Στο τεύχος αυτό, γνέφουμε στον Γιάννη Κοντό με το σύντομο αφιέρωμα στο έργο του.
Με το ανά χείρας τεύχος τα Ποιητικά κλείνουν πέντε χρόνια ζωής. Ο Γιάννης Βαρβέρης, που το σχεδίασε μαζί με τον Κώστα Παπαγεωργίου, δεν πρόλαβε να το δει να μεγαλώνει. Ελπίζουμε ότι η πορεία του δεν τον διέψευσε και χαίρεται εκεί ψηλά μαζί μας για την ανταπόκριση που βρίσκει. Απλό εξ επιλογής, λιτό, με έμφαση στην ποίηση που γράφεται σήμερα και στα ελληνικά, αλλά όχι μόνο, ανοιχτό σε όλες τις τάσεις και όλες τις φωνές, με άποψη για την ποίηση που αξίζει το όνομά της, το περιοδικό, όπως έχουμε επανειλημμένα υπογραμμίσει, φιλοδοξεί να λειτουργεί ως χώρος συνάντησης και συνομιλίας, ανάμεσα στους ποιητές και τις ποιήτριες, στους ποιητές και τις ποιήτριες και τους/τις κριτικούς ή τους μεταφραστές και τις μεταφράστριες αλλά και τους αναγνώστες κυρίως, ανάμεσα στην ποίηση και τις άλλες τέχνες και τις επιστήμες, και την πολιτική, και τη ζωή την ίδια. Οι αναγνώστες θα πουν πόσο αυτό το έχουμε καταφέρει, αλλά γνωρίζουμε κι εμείς πολύ καλά ότι έχουμε δρόμο μπροστά μας. Δρόμο πολύ και κέφι πολύ ωστόσο, παρά την κρίση, την οποία όχι μόνο προέβλεψε η ποίηση, αλλά και την παρουσιάζει τόσο πολύτροπα και τόσο ανάγλυφα σήμερα. Μας αρέσει που πέφτουν οι μάσκες, που τα πράγματα γυρίζουν πίσω στα αληθινά τους περιγράμματα και ξανακουμπώνουν με την πραγματική τους φύση, που οι λέξεις ξαναβρίσκουν που και που το νόημά τους. Αντιπαλεύουμε όμως με κάθε τρόπο και όσο μπορούμε το πραγματικό τίμημα για ό, τι καθαρό μπορεί να ξεπηδήσει μέσα από την καταστροφή, καθώς μοιάζει να είμαστε ανίατα μεσοπόλεμος και τ' αστέρια τρεμουλιάζουνε καθώς το μάτι ανοιγοκλεί προτού δακρύσει…Στο πέλαγος και στις λάσπες, στα συρματοπλέγματα-δόκανα που ανάμεσά τους κυλάει το τόπι του θανάτου, μαζί μʼ εκείνο των παιδιών, στις σκοτεινές κάμαρες και τα θλιμμένα μάτια. Δεν πιστεύουμε στη γραμμική σύνδεση του ποιητικού λόγου με την πραγματικότητα, ποια πραγματικότητα από όλες άλλωστε; Δεν θεωρούμε ότι η ποίηση αντιγράφει, μιμείται, αντανακλά, απεικονίζει ευθέως όσα συμβαίνουν γύρω μας. Η ποίηση είναι ένας άλλος τρόπος βίωσής τους, επομένως ένας τρόπος ύπαρξης και πράξης, ευθύς, αντίστροφος, πλάγιος, αλλά δραστικός. Ακόμη κι όταν προκρίνει τη σιωπή ή φέρνει μέσα στον χαλασμό τα ρόδα. Πλάι στην οδύνη της εποχής, η οδύνη της άλλης απώλειας, των αγαπημένων φίλων, που όλο και πιο συχνά αποχαιρετούμε. Στο τεύχος αυτό, γνέφουμε στον Γιάννη Κοντό με το σύντομο αφιέρωμα στο έργο του. Πολύ ιδιαίτερη φωνή της γενιάς του ʼ70, με έντονη εικονοποιία στην οποία η παράδοση συναντά τον υπερρεαλισμό και, κυρίως, τον μετα-υπερρεαλισμό, με χαρακτηριστικό ρυθμό και αξιοσημείωτη θεατρικότητα, ο Γιάννης Κοντός έφυγε πολύ ξαφνικά από κοντά μας τον Γενάρη του 2015. Ένα χρόνο και κάτι αργότερα, εκτιμούμε ότι είναι πια ώρα για μια δίκαιη αλλά και ψύχραιμη αποτίμηση του σημαντικού του, όπως θεωρούμε εμείς, έργου, όπως θα ήθελε κι ο ίδιος, αλλά και της στάσης του μέσα στον χώρο, ειδικά απέναντι στους νέους ποιητές και τις νέες ποιήτριες που τόσο στήριξε. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που συνεχίζουν να τον αγαπούν και να τον τιμούν ως σήμερα και, πιστεύουμε, και στο μέλλον. Οκτώ κείμενα για τον Γιάννη Κοντό λοιπόν, οκτώ αναγνώσεις της ποίησής του, τώρα που έκλεισε πια αμετάκλητα, ή σχεδόν, το έργο του, ως χαιρετισμός αγάπης και φιλίας. Πλάι σʼ αυτά, οι κριτικές, τα σημειώματα, τα ποιήματα, οι μεταφράσεις. Και το βραβείο που ό,τι και να κάνουμε, πάντα καθυστερεί. Θα δοθεί ωστόσο σύντομα και θα σας ενημερώσουμε γιʼ αυτό. Προς το παρόν ευχόμαστε με το καλό η άνοιξη και ας κριθεί κι αυτή, καθώς ζητά ο Μίλτος Σαχτούρης: Νὰ κριθεῖ κάθε Ἄνοιξη ἀπὸ τὴ χαρά της ἀπὸ τὸ χρῶμα του τὸ κάθε λουλούδι ἀπὸ τὸ χάδι του τὸ κάθε χέρι ἀπ᾿ τ᾿ἀνατρίχιασμά του τὸ κάθε φιλὶ
|
