Ανέκαθεν υπήρχε πρόβλημα σοβαρό στα αεροδρόμια για τους ανθρώπους με αναπηρίες και ιδιαίτερα αυτούς που χρησιμοποιούν χειροκίνητα και ηλεκτροκίνητα αναπηρικά καθίσματα. Τα προβλήματα επιδεινώνονται όταν οι ταξιδιώτες με αναπηρίες χρησιμοποιούν βαριά ηλεκτροκίνητα αναπηρικά καθίσματα, με πολλές προσαρμογές, τροποποιήσεις και με αναπνευστική συσκευή.
Ειδικά στο αεροδρόμιο Βενιζέλος υποχρεώνουν τους ταξιδιώτες να αλλάξουν αναπηρικό κάθισμα και να χρησιμοποιήσουν ένα από τα καθίσματα του αεροδρόμιου που στην πλειοψηφία τους είναι απολύτως ακατάλληλα αλλά και χαλασμένα.
Εννοείται πως το αεροδρόμιο Βενιζέλος δεν είναι εφοδιασμένο με ζώνες ασφαλείας για τα αναπηρικά καθίσματα ούτε διαθέτει αναπηρικά καθίσματα σε διαφορετικά μεγέθη.
Μάλιστα, όλα τα καθίσματα είναι στο ίδιο μέγεθος (σε κάποιο άγνωστο μέγεθος) που δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν ούτε από ικανούς σωματικά ούτε μπορούν να υποστούν προσαρμογές στο ύψος των υποποδίων και να αλλάξουν τα σημεία στήριξης του σώματος.
Όταν πρόκειται για χαμηλές παραπληγίες τότε το πρόβλημα είναι σχετικά απλό και αφορά μόνο την άδικη ταλαιπωρία του επιβάτη.
Όταν όμως πρόκειται για τετραπληγίες τότε το πρόβλημα μεγαλώνει και παίρνει τεράστιες και επικίνδυνες διαστάσεις, επειδή κανένας τετραπληγικός δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει κανένα από τα καθίσματα του αεροδρομίου, με ασφάλεια και σχετική αξιοπρέπεια, χωρίς να φαίνεται «χυμένος» πάνω στο αναπηρικό κάθισμα.
Τα καθίσματα του αεροδρομίου έχουν απολύτως ακατάλληλη πλάτη με αποτέλεσμα να μην μπορεί να χρησιμοποιηθεί κανένα από τα μαξιλάρια που προορίζονται για την προστασία από τις κατακλίσεις επειδή πολύ απλά το κέντρο βάρους του σώματος ανεβαίνει πέντε κρίσιμα εκατοστά και είναι επικίνδυνα για πτώσεις.
Το πρόβλημα βέβαια επιδεινώνεται όταν πρόκειται για ανθρώπους που είναι εξαρτημένοι από αναπνευστική συσκευή.
Εκεί τα πράγματα γίνονται πάρα πολύ δύσκολα.
Οι υπεύθυνοι της ασφάλειας αεροδρομίου δεν ανήκουν στο αεροδρόμιο αλλά είναι υπάλληλοι σε κάποιες ιδιωτικές υπηρεσίες που όμως δεν έχουν καμία σχέση με τη διοίκηση του αεροδρομίου.
Ο χώρος που γίνεται ο ελέγχος ασφαλείας βρίσκεται σε χώρο προστατευόμενο στο οποίο δεν μπορούν να πλησιάσουν δημοσιογράφοι ώστε εάν ο επιβάτης θέλει να καταγγείλει τα προβλήματα που υφίσταται στον τύπο, δεν μπορεί να το κάνει.
Άλλος τρόπος διαμαρτυρίας δεν υπάρχει, μια και καμία άλλη εξουσία εκτός από τον τύπο δεν λειτουργεί στην Ελλάδα.
Στο αεροδρόμιο Βενιζέλος υπάρχουν ειδικά μηχανήματα που ελέγχουν ηλεκτροκίνητα αναπηρικά καθίσματα αλλά αυτό το αγνοούν οι υπάλληλοι που είναι επιφορτισμένοι με την «ασφάλεια» στο αεροδρόμιου.
Έτσι, άνθρωποι με σοβαρές αναπηρίες είναι αδύνατο να ταξιδέψουν, εκτός εάν μπορούν να αλλάξουν αναπηρικό κάθισμα και να καθίσουν σε κάποιο κάθισμα του αεροδρομίου, κάτι που είναι αδύνατο για εξαρτημένους από αναπνευστική συσκευή.
Τον Αύγουστο τα μέτρα ελέγχου έγιναν ακόμη πιο αυστηρά με αποτέλεσμα να υποχρεούνται οι άνθρωποι με αναπηρίες να αλλάζουν αναπηρικό κάθισμα από τη στιγμή που μπαίνουν στο αεροδρόμιο Βενιζέλος.
Αυτό συνέβη επειδή στις αρχές του Αυγούστου υπήρξε μια φήμη για τρομοκρατικά χτυπήματα και άλλο που δεν είχαν οι αρχές «ασφάλειας» των αεροδρομίων έκαναν ό,τι ήθελαν όπως το ήθελαν αφού τώρα πλέον είχαν και μια επιπλέον δικαιολογία.
Και όλα αυτά έγιναν σε μια περίοδο τουριστικής αιχμής με εκατοντάδες ανθρώπους με σοβαρές αναπηρίες που βρισκόντουσαν στην Ελλάδα.
Για μια φορά ακόμη κατορθώσαμε να γίνουμε διεθνώς ρεζίλι.
Εθνικώς ρεζίλι δεν κινδυνέψαμε ποτέ να γίνουμε επειδή πολύ απλά στην Ελλάδα οι Έλληνες με αναπηρίες δεν μετακινούνται.
Είμαστε το μόνο κράτος και ο μόνος πολιτισμός που διατηρούμε παγωμένους σε ακινησία όλους τους συμπολίτες με αναπηρίες, οπότε και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.
Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε στον ιστοχώρο disabled.gr
Μπορείτε να βρείτε ανάλογα κείμενα στην διεύθυνση http://www.disabled.gr
Ο Γιώργος Κοίλιαρης τραυματίστηκε σε τροχαίο κατά τη διάρκεια δημοσιογραφικής αποστολής.
The Malene Ostervold departed shortly after midnight after the Norwegian ambassador had been summoned by the Greek foreign ministry, but returned early on Saturday morning, the general staff said.
Το ρόλο της Τουρκίας ως μεσολαβητή μεταξύ των ΗΠΑ και του Ιράν ανέδειξε ο Ταγίπ Ερντογάν σε ομιλίες του στην Εθνική Λέσχη Τύπου της Ουάσιγκτον και στο ίδρυμα Brookings. Ο Τούρκος πρωθυπουργός υπογράμμισε ότι η Άγκυρα ανήκει στους δυτικούς θεσμούς και είναι στρατηγικός εταίρος της Ουάσιγκτον, ενώ ταυτόχρονα μοιράζεται κοινό πολιτισμό και θρησκεία με το Ιράν του οποίου είναι και γείτονας.
Η πάγια τακτική της τουρκικής διπλωματίας να προκαλεί όταν η επικαιρότητα ευνοεί επαναλήφθηκε και αυτές τις ημέρες που ο Ερντογάν υποδύεται τον εκπρόσωπο του αναπτυσσόμενου κόσμου στην Ουάσιγκντον και την G20.
Ο Θωμάς Κοροβίνης, φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση, έζησε για μια οχταετία στην Κωνσταντινούπολη.
Οι μπουάτ της εποχής, «Εσπερίδες», «Απανεμιά»με πρωτοπόρα την μπουάτ «Λύδρα», όπου παρουσιάζει τη δουλειά του ο Γιάννης Μαρκόπουλος, με τους Ξυλούρη, Ζούνη, Τσανακλίδου, Ανδρεάδη και με δημιουργίες του Κ.Χ. Μύρη, του Μιχάλη Κατσαρού κ.α., μελοποιημένες από τον Γ. Μαρκόπουλο («Ριζίτικα» δημοτικά Δυτικής Κρήτης, 1971, «Διάλειμμα» 1972, «Ιθαγένεια» Κ.Χ. Μύρης, 1972, «Τα τραγούδια του νέου πατέρα» Μ. Κατσαρός, 1972, κ.α), αποτελούν οάσεις αντίδρασης όχι μόνον στη δικτατορία, αλλά και στη μιζέρια και την προκάτ ψυχαγωγία που καλλιεργούσε η Χούντα.
Στο «Μεγάλο μας Τσίρκο» πρωταγωνιστούσαν, ο Κ. Καζάκος, η Τ. Καρέζη, ο Δ. Παπαγιαννόπουλος, ο Ν. Ξυλούρης, ο Σ. Ξαρχάκος και ο καραγκιοζοπαίχτης Ε. Σπαθάρης, ο Σ. Κωνσταντόπουλος, ο Ν. Κούρος, ο Τ. Περλέγκας, Ν. Δημητράτος και ο Χ. Καλαβρούζος.
Το Πολυτεχνείο ήταν η κορυφαία εκδήλωση της επτάχρονης αντιχουντικής πάλης και μία από τις κορυφαίες στιγμές των αγώνων του λαού και της νεολαίας.
Μεγαλώνοντας και βλέποντας κάθε Νοέμβρη τις εκδηλώσεις-συγκεντρώσεις που γινόταν τα πρώτα χρόνια και αργότερα συμμετέχοντας και εγώ στους εορτασμούς του Πολυτεχνείου έβαζα τις αναμνήσεις μου σε τάξη.
Από την αρχή του 1973 εκφράστηκε με ανεβασμένες μορφές πάλης η λαϊκή αγανάκτηση ενάντια στην αμερικανοκίνητη χούντα όπως η κατάληψη της Νομικής, το Φλεβάρη του 1973, η διαδήλωση στις 4 Νοέμβρη 1973, με αφορμή το μνημόσυνο του Γ. Παπανδρέου, όπου έγιναν και συλλήψεις αλλά και η διαδήλωση 3.000 φοιτητών για συμπαράσταση στους συλληφθέντες στις 8 Νοέμβρη.
Οι συγκεντρωμένοι παραμένουν όλη τη νύχτα για συμπαράσταση στους φοιτητές της κατάληψης του Πολυτεχνείου.
Η ανταπόκριση του κόσμου ξεπερνά κάθε προσδοκία και για πρώτη φορά δημιουργείται η πεποίθηση ότι η χούντα μπορεί να πέσει. Ταυτόχρονα οι συνελεύσεις δίνουν και το ιδεολογικό στίγμα του αγώνα.
Την Παρασκευή 16 Νοέμβρη 1973 μπαίνουν σε λειτουργία οι πομποί του ραδιοφωνικού σταθμού στους 1.050 χιλιόκυκλους που μεταφέρουν το μήνυμα του αγώνα σε όλη την Αθήνα που παρακολουθεί τα γεγονότα. 
Στις 9 το πρωί στήνονται τα πρώτα οδοφράγματα και σχηματίζονται δύο μεγάλες διαδηλώσεις στην Πανεπιστημίου και στη Σταδίου.
Το μεσημέρι επιτροπή των αγροτών από τα Μέγαρα, που είχαν ξεσηκωθεί ενάντια στις απαλλοτριώσεις της γης τους, επισκέπτονται τη Συντονιστική Επιτροπή και ο σταθμός μεταδίδει: 
«Ο λαός των Μεγάρων στέκεται και υπόσχεται να αγωνιστεί στο πλευρό του φοιτητικού και εργαζόμενου λαού... 
Στη Σόλωνος, στην Κάνιγγος, στη Βάθη, στην Αριστοτέλους, στην Αλεξάνδρας, στην πλατεία Αμερικής γίνονται μάχες σώμα με σώμα. 
Μεταξύ άλλων, ο αλύγιστος σοσιαλιστής ηγέτης επισήμανε:
