Πόσο πίσω είμαστε ρε παιδια, έχουμε κολλήσει στις νοοτροπίες
του 1930, και δεν λέμε να αλλάξουμε.
Σας παραξένεψε ο τίτλος του άρθρου;
Μα γιατί;
Από τότε, από το 30, το 40, το 50, μέχρι και σήμερα, ΟΛΟΙ οι
πολιτικοί, πολιτευτές, υποψήφιοι δήμαρχοι, νομάρχες (χθες), περιφερειάρχες (σήμερα),
βουλευτές, μας θυμούνται όσο κρατά η προεκλογική περίοδος, και μετά μας ξεχνούν,
όπως βέβαια ξεχνούν και πολλά άλλα.
ΜΟΝΟ σε προεκλογική περίοδο λοιπόν οι «μεγάλοι» θυμούνται
τους «μικρούς», γι αυτό και έβαλα τον τίτλο αυτό.
Αφορμή για το άρθρο μου έδωσε ένα περιστατικό που μου διηγήθηκε
ένας πολύ καλός φίλος, ο οποίος είναι Α.Μ.Ε.Α, και άνεργος κοντά τέσσερα χρόνια.
Μια ακόμα ιστορία της καθημερινότητας;
Ίσως, αλλά είναι μια ευκαιρία για πολλοστή φορά να δούμε για
πόσο ΗΛΙΘΙΟΥΣ μας έχουν ΟΛΟΙ αυτοί που διεκδικούν την ψήφο μας.
Να η μικρή μας και αληθινή ιστορία.
Ο φίλος μου λοιπόν, τελευταία φορά που είχε εργαστεί ήταν
σαν οδηγός σε έναν δήμο για οκτώ μήνες (οι γνωστές συμβάσεις), όπου μπήκε με το
σπαθί του, αν και μετά από περιπέτειες.
Από τότε, πέρασαν όπως είπα και πιο πάνω σχεδόν τέσσερα χρόνια,
και δουλειά δεν μπόρεσε να βρει πουθενά, ούτε στον ιδιωτικό τομέα, ούτε σε κάποιο
δήμο πάλι, όπως την πρώτη φορά.
Στις διάφορες προκηρύξεις που κατά καιρούς έβγαιναν και βγαίνουν,
έκανε ΑΜΕΤΡΗΤΕΣ αιτήσεις, αλλά δυστυχώς δεν έγινε τίποτα.
Βέβαια, ο φίλος μου έβλεπε να προσλαμβάνονται τα ίδια και τα
ίδια άτομα, είτε με «μαύρα» λεφτά (οι γνωστές τακτικές στους δήμους) είτε κανονικά…..
Το πήρε απόφαση λοιπόν ότι στον τόπο του ΔΕΝ πρόκειται να
βρει δουλειά, δεν υπάρχει ψωμί για εκείνον και την οικογένεια του.
Μια μέρα, εκεί που περπατούσε, τον σταμάτησε ένας από τους «τοπικούς»
άρχοντες, τους τέως, και τον ρώτησε ΤΙ κάνει (!), αν και που δουλεύει, έδειξε ένα
πρωτόγνωρο, ένα απρόσμενο ενδιαφέρον τέτοιο που ο φίλος μου απόρησε.
Όταν απάντησε ότι ΔΕΝ έχει δουλειά εδώ και χρόνια, ο τέως έδειξε
έκπληκτος, και τον ρώτησε αν ΕΙΝΑΙ Α.Μ.Ε.Α (κάτι που το γνώριζε αλλά) αν έχει χαρτιά
που να το πιστοποιούν (άλλη γελοία ερώτηση), πόσο τις εκατό αναπηρία έχει.
Πήρε τις απαντήσεις του σε όλα, και ρώτησε το φίλο μου ΑΝ έχει
κάνει αίτηση για προγράμματα εργασίας Α.Μ.Ε.Α, αλλά όχι αυτά του Ο.Α.Ε.Δ, τα άλλα,
των δήμων.
Ξέρετε, εκείνα που ΔΕΝ βγάζουν οι δήμοι, η αν τα βγάλουν, το
κάνουν αφού έχουν ΗΔΗ βάλει στις θέσεις τα άτομα που εκείνοι θέλουν (όπως για παράδειγμα
υδρονομείς κλπ κλπ κλπ)…..
Ο φίλος μου, του είπε ότι ΔΕΝ έχει κάποιο τέτοιο πρόγραμμα, αντίθετα
έκανε ένα σωρό αιτήσεις για πεντάμηνα, για δίμηνα, για το κέρατο τους το τράγιο
(με το συμπαθειο).
Εκείνα είναι «δύσκολα» ήταν η απάντηση που πήρε.
Είναι δύσκολα, γιατί μέσα στους δήμους, εκείνοι που ασχολούνται
με τους φάκελους των υποψηφίων, γνωρίζουν πολύ καλά από «μαγειρική».
Βρε δεν πάει ναναι μέσω Α.Σ.Ε.Π;
Πριν φύγουν οι φάκελοι για εκεί, θα πέσει το κατάλληλο μαγείρεμα,
το τέλειο ανακάτεμα, προκειμένου να μπουν οι….. «δικοί» μας.
Ο φίλος μου, γύρισε την πλάτη, και απομακρύνθηκε βράζοντας.
Βλέπετε, ο τέως, ήταν εκ νέου υποψήφιος, βλέπετε, στα τόσα χρόνια,
ούτε καλημέρα δεν έλεγε όχι μόνο στο φίλο μου, αλλά και σε όλο τον κόσμο, βλέπετε,
ο τέως έμμεσα «έταξε» δουλειά στο φίλο μου μόνο που δεν τόλμησε να ζητήσει την ψήφο
του.
Να μιλήσω για ΝΤΡΟΠΗ, είναι περιττό γιατί δεν ξέρουν τι θα
πει.
Μετά από δυο ώρες, γυρίζοντας σπίτι του, στο δρόμο τον σταμάτησε
και άλλος……
Τελευταία φορά που είχαν μιλήσει, ήταν στις προηγούμενες εκλογές.
Τι τον ήθελε;
Το καταλάβατε.
Μάλιστα αυτός ΘΥΜΟΤΑΝ όλη την περίπτωση του φίλου μου.
Τελικά, το καλύτερο φάρμακο για την «αμνησία» στην Ελλάδα
είναι οι εκλογές.
Καλά μας κάνουν!
Βασίλης Τσούγκαρης
