότητα! ΜΜΕ και δημοσιογράφοι, που ΔΕΝ στηρίζουν σχεδόν σε βαθμό «κακουργήματος» την Κυβερνητική πολιτική που ΕΠΕΒΑΛΕ η τρόικα και «διατείνεται» ότι διαμορφώνει η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αλλά οι λίγοι που σέβονται το λειτούργημα της ενημέρωσης του λαού και όχι της υστερόβουλης «διαμόρφωσης της κοινής γνώμης» ακόμη ΨΑΧΝΟΥΝ εκείνον τον συμπατριώτη μας που είχε σταματήσει στο δρόμο τον κ Παπανδρέου και του είχε πει (είναι πλέον ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ αυτή η πρόταση) «Κύριε Πρόεδρε για την Πατρίδα να θυσιάσω και τον μισθό μου!!!...» Ο άνθρωπος αυτός εντοπίστηκε ή παραμένει…ΑΦΑΝΤΟΣ; Πόσο αντιπαραγωγικό και ψυχοσυναισθηματικά τραυματικό που μπορεί να απολήξει σε κοινωνική απαξίωση μπορεί να αποδειχθεί το γεγονός της στέρησης των θερινών μας διακοπών; Υπάρχει ανάμεσα σε πολλούς επιστήμονες της ανθρώπινης συμπεριφοράς και της ανθρώπινης κοινωνίας η άποψη ότι εφόσον οι θερινές διακοπές θεωρούνται ως επιθυμητές από την πλειοψηφία της κοινής γνώμης τότε εκείνοι που τις στερούνται για διάφορους λόγους, ιδιαίτερα μάλιστα εάν πρωτεύουν οι οικονομικοί λόγοι ένδειας, υποφέρουν διπλά όχι μόνο γιατί δεν μπορούν να χαρούν τις ποθητές διακοπές αλλά και επειδή εισπράττουν το κοινωνικό όνειδος της οικονομικής τους αδυναμίας! Η αλήθεια είναι ότι οι καλοκαιρινές, και όχι μόνο, διακοπές κατά τις τελευταίες δεκαετίες είχαν γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ψυχοσύνθεσης του σύγχρονου εργαζόμενου καθώς θεωρούνταν ως απαραίτητες για «το γέμισμα των μπαταριών» μας. Φέτος επειδή η δυσφορία των λαϊκών, και όχι μόνο, μαζών διογκώνεται την ίδια ακριβώς στιγμή που ο υδράργυρος του θερμομέτρου έχει πάρει την ανηφόρα καθώς τελειώνει ο Ιούνιος, έχει γίνει επιτακτική ανάγκη οι αρμόδιες υπηρεσίες του Υπουργείου Εργασίας και τα Εργατικά Κέντρα να διευρύνουν τη βάση και τον αριθμό των δικαιούχων για κουπόνια κοινωνικού τουρισμού. Μην ξεχνάμε ότι το επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης που ΘΑ δινόταν τον Μάιο έγινε και αυτό τελικά…άφαντο! Το φετινό σοκ της οικονομικής ανέχειας, της αφαίμαξης των ελάχιστων πόρων που διαθέτουν οι συνταξιούχοι, του στραγγαλισμού της αγοράς από ρευστό και της διαφαινόμενης μείωσης του τουριστικού εισοδήματος προβλέπω να διογκώνουν τη διάχυτη πλέον δυσφορία η οποία καθώς θα επιβαρυνθεί ακόμη περισσότερο από την έλλειψη θερινών διακοπών μπορεί να αποδειχθεί κοινωνιολογικά ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ αμέσως μετά τον Δεκαπενταύγουστο και το ερχόμενο Φθινόπωρο….

Ψυχαναλύοντας τη...σφυρίχτρα !...

Ψυχαναλύοντας τη...σφυρίχτρα !... Του Καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ Καθώς εξελίσσεται το «ποδοσφαιρικό πανηγύρι του Μουντιάλ 2010» στη Νότια Αφρική διαπιστώνουμε ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ κενά και απίστευτες ελλείψεις και αδυναμίες στα σφυρίγματα και τη συμπεριφορά των ανδρών που διαιτητεύουν τους μέχρι σήμερα αγώνες (θυμηθείτε τον ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ διαιτητή του αγώνα Βραζιλίας-Ακτής Ελεφαντοστού που «έχασε» εντελώς τον έλεγχο)… Όπως και αν το δούμε το θέμα, από όποια οπτική γωνία και αν το προσεγγίσουμε θα διαπιστώσουμε καλόπιστοι και κακόπιστοι μαζί ότι ο διαιτητής κατέχει την αδιαμφισβήτητη θέση, τον ρολό του απόλυτου κριτή ή δικαστή καθώς η σφυρίχτρα του, συνεπικουρουμένη και από τη δυνατότητα της προφορικής παρατήρησης η ακόμη και από την θεαματική εξαγωγή από το τσεπάκι της κίτρινης ή - αλλοίμονο για παίκτη και ομάδα - της κόκκινης κάρτας αποτελούν μέσα έλεγχου και τιμωρίας της ανεπιθύμητης συμπεριφοράς των 22 παικτών στο ποδόσφαιρο αλλά και των παραγόντων και των φιλάθλων που παρακολουθούν τον αγώνα. Και εφόσον σφυρίζει συνετά, και δίκαια με υπευθυνότητα και "σοφία" υποδεικνύοντας ταυτόχρονα και το λόγο της επιβολής τιμωρίας σε αυτούς που τιμωρεί ο διαιτητής και οι επόπτες του (2 linesmen και ο «τέταρτος») μπορούν να επιβάλλουν την απαιτουμένη τάξη και ευπρέπεια πάνω στο "πράσινο παλκοσένικο" οριοθετώντας τα απαραίτητα πλαίσια αναφοράς για τη διεξαγωγή ενός καθαρού παιχνιδιού. Η κερκίδα, ακόμη και η πιο παθιασμένη και εθελοτυφλούσα από ενθουσιασμό, είναι πάντοτε σε θέση να σεβαστεί τον σωστό διαιτητή μια και όσο και αν της τσούζουν τα σφυρίγματα του αποδέχεται το κυρός και την αντικειμενικότητα του, χαρακτηριστικά που χρειάζεται να είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τον ρολό του διαιτητή ως απόλυτου και δίκαιου δικαστή...ως άρχοντα του γηπέδου! Όταν όμως ο διαιτητής και οι επόπτες του αποδεικνύουν με τη συμπεριφορά τους ότι "..κάτι βρωμάει απαίσια στο βασίλειο της Δανιμαρκίας..." τότε χάνουν όχι μόνο το σεβασμό των παικτών που αγωνίζονται μέσα στο γήπεδο, όχι μόνο τον έλεγχο της ποδοσφαιρικής συνάντησης, αλλά - φευ - επισύρουν την οργή όλων και μαζί το τυφλό μένος της κερκίδας οδηγώντας σε σχέση ευθέως ανάλογη με τη συχνότητα και τη σοβαρότητα των λαθεμένων σφυριγμάτων στη δημιουργία έκρυθμων και επικινδύνων καταστάσεων και για τις εγκαταστάσεις των γηπέδων αλλά και για ανθρώπινες ζωές... Αναμφίβολα ο ρόλος του διαιτητή κάθε αγώνα σε κάθε σπορ είναι φοβερά απαιτητικός καθώς προϋποθέτει σωστή τεχνική κατάρτιση, άριστη σωματική κατάσταση, διαύγεια πνεύματος και ιδιάζουσα ικανότητα για άμεση σύλληψη και ορθή κρίση συγκεκριμένης συμπεριφοράς των παικτών (εσκεμμένη η ακούσια) αντικειμενικότητα, δυνατό χαρακτήρα και ψυχικό σθένος που να κατορθώνει να αντιστέκεται στις αβάσιμες αλλά κραυγαλέες απαιτήσεις της κερκίδας και φυσικά του αόρατου αλλά πραγματικού κατεστημένου και του παντοδύναμου...παρασκηνίου. Σίγουρα ο ρόλος του διαιτητή είναι άχαρος και τούτο επειδή όπως και αν σφυρίξει μια συγκεκριμένη φάση οπωσδήποτε θα απογοητεύσει τους παίκτες, τεχνικούς, παράγοντες και φιλάθλους της μιας από τις δυο αντίπαλες κερκίδες. Έτσι λοιπόν, όταν αναλογισθεί κανείς τα ΥΠΕΡ και τα ΚΑΤΑ του ρόλου του διαιτητή, τις χρηματικές απόλαβες, τους κινδύνους που διατρέχει η σωματική του ακεραιότητα και σε σταθερή βάση η κοινωνική του υπόσταση, είναι λογικό να προβληματίζομαι και ΕΓΩ φίλες και φίλοι ψυχολογικά και ψυχαναλυτικά αναφορικά με τα θεμελιακά εκείνα ψυχόρμητα που κάνουν αυτούς τους ώριμους άνδρες - χωρίς να τους πιέσει η να τους εκβιάσει ή και να τους δελεάσει κάνεις προτρεπτικά να κρατήσουν τη σφυρίχτρα και να γίνουν διαιτητές... Οπωσδήποτε τους αρέσει ο ρόλος, σίγουρα επιδιώκουν τη δημοσιότητα, αναμφίβολα αγαπούν τη μπάλα...Και, ας μου επιτραπεί αυτή η παρατήρηση... χωρίς διαιτητές δεν παίζεται ποδόσφαιρο η άλλο σπορ... Αλλά, να, πολλές φορές, ιδιαίτερα στα ελληνικά γήπεδα εξ αιτίας των διαιτητών, όχι μόνο δεν παίζεται ποδόσφαιρο αλλά συχνά οι αγωνιστικοί χώροι μετατρέπονται σε ρινγκ επίδειξης μυϊκής δύναμης των παικτών ή συμβολικής επέμβασης του αόρατου κατεστημένου και του βρώμικου παρασκηνίου... «Η εξουσία φθείρει,» είχε πει ο Βρετανός λόρδος Άστορ συμπληρώνοντας ότι «η απόλυτη εξουσία φθείρει...απολύτως». Υπάρχουν διαιτητές που σφυρίζουν τόσο συχνά ώστε να μας κάνουν να αναρωτιόμαστε εάν η σφυρίχτρα τους έχει δυο η τρία...στραγάλια, και άλλοι που προξενούν οίκτο καθώς οι σφυρίχτρες τους παραμένουν άφωνες και αναλογιζόμαστε ποιος άραγε να τους έκλεψε το...ρεβίθι; Οι διαιτητές αποτελούν πρόσωπα που ασκούν απόλυτη εξουσία και πολλά βίντεο αγώνων προσφέρουν αδιάσειστα και τραγικά στοιχειά αν όχι τίποτε άλλο, τουλάχιστον πολλών τους ελλείψεων... Η ψυχολογία της σφυρίχτρας είναι, τελικά, συναρπαστικό θέμα... Σε έναν πλανήτη όπου ΘΡΙΑΜΒΕΥΟΥΝ η διαφθορά και η αδιαφάνεια μήπως, λέω μήπως, θα έπρεπε η FIFA να ελέγξει και τους τραπεζικούς λογαριασμούς κάποιων διαιτητών (και αφού το ολοκληρώσει να τους εξετάσει επειγόντως για την φυσική-σωματική και ψυχοσυναισθηματική τους αρτιότητα μετά να τους αφαιρέσει ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ τη σφυρίχτρα…) Και μη μου πει ο κ Joseph S. Blatter ο Ελβετός Πρόεδρος της FIFA ότι εγώ κάνω τέτοιες «κακές σκέψεις» επηρεασμένος από την ελληνική πραγματικότητα και τις…Εξεταστικές Επιτροπές για «μαύρο χρήμα»…

Λερώθηκε το «λευκό κολάρο!..»

Λερώθηκε το «λευκό κολάρο!..» Του Καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ Η κοινωνιολογική-οικονομική έννοια του «λευκού κολάρου» αφορά στην αποκαλούμενη διεθνώς «μεσαία τάξη» που αποτελεί έδαφος στήριξης για τις ανώτερες κοινωνικοοικονομικές τάξεις των «εχόντων» και σημείο αναφοράς για τα μέλη των εργατικών τάξεων με τα τίμια αλλά «μουτζουρωμένα» από το μόχθο της καθημερινότητας χέρια. Ο Μαρξιστικού προσανατολισμού Αμερικανός κοινωνιολόγος C.Wright Mills είχε γράψει στο ομώνυμο βιβλίο του πριν μερικές δεκαετίες ότι από τη στιγμή που τα μέλη της μεγάλης κοινωνικής τάξης «του λευκού κολάρου» εντάσσονται παραγωγικά στο οικονομικό σύστημα καταλήγουν να χάνουν όχι μόνο τον χρόνο και την ενέργεια για τα οποία και θα πάρουν στο δεκαπενθήμερο ή το μήνα την αμοιβή τους αλλά και πολλά από τα προσωπικά τους χαρακτηριστικά όπως το χαμόγελο και την ευγένειά τους τα οποία οφείλουν να προσφέρουν στον «πελάτη» ως κομμάτι του συμβολαίου εργασίας που συνυπογράφουν με τον εργοδότη τους (υπό τις ευλογίες της Εθνικής Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών!…) Οι πρόσφατες «καταστροφικές» για πολλούς αναλυτές αλλά και την ευρύτερη κοινή γνώμη «ρυθμίσεις» της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ στο ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ και το ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΙΚΟ και μαζί η «αδυναμία» των ελεγχόμενων από το ΠΑΣΟΚ Συνδικάτων για αποτελεσματική αντίδραση (πέραν του θεαθήναι των…«απεργιών») προκαλούν πλέον ανεξέλεγκτα επίπεδα αηδίας σε αυτούς που πίστεψαν και στήριξαν την Ιδέα του Συνδικαλισμού, θυμηδία σε άλλους που δεν μπορούν να περιμένουν ούτε ένα λεπτό περισσότερο για να αλώσουν και τους τελευταίους θύλακες αντίστασης και πολυποίκιλα ερωτηματικά στην Κοινή Γνώμη η οποία αδυνατεί να συλλάβει και να συνθέσει σε μια εικόνα από τη οποία να…βγαίνει νόημα τα επιμέρους στοιχεία του ακατανόητου σύγχρονου εργασιακού αυτού «πάζλ» που περνά πανηγυρικά από τον «τριπρόσωπο μπαμπούλα» της Ελλάδας που λέγεται…τρόικα!... Είναι απαραίτητο να θυμηθούμε πως όταν πριν δύο δεκαετίες μας ερχόταν από την Αμερική και την Ιαπωνία οι πρωτότυπες τότε ιδέες με νέα εργασιακά σχήματα που εξέφραζε ο ευρηματικός τίτλος «ελαστικά ωράρια εργασίας» κανείς δεν μπορούσε να φαντασθεί τις εξελίξεις που μας προέκυψαν με ραγδαίους ρυθμούς και ξεπερνώντας τα προσχήματα απογυμνώνουν τον μύθο της «Μεσαίας Τάξης» η οποία στηριζόμενη στα ελαστικά ωράρια υποτίθεται ότι θα μπορούσε να απολαύσει «τον ελεύθερο χρόνο» δημιουργικά, να αναπτύξει καλύτερες διαπροσωπικές σχέσεις με μέλη της οικογένειας, να αποβεί περισσότερο ανταγωνιστική στην παραγωγική διαδικασία. Λες και ήταν μεθοδευμένο, ξαφνικά η ευρεσιτεχνία των «ελαστικών ωραρίων» απασχόλησης απεκάλυψε έναν απίστευτα διψασμένο για κέρδη και αδηφάγα άπληστο ΔΡΑΚΟΥΛΑ που απομυζεί την ζωτική ενέργεια των εργαζομένων δικαιώνοντας την πράξη με το πρόσχημα της ανάγκης για αύξηση της ανταγωνιστικότητας μπροστά στην επέλαση του «κίτρινου κινδύνου» που – «ΑΚΟΥΣΕ και…ΦΡΙΞΕ» φίλε Διεθνιστή Μαρξιστή - εκπορεύεται από την πατρίδα του Μάο, ανδρώνεται στα σπλάχνα της Λαϊκής Δημοκρατίας (της Κομμουνιστικής) ΚΙΝΑΣ και απειλεί όχι μόνο το μόρφωμα του Καπιταλισμού (είδωλο του οποίου είναι και το ίδιο) αλλά τις ίδιες του τις ρίζες! Πάντως άσχετα με τα ευφυολογήματα του κ Πρωθυπουργού ότι «θα ματώσουμε για να…σωθούμε» και των Υπουργών κκ Λοβέρδου και Παπακωνσταντίνου που «υποφέρουν όταν μας…βασανίζουν, μας περικόπτουν εισοδήματα και μισθούς και μας…φορομπήχνουν» ΜΕΤΑ από τις πρωτόγνωρες εφαρμοζόμενες νέες (;) ρυθμίσεις στα εργασιακά και στα ασφαλιστικά θέματα λέτε να ξαναδούμε παιδιά κάτω των δέκα ετών να εισέρχονται στο χώρο εργασίας μία ώρα πριν την ανατολή του ήλιου και να εξέρχονται μία ώρα μετά τη δύση του όπως συνέβαινε όταν ΔΕΝ υπήρχαν Συνδικάτα αλλά υπήρχαν Φέουδα με Βαρώνους, Κόμητες και Δούκες και «ταλαίπωρους» εργάτες-θνητούς χωρίς μοίρα στον ήλιο για τους ίδιους και τα παιδιά τους! Και έτσι η εικονική πραγματικότητα της «μεσαίας τάξης» που στήριξε οκτώ χρόνια τους εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ του κ Σημίτη, που ψήφισε ΔΥΟ φορές τους ανεξήγητα «αδιάφορους» κάποιοι λένε και «ανίκανους» πραιτοριανούς του Μαξίμου της Ν.Δ. του κ Καραμανλή ΔΙΑΛΥΕΤΑΙ βίαια από το ΠΑΣΟΚ του κ Παπανδρέου και τα στελέχη του - θύμα της απληστίας του διεθνούς κεφαλαίου – και σβήνει με απίστευτα γοργούς ρυθμούς από τον χάρτη του Ελληνικού κοινωνικού συστήματος… Υπάρχουν άνθρωποι στο Υπουργικό Συμβούλιο του «ΝΕΟΥ ΠΑΣΟΚ» και στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα που να συνειδητοποιούν ότι καθώς ΛΕΡΩΘΗΚΕ «το λευκό κολάρο» και σβήνει γοργά η υπόσχεση του «παραδείσου» για τις εργατικές τάξεις η ΕΚΡΗΞΗ θυμού θα είναι ΤΕΡΑΣΤΙΩΝ διαστάσεων και αναπόφευκτη; Δηλαδή πού θα κρυφτούν ΟΛΟΙ τους εάν κάποιοι βροντοφωνάξουν και η ελληνική κοινωνία θα ανταποκριθεί στο κάλεσμα «Εργαζόμενοι και συνταξιούχοι, μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, επαγγελματίες, επιστήμονες, νέοι και νέες ξεσηκωθείτε, δεν έχετε τίποτε άλλο να χάσετε μια και σας τα πήρε ΟΛΑ η τρόικα»; Τελικά μήπως κάποιοι που είχαν ξεκινήσει ως ειλικρινείς ιδεολόγοι ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ (τους άλλους του ανεξέλεγκτου Φιλελευθερισμού ούτε να τους θυμηθώ δεν θέλω) ΕΘΑΨΑΝ στα ανέμελα καλοζωισμένα και ευτραφή ή στα μεθοδικά καλογυμνασμένα σώματά τους όπου σίγουρα θα έπρεπε να συνεχίζουν να υπάρχουν στα ατομικά αλλά και στο συλλογικό τους υποσυνείδητο όσα οδήγησαν 150 χρόνια πριν τους Μαρξ και Ένγκελς να συνθέσουν το ανατρεπτικό τους κάλεσμα «….εργάτες όλους του κόσμου ενωθείτε, δεν έχετε τίποτε να χάσετε παρά μόνο τις αλυσίδες σας;

«Ελεύθερες» οι απολύσεις.......

«Ελεύθερες» οι απολύσεις στις Πολύ Μικρές Επιχειρήσεις… Τυχαίο; Δεν νομίζω!!! του Πάνου Γ. Πιπερόπουλου Λέκτορα Πανεπιστημίου Μακεδονίας Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις (ΜμΕ) αποτελούν σήμερα την ραχοκοκαλιά του παραγωγικού ιστού της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ελληνικής Οικονομίας. Σύμφωνα πάντα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Κοινότητας ο κυρίαρχος τύπος επιχείρησης στη γηραιά ήπειρο είναι οι Πολύ Μικρές Επιχειρήσεις οι οποίες απασχολούν μέχρι 9 άτομα, κάτι που ισχύει τόσο στο σύνολο της Ευρωπαϊκής Αγοράς όσο και στην Ελλάδα. Η ΜμΕ έχει περιορισμένα κεφάλαια και δυνατότητες χρηματοδότησης από πιστωτικούς οργανισμούς. Δεν διαθέτει συνήθως συγκεκριμένη οργανωσιακή δομή και τα χαρακτηριζόμενα ως δημιουργικά τμήματα έρευνας και ανάπτυξης. Στοχεύει σε συγκεκριμένο τμήμα της αγοράς εφαρμόζοντας το αποκαλούμενο «focus strategy». Χαρακτηρίζεται, όμως, από δημιουργικότητα, καινοτομία, και ικανότητα να ελίσσεται και να αναπροσαρμόζεται στις απαιτήσεις του ανταγωνισμού. Σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Κοινότητας η πολύ μικρή επιχείρηση (ΠΜΕ) σήμερα «αγωνίζεται για να επιβιώσει», σε αντίθεση με τις μεγαλύτερες ΜΜΕ οι οποίες δίδουν περισσότερη έμφαση σε επιχειρηματικές πολιτικές όπως, «υψηλότερα κέρδη» και «καλύτερη ποιότητα των προσφερομένων αγαθών και υπηρεσιών». Αναγνωρίζεται ευρέως στους επιχειρηματικούς και επιστημονικούς κύκλους ότι οι ΜμΕ και ακόμη περισσότερο οι καινοτόμες ΜμΕ αποτελούν μια από τις σημαντικότερες πηγές δημιουργίας θέσεων εργασίας! Ο τομέας των ΜμΕ στην Ελλάδα έχει μικρής κλίμακας δομή όπως φαίνεται στον παρακάτω πίνακα. Το ποσοστό των πολύ μικρών επιχειρήσεων είναι μεγαλύτερο από τον μέσο όρο της ΕΕ. Οι ελληνικές πολύ μικρές επιχειρήσεις απασχολούν περισσότερο προσωπικό (58%) από τη μέση ευρωπαϊκή πολύ μικρή επιχείρηση (29,7%). Κατά συνέπεια, η συμβολή όλων των ΜμΕ στην απασχόληση είναι υψηλότερη στην Ελλάδα (87 %) σε σχέση με την ΕΕ (67 %). Επιπλέον, η συμβολή των ΜμΕ στην προστιθέμενη αξία επίσης ξεπερνά τον μέσο όρο της ΕΕ (73 % έναντι 58 % αντίστοιχα) σύμφωνα με τα στοιχεία του Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου για τις ΜμΕ το 2009. ΜΜΕ στην Ελλάδα: βασικά αριθμητικά στοιχεία, εμπορική μη χρηματοοικονομική οικονομία, εκτιμήσεις 2008 Επιχειρήσεις Απασχόληση Ελλάδα ΕΕ27 Ελλάδα ΕΕ27 Αριθμός Ποσοστό Ποσοστό Αριθμός Ποσοστό Ποσοστό Πολύ Μικρές (0-9 άτομα) 820.021 96,5% 91,8% 1,538,63 58,0% 29,7% Μικρές (10-49 άτομα) 25.789 3,0% 6,9% 459,784 17,3% 20,7% Μεσσαίες (50-249 άτομα) 3.579 0,4% 1,1% 312,489 11,8% 17,0% ΜΜΕ 849.389 99,9% 99,8% 2,310,905 87,0% 67,4% Μεγάλες (250+) 431 0,1% 0,2% 343,810 13,0% 32,6% Σύνολο 849.820 100,0% 100,0% 2,654,715 100,0% 100,0% (πηγή: Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο ΜΜΕ: Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την SBA στην Ελλάδα ‘09) Εδώ και 2 μέρες η πλειοψηφία των δημοσιογράφων στην χώρα μας αναλύει, σχολιάζει και επικρίνει τελικά το ‘περίφημο’ Προεδρικό Διάταγμα για τα εργασιακά όπως θα διαμορφωθούν μετά τις εντολές της Τρόικας. Δεν άκουσα από κανέναν δημοσιογράφο (και αναρωτιέμαι αν έγινε επίτηδες ή αν απλά δεν το πρόσεξαν) για τις ελεύθερες απολύσεις σε επιχειρήσεις με λιγότερους από 20 εργαζομένους. Όπως φαίνεται ξεκάθαρα στον πίνακα οι επιχειρήσεις αυτές απασχολούν περισσότερο από το 97% των εργαζομένων στην χώρα μας! Γιατί λοιπόν οι δημοσιογράφοι και ο υπουργός εργασίας κ. Λοβέρδος ασχολούνται και σχολιάζουν αποκλειστικά σχεδόν την αύξηση του ποσοστού των απολύσεων από 2% σε 5% για τις επιχειρήσεις άνω των 150 εργαζομένων όταν αυτές δεν αποτελούν παρά μόνο το 1% της Ελληνικής Οικονομίας; Τυχαίο; Δεν νομίζω!!! Είναι άλλη μια σκόπιμη ενέργεια να αποπροσανατολιστούν οι εργαζόμενοι; Θα απευθύνω μέσα από τις γραμμές των blogs την έκκληση στους δημοσιογράφους των έντυπων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ να μην «διαβάζουν» βιαστικά τα νομοσχέδια και τα προεδρικά διατάγματα που έρχονται και θα έρθουν στο φως της δημοσιότητας. Για μένα ως Λέκτορα του Μάνατζμεντ, στην Επιχειρηματικότητα και Καινοτομία οι ελεύθερες απολύσεις στις Πολύ Μικρές και Μικρές Επιχειρήσεις αποτελούν την είδηση-βόμβα μεγατόνων για την Ελληνική Οικονομία και τον ελληνικό επιχειρηματικό κόσμο που κατά την ταπεινή μου άποψη έχει ήδη πτωχεύσει ΑΤΥΠΑ (ή ανεπίσημα) και θα πτωχεύσει ΤΥΠΙΚΑ (και επίσημα) στο προσεχές μέλλον!!!

Η φιλία διώχνει το άγχος

haniotika-nea.gr Πέμπτη, 17 Ιουνίου 2010 12:24:21 π.μ. ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΙΠΕΡΟΥΛΟΣ: Η φιλία διώχνει το άγχος Ελένη Φουντουλάκη 17.06.2010 "Επιστροφή στις διαπροσωπικές σχέσεις": είναι η μόνη λύση για την αντιμετώπιση του άγχους και του στρες που κατακερματίζει τις δραστηριότητες του σύγχρονου ανθρώπου. Αυτό επεσήμανε ο ψυχολόγος-κοινωνιολόγος, καθηγητής Επικοινωνίας και τέως Πρόεδρος του Τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, κ. Γιώργος Πιπερόπουλος, κατά την διάρκεια διάλεξης που πραγματοποιήθηκε χθες το απόγευμα στο δημαρχείο Χανίων στο πλαίσιο Ανοιχτού Λαϊκού Πανεπιστημίου. Όπως ανέφερε ο κ. Πιπερόπουλος, "το άγχος και το στρες, δηλαδή η υπέρμετρη ψυχολογική πίεση αποτελούσε ένα διαχρονικό πρόβλημα τόσο για τους παλιότερους όσο και για τους νεότερους. Στην σημερινή εποχή ενώ πιστεύαμε οτι όλες οι μοντέρνες ανακαλύψεις και τα μεγάλα επιτεύγματα, οι πρωτοτυπίες, οι καινοτομίες του ανθρώπου θα μας είχαν απαλλάξει από το στρες και το άγχος, δυστυχώς το έχουν επιτείνει. Την δεκαετία που διανύουμε η αύξηση του στρες είναι κατακόρυφη. Το στρες σε συνδυασμό με το άγχος είναι αυτά που κατακερματίζουν πάρα πολλές δραστηριότητες του σύγχρονου ανθρώπου. Οι 'Ελληνες ως λαός συνηθίζαμε να είμαστε της συντροφιάς και της παρέας όμως δυστυχώς στον βωμό της προσωπικής μας ανέλιξης στο κοινωνικο-οικονομικο, πολιτικό σύστημα, χάσαμε την έννοια της παρέας, της φιλίας. Έτσι σήμερα δεν έχουμε αυτά τα ψυχοκοινωνικά στηρίγματα που είχαμε κάποτε, δηλαδή οι διαπροσωπικές μας σχέσεις δεν υπάρχουν πια. Κατα συνέπεια λόγω της ανάγκης μας να προλάβουμε, να προωθηθούμε, να πετύχουμε ως «εγώ», κερματίζοντας το «εμείς», έχουμε μειώσει την ανθρώπινη επικοινωνία και βοήθεια που θα είχαμε όταν νοιώθουμε ότι βρισκόμαστε υπο κατάσταση άγχους". "Όλες οι έρευνες που έχουν γίνει καταδεικνύουν ότι από την παιδική ηλικία πιέζουμε ψυχολογικά τις νεότερες γενιές, ειδικά κατα την περίοδο των εξετάσεων. Άγχος υπάρχει όμως και στην τρίτη ηλικία, ιδιαίτερα αυτή την εποχή που διανύουμε με την μεγάλη οικονομική «λαίλαπα» που λέγεται Τρόικα, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και Δ.Ν.Τ. Ειδικά οι συνταξιούχοι που περίμεναν να καταλαγιάσουν από το άγχος και το στρες, δυστυχώς δεν μπορούν να βιώσουν την ηρεμία που προσδοκούσαν", ανέφερε χαρακτηριστικά ο κ. Πιπερόπουλος . ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ Παράλληλα ο κ. Πιπερόπουλος αναφέρθηκε σε ορισμένα χαρακτηριστικά γνωρίσματα τα οποία υποδηλώνουν έντονο στρες στην ζωή του ατόμου όπως: αϋπνίες, αυξομείωση βάρους, πόνοι στον αυχένα, χαμηλή απόδοση στην δουλειά, ερεθιστικότητα και ζαλάδες, αδυναμία συγκέντρωσης, απομόνωση, ημικρανίες, χαμηλή ανοχή. ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ Σύμφωνα με τα ευρήματα έρευνας που έγινε πρόσφατα εντοπίστηκε ότι τα άτομα που αντιδρούν με υπερτασικές κρίσεις σε στρεσογόνες καταστάσεις, άτομα με αγχωτική προσωπικότητα παρουσιάζουν αυξημένα ποσοστά αρτηριοσκληρωτικών καταστάσεων που μοιάζουν με περιπτώσεις υψηλών επιπέδων χοληστερίνης και καπνίσματος. Τα ερευνητικά ευρήματα είναι ιδιαίτερα σημαντικά για άτομα κάτω των 55 ετών, τόνισε ο κ. Πιπερόπουλος. ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΜΕΙΩΣΗΣ ΣΤΡΕΣ Όπως επεσήμανε ο ίδιος, ο διαλογισμός, η γνωστική καθώς και η ολιστική προσέγγιση της ζωής είναι οι τεχνικές που μπορούν να συμβάλλουν στην μείωση του στρες. "Το πιο σημαντικό όμως είναι να γυρίσουμε στις παλιές μας συνήθειες, στις παρέες μας, να ξαναθυμηθούμε τους φίλους μας. Διότι εκεί βρίσκεται η απάντηση στις αδυναμίες και στις προκλήσεις και τα διαχρονικά προβλήματα του 21ου αιώνα. Να ξαναγυρίσουμε από το «εγώ» στο «εμείς»", ανέφερε ο κ. Πιπερόπουλος.

Δώσε τόπο στην....οργή !

Δώσε τόπο στην....οργή ! Του Καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ Ξαναζήστε, νοερά, τις γνωστές φάσεις που επαναλαμβάνονται, ανείπωτες φορές στις ποδοσφαιρικές μας αναμετρήσεις: δύο παίκτες συγκρούονται, ο διαιτητής σημειώνει φάουλ, το “θύμα” χειροδικεί....Η πράξη του «επιβραβεύεται» αρνητικά καθώς παίρνει την σχετική κάρτα και , παρά τις εξηγήσεις του ότι μαζί με το σκληρό μαρκάρισμα δέχθηκε και «φραστικές επιθέσεις» από τον παίκτη της αντίπαλης ομάδας....Η κάρτα και η ποινή παραμένουν! Η πάλι, σε ένα υπέρμετρα έντονο «man-to-man» ο ένας παίκτης, δέκτης του μαρκαρίσματος, αρχίζει να «εκνευρίζεται» καθώς οι προσπάθειες του ματαιώνονται η μια μετά την άλλη, και ο εκνευρισμός του εντείνεται, ξεφεύγει από τα όρια του ελεγχόμενου, μετουσιώνεται σε οργή και απολήγει στην απώλεια του απαραίτητου αυτοέλεγχου! Σε κάποια δεδομένη στιγμή, ο έλεγχος του αντιπάλου διεγείρει τον μαρκαρισμένο, αυτός χάνει πια τον αυτοέλεγχο και ανταποδίδει με βιαιότητα το ασφυκτικό «man-to-man» μετατρέποντας το γήπεδο σε ρινγκ! Φυσικά η πράξη του ελέγχεται και επισύρει την σχετική κάρτα... Νομίζω ότι ο στόχος μου έγινε κατανοητός καθώς αναφέρομαι σε περιπτώσεις όπου ο θυμός, έστω και δικαιολογημένος, μετουσιώνεται σε εκνευρισμό και αν δεν “δώσεις τόπο στην...οργή” χάνεις τον αυτοέλεγχο και εισπράττεις ...κάρτες!!! Το ζήσαμε στην αναμέτρηση Σερβίας-Γκάνας (κόκκινη στον Lukovic), στην αναμέτρηση Γερμανίας-Αυστραλίας (κόκκινη στον Cahill) που άφησαν αντιστοίχως τις ομάδες τους με δέκα παίκτες. Έχουμε μπροστά μας πολύ δρόμο ακόμη και φοβάμαι ότι με την αύξηση του στρες θα δούμε και άλλες κόκκινες κάρτες ως αποτέλεσμα απώλειας του αυτοελέγχου και ξεσπάσματα ανεξέλεγκτου θυμού… Στην καθημερινή μας ζωή όλοι αντιμετωπίζουμε αμέτρητες προκλήσεις από συνανθρώπους μας αλλά τις περισσότερες φορές, «δίνουμε τόπο στην οργή» αποφεύγοντας την συμπλοκή και τις άγνωστες συνέπειές της. Στο γήπεδο, όμως, στην αντιπαράθεση επαγγελματιών η έμφαση δίνεται στο να επιδείξουμε ότι μπορούμε να ασκήσουμε αυτοέλεγχο και όχι να λειτουργήσουμε ως «νταήδες»… Με άλλα λόγια η σωστή ψυχολογική συμπεριφορά ταυτίζεται με την αποφυγή του θυμού, την αποσόβηση του εκνευρισμού, χωρίς την αίσθηση ότι έτσι ο παίκτης «χάνει κάτι από τον ανδρισμό του!» Ο έμπειρος παίκτης γνωρίζει πως εάν δεν «δώσει τόπο στην οργή» και αντεπιτεθεί διατρέχει τον κίνδυνο της λανθασμένης ενέργειας που επιφέρει την κίτρινη, ή αλλοίμονο την ΚΟΚΚΙΝΗ κάρτα! Ο λαός μας το έχει πιάσει σωστά, με την εμπειρική ψυχολογική σοφία του όταν λέει ότι ο θυμωμένος, ο οργισμένος «έχει θολωμένο μυαλό, ή μάτι» και όταν λέει ότι «το γινάτι…βγάζει μάτι!» Το συναίσθημα του θυμού, με την συνεπακόλουθη νευρικότητα οφείλεται στην αιφνίδια έκκριση μεγάλης ποσότητας αδρεναλίνης στο κυκλοφορικό μας σύστημα και ολάκερο το είναι μας εστιάζεται –«καρφώνεται» στο ερέθισμα και στο άτομο που μας προκαλεί! Το εκνευρισμένο άτομο χάνει για κάποιο χρονικό διάστημα την αίσθηση του χώρου και του χρόνου και, φυσικά, την απαραίτητη αντίληψη της εξέλιξης του αγώνα. Ένας θυμωμένος, «πικαρισμένος» παίκτης που έχει χάσει τον αυτοέλεγχό του, άσχετα με τις πραγματικές του ικανότητες, είναι όχι μόνο «άχρηστος» για την ομάδα του, αλλά εφ’ όσον επισύρει με τις αντιδράσεις του και την σχετική ποινή, μπορεί να αποβεί “καταστροφικός” για την ενδεκάδα και για το τελικό σκορ... Θυμός και εκνευρισμός, από όπου και εάν προέρχονται, δηλαδή από τον αντίπαλο παίκτη (που ίσως το «παρακάνει» με το μαρκάρισμα, ή και γιατί όχι να στοχεύει στο να επιτύχει τον εκνευρισμό του αντιπάλου του) η ιδέα ότι η διαιτησία «μεροληπτεί» σε βάρος της ομάδας, κάποια παρεξήγηση που προηγήθηκε του αγώνα (στο ξενοδοχείο ή τα αποδυτήρια) οι φίλαθλοι με τις έντονες αποδοκιμασίες τους, ή η ενδόμυχη αναμόχλευση προγενέστερων βιωμάτων (οικογένεια, δεσμοί, φίλοι) απολήγουν στο να στερήσουν τον παίκτη από τον απαραίτητο ψυχοδιανοητικό ΑΥΤΟΕΛΕΓΧΟ, από την αναγκαία ηρεμία, που απαιτείται για το σωστό παίξιμο της μπάλας την εφαρμογή της προκαθορισμένης στρατηγικής του παιχνιδιού. Αναμφίβολα τόσο οι πιο έμπειροι παίκτες, όσο και οι φίλαθλοι, επιδιώκουν να εκνευρίσουν τον αντίπαλο, να διαπεράσουν την συνοχή και την προσοχή του να μειώσουν την απόδοσή του μέσα στο γήπεδο. Με βάση αυτή τη λογική δημιουργούνται τα γνωστά επεισόδια έξω από το ξενοδοχείο που στεγάζει την φιλοξενούμενη ομάδα ή στο πούλμαν έξω από τα αποδυτήρια του τοπικού γηπέδου, ή μέσα στο γήπεδο με ιαχές, «βρισιές» και ...απειλές που εκτοξεύει η αντίπαλη κερκίδα! Η συμβουλή μου; Παίκτες, «δώστε τόπο στην ...οργή!» Το γήπεδο δεν είναι ρινγκ πυγμαχίας και η επιτυχία δεν προέρχεται από και δεν ταυτίζεται με τον «τσαμπουκά ή το νταηλίκι» τη γροθιά ή την κλωτσιά, αλλά από τη ντρίπλα, τη δημιουργία φάσης και το γκολ!..

Διάλεξη Πιπερόπουλου στα Χανιά

«Διαχείριση του Στρες και του Άγχους» είναι ο τίτλος της δίωρης διάλεξης που θα δώσει την Τετάρτη 16 Ιουνίου από τις 6-8 το απόγευμα στο Δημαρχιακό Μέγαρο Χανίων της Κρήτης ο Σαλονικιός καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος. Στην διάλεξή του ο κ Πιπερόπουλος χρησιμοποιώντας μια σειρά διαφανειών θα εξετάσει τη γέννηση του άγχους και του στρες, θα αναφερθεί στην συμπτωματολογία τους και στη συνέχεια θα παρουσιάσει τις σημαντικότερες θεραπευτικές προσεγγίσεις τονίζοντας ότι ισχύει και στο θέμα του άγχους και του στρες το πάντα επίκαιρο Ιπποκρατικό: «καλύτερη θεραπεία είναι η…πρόληψη». Η συγκεκριμένη διάλεξη θα κλείσει πανηγυρικά την φετινή, 5η κατά σειρά, ακαδημαϊκή χρονιά του επιτυχημένου θεσμού του Ανοικτού Λαϊκού Πανεπιστημίου του Δήμου Χανίων την έναρξη της οποίας είχε κάνει στις 9 Δεκεμβρίου του 2009 ο ίδιος ομιλητής με τη διάλεξή του που το θέμα της ήταν «IQ & E.I. Διανοητική Ικανότητα & Συναισθηματική Νοημοσύνη». Πέραν της εναρκτήριας και τελικής διάλεξης του Σαλονικιού καθηγητή τις άλλες 18 διαλέξεις της ακαδημαϊκής χρονιάς 2009-2010 έκαναν διακεκριμένοι επιστήμονες από όλη την Ελλάδα και τις παρακολούθησε ένας πολύ μεγάλος αριθμός σπουδαστών όλων των ηλικιών. Στο τέλος της διάλεξης του κ Πιπερόπουλου θα γίνει η επίσημη απονομή ΔΙΠΛΩΜΑΤΩΝ συμμετοχής στους σπουδαστές του φετινού κύκλου μαθημάτων.

6 Ερωτήματα ζητούν….απάντηση!

6 Ερωτήματα ζητούν….απάντηση! Του καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ Ξεκινώ τη σημερινή μου blog-άποψη ζητώντας συγνώμη από τον μακαρίτη Σικελιανό Νομπελίστα συγγραφέα Luigi Pirandello για την παράφραση του τίτλου του ομώνυμου θεατρικού του έργου «6 χαρακτήρες ζητούν συγγραφέα» καθώς παραθέτω τα 6 ερωτήματα που με βασανίζουν – όπως και εκατομμύρια Έλληνες, ασχέτως Κομματικής ταυτότητας - που αγαπούν την Ελλάδα και αμέτρητους εκτός Ελλάδος φιλέλληνες που κάποιοι διατείνονται ότι την αγαπούν πολύ περισσότερο από εμάς τους…ιθαγενείς (αλλά αυτό ανήκει σε άλλη blog-άποψη!) Τα 6 ερωτήματα συνοψίζονται στο ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΩΤΗΜΑ που τίθεται τώρα και θα τίθεται πιο ΔΥΝΑΜΙΚΑ στο εγγύς μέλλον: «Ήταν το ΔΝΤ υποχρεωτικός…ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ;» 1/ Είχε ειπωθεί από τον κ Πρωθυπουργό και το ΠΑΣΟΚ παραμονές των εκλογών της 4ης Οκτωβρίου του 2009 κάτι περίπου τέτοιο «λεφτά υπάρχουν αλλά προφανώς η Κυβέρνηση Καραμανλή ΔΕΝ διαθέτει τις απαραίτητες δεξιότητες που απαιτούνται, δεν υπάρχει δηλαδή καλό…μάνατζμεντ!» 2/ Τοποθετούνται κορυφαία στελέχη της Κυβέρνησης επί του θέματος του ελλείμματος και κατηγορούν την Κυβέρνηση Καραμανλή ότι μιλούσε «για έλλειμμα της τάξης του 6 και 7 άντε και 8 και κάτι τοις εκατό, ενώ το ΠΑΣΟΚ αναγκάζεται να διαχειρισθεί έλλειμμα επιπέδου ίσως και 12 και 13%!» ή έλεγε, λοιπόν, ψέματα η Κυβέρνηση Καραμανλή ή είχε χάσει τον έλεγχο των καταστάσεων και ΔΕΝ γνώριζε τι της γινόταν… 3/ Ο κορυφαίος Τραπεζίτης κ Προβόπουλος έχει πει, περίπου, ότι από τον περασμένο Σεπτέμβριο είχε ενημερώσει την τότε Κυβέρνηση και την τότε Αντιπολίτευση (μείζονα και ελάσσονα) ότι αφού ο Αύγουστος ο όγδοος μήνα του Έτους έκλεισε με έλλειμμα 8% (με ρυθμό περίπου 1% τον μήνα) και παρέμειναν άλλοι τέσσερες μήνες μπορούσε να προβλέψει κανείς πού θα βρισκόταν η ελληνική οικονομία μετά από ΤΕΣΣΕΡΕΣ μήνες…Αυτό ισχύει και για τον λόγο αυτό παραμένει στη θέση του ο κ Προβόπουλος ή δεν μας τα είπε καλά η Κυβέρνηση του κ Παπανδρέου; 4/ Γράφτηκε, ακούστηκε αλλά πολύ ελάχιστα συζητήθηκε ότι είχε γίνει προσφορά από Κινεζικά και Ρωσικά Ιδρύματα να δοθούν στην Ελλάδα, ενόψει των μεγάλων οικονομικών της προβλημάτων, 40 έως και 250 δισεκατομμύρια ευρώ ως δάνεια και μάλιστα με πολύ, πάρα πολύ ευνοϊκούς όρους…Αυτό ήταν «ράδιο αρβύλα» ή είχε κάποια υπόσταση οπότε χρειάζεται να απαντηθεί το γιατί δεν το είδε καθόλου η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ 5/ Τον περασμένο Ιανουάριο και ενόψει ταμειακών δυσχερειών όταν η Ελλάδα με επικεφαλής τον κ Παπακωνσταντίνου «βγήκε στο κουρμπέτι» για να δανεισθεί περίπου 5 δισεκατομμύρια ευρώ της προσφέρθηκαν περίπου 25 δισεκατομμύρια αλλά η Ελλάδα ΔΕΝ τα πήρε με αποτέλεσμα, στο μεταξύ, να εκτιναχτούν τα spreads σε δυσθεώρητα ύψη και να οδηγηθούμε στο Τραπέζι Διαπραγματεύσεων με την «τρόικα» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου… Επάνω σε εκείνο το τραπέζι εάν σωστά θυμάμαι είχε ακουστεί ότι η Κυβέρνηση της Ελλάδας είχε βγάλει το «περιώνυμο…περίστροφο» το οποίο που…πήγε; 6/ Η Πολιτική του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου δοκιμάστηκε την περασμένη δεκαετία στην Αργεντινή που ΔΕΝ είχε τα δικά μας προβληματικά οικονομικά μεγέθη και κατέληξε σε διαδοχικές παραιτήσεις Κυβερνήσεων, εξαθλίωση ακόμη και της μεσαίας κοινωνικής-οικονομικής τάξης και σοβαρές κοινωνικές αναταραχές. Η μέχρι σήμερα εφαρμοζόμενη ΠΟΛΙΤΙΚΗ της «τρόικας» είναι φορομπηχτική, αφαιρεί εισοδήματα από μισθωτούς και συνταξιούχους και στεγνώνει από ρευστότητα την αγορά. Με άλλα λόγια μας οδηγεί στα επόμενα χρόνια ΧΩΡΙΣ αναπτυξιακή προοπτική να προχωρούμε (θέλει λέει και να…καλπάζουμε) κουτσαίνοντας στο ένα πόδι μας… ΕΞΙ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ζητούν ΥΠΕΥΘΥΝΕΣ και ΑΜΕΣΕΣ απαντήσεις καθότι αλλιώς το Φθινόπωρο που έρχεται το βλέπω κοινωνιολογικά ως…ΧΕΙΜΩΝΑ! Και ο ερχόμενος ΧΕΙΜΩΝΑΣ μου φέρνει στο νου το μυθιστόρημα του Νομπελίστα John Steinbeck (και ζητώ συγνώμη για τη χρήση του τίτλου του έργου του «Ο χειμώνας της διχόνοιας», τίτλο που και ο μακαρίτης αμερικανός συγγραφέας είχε δανειστεί από την γνωστή φράση που χρησιμοποίησε ο Σαίξπηρ στο θεατρικό του έργο Ριχάρδος ο 3ος.)

ΕΡΩΤΑ, ανίκητε μαχητή!...

ΕΡΩΤΑ, ανίκητε μαχητή!... Του Καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ Σαββατοκύριακο με κλειστές τις Τράπεζες, το Χρηματιστήριο, τα Υπουργεία και έτσι η σημερινή blog-άποψη μου αφορά στον έρωτα γενικά και με ένα τεστ στον προσδιορισμό της δικής σας ερωτικής κατάστασης… Οι αρχαίοι διατείνονταν ότι "ο όμοιος ψάχνει τον όμοιο" αλλά οι νέο-Έλληνες πιστεύουμε πως "τα ετερώνυμα έλκονται " και ενώ για τον αρχαίο τραγωδό ο έρως ήταν "ανίκητος μαχητής" εμείς σήμερα λέμε ότι "μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται." Γιατί, όμως, κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο μέσα από το ευρύτερο περιβάλλον των γνωριμιών μας απολήγει να γίνει εραστής και σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή σύντροφός μας; Υπάρχει η άποψη στην ψυχοδυναμική θεωρία σύμφωνα με την οποία καθοριστικό στοιχείο της επιλογής μας αποτελεί και το βιωματικό (ατομικό και συλλογικό) υποσυνείδητο υλικό που ο καθένας μας διαθέτει. Ο Carl Jung (και στην αρχαιότητα ο Σωκράτης και ο Πλάτωνας) πίστευαν ότι σε κάθε άτομο προϋπάρχει ένα συγκεκριμένο "αρχέτυπο" ή ένα ιδεώδες αναφορικά με τη γυναίκα ή τον άνδρα που μας ταιριάζει. Όταν το άτομο συναντήσει - έστω τυχαία και αναπάντεχα -το πρόσωπο, εκείνον ή εκείνη που ανταποκρίνεται στο δεδομένο "αρχέτυπο" του η αναγνώριση είναι άμεση και το αποτέλεσμα είναι αρχικά η σύναψη φιλίας ( όταν έχουμε άτομα του ίδιου φύλου ) και σε περίπτωση που έχουμε άτομα αντίθετου φύλου τότε έχουμε εκείνο το ανεξήγητο " ΚΕΡΑΥΝΟΒΟΛΗΜΑ " του έρωτα... Μπορεί η Αφροδίτη της Μήλου να γοήτευσε, να ερέθισε, να συγκίνησε και να συγκινεί μυριάδες ανδρών και γυναικών (κακόγουστη εξαίρεση οι εκδότες του Γερμανικού περιοδικού FOCUS) αλλά όπως μας πληροφορούν οι ιστορικές μαρτυρίες η Κλεοπάτρα, Βασίλισσα της Αιγύπτου, δεν αρκέστηκε στο να γοητεύσει και να οδηγήσει στο ερωτικό πάθος τον Καίσαρα και τον Μάρκο Αντώνιο αλλά συχνά εκτόνωνε το υπερβολικό ερωτικό της πάθος με μεγάλους αριθμούς μελών της Ρωμαϊκής Στρατιωτικής Αποστολής στην Αίγυπτο. Το ερωτικό πάθος ήταν και παραμένει και σήμερα αντικείμενο προβληματισμού και διαλογισμού απλών ανθρώπων αλλά και διανοουμένων και επιστημόνων της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Οι μπηχεϋβιοριστές, ειδικευμένοι στη θεωρία και τις τεχνικές της μάθησης, διατείνονται ότι και ο έρωτας όπως κάθε άλλο ανθρώπινο συναίσθημα και συμπεριφορά υπόκειται στις διαδικασίες και τις αρχές της μάθησης. Με άλλα λόγια για το κάθε άτομο οι επιδόσεις στον έρωτα, τον πλατωνικό αλλά και τον σαρκικό, δεν είναι πράγματα με τα οποία γεννιέται αλλά που μαθαίνει, είναι μια διάσταση του εαυτού του που την αποκτά με τις εμπειρίες του καθώς διαμορφώνει μέσα από αποδεκτά ( και μέσα από απαγορευμένα ) συστήματα και μεθόδους τους τρόπους εκτόνωσης των σεξουαλικών του επιθυμιών. Υπήρχε η άποψη ότι "τα ετερώνυμα έλκονται" αλλά νεώτερες θεωρίες υποστηρίζουν ότι στη διαδικασία επιλογής συντρόφου ή συντρόφισσας ισχύει για τον καθένα και την καθεμιά μας "η Αρχή της συμπλήρωσης" δηλαδή το άτομο που διακρίνεται από την ανάγκη του να κυριαρχεί και να εξουσιάζει τους άλλους έλκεται από άτομα που διακρίνονται για την παθητική-εξαρτημένη στάση τους όπως και για την επιθυμία τους να παραδοθούν στην κυριαρχία κάποιου άλλου, ενός ή μιας συντρόφου και να υποταχθούν στην εξουσία του. Είναι αλήθεια, σίγουρα, ότι στην καθημερινή πραγματικότητα της συμβίωσης και επιβίωσής μας στα ελληνικά αστικοβιομηχανικά κέντρα οι ρυθμοί και οι απαιτήσεις της ζωής, η διάχυτη καχυποψία που εγγίζει συχνά τα απειλητικά όρια της "παράνοιας" στην αντιμετώπιση των άλλων έχουν δημιουργήσει καταστάσεις που γίνονται απαγορευτικές για την ανάπτυξη και εδραίωση σχέσεων αυθεντικής φιλίας, για τη σύναψη και διαιώνιση ρομαντικών σχέσεων. Στην πατρίδα μας όπως και σε όλες τις σύγχρονες καταναλωτικές κοινωνίες, όπου όλα μοιάζει να φθείρονται "βάσει προγράμματος διάρκειας ζωής" για να δημιουργηθεί έτσι η ανάγκη αντικατάστασής τους με τη σύναψη "νέων αγορών" συχνά ο καθένας και η καθεμία μας διαπιστώνει πως η εναλλαγή προσώπων σε σχέσεις ρομαντικού δεσμού συνδυασμένη και με τη σεξουαλική ελευθερία μολονότι ικανοποιεί, παροδικά, τις θεμελιακές ανθρώπινες ανάγκες για αγάπη και έρωτα, αφήνει μόνιμα εκείνο το βασανιστικά γνωστό "κενό" στην προχειρότητα της ικανοποίησης, στην αδυναμία άντλησης μόνιμης και αυθεντικής κάλυψης των αναγκών μας για ειλικρινή αγάπη και πραγματικό έρωτα, που μπορούν και αντέχουν στη φθορά του χρόνου και τις προκλήσεις των επιθυμιών για νέες εμπειρίες. Καλοκαίρι! Όσοι δεν έχετε ταίρι καιρός να το βρείτε και όσοι έχετε θα πρέπει μαζί με την αναγέννηση της Φύσης που τώρα συντελείται να δώσετε μια νέα πνοή στην παλιά σας ερωτική σχέση, μια νέα διάσταση ξεπερνώντας έτσι τις φθορές του χρόνου και της συνήθειας. Γιατί όπως διατείνεται ένα παλιό αγγλοσαξονικό ρητό ''love makes the world go round...'' ή σε ελληνική μετάφραση ''ο έρωτας κάνει τη γη μας να...γυρίζει'' με τη βοήθεια του «ανίκητου μαχητή! ΤΕΣΤ (Εσείς και «ο ανίκητος μαχητή») Εφόσον η ερώτηση σας εκφράζει γράψτε δίπλα ένα ΝΑΙ - Στο τέλος προσθέστε τους βαθμούς που δίνονται στην παρένθεση για κάθε ΝΑΙ που απαντήσατε-... Μετά δείτε την αξιολόγηση του ΑΘΡΟΙΣΜΑΤΟΣ των βαθμών σας - Το τεστ, σημειωτέον, ΔΕΝ αποτελεί επιστημονική διάγνωση αλλά εμπειρική ένδειξη της κατάστασής σας.... ) 1) Τώρα τελευταία , στα καλά καθούμενα αισθάνεστε ότι η ζωή σας έχει περισσότερα νοήματα και αξίες ( 12 β ) 2) Διαπιστώνετε ότι εδώ και λίγο καιρό μπορείτε να κοιτάτε κατάματα τον συνομιλητή σας χωρίς ενδοιασμούς ( 10 β ) 3) Πάντοτε είχατε κυκλοθυμικές τάσεις, αλλά πρόσφατα αισθάνεστε του ύψους και του βάθους με τέτοια συχνότητα που σας εκπλήσσει (10 β ) 4) Όταν τώρα βλέπετε μικρά παιδιά αισθάνεστε ένα ανάλαφρο ρίγος και σας διακατέχει η τάση να χαϊδέψετε τα μαλλιά τους (10 β.) 5) Η σκέψη ότι θα βρεθείτε μαζί του ( της ) σας αναστατώνει σε σημείο ώστε να αυξάνονται θεαματικά οι σφυγμοί σας και να μπουκώνει με ένα γλυκό αίσθημα τρυφερότητας το στήθος σας ( 18 β.) 6) Τα εμπόδια της ζωής πάντοτε σας δημιουργούσαν αναστολές αλλά τώρα τελευταία έχετε την αίσθηση ότι μπορείτε να υπερπηδήσετε και τις μεγαλύτερες δυσκολίες της καθημερινότητας ( 16 β) 7) Ανακαλύπτετε με το πέρασμα κάθε μέρας ότι οι φετινές διακοπές θα έχουν για σας ένα πρωτόγνωρο, αποκαλυπτικό νόημα (8 β. ) 8) Το γήρας, η ασθένεια και ο θάνατος σας φαίνονται εξωπραγματικά και χαμογελάτε με την ένταση που δημιουργούν αυτές οι έννοιες σε συγγενικά και φιλικά σας πρόσωπα ( 16 β ) 9)Ανέκαθεν αναζητούσατε περισσότερο το αίσθημα της ασφάλειας και λιγότερο την περιπέτεια, αλλά τώρα σας διακατέχει μία εμφανής αίσθηση μαχητικότητας που ξαφνιάζει ακόμη και τους κολλητούς σας( 15 β ) 10) Είναι φανερό ότι εσείς που πάντοτε προτιμούσατε ένα καλό ύπνο από το ξενύχτι, τώρα τελευταία “ το ρίχνετε έξω “ μέχρι πρωίας διακηρύσσοντας ότι...μία ζωή την έχουμε... ( 15 β ) ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ Αν συγκεντρώσατε περισσότερους από 105 βαθμούς τότε.... ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!!! Είσθε κιόλας «Θύμα» του ανίκητου μαχητή... Αν έχετε 80 - 99 βαθμούς τότε είσθε έτοιμοι για τον ΕΡΩΤΑ... Προσέξτε την επόμενη συνάντηση γιατί μπορεί να αποδειχθεί , ερωτικά τουλάχιστον, ...μοιραία! Αν είσθε άτομο με 75 ή λιγότερους βαθμούς...ΒΙΑΣΘΕΙΤΕ ! Η ζωή μας είναι έτσι κι αλλιώς πικρή αλλά μια ζωή χωρίς έρωτα είναι σκέτη...πεζότητα!

Ερμηνεύοντας το ΑΜΟΚ του Εγγλέζου ταξιτζή

Ερμηνεύοντας το ΑΜΟΚ του Εγγλέζου ταξιτζή Του καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ Έχουμε δεχτεί το γεγονός ότι ζούμε σε ένα βίαιο κόσμο! Και όμως περιπτώσεις όπως το φονικό αμόκ του Άγγλου που κόστισε 12 ζωές (και τη δική του) αναστατώνουν τη διεθνή κοινή γνώμη που αδυνατεί να αποδεχτεί και να ερμηνεύσει το γιατί τέτοιων φαινομένων. Οι πρώτες έρευνες επιστημόνων της ανθρώπινης συμπεριφοράς που εντόπισαν και προσπάθησαν να ερμηνεύσουν το φαινόμενο του ΑΜΟΚ με την απίστευτα υπερβολική κινητικότητα και επιθετικότητα (που φέρνει στο νου μανιακά επεισόδια) εντοπίζονται στο ερευνητικό έργο του Ολλανδού ψυχολόγου-ψυχιάτρου Δρ Φ. Βαν Λούν στη Μαλαισία. Φαινόμενα δολοφονικού ΑΜΟΚ στις τελευταίες δεκαετίες έχουν βιώσει πολλές χώρες του πλανήτη μας. Το άτομο που καταλαμβάνεται από ΑΜΟΚ – εντελώς αναπάντεχα και χωρίς να δώσει την παραμικρή υποψία – γίνεται τρομακτικά επιθετικό, εφορμά στους γύρω του και σκοτώνει χωρίς διακρίσεις οικείους, φίλους, γνωστούς αλλά και αγνώστους! Στις έρευνες με κατοίκους της Μελανησίας η ανθρωπολόγος Μάργκαρετ Μηντ είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι εκεί βρίσκονται σε κατάσταση διαρκούς παρανοϊκότητας με αποτέλεσμα η κουλτούρα τους να έχει σχεδόν θεσμοποιήσει την παράνοια στις καθημερινές τους δοσοληψίες με γείτονες και αγνώστους. Ο γείτονας, είχε σημειώσει η Δρ Μηντ, φοβάται τον γείτονα και την υστεροβουλία του που τη θεωρεί δεδομένη, σε σημείο που όταν ένα γείτονας προσφέρει κάποιο γλυκό ή άλλο έδεσμα στον γείτονα ο αποδέκτης του «κεράσματος» επικαλούμενος την προστασία «μαύρης μαγείας» ευχαριστεί τον δωρητή με την καθιερωμένη έκφραση « …Εάν αυτό το τόσο γευστικό δώρο σας μας δηλητηριάσει και αρρωστήσουμε ή πεθάνουμε πώς θα μπορέσουμε να ανταποδώσουμε την ευγενική σας χειρονομία;» Στα πλαίσια μιας ψυχοδυναμικής θεώρησης του φαινομένου έχει διατυπωθεί η υπόθεση ότι σε κάποιον σκοτεινό διάδρομο του υποσυνειδήτου το άτομο δημιουργεί μια υπέρμετρη, αιφνιδιαστική παρανοϊκή θεώρηση για τους άλλους, πιστεύει ότι η δική του υπόσταση βρίσκεται σε κίνδυνο και μέσα στο παραλήρημα του ψυχωτικού του επεισοδίου «σκοτώνει πριν τον σκοτώσουν». Τερματίζοντας τη φονική επιθετικότητά του το άτομο, εφόσον επιβιώσει και δεν πέσει θύμα κάποιου αμυνόμενου ή δεν αυτοκτονήσει, βυθίζεται σε βραχύβιο κώμα και όταν επανέλθει σε κατάσταση πλήρους συνείδησης επιδεικνύει φαινόμενα καθολικής αμνησίας των πράξεών του.

Φροντίστε τη Δημοκρατία…μας!

Φροντίστε τη Δημοκρατία…μας! Του καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ Η παγκόσμια κοινή γνώμη, οι εξειδικευμένοι πολιτικοί επιστήμονες και κοινωνιολόγοι αλλά και οι απανταχού της γης απλοί πολίτες θεώρησαν και θεωρούν τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ που γεννήθηκε στην αρχαία Ελλάδα και στο πέρασμα των αιώνων υιοθετήθηκε ως κυρίαρχο πολίτευμα στις περισσότερες χώρες του πλανήτη ως το πλέον ευαίσθητο πολιτικό σύστημα. Η Δημοκρατία (ενδιαφέρον για πολιτικούς επιστήμονες και κοινωνιολόγους προκαλεί το γνωστό Ελβετικό μοντέλο) λειτουργεί μέσα από Κόμματα που εκφράζουν συγκεκριμένες ιδεολογικές-οικονομικές-πολιτικές θεωρίες και θέσεις και στα οποία εντάσσονται οι ψηφοφόροι. Είναι γνωστά πλέον σε όλους μας τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα μας και τα οποία, στο μεγαλύτερο μέρος τους, οφείλονται σε πράξεις και παραλείψεις των δύο μεγάλων Κομμάτων εξουσίας δηλαδή Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ. Και καθώς τα οικονομικά μέτρα που μας επιβάλλονται από την «περίφημη τρόικα» γίνονται ολοένα και πιο δυσβάστακτα, γίνονται δυστυχώς και μέρα-με-τη-μέρα ορατοί οι κίνδυνοι αποσύνθεσης της κοινωνικής αλληλεγγύης και ίσως αποσταθεροποίησης του Δημοκρατικού μας πολιτεύματος… Ταπεινή προσφορά είναι η παρακάτω «ανώνυμη ιστορία αγάπης» δύο νέων στη blog-άποψή μου και ταυτόχρονα θερμή παράκληση να φροντίζουν την Ελλάδα μας, την κοινωνική μας συνοχή και αλληλεγγύη οι σημερινοί, πρώην, και επόμενοι Αρχηγοί Κομμάτων, Πρωθυπουργοί, Υπουργοί, βουλευτές και Κορυφαία στελέχη που εμπιστευθήκαμε στα χέρια τους τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ μας! ****************************** Υπήρχε κάποτε μια τυφλή κοπέλα τυφλή. Μισούσε τον εαυτό της που ήταν τυφλή. Μισούσε τους πάντες, εκτός από τον ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ της καθώς αυτός ήταν πάντα εκεί δίπλα της για κάθε ανάγκη και επιθυμία της επειδή κυριολεκτικά την λάτρευε! Του είχε πει πολλές φορές ότι αν μια μέρα γινόταν ένα θαύμα και θα μπορούσε να δει τον κόσμο, τότε θα τον παντρευόταν! Μια μέρα κάποιος της δώρισε δυο μάτια και έτσι μπόρεσε να δει τον κόσμο που τόσο πολύ επιθυμούσε. Είδε και τον ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ της. Στο θάλαμο ανάνηψης εκείνος την ρώτησε γεμάτος χαρά: «τώρα που βλέπεις τον κόσμο, θα με παντρευτείς;» Η κοπέλα έκπληκτη διαπίστωσε ότι ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ της ήταν κι αυτός τυφλός και σοκαρισμένη από το γεγονός αρνήθηκε να τον παντρευτεί. Το παλικάρι έφυγε από τη ζωή της με δάκρυα να πλημμυρίζουν τις κόγχες των ματιών του. Αργότερα της έστειλε ένα σημείωμα μιας μόνο αράδας: «Αγαπημένη μου, σε παρακαλώ, να φροντίζεις τα μάτια μου...»

Ο κ Μαντέλης σε ρόλο…Σαμψών;

Ο κ Μαντέλης σε ρόλο…Σαμψών; Του καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ Για τη διαφθορά και αδιαφάνεια που έχουν διαβρώσει το «μεδούλι» της ελληνικής κοινωνίας, για διεφθαρμένους πολιτικούς, κρατικούς λειτουργούς, επιχειρηματίες, γιατρούς, δικηγόρους, δικαστικούς, δημοσιογράφους, αστυνομικούς, ιερωμένους ακούσαμε πολλά στη διάρκεια των τελευταίων δύο δεκαετιών αλλά ΔΕΝ βιώσαμε μέχρι σήμερα την πολυπόθητη ΚΑΘΑΡΣΗ στο μέγεθος και στην έκταση που θα μας έδινε ελπίδες για εξυγίανση των δομών και των θεσμών του κοινωνικού μας συστήματος! Η συλλογική μας εμπειρία γινόταν χειρότερη μέρα-με-τη-μέρα ακριβώς επειδή ΟΛΟΙ διαπιστώναμε και τα ΜΜΕ μας επιβεβαίωναν ότι ΟΡΘΑ αισθανόμασταν να έχουμε χτυπήσει πάτο και τίποτε ΔΕΝ μας σώζει εφόσον οι ΕΝΟΧΟΙ ΔΕΝ οδεύουν στις φυλακές και το πλιάτσικό τους (το ανέφερε στην Κομοτηνή και ο κ Πρωθυπουργός) δεν δημεύεται! Όταν οι πυλώνες που στηρίζουν το κοινωνικό σύστημα είχαν σαπίσει ανεπανόρθωτα από την ΔΙΑΦΘΟΡΑ το ερώτημα ήταν και παρέμενε ποιός Έλληνας ή ποιά Ελληνίδα θα είχε το σθένος, την ειλικρίνεια και την απαιτούμενη συμβολική μυϊκή δύναμη να σπρώξει τους πυλώνες και να πέσει η σκεπή να τους πλακώσει ΟΛΟΥΣ; Η πρόσφατη εμφάνιση και δημόσια παραδοχή για ΧΟΡΗΓΙΑ του τέως Υπουργού και κορυφαίου στελέχους του ΠΑΣΟΚ κ Μαντέλη εύλογα γεννά, εξαιτίας και του τρόπου που έγινε, το αναπάντεχο ερώτημα: «Μήπως, τελικά, δεν ήταν αυτό που όλοι νομίσαμε, δηλαδή ΚΥΝΙΣΜΟΣ, αλλά προσωπική απόφαση να διαδραματίσει ρόλο σύγχρονου Σαμψών αυτό που έκανε ο τέως πολιτικός; Μήπως, δηλαδή, ο κ Μαντέλης συμπεριφερόμενος ως Έλληνας ΣΑΜΨΩΝ στην δημόσια ενώπιον της Εξεταστικής Επιτροπής παραδοχή του έδωσε στο σαθρό ΠΟΛΙΤΙΚΟ μας σύστημα που λειτούργησε ως ΔΙΑΦΘΟΡΕΑΣ θεσμών και δομών, συλλογικής και ατομικής συνείδησης των Ελλήνων το τράνταγμα που χρειαζόταν για να επιταχυνθεί η κατάρρευσή του; Μήπως πρέπει να δούμε τον κ Μαντέλη ως σύγχρονο Σαμψών που έκανε, επί τέλους, αυτό που οι Έλληνες ευχόμασταν και περιμέναμε να κάνει κάποια στιγμή, κάποιος πολιτικός;” Ρωτάω εγώ, εσείς τι λέτε;

Ανδρισμός, Κόρακες και Δημοκρατία….

Ανδρισμός, Κόρακες και Δημοκρατία…. Του καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ Εάν ήταν όλοι και όλοι 5-10 οι συμπολίτες μου και μαζί οι φοιτητές και οι φοιτήτριές μου που μου έθεσαν το σχετικό ερώτημα θα τα είχα ρίξει στον νοερό «κάλαθο αχρήστων» και δεν θα τα ανέβαζα ως θέμα και blog-άποψη!... Ήταν, όμως, πολλοί, μα πάρα-πάρα πολλοί εκείνοι και εκείνες που ως συμπολίτες όχι μόνο με σταματούν εδώ και δύο μέρες στο δρόμο, μου τηλεφωνούν και μου στέλνουν ηλεκτρονικές επιστολές αλλά μερικοί σηκώθηκαν μέσα στο πανεπιστημιακό αμφιθέατρο και, επιβεβαιώνοντας αυτήν ακριβώς την συγκεκριμένη διάσταση του «Πανεπιστημιακού Ασύλου» μου έθεσαν το απλό ερώτημα: Σε δελτία ειδήσεων είδαμε στο παρελθόν σε άλλα Κοινοβούλια λεκτικές επιθέσεις και ξυλοδαρμούς ανάμεσα σε εκπροσώπους διαφόρων Κομμάτων! Όταν ο κ Μαντέλης, ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΕ ως ο ΠΡΩΤΟΣ τέως Υπουργός καταθέτοντας τόσο κυνικά στην Επιτροπή ότι δέχτηκε «χορηγίες» της τάξης ΜΟΝΟ των 200,000 μάρκων ενώ άλλοι πήραν ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ σε χορηγίες (μίζες) από την SIEMENS, γιατί ΔΕΝ σηκώθηκαν δύο-τρία αν όχι 13 μέλη της Επιτροπής και δεν του πέταξαν ένα ποτήρι νερό ή δεν του έριξαν καμιά «σφαλιάρα» για να «συνέλθει»; Στις ανταλλαγές των απόψεών μας εγώ προσωπικά ΑΝΤΕΤΑΞΑ ότι δεν προτίθεμαι ούτε να αναβαθμίσω τέτοιου είδους «χειροδικίες» - με τη λογική του «κόρακας κορακιού μάτι δεν βγάζει» - που ΔΕΝ συνάδει με το ήθος και την ευπρέπεια του Δημοκρατικού μας πολιτεύματος ούτε και να υποβαθμίσω τον αναμενόμενο «ανδρισμό» των ανδρών και γυναικών της συγκεκριμένης Εξεταστικής Επιτροπής. Δυστυχώς είμαι υποχρεωμένος όπως όλοι οι Έλληνες σε αυτή την απίστευτη και χωρίς προηγούμενο οικονομική καταστροφή που ζούμε να επισημάνω, και χωρίς να κάνω αποδεκτή την παρατήρηση πολλών συνομιλητών μου, να δηλώσω ότι το απεύχομαι αλλά πολύ φοβάμαι όπως πάμε ότι ο Ελληνικός λαός έχει κουραστεί, έχει πικραθεί, αισθάνεται ότι τον λήστεψαν και τον κοροϊδεύουν και κατά λογική συνέπεια, ΔΕΝ υπάρχει εκτονωτική κάθαρση μόνο στην αποπομπή επίορκων πολιτικών και στελεχών με την…ψήφο! Εάν ΔΕΝ τιμωρηθούν παραδειγματικά οι ένοχοι και δεν δημευθούν τα περιουσιακά τους στοιχεία που αποκτήθηκαν από τη λεηλασία της περιουσίας του Λαού, τότε… «Κάποια στιγμή οι Έλληνες συλλήβδην θα χειροδικήσουν!...»

Κατασκεύασαν ΖΩΗ στο εργαστήριο!..

Κατασκεύασαν ΖΩΗ στο εργαστήριο!.. Του Καθηγητή Γιώργου Πιπερόπουλου Η είδηση που παίχτηκε πολύ γρήγορα στις ειδήσεις και στη συνέχεια – άγνωστο το πώς και το γιατί – «έσβησε» - αφορούσε την ΠΡΩΤΟΦΑΝΗ επιτυχία των ειδικών επιστημόνων που «κατασκεύασαν ζωή σε εργαστηριακό επίπεδο!» Εάν κάποτε η ανθρωπότητα έτριβε τα μάτια της προσπαθώντας να ξεβουλώσει τα αυτιά της την ίδια στιγμή που επιστήμονες και απλοί άνθρωποι βασάνιζαν το μυαλό τους για να «καταλάβουν» τι σημαίνει το γεγονός ότι η «Dolly» ήταν κλώνος, τώρα τι ακριβώς να κάνουμε όταν ακούμε ότι ΕΠΙΤΕΥΧΘΗΚΕ η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ζωής στο…εργαστήριο; Έχω την εντύπωση ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου αποδεχόμενοι ότι με τις ραγδαίες εξελίξεις που σημειώνονται στα μέτωπα των βίο-ιατρικών επιστημών προκύπτει επιτακτική η ανάγκη σε διεθνές επίπεδο να θεσμοθετηθούν συγκεκριμένοι κώδικες ηθικής συμπεριφοράς, έστω και αν κάποιοι αναρωτηθούν ποιοί έχουν το δικαίωμα να θεσμοθετήσουν κάτι τέτοιο ή, ακόμη πιο προωθημένα, «τί ακριβώς είναι η επιστημονική ηθική;» Να συμφωνήσουμε με τον Πλάτωνα που είδε την ηθική ως θεμέλιο για μια θεωρία της αθανασίας της ατομικής ψυχής ή με τον Αριστοτέλη που την αποδέχθηκε και την ερμήνευσε ως Αρχή οργανωτική της κοινωνίας; Η, μήπως πρέπει να συμφωνήσουμε ότι η ηθική ξεκινά με «την αγάπη προς τον πλησίον μας» για να απολήξει στην υπερβατική μεταφυσική πραγματικότητα της Βασιλείας του Θεού; Είναι αλήθεια αδιαμφισβήτητη ότι συνυπήρχαν πάντοτε «το καλό και το κακό» σε κάθε επιστημονική ανακάλυψη. Να θυμηθούμε το Manhattan Project στα εργαστήρια Los Alamos που κατόρθωσε να εγκλωβίσει την πυρηνική ενέργεια σε μορφή βομβών οι οποίες πριν έξι δεκαετίες κατέστρεψαν μέσα σε λίγα λεπτά την Χιροσίμα και το Ναγκασάκι και έβαλαν τέρμα στη φρίκη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου; Ή να θυμηθούμε τη φρίκη που έσπειρε η ατομική βόμβα μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας σε αυτές τις δύο Ιαπωνικές πόλεις, φρίκη δείγματα της οποίας ζούνε ακόμη σήμερα για να μας θυμίζουν αυτό που δεν άντεξαν κάποιοι από τους δημιουργούς της και αυτοκτόνησαν; Αυτή ήταν η «κακή» πλευρά της ανακάλυψης! Αλλά υπάρχει και η «καλή» πλευρά αυτή που όχι μόνο δημιουργεί ενέργεια από πυρηνικά εργοστάσια αλλά ταυτόχρονα σώζει και θα συνεχίσει να σώζει εκατομμύρια ζωές στην εφαρμογή της ως θεραπευτική ακτινοβολία κατά διαφόρων μορφών του καρκίνου που θερίζει την ανθρωπότητα! Η ανθρώπινη κοινωνία και οι ερευνητές επιστήμονες «διψούν» για εφευρέσεις που θα επιμηκύνουν την επιβίωσή μας εξαλείφοντας πείνα, κακουχία, αρρώστιες. Σας θυμίζω την αφοπλιστική προσευχή του Μαϊμονίδη που πριν μερικούς αιώνες ζητούσε επιγραμματικά: « ...Βοήθα να είμαι μετριοπαθής σε όλα, Ύψιστε, εκτός από την αγάπη μου για την επιστήμη:!...» Το θεμελιακό ερώτημα δεν μπορεί να είναι επικεντρωμένο σε μια στείρα, φοβική ή υστερική αντίδραση μήπως ξαναζήσουμε μέσα από τον καλπασμό της Επιστημονικής έρευνας και των παγκοσμιοποιημένων προσπαθειών τον μύθο του Πύργου της Βαβέλ ή μήπως οδεύουμε ολοταχώς στην αγκαλιά του άρχοντα του Σκότους αλλά στην προσπάθειά μας να δεχθούμε ότι «ουδέν καλόν αμιγές κακού…» και συμμορφούμενοι να αποφασίσουμε εάν θέλουμε να εφαρμόσουμε τις νέες τεχνολογίες όπως την ΚΛΩΝΟΠΟΙΗΣΗ (για την οποία, εντελώς παράδοξα, ΔΕΝ ακούμε πολλά στα Δελτία Ειδήσεων όχι μόνο των ελληνικών αλλά ΟΛΩΝ των διεθνών ΜΜΕ) και με ποιους στόχους…. Στον 21ο αιώνα καθώς οι ανακαλύψεις με την συνέργεια των απίστευτα ταχύτατων Η/Υ επιταχύνονται θεαματικά στο δίλημμα «γνώση και έλεγχος» γίνεται επιτακτικό το ερώτημα «ποιοί και πώς θα ελέγξουν την ξέφρενη πορεία στην υπέρτατη γνώση». Θα είναι οι «ελεγκτές» αυτοί που ως επιστήμονες ή Ηγέτες μορφοποιούν την κοινωνική πολιτική ή μήπως ΤΕΛΙΚΑ όλοι οφείλουμε να ελέγξουμε τους εαυτούς μας και την αδηφάγο περιέργεια και προωθητική δύναμη της έρευνας για νέα γνώση και νέες εφαρμογές της γνώσης; Εάν το θέμα «Φρανκενσταϊν» δημιουργούσε ανατριχίλα φόβου και η υπόθεση «κλώνος» πέρασε μισό-αστεία, μισό-σοβαρά στο συλλογικό μας υποσυνείδητο με συμβολισμό τη Dolly ή τώρα τον Got ταύρο των Ισπανικών ταυρομαχιών, η υπόθεση που αναδύθηκε ξαφνικά - και το ίδιο ξαφνικά «έσβησε» - της δημιουργίας ΖΩΗΣ στο ερευνητικό εργαστήριο τι συναισθήματα πρέπει να γεννήσει στη συλλογική συνείδηση της ανθρωπότητας; Μήπως, επειδή όπως πληροφορηθήκαμε υπάρχει και ένας ΕΛΛΗΝΑΣ (τελικά ΠΑΝΤΟΥ υπάρχει και ένας Έλληνας ή μια Ελληνίδα) στην συγκεκριμένη ερευνητική ομάδα θα πρέπει αυτός ευγενικά να μνημονεύσει στην «παρέα του» και τον ρόλο που απαιτείται να διαδραματίσει στις προσπάθειές τους η πολύ συγκεκριμένη, παρά τον πλατύ αφαιρετικό της συμβολισμό, έννοια της…ΗΘΙΚΗΣ;

Υπάρχει τέτοια χώρα;

Υπάρχει τέτοια χώρα; Του καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ Τον τίτλο της σημερινής μου «blog-άποψης» τον έθεσα ως ερώτηση ανήμερα της μεγάλης εορτής του Αγίου Πνεύματος στην εκπομπή του Γιώργου Αυτιά προσδιορίζοντας ότι σε αυτή την «άγνωστη» χώρα: «Νταβαντζήδες και λαμόγια για να συνεχίζουν ανενόχλητα τις κλεψιές και τις απάτες τους βοηθούν να αναρριχηθούν και να βρεθούν σε καίριες θέσεις εξουσίας ανίκανα, ανίδεα, αδέξια, ανεύθυνα και ανήθικα άτομα για να Κυβερνούν τους…ηλίθιους!» Υπάρχει, λοιπόν, τέτοια χώρα; Ποιά είναι και πού βρίσκεται γεωπολιτικά; ΔΕΝ πήρα απάντηση από κανέναν στο πάνελ, ούτε έδωσα και εγώ ως ερωτών καμιά απάντηση αλλά σας παραθέτω μερικά βοηθήματα στην αναζήτηση της ταυτότητας αυτής της χώρας: Χρειάστηκε, λένε οι ειδήσεις, να χρησιμοποιηθεί η κάμερα της google για να εντοπισθούν βιλάρες των 600, 800 ή 1500 τ.μ. και βάλε, με πισίνες ολυμπιακών προδιαγραφών και στον έλεγχο των ιδιοκτητών αυτών των «παλατιών» στα Βόρεια Προάστια της Αθήνας προέκυψαν άτομα με εισοδήματα όπως των «πτωχών Σαλονικιών» που αναφέρω παραπάνω!!! Κάποιοι λένε από τους ιδιοκτήτες εισέπραξαν και το επίδομα «κοινωνικής αλληλεγγύης» που έδωσε στους αναξιοπαθούντες συμπολίτες μας η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (δυστυχώς μόνο το ΜΙΣΟ καθότι το άλλο μισό το …απαγόρευσε η 3μελής Επιτροπή του ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΕΕ…Βρε τους κακομοίρηδες…) Συνελήφθησαν και τέθηκαν σε διαθεσιμότητα, λένε οι ειδήσεις, ο Διευθυντής και ο υποδιευθυντής Πολεοδομίας σε «κοσμικά νησιά» του Αιγαίου επειδή είχαν ακίνητα και καταθέσεις που ΔΕΝ μπορούσαν να τα δικαιολογήσουν με βάση τον…μισθό τους!!! Το περασμένο Σαββατοκύριακο, λένε οι ειδήσεις, το ΣΔΟΕ έλεγξε υπέρ-πολυτελή αυτοκίνητα Porsche, Ferrari, Lamborghini, bMW, Mercedes που ήταν σταθμευμένα έξω από γνωστά «μπουζουκτσίδικα» της Συμπρωτεύουσας (στην Πατρίδα μου τη Σαλονίκη). Και…ώ του θαύματος, αποκαλύφθηκε ότι οι ιδιοκτήτες τους δήλωναν στην εφορία ετήσια εισοδήματα του επιπέδου των πέντε έως και δέκα χιλιάδων ευρώ (όσο κοστίζουν δηλαδή τα τέσσερα λάστιχα τέτοιων…οχημάτων!!!) Καλά τόσα χρόνια ΔΕΝ ξέρανε πώς να κάνουν ελέγχους; ΠΟΘΕΝ έσχες καταθέτουν πολλά πολιτικά πρόσωπα και άλλοι ουσιαστικά δηλώνοντας «τι έχουν» και ΟΧΙ πώς και πότε τα απέκτησαν και σε ποιες off-shore corporations (δηλαδή παράκτιες επιχειρήσεις τα…καταχωρούν). Να ζητούν, λένε οι Κυβερνώντες, ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ για κάθε τι που αγοράζουν οι καταναλωτές!…Να «καρφώνουν» λένε οι Κυβερνώντες τους φοροφυγάδες οι γνωστοί και οι φίλοι τους και θα αμείβονται με 10% των εισπραττομένων φόρων από το Κράτος (στο Wild West, υπήρχαν οι «κυνηγοί κεφαλών» αλλά η άγρια Δύση και οι πιστολέρο ανήκαν σε άλλη εποχή και σε άλλη χώρα όπως πολύ καλά γνωρίζουμε εσείς και εγώ…) Απολύονται σωρηδόν τα «μπλοκάκια» από τον Δημόσιο τομέα απασχόλησης, αφαιρέθηκαν ΕΤΣΙΘΕΛΙΚΑ ο 13ος και 14ος μισθός και οι αντίστοιχες συντάξεις, επεβλήθηκε αυξημένος φόρος και ΛΑΦΚΑ και πάγωσαν οι αυξήσεις…Αντίστοιχα πράξεις θα γίνουν οσονούπω και στον Ιδιωτικό τομέα απασχόλησης εργατικού δυναμικού… ΕΚΛΕΨΑΝ, κακοδιαχειρίστηκαν, ρήμαξαν, εισέπραξαν μίζες και πλούτισαν άνδρες και γυναίκες που μπήκαν στον πολιτικό βίο σε πρώτο και δεύτερο βαθμό τοπικής αυτοδιοίκησης, στη Βουλή και στις χρυσοπληρωμένες θέσεις σε ΔΕΚΟ και ελεγχόμενες από το Δημόσιο επιχειρήσεις, αλλά, βρίσκονται στο ΑΠΥΡΟΒΛΗΤΟ των διαγραφών των πιθανών ή και των πιστοποιημένων ευθυνών τους με βάση το Σύνταγμα και τους σχετικούς Νόμους!!! Είκοσι περίπου χρόνια πριν, στο Νησί των Ιπποτών βρεθήκαμε με τις οικογένειές μας με δύο παλιούς συμφοιτητές, έναν Γερμανό και έναν Εγγλέζο και αφού φάγαμε και ήπιαμε ήρθε και η ώρα της «πληρωμής» και έμειναν ΕΚΠΛΗΚΤΟΙ οι δύο ξένοι συνάδελφοι και οι γυναίκες τους (τα παιδιά μας, σήμερα πια επιστήμονες, τότε ήταν σε πολύ μικρή ηλικία για να αντιληφθούν τι συζητούσαν οι γονείς τους). Καλά μου είπαν εσείς εδώ ΔΕΝ κόβεται αποδείξεις; ΟΧΙ βέβαια, τους απάντησα χωρίς να είμαι και πολύ περήφανος για την απάντησή μου…Καλά και δεν υπάρχει φορολογική Αρχή για να ελέγξει τους…παραβάτες με ρώτησαν. Υπάρχει τους είπα, αλλά συνήθως, όταν γίνει – ΕΑΝ ΠΟΤΕ ΓΙΝΕΙ – ο έλεγχος κάπου τα «βρίσκουν» ελεγχόμενοι παραβάτες και επίορκοι ελεγκτές και έτσι το έχουμε συνηθίσει! Τους ελεγκτές τους ελέγχει κανείς για αυτά που έχουν αποκτήσει, με ρώτησαν…ΟΧΙ, βέβαια, τους απάντησα χωρίς ενθουσιασμό. Τζωρτζ, μου είπε ο Εγγλέζος, Γκέοργκ, αναφώνησε ο Γερμανός τι στην ευχή κάνουμε εμείς στις πατρίδες μας και ψάχνουμε για «φορολογικούς παραδείσους» σε Cayman Islands, Lichtenstein, Jamaica και βάλε…ΕΔΩ είναι ο παράδεισος της Υφηλίου! Με τέτοιο κλίμα, τέτοιες φυσικές καλλονές, και τέτοιες φορολογικές ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΣΕΙΣ μήπως θάπρεπε να έρθουμε ΟΛΟΙ οι Ευρωπαίοι (και όχι μόνο) στην Ελλάδα; Τους αντέταξα με έμφαση κατηγορηματικά – Ά, μπα, ΜΗ το κάνετε καθώς εγώ ως Καθηγητής Πανεπιστημίου όπως και εσείς ΠΡΟΠΛΗΡΩΝΩ τα πάντα…Εάν παρά ταύτα θέλετε να έρθετε στην Ελλάδα φροντίστε να μπείτε στην πολιτική ή στον ιδιωτικό τομέα εφόσον περάσετε τις δοκιμασίες χιλιάδων, υπογραφών, πιστοποιητικών, αδειών και – ΦΥΣΙΚΑ – καταβολής των σχετικών…ΓΡΗΓΟΡΟΣΗΜΩΝ!... Λένε ότι οι αμαρτίες κάποια μέρα πληρώνονται!!! Αλλά να πληρώνουμε τις ΛΑΜΟΓΙΕΣ και πάλι εμείς οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι και να ξεκαρδίζονται στα γέλια τα λαμόγια, οι κλέφτες, οι επίορκοι δημόσιοι λειτουργοί και οι ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ μας πάει πολύ, πάρα πολύ… Υπάρχουν κάποιοι σε αυτήν τη χώρα που πιστεύουν ότι ΔΕΝ θα σφαχτούμε εάν οι Κυβερνώντες ΔΕΝ φροντίσουν παράλληλα με τις φορομπηχτικές, «ληστρικές» επιδρομές σε μισθούς και συντάξεις του Δημοσίου να στείλουν στα σίδερα και να ΔΗΜΕΥΣΟΥΝ τις περιουσίες αυτών που τόσα χρόνια μας…ληστεύουν ξεδιάντροπα; Υπάρχει τέτοια χώρα και έχουν οι Κυβερνώντες αυτής της χώρας τέτοια μυαλά; Υπάρχει τέτοια χώρα; Επιμένω να ρωτάω ο αφελής…

Μπαμπάς «δώστα ΟΛΑ», γιός «πάρτα ΟΛΑ!»

Μπαμπάς «δώστα ΟΛΑ», γιός «πάρτα ΟΛΑ!» Του Καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ Εάν δεν λειτουργούσαμε ως Έθνος … «χρυσόψαρων» και πηγαίναμε καμιά 30ριά χρόνια πίσω στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας μετά τη μεταπολίτευση του 1974 θα διαπιστώναμε ότι ο αείμνηστος Αντρέας Γεωργίου Παπανδρέου στα πρώτα 8 χρόνια της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ, όταν είχαν αρχίσει να εισρέουν στα Εθνικά μας ταμεία, δίκην πακτωλού, τα κονδύλια της ΕΟΚ είχε φροντίσει να «μοιράσει» σε εκατομμύρια Έλληνες ένα ποσοστό εκείνων των χρημάτων ενώ ταυτόχρονα, όπως θυμούνται οι πιο παλιοί, χρηματοδοτούσε γενναιόδωρα και έχτιζε πολύ μεθοδικά τα «Νέα Τζάκια». Εάν δεν λειτουργούσαμε ως… «χρυσόψαρα» θα θυμόμασταν ότι ΟΛΑ όσα μας είχε δώσει ο Αντρέας και με την ιστορική προτροπή προς τον τότε Υπουργό Οικονομικών Δημήτρη Τσοβόλα που καταγράφηκε ως «Τσοβόλα δώστα ΟΛΑ» φρόντισε να μας τα πάρει πίσω και με το παραπάνω μάλιστα ο κ Σημίτης και το «εκσυγχρονιστικό» ΠΑΣΟΚ! Μας τα πήραν αρχικά όσοι λειτούργησαν ως «νταβαντζήδες»του Χρηματιστηρίου, στη συνέχεια όσοι φρόντισαν να «χάσουμε τη δραχμούλα» μας και φτωχύναμε αποκτώντας ευρώ, και ολοκλήρωσαν ξεκινώντας την Εθνική μας χρεοκοπία με τις αλόγιστες δαπάνες για τα «μιας χρήσεως» ΑΧΡΗΣΤΑ Ολυμπιακά έργα! Παρεμβλήθηκε «η πενταετία και κάτι» Καραμανλή για να μεγεθύνει το Εθνικό μας χρέος, ενώ την ίδια περίοδο κάποια στελέχη της Κυβέρνησης, όπως μας πληροφορούν τα ΜΜΕ, θησαύριζαν (και τώρα βολεύονται στο «απυρόβλητο» λόγω…παραγραφής ευθυνών!...) Από τον Οκτώβρη του 2009 το ΠΑΣΟΚ του κ Γεωργίου Ανδρέα Παπανδρέου που διατυμπάνιζε ότι «λεφτά υπάρχουν, το αποτελεσματικό μάνατζμεντ μας…λείπει» τώρα «μανατζάρει» ως βάρβαρος φορομπήχτης λεηλατώντας τις συντάξεις που κερδίσαμε με κόπους μιας ζωής, απολύοντας κατά χιλιάδες κάθε μήνα όσους είχαν προσλάβει οι προηγούμενες Κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και κλείνοντας τον κύκλο 30 χρόνων συμμετοχής της Ελλάδας στην Ε.Ο.Κ. (τώρα Ε.Ε.) προτρέπει τον διάδοχο του κ Δημήτρη Τσοβόλα «Παπακωνσταντίνου πάρτα ΟΛΑ!» Στη χώρα που γέννησε την Επιστήμη της Ιστορίας εμείς οι νέο-Έλληνες παραμένουμε ανιστόρητοι και κρίνοντας από την αυτάρεσκη ικανοποίηση που αντλούμε από το γνωστό μύθο «Ο τράχηλος του Έλληνα ζυγό ΔΕΝ υποφέρει» βολευόμαστε ως …«χρυσόψαρα» τα οποία, σύμφωνα με μία ανεπιβεβαίωτη επιστημονική άποψη που ίσως να είναι μύθος, έχουν την βραχύτερη μνήμη ανάμεσα στα όντα του πλανήτη γη…

«Άθλιοι», αλα ελληνικά, κ. Ουγκώ!..

«Άθλιοι», αλα ελληνικά, κ. Ουγκώ!.. Του Καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ Το κλασικό μυθιστόρημα του μεγάλου Γάλλου δημιουργού, «οι Άθλιοι», με τον διωκόμενο Γιάννη Αγιάννη και τον ανελέητο διώκτη του αστυνομικό Ιαβέρη, με φόντο τη Γαλλική κοινωνία της προκλητικής οικονομικής ανομοιογένειας προβλημάτισε και συγκίνησε αμέτρητα εκατομμύρια αναγνωστών από τότε που δημοσιεύτηκε και μέχρι σήμερα. Τον Βίκτωρα Ουγκώ δεν χρειάζεται να σας τον συστήσω. Τον φίλο μου Χρήστο, τον «περιπτερά», θέλω να σας συστήσω με αφορμή την προχθεσινή μας συζήτηση για ευαισθησία και αξιοπρέπεια κάποιων φτωχών, για κοινωνική αναλγησία και μακαριότητα των ευπόρων τάξεων της σύγχρονης, Ευρωπαϊκού επιπέδου, ελληνικής κοινωνίας που θα προβλημάτιζαν βαθύτατα και τον μακαρίτη τον Ουγκώ καθώς είχαν αποτελέσει το επίκεντρο του δικού του προβληματισμού πριν δυο αιώνες. Ο φίλος μου Χρήστος, τώρα, αλλά όχι ανέκαθεν, «περιπτεράς» - θύμα και αυτός ως μικροβιοτέχνης και μαζί η ερίτιμος σύζυγός του κ Ρένα στην Ελλάδα του ΔΝΤ και της αρχόμενης (όχι μόνο οικονομικής, δυστυχώς,) εξαθλίωσης - μου έβαλε τα δύσκολα αφηγούμενος ένα προσωπικό του πρόσφατο περιστατικό. Μου ζήτησε να ψυχογραφήσω τα δύο δραματικά πρόσωπα που λειτούργησαν ως «πρωταγωνιστές» να τοποθετηθώ κοινωνιολογικά αξιολογώντας την πορεία της Ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας – της πρώην ΨΩΡΟΚΩΣΤΑΙΝΑΣ, στη συνέχεια με κυρίαρχο του πολιτικού παιχνιδιού τον κ Κώστα Σημίτη του Χρηματιστηρίου, της ΟΝΕ και των Ολυμπιακών αγώνων τον οποίο διαδέχτηκε ο κ Καραμανλής της αδιαφορίας» και του Βατοπεδίου, ο οποίος παρεχώρησε με μεγαλοπρεπή γενναιοδωρία τα κλειδιά της εξουσίας στον κ Παπανδρέου - στην Ευρώπη των…27! Μπορείς να το κάνεις, μου είπε ο γείτονάς μου Χρήστος, εξάλλου αυτό δεν κάνεις στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα αλλά και στα BLOGS, στην ΤιΒι, τα ραδιόφωνα και τις εφημερίδες όπου σε φιλοξενούν για να ερμηνεύσεις τα κοινωνικά φαινόμενα και σεκοντάρισε χαμογελαστή η σύζυγός του Ρένα… Ήρθε ο άνθρωπος, τριανταπεντάρης, ευγενής, καλοντυμένος πήρε από το εξωτερικό ράφι του περιπτέρου ένα κρουασάν και ρώτησε πόσο κάνει. Ένα ευρώ και 20 λεπτά του είπε ο Χρήστος Το παλικάρι, αφού έψαξε όλες τις τσέπες, εναπόθεσε στο γκισέ εξήντα λεπτά, έσκυψε το κεφάλι και ΞΑΦΝΙΚΑ…το έβαλε στα πόδια!… Γύρνα πίσω, φώναξε βροντερά ο Χρήστος, γύρνα πίσω ρε παλικάρι μου!… Τον κυνήγησες για να τον πιάσεις; Ρώτησα… Όχι, βέβαια, μου απάντησε. Τότε γιατί του έβαλες τις φωνές να γυρίσει πίσω; Για να του δώσω πίσω του φουκαρά τα εξήντα λεπτά που μου άφησε ενώ σίγουρα τα χρειαζόταν, να του κεράσω το κρουασάν δήλωσε ο φίλος μου Χρήστος εμφανέστατα λυπημένος!. Τι ψυχογράφημα να προσφέρω, και ποιά κοινωνιολογική ανάλυση να κάνω; Θυμήθηκα τον Ουγκώ - «Εάν πρόκειται να υποφέρουμε, ας υποφέρουμε με αξιοπρέπεια» - είχε δηλώσει χαρακτηριστικά ο μεγάλος Γάλλος δημιουργός. Ένας…«Άθλιος» στην Ελλάδα του 2010 από τα εκατομμύρια «αθλίων» που εσείς δημιουργήσατε, κ. Γιώργο (που μας…Κυβερνάς) και κ. Κώστα μου (που ΟΥΔΕΠΟΤΕ μας τίμησες με μια ΝΤΟΜΠΡΑ απάντηση για το πώς και γιατί μας….εγκατέλειψες) μοιράστηκε με αξιοπρέπεια, στα εξήντα λεπτά του ΕΥΡΩ τη «ντροπή» της «ΔΝΤ-ικής» του φτώχειας με τον φίλο μου τον περιπτερά. Εσείς ΠΡΑΣΙΝΟΙ και ΜΠΛΕ κύριοι και κυρίες νυν και πρώην Υπουργοί, Υφυπουργοί, Γενικοί Γραμματείς και διορισμένα στελέχη των ΔΕΚΟ που με περισσή μαχητικότητα στην αλληλοεπίρριψη και επιδέξιους χειρισμούς «αναλγησίας» στον ΣΥΜΨΗΦΙΣΜΟ μιλάτε καθημερινά στα ράδιο-τηλεοπτικά παράθυρα και τις συνεντεύξεις σας σε εφημερίδες και περιοδικά ΠΟΤΕ ΘΑ ΑΝΑΛΑΒΕΤΕ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΠΟΥ ΣΑΣ ΑΝΑΛΟΓΟΥΝ;…

Κατάθλιψη – διαχρονική μάστιγα της ανθρωπότητας

Κατάθλιψη – διαχρονική μάστιγα της ανθρωπότητας Του Καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ «Θεωρεί τον εαυτό του ως άτομο που μίσησαν οι Θεοί και το κατατρέχουν με τον παντοδύναμο θυμό τους…Ανίκανο να κάνει κάτι για τη βελτίωση της κατάστασής του, το άτομο που πάσχει από κατάθλιψη αρνείται τη βοήθεια των φίλων του, των ψυχολόγων, των ιατρών: αφήστε με τον ασεβή, τον καταραμένο, τον μισητό των Θεών, να υποστώ μόνος μου το μαρτύριό μου.

Κάθε πράξη, κάθε προσπάθεια, κάθε ενέργειά μου να ξεφύγω από την κατάθλιψή μου μπορεί να θεωρηθεί ασεβής αντίσταση στη θέληση των θεών…» Ακούγεται και ζωντανή και επίκαιρη η παραπάνω υποκειμενική περιγραφή ενός ατόμου που πάσχει από κατάθλιψη αλλά όσο και αν προσιδιάζει στη σύγχρονη πραγματικότητα παρακαλώ σημειώστε ότι γράφτηκε από τον Πλούταρχο και δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά τον 2ο προ Χριστού αιώνα!...Φυσικά δεν αναφέρομαι στην περίπτωση μελαγχολίας ή παροδικής συναισθηματικής δυσθυμίας αλλά στην ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ η οποία από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα ταλανίζει απίστευτα μεγάλους αριθμούς συνανθρώπων μας και μαζί τους συγγενείς τους και η οποία, σύμφωνα με κάποιες στατιστικές προγνωστικές προβολές για τις αιτίες θανάτου σε παγκόσμιο επίπεδο μέχρι το 2020 θα φτάσει την δεύτερη θέση στις 5 κυρίαρχες αιτίες θανάτου διεθνώς (την πρώτη θέση θα έχουν οι ισχαιμικές καρδιοπάθειες, την τρίτη τα τροχαία ατυχήματα, την τέταρτη τα εγκεφαλικά και την Πέμπτη η χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια). Η κατάθλιψη εμφανίζεται σε μια πρώτη, επιπόλαια εξέταση ως μια διογκωμένη κατάσταση του αισθήματος της κοινής λύπης.

Εκφράζοντας τα υποκειμενικά του συναισθήματα σε τρίτους, το άτομο που αρχίζει να βυθίζεται στον αδυσώπητο κόσμο της κατάθλιψης χρησιμοποιεί το λεξιλόγιο, τις εκφράσεις κάθε ατόμου που διέρχεται μια κρίση οδύνης, λύπης ή μελαγχολίας.

Σε αντίθεση όμως, με την περίπτωση της συνηθισμένης και παροδικής θλίψης και μελαγχολίας, που όλοι μας κατά καιρούς περνάμε, στην περίπτωση της κατάθλιψης η συμπτωματολογία ενέχει τον καθοριστικό χαρακτήρα της βαθμιαίας, αλλά σαφέστατης, αλλαγής προς το χειρότερο. Συναισθηματικά το άτομο που πάσχει από κατάθλιψη δηλώνει τη σταδιακή απώλεια κοινών συναισθημάτων που καλύπτουν το φάσμα από το ενδιαφέρον για γνωστούς και φίλους μέχρι και την αγάπη για οικείους, τον έρωτα για το ταίρι του.

Ταυτόχρονα το άτομο χάνει την αίσθηση του χιούμορ και συχνά, χωρίς προφανείς αιτίες, ξεσπά σε κλάμα. Καθώς η κατάσταση χειροτερεύει το άτομο αδυνατεί, ακόμη και όταν συντρέχουν λόγοι, να κλάψει. Βυθιζόμενο στην κατάθλιψη το άτομο αποζητά καταστάσεις εξάρτησης και, βαθμιαία γίνεται παθητικό αποφεύγοντας έτσι τις ευθύνες που συνοδεύουν το ρόλο κάθε ώριμου ατόμου. Συγκεκριμένα, το άτομο εγκαταλείπει την οικογένεια, τους φίλους, τις κοινωνικές δραστηριότητες, τα επαγγελματικά του ενδιαφέροντα, κλείνεται στον εαυτό του και στο βουβό δράμα της καταθλιπτικής μελαγχολίας του.

Με το πέρασμα του χρόνου το άτομο φτάνει στο σημείο όπου αδυνατεί – ή δεν βρίσκει μέσα του την ενέργεια – να ολοκληρώσει συνηθισμένες πράξεις και ασχολίες, πλύσιμο, ντύσιμο, μαγείρεμα.

Με λίγα λόγια, το άτομο καταντάει ένα άβουλο όν, κλείνεται στο καβούκι του και παύει να έχει οποιοδήποτε ενδιαφέρον για τον εαυτό του και τους γύρω του. Αιτιολογία Ψυχοδυναμικά η κατάθλιψη εξηγήθηκε από τον Φρόιντ σαν περίπτωση εσωτερίκευσης κάποιας αποτυχίας στην οποία το ΕΓΩ του ατόμου ταυτίζεται με το χαμένο αντικείμενο, άτομο ή κατάσταση.

Στη Φροϋδική θεωρία υποτίθεται ότι σε μια κατάσταση ερωτικής απογοήτευσης, το πρόσωπο που πληγώνει το άτομο ενσωματώνεται στο ΕΓΩ του, ταυτίζεται συμβολικά μ΄αυτό, και κατά συνέπεια η διάλυση της προσωπικότητας του ατόμου (με τα χαρακτηριστικά συμπτώματα της κατάθλιψης) αποτελεί για το άτομο την πρέπουσα τιμωρία για το ένοχο πρόσωπο. Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ μιας συνηθισμένης θλίψης ή λύπης που έρχεται σαν λογικό επακόλουθό μιας οποιοσδήποτε ερωτικής απογοήτευσης και της κατάθλιψης έγκειται, ψυχαναλυτικά, στο γεγονός ότι ο καθένας αφού θρηνήσεις τη συγκεκριμένη απογοήτευση θα ξεχάσει το συγκεκριμένο πρόσωπο που τον πλήρωσε και θα αναζητήσει νέες χαρές σε άλλα πρόσωπα. Οι ψυχολογικές θεωρίες της συμπεριφοράς – οι μπηχεβιοριστές – διατείνονται ότι μερικά άτομα δεν δημιουργούν στην παιδική τους ηλικία τις απαιτούμενες βάσεις, τις δομές της προσωπικότητάς τους, τους υγιείς μηχανισμούς ομοιοστατικού ελέγχου και διακατέχονται από έντονη ανασφάλεια και αβεβαιότητα στις διαπροσωπικές τους σχέσεις.

Μια δυνατή συγκίνηση απώλειας ή αποτυχίας που φέρνει θλίψη στον καθένα μας, οδηγεί τα άτομα αυτά σε απόγνωση και κατάθλιψη με συνέπεια τον αποσυντονισμό των δομών της προσωπικότητάς τους.. Σύγχρονες βιοχημικές έρευνες και μελέτες αποσκοπώντας στην εδραίωση κάποιας οργανικής αιτίας για το φαινόμενο της κατάθλιψης έχουν στοιχειοθετήσει τη συσχέτιση υπέρμετρης ποσότητας κορτιζόνης στο αίμα ή τις διαταραχές στο μεταβολισμό σοδίου και ποτασσίου με την παρουσία κατάθλιψης και καταθλιπτικής μελαγχολίας. Ταυτόχρονα οι χημικές έρευνες ελέγχουν και το ρόλο που διαδραματίζει η κληρονομικότητα στην εδραίωση της προδιάθεσης μερικών ατόμων, για δημιουργία καταθλιπτικών ψυχολογικών καταστάσεων. Θεραπεία Όπως και με άλλες μορφές ψυχολογικών-ψυχιατρικών προβλημάτων η πρόοδος της βιοχημείας και η ανάπτυξη ψυχοφαρμάκων, παρέχει ελπιδοφόρα αποτελέσματα στις περιπτώσεις καταθλιπτικών νευρώσεων (και ψυχώσεων) που κάποτε θεωρούσαμε ανίατες αδρανοποιώντας το άτομο ή οδηγώντας το στην αυτοαναίρεση, στην αυτοκτονία! Τα αποτελέσματα γίνονται ακόμη πιο θετικά όταν η ιατροφαρμακευτική αγωγή με ψυχοφάρμακα συνδυάζεται και με την κατάλληλη ψυχοθεραπευτική υποστήριξη. Στην εποχή μας η κατάθλιψη, την οποία στην αρχαιότητα είχαν χαρακτηρίσει ως κατάρα των θεών, εφόσον διαγνωσθεί έγκαιρα και αντιμετωπιστεί με τα κατάλληλα ψυχοφάρμακα και ψυχοθεραπευτική αγωγή υποστήριξης επιτρέπει στο άτομο να παραμείνει περιπατητικό, να λειτουργήσει μέσα και γύρω από το σπίτι του χωρίς να χρειαστεί εισαγωγή σε ψυχιατρική-νευρολογική κλινική. Από πρόσφατες σχετικές μάλιστα έρευνες πιστοποιείται και συνάγεται το συμπέρασμα ότι η φαρμακευτική και ψυχοθεραπευτική αγωγή που παρέχεται εκτός κλινικής προφυλάσσει το άτομο και από τα γνωστά σύνδρομα «ιδρυματοποίησης» που δημιουργούν, σχεδόν κατά κανόνα, οι συνθήκες ζωής και το περιβάλλον των κλασικών ψυχιατρικών νοσηλευτικών ιδρυμάτων. Είναι γνωστό ότι το άτομο που βυθίζεται στην κατάθλιψη συχνά προβαίνει στην πράξη αυτοαναίρεσης (αυτοκτονίας), κλείνω επισημαίνοντας τις γοργά αυξανόμενες οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει ήδη μεγάλος αριθμός Ελλήνων, που μπορεί να λειτουργήσουν επιβαρυντικά στον ψυχισμό μας και θα παροτρύνω τα άτομα, ή εφόσον αυτά αδυνατούν, τους συγγενείς, να προστρέξουν σε αναζήτηση ψυχολογικής και ψυχιατρικής βοήθειας όταν αντιληφθούν ότι η συμπτωματολογία που περιληπτικά περιέγραψα παραπάνω τους αφορά.

Ποδόσφαιρο: πειθαρχία ή πρωτοβουλία;

Ποδόσφαιρο: πειθαρχία ή πρωτοβουλία; Του Καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ Τις τελευταίες εβδομάδες απολαύσαμε συναρπαστικό ποδόσφαιρο σε επίπεδο champions & europa, είδαμε τον ΠΑΟ να κερδίζει πρωτάθλημα και κύπελλο, βιώσαμε ατομικές προσπάθειες κορυφαίων παικτών, χειροκροτήσαμε τις συλλογικές προσπάθειες εκπληκτικών ομάδων. Σύντομα κλείνει το εγχώριο…»ξεσκαρτάρισμα» με την ολοκλήρωση των playoffs. Είδαμε εκπλήξεις που δημιουργήθηκαν καθώς οι παίκτες πειθάρχησαν στο εμείς και προσπάθειες που χάθηκαν επειδή επικράτησε το…ΕΓΩ! Στο γήπεδο, τι προέχει, πειθαρχία ή πρωτοβουλία; Να ένα δίλημμα κάθε παίκτη, κάθε προπονητή σε κάθε λεπτό του αγώνα σε κάθε ανοικτό ή κλειστό γήπεδο ποδοσφαίρου, μπάσκετ ή βόλλευ και κάθε άλλου ομαδικού σπορ που ανέλυσα στο βιβλίο μου «Ενας Ψυχολόγος στο Γήπεδο» Δίλημμα; Λάθος.... Όσο και αν σοκάρει η διαπίστωσή μου πιστεύω ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει τέτοιο δίλημμα, ότι βασικά πρόκειται για την παρανόηση της πραγματικότητας που θεμελιώνεται στη συχνή επανάληψή της....Μοιάζει δηλαδή με τη θέση του αρχαίου μας φιλοσόφου Ηράκλειτου ότι εάν επαναλάβεις αρκετές φορές κάποιο ψέμα, στο τέλος πες, πες, πες θα το δεχτείς και συ ο ίδιος ως...αλήθεια!... Πειθαρχία, λοιπόν; Σίγουρα η πειθαρχία είναι απαραίτητη στα ομαδικά σπορ όπως το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ ή το βάλλει, τόσο απαραίτητη όσο και η αγαστή συνεργασία μεταξύ παικτών που στοχεύει μόνιμα σε δύο σταθερούς σκοπούς- την προστασία της δικιάς μας εστίας ή μπαγκέτας ή καρτ και την παραβίαση της αντίπαλης! Οι έντεκα ρόλοι που υποδύονται σε κάθε ποδοσφαιρική αναμέτρηση οι παίκτες μιας ομάδας ή οι πέντε αντίστοιχοι στο μπάσκετ δεν είναι απόλυτα κομμένοι και ραμμένοι ούτε τελεσίδικα στερεότυποι. Οπωσδήποτε στο ποδόσφαιρο ένας αμυντικός παίκτης δεν είναι κυνηγός και αντίστροφα, αλλά στο σύγχρονο ποδόσφαιρο με τις προϋποθέσεις καλογυμνασμένων ανδρών που διαθέτουν τεχνικές γνώσεις και ικανότητες και την κατάλληλη ψυχολογική "φόρμα" τα πάντα είναι δυνατά και βρίσκονται μέσα στους κανόνες του παιχνιδιού! Πειθαρχόντας στο συγκεκριμένο σύστημα που υποδεικνύει ο προπονητής οι παίκτες κάθε ομάδας μπορούν και να ολοκληρώσουν τους ρόλους τους και να υποχρεώσουν τον αντίπαλο να προσαρμοσθεί στο δικό τους στυλ. Στην εξέλιξη όμως κάθε παιχνιδιού συχνά, πιο συχνά παρότι θα πίστευε κανείς αβίαστα, τα συστήματα εναλλάσσονται καθώς η κάθε ομάδα στοχεύει να επιβληθεί του αντιπάλου της ή οι εξελίξεις των φάσεων αναιρούν τη λογική του δικού μας συστήματος της προσυμφωνημένης στρατηγικής! Τυφλή υπακοή, λοιπόν, με εξαφάνιση κάθε ίχνους πρωτοβουλίας; Όσες ομάδες και όσοι τεχνικοί και παίκτες το πιστεύουν και το εφαρμόζουν αυτό, συνήθως με το τελικό σφύριγμα...ψάχνονται! Πειθαρχία σημαίνει πιστή προσήλωση στις απαιτήσεις κάθε μεμονωμένου ρόλου κάθε συγκεκριμένου μέλους της ομάδας των έντεκα ή των πέντε και συλλογικά τήρηση της στρατηγικής που συμφωνήθηκε πριν την έναρξη του αγώνα... Και η πρωτοβουλία; Οι ευκαιρίες για ανάπτυξη πρωτοβουλίας σε κάθε αγωνιστική αναμέτρηση είναι σχεδόν απεριόριστες: ακόμη και οι πλέον ισχυρές και καθιερωμένες ομάδες, ακόμη και οι πλέον δυνατοί παίκτες κάνουν σφάλματα, αφήνουν κενά, δημιουργούν τις προϋποθέσεις για την εφαρμογή της κόντρας για ανάπτυξη πρωτοβουλίας από τους παίκτες ακόμη και ενός ασθενέστερου αγωνιστικά αντιπάλου. Εδώ ακριβώς δημιουργούνται οι προϋποθέσεις όχι μόνο για την διαπίστωση της επιθυμίας αλλά και για την επιτυχημένη επίδειξη πρωτοβουλίας. Πειθαρχία ή πρωτοβουλία; Το δίλημμα είναι, επαναλαμβάνω εμφαντικά, πλαστό, είναι ίσως στενά συνυφασμένο μόνο με ολάκερη την ατομική και συλλογική νοοτροπία μας, την προσωπικότητά μας, την κοινωνική μας ψυχολογία-- καθώς δύσκολα όχι μόνο μέσα στα γήπεδα, ανοικτά, κλειστά, στεγνά ή υγρά, πάνω στο συναρπαστικό παλκοσένικο των σπορ αλλά και σε κάθε δραστηριότητά μας αδυνατούμε να το παραδεχθούμε... Όπως και να το δούμε όσο κι αν το ταλαιπωρήσουμε δεν παύει να είναι καθοριστικό εθνικό, ψυχολογικό μας χαρακτηριστικό....Είμαστε ένας απειθάρχητος λαός.. Μας συγκινεί η ατομική προσπάθεια, ανάβουμε σαν Έλληνες με τις επιδείξεις πρωταγωνιστικής πρωτοβουλίας πού, όταν επιτύχει την αναγάγουμε σε "ηρωική πράξη" κάποιου ταλαντούχου ημίθεου των γηπέδων... Αδυνατούμε να κατανοήσουμε ότι η πειθαρχία δεν αναιρεί, δεν αποκλείει την πρωτοβουλία...Ενώ η πρωτοβουλία, ως αποκλειστικός στόχος, ως αναλλοίωτη συμπεριφορά, διαλύει, αναιρεί, κατακερματίζει την πειθαρχία. Σίγουρα μερικές φορές μια πρωτοβουλία απολήγει - κατά λάθος - σε επιτυχία, αλλά ας μην μπερδευόμαστε: κάθε κανόνας έχει τις εξαιρέσεις του που απλούστατα υπάρχουν για να τον επιβεβαιώνουν! Και στα σπορ η επιστήμη της ψυχολογίας μας υποχρεώνει να συστήσουμε πρώτιστα την τήρηση της πειθαρχίας την ίδια στιγμή που τα ψυχοδιανοητικά και ψυχοσυναισθηματικά μας αισθητήρια βρίσκονται σε κατάσταση ετοιμότητας έτσι ώστε όταν χρειασθεί επίδειξη πρωτοβουλίας να το...τολμήσουμε!... Και αυτά τα λεγόμενά μου ας τα πάρουν υπόψη τους και οι κάθε λογής παράγοντες και παραγοντίσκοι που δυσκολεύουν αφάνταστα το έργο του προπονητή καθώς και οι ίδιοι με τις ακατονόμαστες «πρωτοβουλίες» τους διασπούν την ενότητα της ομάδας και καταστρέφουν - με τις πασίγνωστες συνέπειες - την τόσο απαραίτητη αίσθηση “ πειθαρχίας ” στις εντολές του τεχνικού ηγέτη... Πειθαρχία ή πρωτοβουλία; Το δίλημμα είναι πραγματικά πλαστό. Στην ομάδα, βασικά, απαιτείται πειθαρχία με ετοιμότητα για ανάληψη και επίδειξη πρωτοβουλίας…