Καλό μήνα με νέο soundtrack: Η Ζωή Τηγανούρια υπογράφει τη μουσική στα "Χρυσά Κουπιά" της Μαρίας Παπαγιάνν

Το soundtrack "Χρυσά Κουπιά" σε σύνθεση και ενορχηστρώσεις από τη Ζωή Τηγανούρια και τον Στέλιο Γενεράλη κυκλοφορεί από τη Zoe Music!
Πρόκειται για την μουσική επένδυση της ομότιτλης θεατρικής παράστασης βασισμένης στο μυθιστόρημα της γνωστής συγγραφέως Μαρίας Παπαγιάννη, σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καλογιάννη.
Τους στίχους έχει γράψει ο Κωνσταντίνος Ρόδης και στο "Κάθε τέλος, μια αρχή" η Μαρκέλλα Σελιανίτου.
Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί Ελένη Τζαγκαράκη, Νίκος Αναστασόπουλος, Βαγγέλης Πιτσιλός, Ευγενία Βησσαρίου, Χρήστος Λοΐζος & Μανταλένα Παπαδάτου.
Αφηγήσεις: Νίκος Ορφανός & Βασιλική Μακρή.

Available in all digital stores by
Ⓟ & ⓒ Zoe Music (2024)

Το site του συνθέτη Τάσου Γκρους βρίσκεται σε λειτουργία

Το site του συνθέτη Τάσου Γκρους βρίσκεται σε λειτουργία

Το site (https://tasosgrous.gr/) του Τάσου Γκρους, ενός από τους πιο σημαντικούς Έλληνες συνθέτες, βρίσκεται σε λειτουργία. Σε αυτό οι επισκέπτες μπορούν να βρουν συγκεντρωμένη και ταξινομημένη όλη τη δισκογραφία του (προσωπικούς δίσκους, συμμετοχές, βιβλία-CD και μελοποιημένη ποίηση). Επίσης, παρουσιάζονται ανέκδοτα κείμενά του, κριτικές για το έργο του, εκδηλώσεις, φωτογραφίες, ειδήσεις, συνεντεύξεις, δημοσιεύσεις και βιογραφικά στοιχεία.
Ο Τάσος Γκρους γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε κλασσική κιθάρα και από την ηλικία των 15 χρόνων άρχισε να μελοποιεί αγαπημένα του ποιήματα. Το 1986 ξεκίνησε η καλλιτεχνική του δραστηριότητα με τη συμμετοχή του στο φεστιβάλ της Ιθάκης, όπου βραβεύεται με το πρώτο βραβείο σύνθεσης. Μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει πάνω από 250 τραγούδια του σε 14 προσωπικούς δίσκους καθώς και σε δίσκους άλλων καλλιτεχνών. Πολλά από αυτά έγιναν μεγάλες επιτυχίες («Χαλκίδα», «Με τα φτερά του έρωτα», «Ο Παναγής» κλπ.). Τα τραγούδια αυτά έχουν γραφτεί πάνω σε στίχους μεγάλων Ελλήνων και ξένων ποιητών (Κ. Βάρναλης, Γ. Ρίτσος, Π. Νερούδα, Μπ. Μπρεχτ κ.ά.) καθώς επίσης και σε στίχους σημαντικών στιχουργών (Η. Κατσούλης, Λ. Παπαδόπουλος, Θ. Γκόνης, Ι. Πανουτσόπουλος, Β. Βελώνιας και A. Tori κ.ά.). Τα έχουν ερμηνεύσει κορυφαίοι τραγουδιστές (Μ. Λιδάκης, Β. Σαββίδη, Γ. Νταλάρας, Μ. Μητσιάς, Ν. Βενετσάνου, Φ. Βελεσιώτου, Α. Καλογιάννης, Β. Σκουλάς, Ψαραντώνης, Δ. Μητροπάνος, Β. Παπακωνσταντίνου, Π. Θαλασσινός) αλλά και νεότεροι αξιόλογοι (Α. Καπαρού, Β. Ίκαρη, Α. Καψοκαβάδης, Α. Σμυρνάκης κ.ά.)
Υπεύθυνη για τη δημιουργία και τη λειτουργία του site είναι η ArtsPr, η εταιρεία επικοινωνίας που εξειδικεύεται στην κατασκευή ιστοσελίδων για καλλιτέχνες, συγγραφείς και εκδοτικούς οίκους.

ΘΩΜΑΣ ΜΠΑΚΑΛΑΚΟΣ - ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ (ΕΡΤ-2)

 

Θωμάς Μπακαλάκος ~ Ψάχνω Ελλάδα να σε βρω

 

Αυτό που ήσουν κάποτε θα γίνεις ξανά Θεοδωράκης στίχοι

 

Κώστας Βίρβος: «Εγώ δε ζω γονατιστός»

 
Ο ποιητής και στιχουργός Κώστας Βίρβος ανοίγει το σπίτι και την καρδιά του στην Κρυσταλία Πατούλη, μιλά εφ’ όλης της ύλης και συγκινείται απαγγέλλοντας τους μελοποιημένους στίχους του. Πριν κλείσει πίσω του την πόρτα, απαντά: «Ποιο τραγούδι θα αφιέρωνα σήμερα στους Έλληνες; Το «Εγώ δε ζω γονατιστός». Τη Γερακίνα…»
Ο συγκεκριμένος ποιητής – στιχουργός δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Εκτός από τους ίδιους τους στίχους του, έχουν μιλήσει γι’ αυτόν εξέχουσες προσωπικότητες των Γραμμάτων και των Τεχνών:
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΗ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΕΔΩ

«Εφυγε» ο Ζορζ Μουστακί

Την τελευταία του πνοή άφησε ο διάσημος ελληνικής καταγωγής γάλλος τραγουδοποιός Ζορζ Μουστακί, ο ερμηνευτής, μεταξύ πολλών άλλων επιτυχιών, του θρυλικού «Μέτοικου» («Le Meteque») της δεκαετίας του '60.
Ο Μουστακί είχε γιορτάσει στις 3 Μαΐου τα 79α γενέθλιά του. Είχε εγκαταλείψει τη μουσική σκηνή πριν από τέσσερα χρόνια, όταν δεν είχε καταφέρει να ολοκληρώσει μια συναυλία στη Βαρκελώνη εξαιτίας βρογχίτιδας. 
Διαβάστε όλο το άρθρο ΕΔΩ

«ΓΙΟΒΑΝ ΤΣΑΟΥΣ»

«ΓΙΟΒΑΝ ΤΣΑΟΥΣ»
Μια ακόμα ξεχωριστή μορφή του ρεμπέτικου, υπήρξε και ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΙΝΤΖΙΡΙΔΗΣ, η ΙΝΤΖΙΡΙΔΗΣ,η ΕΤΣΕΙΡΙΔΗΣ γνωστότερος σα «Γιοβάν Τσαούς» (ψευδώνυμο προερχόμενο από το βαθμό του λοχία που είχε υπηρετώντας στον Τούρκικο στρατό), ο οποίος άφησε τη δική του «σφραγίδα» στο ρεμπέτικο.
Ο Γιοβάν Τσαούς γεννήθηκε από Έλληνες γονείς το 1893 στην Κασταμονή, της ευρύτερης περιφέρειας Κασταμονής (αρχαία Παφλαγονία), της περιοχής του Πόντου.
Με την μουσική ασχολήθηκε από πολύ μικρός, παίζοντας τα έγχορδα της οικογένειας (ταμπουρά, κλπ). Ο Γιοβάν Τσαούς, ηταν ένας από τους πιο γνωστούς μουσικούς της Μικράς Ασίας. Έπαιξε με διάσημους Τούρκους μουσικούς, και τραγουδιστές, και ηταν τέτοια η δεξιοτεχνία του σαν μουσικού, που τον βρίσκουμε σαν μουσικό στην αυλή του Σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ. Όμως με τα γεγονότα του 1922, μαζί με χιλιάδες Έλληνες, παίρνει και αυτός το δρόμο της προσφυγιάς, και το 1923 τον βρίσκουμε στον Πειραιά.
Μετά από τις ταλαιπωρίες του πρώτου χρόνου στα αντίσκηνα, η οικογένεια του κατόρθωσε να κτίσει ένα όμορφο διώροφο σπίτι κοντά στις εγκαταστάσεις του Οργανισμού Λιμένος Πειραιώς, στην επέκταση των γραμμών του σταθμού των ΣΕΚ του Πειραιά. Εκεί, το 1927 παντρεύεται την γυναίκα του Αικατερίνη. Στο ισόγειο του σπιτιού, εγκαθιστά το ραφείο του, ασκώντας το επάγγελμα αυτό μέχρι το 1930, οπότε και μετέτρεψε το ραφείο σε ουζερί. Έτσι, ζώντας στην περιοχή εκείνη η οποία αποτελούσε και καταφύγιο για τους ναρκομανείς της εποχής, ο Γιοβάν Τσαούς θα γράψει μερικά από τα ωραιότερα ρεμπέτικα με θεματολογία γύρω από τα ναρκωτικά. Ένα από αυτά είναι και ο πρεζάκιας σε στίχους της γυναίκας του..

Το 1931,νοικιασαν και λειτούργησαν ένα μαγειριό – ουζερί κοντά στο πέραμα, εκεί όπου στα κατοπινά χρόνια έγιναν οι δεξαμενές πετρελαίου. Το 1937 μετακόμισαν οριστικά από τον Πειραιά στο σπίτι τους στην Κοκκινιά, όπου και έμειναν μέχρι το τέλος τους το 1942. Ο Γιοβάν Τσαούς ηταν σεβαστός από όλους τους ρεμπέτες. Αν και στην Τουρκία εργαζόταν σαν μουσικός, πρέπει να παρατηρήσουμε ότι στην Ελλάδα ΔΕΝ ανέβηκε σε πάλκο, και αυτό γιατί διαφωνούσε με τον τρόπο λειτουργίας των άλλων μουσικών, και τον τρόπο «διασκέδασης» ορισμένων θαμώνων. Ο Γιοβάν Τσαούς, κατά ανεξήγητο τρόπο θα λέγαμε, βρέθηκε να γνωρίζεται με τον μεγάλο Παναγιώτη Τούντα, και να είναι μάλιστα και σολίστας σε μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια του Τούντα, ο οποίος σημειωτέον ηταν τότε καλλιτεχνικός διευθυντής εταιριών δίσκων.
Τα τραγούδια του Τούντα στα οποία έπαιξε μπουζούκι ο Γιοβάν Τσαούς , ηταν ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΠΡΙΓΚΙΠΕΣΣΑ, ΒΑΡΒΑΡΑ, ΜΑΡΙΚΑ Η ΔΑΣΚΑΛΑ, και άλλα. Ο Γιοβάν Τσαούς στις ηχογραφήσεις των τραγουδιών του χρησιμοποιούσε έναν ερασιτέχνη τραγουδιστή, έναν μηχανουργό, τον Αντώνη Καλυβόπουλο, αλλά και έναν επαγγελματία, τον καλύτερο της εποχής, τον Στελλάκη Περπινιάδη. Η δισκογραφία του αριθμεί όλα και όλα δώδεκα τραγούδια. Εκτός αυτών, συμμετείχε και σε καμιά δεκαριά τραγούδια άλλων συνθετών.. Οι ηχογραφήσεις έγιναν μεταξύ 1935 και 1937, και κατόπιν ο Γιοβάν Τσαούς εγκατέλειψε κάθε σχέδιο για να συνεχίσει γιατί στο μεταξύ είχε επιβληθεί και η λογοκρισία του Μεταξά.
Ο Γιοβάν Τσαούς δυστυχώς άφησε λίγα τραγούδια για να τον θυμόμαστε. Πολλοί είναι εκείνοι που μίλησαν για τον μουσικό Γιοβάν Τσαούς με τα καλύτερα λόγια. Σαν μουσικός (σύμφωνα με διηγήσεις παλιών) ηταν άφτιαστος, ενώ οι γνώσεις του επάνω στους «δρόμους» της ανατολίτικης μουσικής, τα μακάμ, ηταν μοναδικές. Από αυτόν πήραν γνώσεις οι Μάρκος, Μπάτης , Δελιάς, Παγιουμτζής, Κερομύτης, και άλλοι ρεμπέτες, με τους οποίους βρισκόταν συχνά και έπαιζαν στις διάφορες παρέες. Ο Γιοβάν Τσαούς δημιούργησε έναν μύθο γύρω από το όνομα του τόσο με το ιδιαίτερο ύφος του, τη μοναχική συμπεριφορά του, και πάνω απ’ όλα, με τα «δύστροπα» (κατά τον Βαμβακάρη) όργανα του, τα οποία ΜΟΝΟ εκείνος μπορούσε να παίξει. Είναι χαρακτηριστικό ένα περιστατικό με τον Μάρκο, ο οποίος άφησε το δικό του μπουζούκι και επιχείρησε να παίξει με το μπουζούκι του Γιοβάν Τσαούς. Μάταια όμως, και από τη «φούρκα» του, κόντεψε να το σπάσει λέγοντας ότι τα όργανα αυτά έχουν ένα αφεντικό.
Και να δούμε καλύτερα τα όργανα του Γιοβάν Τσαούς, μέσα από την μελέτη του Παναγιώτη Κουνάδη, και τις περιγραφές του. 
«Είχα την ευκαιρία να μελετήσω τα όργανα του Γιοβάν Τσαούς, που βρίσκονται σε άριστη κατάσταση στα χέρια των απογόνων της αδελφής της γυναίκας του. Πρόκειται για δυο τρίχορδους ταμπουράδες, ο μεγάλος, με ελεύθερο μήκος χορδής 64 εκατοστά, κι ο μικρός, αντίστοιχα με μήκος 52 εκατοστά. Ένα τρίτο όργανο, μισοτελειωμένο, καταστράφηκε σε κάποια μεταφορά. Πρόκειται για ιδιότυπα, από μορφολογική άποψη όργανα, και έχουν κατασκευαστεί από το γνωστό οργανοποιό του Πειραιά Κυριάκο Πεσμαζόγλου η Λαζαρίδη, κατά πάσα πιθανότητα αντίγραφα προτύπων που πρέπει να έφερε ο Γιοβάν Τσαούς από την Μικρά Ασία.
Όσον αφορά τη μορφή, διατηρούν το σχήμα του ταμπουρά που συναντάμε σε γκραβούρες, πίνακες ζωγραφικής, χαλκογραφίες, εικονογραφίες, κλπ του 17ου , 18ου και 19ου αιώνα. Το πιο ενδιαφέρον κατασκευαστικό στοιχείο είναι το κούφιο μπράτσο, που αποτελεί συνέχεια του σκάφους. Στο τελείωμα του σκάφους έχουμε την πύκνωση στις ντούγιες, ένα διακοσμητικό συνδετικό και εν συνεχεία τις ντούγιες του μπράτσου. Έχει οκτώ κλειδιά από σκληρό ξύλο μέσα από το οποίο περνάν κοκάλινα στριφτάρια. Στις άκρες είναι γραμμένο το όνομα του με κοκάλινα γράμματα (ΤΣΑΒΟΥΣ και Ι.ΤΣ).Το κούφιο μπράτσο ελαφρύνει πολύ το όργανο, ενώ η συνέχεια σκάφους – μπράτσου, διευκολύνει την κίνηση του αριστερού χεριού στις υψηλές νότες.
Όσον αφορά τα διαστήματα που δημιουργούνται από τα τάστα, παρατηρούμε τα εξής.: Όσον αφορά στο μεγάλο όργανο (64 εκατοστά ελεύθερο μήκος χορδής), ακολουθει με ακρίβεια τα διαστήματα του προπολεμικού σαζ-μπαγλαμά που κατασκεύαζαν στην Τουρκία , όπου γίνεται χρήση των γνωστών διαστημάτων της μονοφωνικής μουσικής 9/8, 10/9 (επόγδοος και επιένατος τόνος) και 16/15 η 256/243 για τα ημιτόνια, με 5 σημεία ενδιάμεσης παρέμβασης στα διαστήματα του τόνου. Το δεύτερο όργανο (52 εκατοστά ελεύθερο μήκος χορδής) ακολουθει τα διαστήματα του τούρκικου σαζ-τζουρά, με μικρολάθη στις τοποθετήσεις των τάστων που οφείλονται μάλλον στον κατασκευαστή.. Είναι φανερό ότι τα όργανα αυτά δεν ηταν δυνατόν να έλθουν σε ταυτοφωνία με τα μπουζούκια και τους μπαγλαμάδες της πειραιώτικης κομπανίας του Βαμβακάρη κλπ που ηταν χωρισμένα για να παίζουν συγκεκριμένα διαστήματα».
Έτσι περιγράφει ο Παναγιώτης Κουνάδης τα όργανα του Γιοβάν Τσαούς.
Ο Γιοβάν Τσαούς και η γυναίκα του Αικατερίνη, πέθαναν το 1942 από δηλητηρίαση. Είχαν φάει αλλοιωμένο θαλασσοβρεγμένο στάρι, και ο Γιοβάν Τσαούς πέθανε στις 10το βράδυ, και μετά πέντε ώρες η γυναίκα του στα χέρια της ανιψιάς της.
tsougarisgnomi@gmail.com

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ

Ένας άνθρωπος «κεφάλαιο» της ρεμπέτικης ιστορίας, είναι ο Γιάννης Παπαϊωάννου. Ο Παπαϊωάννου γεννήθηκε στην Κίο της Μικράς Ασίας το 1914. Στα οκτώ του χρόνια έχασε τον πατέρα του. Ήταν τότε στην «συμφορά», στη καταστροφή του 1922. Την ίδια χρονιά, φεύγει με την μητέρα του και την γιαγιά του για την Ελλάδα.
Αρχικά εγκαταστάθηκαν στις Τζιτζιφιές. Ο Παπαϊωάννου από μικρός βγήκε στην βιοπάλη, και νεαρός ασχολήθηκε με την μουσική, και ηχογράφησε τραγούδια που ο ίδιος είχε γράψει. Η γνωριμία μας με τον «Μπαρμπαγιάννη», θα γίνει μέσα από την αυτοβιογραφία του που φέρει τον τίτλο «Ντόμπρα και Σταράτα» (εκδόσεις Κάκτος 1982),και συγκεκριμένα θα γνωρίσουμε τον Παπαϊωάννου μέσα από «στιγμές» της ζωής του.
«Το σκέφτηκα λοιπόν, το ξανασκέφτηκα, και αποφάσισα να γράψω τη ζωή μου. Την αυτοβιογραφία μου, που είναι και η Ιστορία της Λαϊκής Μουσικής. Ο τίτλος θα μπει όπως τον γράφω εγώ. Αυτός εδώ. «Η ΖΩΗ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΒΕΤΕΡΑΝΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ». Κάπως έτσι ξεκινά την αφήγηση του στον Κώστα Χατζηδουλή, ξεδιπλώνοντας το κουβάρι των αναμνήσεων μιας ολόκληρης ζωής.
Τότες, με την καταστροφή της Μικράς Ασίας το 1922, με τη μάνα μου και τη γιαγιά μου φύγαμε για την Ελλάδα. Κι αυτή τη φρίκη τη θυμάμαι σαν όνειρο. Είναι εικόνες που ποτέ δεν μου έφυγαν από το μυαλό. Ο κόσμος φώναζε βοήθεια και η θάλασσα ήταν γεμάτη αίμα, μπαούλα, ρούχα, και άλλα.
Είμαστε οικονομικά ανεξάρτητοι, είχαμε μεγάλη περιουσία στην Κίο, αλλά όταν φύγαμε, πήραμε μια μαξιλαροθήκη, τις εικόνες, τις φωτογραφίες και κάτι συμβόλαια στα Τούρκικα. Χαλασμός κόσμου, αίμα, δυστυχία, τι να σκεφτείς; Ο Παπαϊωάννου από μικρός έκανε ένα σωρό βαριές δουλειές (μαραγκός, οικοδόμος, βοηθός σε συνεργείο αυτοκινήτων, ψαράς με τον ΖΕΠΟ (αυτόν που έκανε τραγούδι αργότερα), για τον «αγώνα της φασουλάδας» όπως χαρακτηριστικά είχε πει.
Κάποια στιγμή η μητέρα του του αγόρασε ένα μαντολίνο, και μια γειτόνισσα τους του έδειξε πώς να παίζει. Έτσι, τις ελεύθερες ώρες του ο Παπαϊωάννου έπαιζε μαντολίνο μέχρι που το έμαθε καλά, και εκεί ήταν που άρχισε να παίζει κιθάρα. Πως όμως έπιασε στα χέρια του το μπουζούκι; Η αιτία που ο Παπαϊωάννου «μεταπήδησε» στο μπουζούκι ήταν ένα ορχηστρικό το «Μινόρε του Τεκέ», του Χαλκιά.
Το άκουσε στο γραμμόφωνο της ταβέρνας που έτρωγε τα μεσημέρια μετά την οικοδομή! Μόλις το άκουσα, τρελάθηκα. Τέτοιο πράμα, τέτοιο σόλο δεν πρόκειται να ξαναγεννήσει η φύση. Άρχισε λοιπόν να ασχολείται με το μπουζούκι, έμαθε, και έγινε «άπιαστος». Όσο καιρό μάθαινε μπουζούκι, παράλληλα έγραφε και τραγούδια. Την εποχή της «σπουδής», είχε ήδη γράψει την «Φαληριώτισσα»!
Ήταν μάλιστα και το πρώτο τραγούδι που «γραμμοφώνησε». Αυτό, και ένα σέρβικο, στην ΟΝΤΕΟΝ. Με το που κυκλοφόρησε ο δίσκος, χάλασε ο κόσμος. Είχε τεράστια επιτυχία, και το ξεκίνημα του Παπαϊωάννου είχε γίνει. Ακολούθησαν κι άλλα τραγούδια, συνεργασίες με σχήματα της εποχής, και το 1953, ο Γιάννης Παπαϊωάννου ήταν ο πρώτος που έβγαζε το μπουζούκι από τα σύνορα της χώρας μας, πηγαίνοντας στην Αμερική.
Στην Αμερική μάλιστα γνώρισε και τον συνθέτη του ορχηστρικού τον Χαλκιά, που τον τρέλανε, και τον έκανε να πιάσει το μπουζούκι. Ο Γιάννης Παπαϊωάννου σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα το 1972. Άφησε πίσω του έναν μεγάλο αριθμό τραγουδιών.
Βασίλης Τσούγκαρης
tsougarisgnomi@gmail.com

ΣΤΕΛΑΚΗΣ ΠΕΡΠΙΝΙΑΔΗΣ - ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Πολλοί τον ξέρουν μόνο σαν τραγουδιστή, αλλά ο Περπινιάδης ήταν και αυτός ένας από τους δημιουργούς του ρεμπέτικου! Συνθέτης, στιχουργός, τραγουδιστής!
Τρεις διαφορετικές ιδιότητες, ΕΝΑ αποτέλεσμα! Ο Στελλάκης Περπινιάδης γεννήθηκε στην Τήνο το 1899, από πατέρα Τηνιακό, και μητέρα Χιώτισσα!
Ένα χρόνο μετά, η οικογένεια του μετακόμισε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου έμειναν έξι χρόνια! Το 1906, έφυγαν από την Αλεξάνδρεια, και πήγαν στην Κωνσταντινούπολη, και αυτό γιατί οι δουλειές του πατέρα του δεν πήγαιναν καλά!
Ο μικρός Στελλάκης, επειδή του άρεζε η εκκλησία, βρέθηκε κάποια στιγμή στο ψαλτήριο της εκκλησίας του Αη Γιάννη των Χιων, στο Γαλατά!
Είχε πολύ καλή φωνή, και έτσι ένας διάκονος του έδωσε τα πρώτα μαθήματα Βυζαντινής μουσικής! Σύντομα βρέθηκε να είναι "κανονάρχης", έχοντας μαθητεύσει δίπλα στον "Πρύτανη" των ψαλτών ΚΑΜΑΡΑΔΟ! Τα πρώτα βήματα του στο τραγούδι, τα έκανε μετά από τον στρατό, το 1925, όταν γνώρισε τον Μανώλη Μαργαρώνη, έναν μουσικό που έπαιζε σαντούρι! Εκείνος του έδειξε τις "θέσεις" σε μια κιθάρα που στο μεταξύ είχε αγοράσει, και τον πήρε μαζί του στη δουλειά!
Το 1929, ο Περπινιάδης γνωρίστηκε με τον Παναγιώτη Τούντα, ο οποίος μόλις τον άκουσε ενθουσιάστηκε. Έτσι ο Τούντας έδωσε στον Περπινιάδη και τα δυο πρώτα τραγούδια, που ερμήνευσε σε δίσκο!
"ΤΟ ΚΟΥΚΛΙ ΤΗΣ ΚΟΚΚΙΝΙΑΣ, και ΣΤΟΝ ΠΟΔΟΝΙΦΤΗ ΜΙΑ ΕΜΟΡΦΗ ΜΙΚΡΟΥΛΑ", τα οποία φωνογράφησαν στο ξενοδοχείο "Τουρίστ", μιας και ακόμα δεν υπήρχαν εργοστάσια δίσκων! Η φωνογράφηση έγινε για λογαριασμό της "ΟΝΤΕΟΝ", μόνο που ο Στελλάκης γρήγορα (την ίδια χρονιά) άλλαξε εταιρία, πηγαίνοντας στην "ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ"! Στην "Κολούμπια", ερμήνευσε τραγούδια διαφόρων συνθετών, όπως των ΤΟΥΝΤΑ, ΣΑΛΟΝΙΚΙΟΥ (Σέμση), ΓΙΟΒΑΝ ΤΣΑΟΥΣ, ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ, ΣΚΑΡΒΕΛΗ (παστουρμά), και άλλων!
Κάθε δίσκος ήταν και μια μεγάλη επιτυχία! Ο Στελλάκης Περπινιάδης, γρήγορα έγινε περιζήτητος απ' όλους τους συνθέτες-στιχουργούς του ρεμπέτικου!
Παρόλο που τραγουδούσε τραγούδια άλλων δημιουργών, έγραφε και δικά του τραγούδια! Γύρω στο 1934, έγραψε τη μουσική στη "ΓΑΤΑ", ένα τραγούδι που ερμήνευσε ο ίδιος, και τους στίχους είχε γράψει ο ΝΙΚΟΣ ΜΑΘΕΣΗΣ, ο επιλεγόμενος "Τρελάκιας"! Την ίδια χρονιά, έγραψε τους στίχους και τη μουσική στα τραγούδια "ΨΕΥΤΟΦΙΛΙΑ" (όλος ο κόσμος τώρα δουλεύει μηχανές), "ΔΥΟ ΚΑΡΠΟΥΖΙΑ ΣΕ ΕΝΑ ΧΕΡΙ", "ΜΑΓΚΕΣ ΜΟΥ ΣΥΜΜΟΡΦΩΘΕΙΤΕ", "ΚΑΛΥΒΙΩΤΙΣΣΑ, και άλλα! Το 1936, ο Στελλάκης τραγούδησε ένα τραγούδι του Τούντα, με το οποίο μπήκε και αυτός, και ο Τούντας σε περιπέτειες, από τη δικτατορία του Μεταξά.
Το τραγούδι, δεν είναι άλλο από την "ΒΑΡΒΑΡΑ"! Η δικτατορία το θεώρησε "άσεμνο και προκλητικό", με αποτέλεσμα να αποσυρθούν όλοι οι δίσκοι από την αστυνομία! Μόνο που το τραγούδι, είχε ήδη γίνει επιτυχία! Βέβαια ο Στελλάκης, ο Τούντας, και ο υπεύθυνος της "Κολούμπια" Θεμιστοκλής Λαμπρόπουλος, πέρασαν από δίκη! Ο Στελλάκης Περπινιάδης, υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους ερμηνευτές (κυρίως) των ρεμπέτικων τραγουδιών! Η φωνή του, χαρακτηριστική, βυζαντινή, έδινε μια ξεχωριστή ομορφιά στα τραγούδια που ερμήνευε!
Στα τελευταία του, σε μια συνέντευξη που είχε δώσει στον Κώστα Χατζηδουλή, είχε πει!
"Δεν υπάρχει λαϊκό τραγούδι σήμερα.
Έχει φύγει απ' το δρόμο του, και από τον προορισμό του.
Που Χιώτης, και Μπέμπης, από τους Θεούς του μπουζουκιού!
Που τραγουδιστές σαν τον Στράτο, τον Νταλγκά, το Ρούκουνα, τον Καρίπη, τον Νούρο, τον Αραπάκη, και τους άλλους!
Που είναι οι Τσιτσάνηδες, οι Παπάζογλου, να γράψουν λαϊκά τραγούδια!
Όλα πάνε κατά διαόλου στο λαϊκό τραγούδι, και οι διάφοροι ψευτοσυνθέτες, ξέρουν μόνο να μιλάνε για τον εαυτό τους!
Δεν κοιτάνε τα πολλά χάλια τους"!
Ο Στελλάκης Περπινιάδης, πέθανε το Σεπτέμβρη του 1977!
Πόσο προφητικά είχε μιλήσει όμως!
Ας δούμε τους στίχους από το τραγούδι που έβαλε σε μπελάδες τόσο τον Παναγιώτη Τούντα, όσο και τον Στελλάκη Περπινιάδη.
Η Βαρβάρα
Η Βαρβάρα κάθε βράδυ στη Γλυφάδα ξενυχτάει
και ψαρεύει τα λαβράκια, κεφαλόπουλα, μαυράκια
Το καλάμι της στο χέρι, κι όλη νύχτα στο καρτέρι
περιμένει να τσιμπήσει το καλάμι να κουνήσει 

Ένας κέφαλος βαρβάτος, όμορφος και κοτσονάτος
της Βαρβάρας το τσιμπάει, το καλάμι της κουνάει
Μα η Βαρβάρα δεν τα χάνει τον αγκίστρωσε τον πιάνει
τον κρατά στα δυο της χέρια και λιγώνεται στα γέλια

Κοίταξε μωρή Βαρβάρα, μη σου μείνει η λαχτάρα
τέτοιος κέφαλος με νύχι, δύσκολα να σου πετύχει
Βρε Βαρβάρα μη γλιστρήσει και στη θάλασσα βουτήξει
βάστα τον απ' το κεφάλι μη σου φύγει πίσω πάλι

Στο καλάθι της τον βάζει κι από την χαρά φωνάζει
έχω τέχνη έχω χάρη ν' αγκιστρώνω κάθε ψάρι
Για ένα κέφαλο θρεμμένο όλη νύχτα περιμένω
που θα 'ρθεί να μου τσιμπήσει το καλάμι να κουνήσει
 
Βασίλης Τσούγκαρης
tsougarisgnomi@gmail.com

ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ ΠΑΠΑΣΤΑΜΑΤΙΟΥ

Πολλοί θα αναρωτιούνται τώρα, «ποιος είναι αυτός»;
Πρόκειται φίλοι μου για μια μορφή όλο «μυστήριο», όπως ήταν και ο αρχαίος.
Αλλά ας ξεκινήσω το αφιέρωμα, και θα γνωρίσουμε για καλά αυτόν που ήδη ξέρουμε! Στιχουργός, ηθοποιός, σεναριογράφος και θεατρικός συγγραφέας, ο Πυθαγόρας ήταν καλλιτέχνης από τη φύση του.
Με ότι κι αν καταπιάστηκε, η τέχνη του είχε κέντρο τον άνθρωπο.
Έγραψε τραγούδια για την καθημερινότητα μιλώντας απλά και γι αυτό αγαπήθηκε από τον κόσμο. 
Ο Πυθαγόρας ήταν μάστορας της λαϊκής γλώσσας και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως λαϊκός ποιητής.
Ο Πυθαγόρας Παπασταματίου γεννήθηκε το 1930 στο Αγρίνιο και ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος τον βρήκε να τελειώνει το Δημοτικό. Το 1940 γράφτηκε στο οκτατάξιο Γυμνάσιο αρρένων Αγρινίου. Στην κατοχή οι γονείς του μαζί με τις αδελφές του, για να αποφύγουν τη σύλληψη από τους Γερμανούς, κατέφυγαν στον Ορεινό Βάλτο.
Ο Πυθαγόρας βρέθηκε φιλοξενούμενος σ' ένα χωριό της καμένης από τους Γερμανούς Μακρυνείας, ενώ ο αδελφός του ήταν στο αντάρτικο.Το Μάρτιο του 1944, δεκατετράχρονος μαθητής της Τετάρτης οκταταξίου, προσχώρησε στον ΕΛΑΣ. .Αγωνίστηκε ως την ημέρα που έφυγαν οι Γερμανοί και στη συνέχεια επέστρεψε και τελείωσε το Γυμνάσιο.
Στις μαθητικές του εργασίες υπέγραφε ως Πυθαγόρας. Όταν ο φιλόλογος Πάνος Παπαχρήστος τον ρώτησε κάποτε στην τάξη, γιατί δεν γράφει και το επώνυμό του, απάντησε γελώντας: Ένας είναι ο Πυθαγόρας, όλοι με ξέρουν, δε χρειάζεται επώνυμο
Από το βιβλίο του 'Άγγελου Αξιώτη «Πυθαγόρας: 30 χρόνια τραγούδια» διαβάζουμε για τα μαθητικά του χρόνια:
Όταν ήταν μαθητής της τελευταίας τάξης του Γυμνασίου, σε μια μαθητική παράσταση τον Μάρτη του 1948, με τον Παπαφλέσσα του Μελά, του ανατέθηκε ο ρόλος του Παπαφλέσσα. Η ηθοποιία του έκαμε κατάπληξη. ,Ήταν αληθινός Παπαφλέσσας... Καταχειροκροτήθηκε. Πήρε έτσι το βάπτισμα του ηθοποιού.
Το 1949 Τελείωσε το Γυμνάσιο και φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, με δάσκαλο τον Δημήτρη Ροντήρη.
Αποφοίτησε με άριστα και εργάστηκε στο θέατρο, ενώ παράλληλα έγραφε στίχους και επιθεωρήσεις πίστας. Πρώτο του τραγούδι, και μεγάλη επιτυχία το 1954, ήταν το «ξαναβλέπω το μικρό το αμαξάκι» σε μουσική του Νίκυ Γιάκοβλεφ και με ερμηνεύτρια την Μαίρη Λώ.Ο Κώστας Ασημακόπουλος θυμάται: «...το ζαχαροπλαστείο του Νίκυ Γιάκοβλεφ με τους διαλεχτούς πίνακες και τ' αξιόλογα έργα τέχνης στις προθήκες, αποτελούσε τόπο συνάντησης καλλιτεχνών.
Εκεί, μαθητής ακόμα του Γυμνασίου, τον πρωτογνώρισα ..και με τη λίγη κρίση μου σημάδεψα από τότε την ευγένεια που είχε. Κι ακριβώς αυτή η ευγένειά του, μαζί με την έμφυτη μουσικότητα του τον αξίωσαν, στα χρόνια που ακολούθησαν...».Από το 1958 και μετά ασχολήθηκε κυρίως με το γράψιμο. Στίχοι, επιθεωρήσεις πίστας, κινηματογραφικά σενάρια που σαν ταινίες γνώρισαν μεγάλη επιτυχία.
Στις ταινίες του πάντα ερμήνευε έναν από τους δεύτερους ρόλους.
Το 1964 γράφει το σενάριο και πρωταγωνιστεί στην ταινία «κάθε λιμάνι και καημός». Υπογράφει επίσης το ομότιτλο τραγούδι, που σε μουσική του Γιώργου Κατσαρού, ερμήνευσαν και έκαναν μεγάλη επιτυχία οι Πάνος Γαβαλάς και Ρία Κούρτη.
Έγραψε πολλά τραγούδια που έγιναν μεγάλες επιτυχίες: «Ο Σταμούλης ο λοχίας», «Όταν πίνει μια γυναίκα», «Πίσω από τις καλαμιές», «Κυρά Γιώργαινα», «Στα βράχια της Πειραϊκής», «Νύχτα στάσου», «Ο επιπόλαιος»κλπ.
Το 1972 με την προοπτική δημιουργίας ενός μεγάλου δίσκου, έδωσε στο φίλο του Απόστολο Καλδάρα τον κύκλο τραγουδιών «Μικρά Ασία».
Ο Καλδάρας αναφέρεται σ' αυτήν τη συνεργασία: «Θα υπενθυμίσω μόνο το έργο του Μικρά Ασία που είχα την τύχη να μελοποιήσω εγώ, που συγκίνησε το πανελλήνιο και που... με τόσο μεγάλη μαεστρία, στα στενά πλαίσια ενός δίσκου βέβαια, επεξεργάστηκε το θέμα της Μικρασιατικής Καταστροφής και που μόνο αυτό στάθηκε αρκετό να του ανοίξει την πόρτα για το Πάνθεον των μεγάλων του λαϊκού στίχου.».
Από το «Βήμα» στις 31/8/'72 διαβάζουμε τον Παύλο Παλαιολόγου να γράφει:
«Μικρά Ασία ο τίτλος. Του Καλδάρα η μουσική, του Πυθαγόρα οι στίχοι, του Νταλάρα και της Αλεξίου το τραγούδι.. Δεν είναι Σεφέρηδες, Σικελιανοί, Παλαμάδες.
Ούτε μουσουργοί με παγκοσμιότητα που δονούν το πεντάγραμμο.Ναι αλλά στις στροφές του δίσκου είμαστε εμείς, είναι ο πόνος, ο καημός, το βογκητό ενός λαού.
Μαζί μ' αυτό και η βαθύτατη ανθρωπιά..
Δόξες του έθνους, μεγάλοι ποιητές, ακαδημαϊκοί και Νόμπελ, σας στρώνω δάφνες για να περάσετε. Συμπαθάτε μας όμως όταν σας λέμε ότι με τη δική σας λύρα με τους υψηλούς φθόγγους δε ράγισε η ψυχή της μάζας όσο οι απλοϊκοί αυτοί στίχοι και τα λαϊκά μοτίβα που γυρίζουν στις στροφές ενός δίσκου». Ούτε πρόκειται ποτέ να ξεχαστώ.Μετά το 1972 ο Πυθαγόρας ασχολήθηκε περισσότερο με τα θεατρικά.
Εργάστηκε ως συγγραφέας επιθεωρήσεων για το μουσικό θέατρο με ιδιαίτερη επιτυχία. Το 1973 διετέλλεσε έκτακτο μέλος, το 1974 πάρεδρος και '75 τακτικό μέλος της εταιρείας θεατρικών συγγραφέων. Αυτήν τη χρονιά κυκλοφόρησε και ο θρυλικός δίσκος «Υπάρχω» σε μουσική του Χρήστου Νικολόπουλου και τον Στέλιο Καζαντζίδη να ερμηνεύει μοναδικά. Ο Καζαντζίδης μιλώντας για τον Πυθαγόρα αναφέρει:
«...θα ήταν ίσως πλεονασμός να μιλήσω για τον αξέχαστο Πυθαγόρα σαν στιχουργό. Ο άνθρωπος Πυθαγόρας θα μείνει πάντα στη μνήμη μου, στη θύμηση, στην καρδιά μου. Συναισθηματικός, ανιδιοτελής, καθαρός, φίλος.Μεγάλο το μέγεθος του καλλιτέχνη και του ανθρώπου, όπως μεγάλο και το κενό που άφησε ο χαμός του»!
Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος είπε για τον Πυθαγόρα!
«Ο Πυθαγόρας, ως την εποχή της "Μικράς Ασίας", ήταν ένας στιχουργός, που είχε στο ενεργητικό του τεράστιο αριθμό επιτυχιών. Στα δέκα τραγούδια που έγραφε, τα τρία, τουλάχιστον, γίνονταν σουξέ! Σε βαθμό, που όλες οι εταιρείες δίσκων, να επιζητούν τη συνεργασία του και να τον αμείβουν πλουσιοπάροχα. Οι συνθέτες, που δούλευαν μαζί του, δεν ήταν οι λεγόμενοι έντεχνοι (Μόνο με τον Λοϊζο συνυπέγραψαν δύο τραγούδια στο δίσκο "Τα τραγούδια της Χαρούλας".
Ήταν οι Λαϊκοί. Και απ' αυτούς πρωτίστως ο Καλδάρας. Με την "Μικρά Ασία" , όμως ο Πυθαγόρας πέρασε σε ένα άλλο επίπεδο. Γιατί το έργο αυτό, με την αποφασιστική δική του συμβολή, βρέθηκε στα χείλη όλων των Ελλήνων και ο δίσκος φυσικά, εμπορικά, εκτοξεύτηκε στα ύψη.
Δεν υπήρχε δισκοθήκη, που να μην έχει τη "Μικρά Ασία", τη δεκαετία του '70. Από τότε, όμως, έχουν περάσει πολλά χρόνια. Στις δισκοθήκες της νεολαίας, αμφιβάλλω αν υπάρχει το έργο. Ένα έργο πλούσιο, χυμώδες, ουσιαστικό και προπαντός έντιμο».
Ο Πυθαγόρας έφυγε στις 13 Νοέμβρη του 1979.
Βασίλης Τσούγκαρης
tsougarisgnomi@gmail.com

ΘΟΔΩΡΟΣ ΔΕΡΒΕΝΙΩΤΗΣ - ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Ένας Συνθέτης, μια Ιστορία!
Η ιστορία του Δερβενιώτη, αποτελεί ένα από τα κεφάλαια της Ιστορίας του Λαϊκού Τραγουδιού.
Σαν ένα ελάχιστο φόρο τιμής, κάνω αυτό το αφιέρωμα.
Ο Δερβενιώτης γεννήθηκε το 1922, στη Ζαγορά του Βόλου.
Από την παιδική του ηλικία μυήθηκε στη Μουσική, από τον Παππού του που είχε Μουσική Κομπανία αλλά και από τον συνεργάτη του ΓΙΑΝΝΗ ΒΙΣΒΙΚΗ.
Το πρώτο του όργανο ήταν ένα λαούτο φτιαγμένο από κολοκύθα με τρεις συρμάτινες χορδές .
Το μεγάλο του σχολείο ήταν η Βυζαντινή Μουσική, με την οποία ήρθε σε επαφή από 5 χρονών, στην Εκκλησία, στην οποία πήγαινε στο Ψαλτήρι για να κρατάει το «ισο». Εμβάθυνε στην Βυζαντινή μουσική με το Θείο του, τον Γιάννη Βισβίκη και το 1937, σε ηλικία 15 ετών, κάνει την παρθενική του εμφάνιση σαν Λαουτιέρης και τραγουδιστής.
Στην προσωπική του βιοποριστική ζωή γίνεται Μαραγκός καθώς τα χρόνια δυσκολεύουν όλο και περισσότερο.
Η δεκαετία του 1940, τον βρίσκει στο άνθος και τη φλόγα της Νιότης του.
Ο Θόδωρος Δερβενιώτης, νεαρός, δεν μπορούσε να λείψει από το Λαϊκό κάλεσμα του Ε.Α.Μ., στο οποίο γίνεται μέλος από την αρχή της ίδρυσής του.
Στην συνέχεια γίνεται μέλος στην Ε.Π.Ο.Ν. Και λίγους μήνες μετά γίνεται μέλος στο Κ.Κ.Ε.
Τα χρόνια της κατοχής και της Αντίστασης στην κόψη του ξυραφιού.
Η δράση του πρωτοπόρα και έντονη παντού.
Μέχρι τον Εμφύλιο, όπου το Κράτος του Μίσους, τον οδηγεί στρατεύσιμο σε 3χρονη Εξορία στα Κύθηρα και στην Μακρόνησο.
Παρά το ακλόνητο των θέσεών του, η Μουσική του δημιουργία είναι τέτοια που αναγκάζει τους Διώκτες του να του αναθέσουν την διεύθυνση της Χορωδίας του Β΄ Τάγματος.
Στα χρόνια μέχρι το 1950, ο Δερβενιώτης ζει στο πετσί του με χιλιάδες άλλους Αγωνιστές και απλούς Δημοκράτες την «Οικοδόμηση» του Αστικού κράτους των «Νικητών του Ελεύθερου Κόσμου».
Διώξεις, αποκλεισμοί, Ξενητειά, φτώχια, εγκατάλειψη.
Μέσα σε όλα αυτά δουλεύει με μοναδική μαεστρία τη Μουσική του καλλιέργεια και πλάθει μεγάλα τραγούδια που μέλλει να οικοδομήσουν τη Σχολή του Κοινωνικού Λαϊκού Τραγουδιού.
Η Δεκαετία του 1950 είναι για τον Δερβενιώτη το Μεγάλο του ΞΕΚΙΝΗΜΑ στην Πανελλήνια ΚΑΤΑΞΙΩΣΗ.
Δεν παρακολουθεί απλά τα γεγονότα στην πατρίδα και τις διεργασίες στην Μουσική ΑΛΛΑ είναι ο ΙΔΙΟΣ ΜΕΣΑ σε αυτά !
Ξεκινάει με το πρώτο του τραγούδι, ΜΟΝΟ ΨΕΜΑ και ΑΠΙΣΤΙΑ σε στίχους του ΜΠΑΜΠΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ που το τραγουδά ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΖΙΒΑΝΗΣ.
Το δεύτερό του τραγούδι βγαίνει στον αέρα από τη Μεγάλη φωνή της Εποχής, τον ΠΡΟΔΡΟΜΟ ΤΣΑΟΥΣΑΚΗ.
Και ακολουθεί μια Μουσική “καταιγίδα” με τραγούδια από τις μεγάλες φωνές της εποχής.
ΚΑΙΤΗ ΓΚΡΕΥ, ΠΟΛΥ ΠΑΝΟΥ, ΓΙΩΤΑ ΛΥΔΙΑ, ΠΑΝΟΣ ΓΑΒΑΛΑΣ, ΣΤΡΑΤΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ, ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗΣ, ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ, ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ.
Το μουσικό του έργο συνεχίζεται και πλουτίζεται ακόμα περισσότερο και την 10ετία του 1960, όπου έχει πλέον καταξιωθεί ως ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΛΑΪΚΟΣ ΣΥΝΘΕΤΗΣ.
Η 10ετία του 1960 τον δένει με τον Μεγάλο ΣΤΕΛΙΟ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗ, κύριο εκφραστή των Λαϊκών συναισθημάτων της εποχής.
95 τραγούδια δίνει στον μεγάλο τραγούδια που άφησαν εποχή και έγραψαν Ιστορία όχι μόνο Μουσική αλλά και Κοινωνική.
Στις επόμενες 10ετίες του 1970 ο ΘΟΔΩΡΟΣ ΔΕΡΒΕΝΙΩΤΗΣ εξακολουθεί να δημιουργεί και να δίνει τα τραγούδια του σε μεγάλους καλλιτέχνες της εποχής, όπως οι:
ΛΑΚΗΣ ΧΑΛΚΙΑΣ, ΣΠΥΡΟΣ ΖΑΓΟΡΑΙΟΣ, Β. ΠΕΡΠΙΝΙΑΔΗΣ, ΠΕΤΡΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ, ΤΟΛΗΣ ΒΟΣΚΟΠΟΥΛΟΣ, Μ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ, ΤΙΩΡΓΟΣ ΝΤΑΛΑΡΑΣ, ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΗΤΣΙΑΣ κ.λ.π.
Επίσης έχει την τύχη να δουλέψει με τους Κορυφαίους ΣΤΙΧΟΥΡΓΟΥΣ κείνης της εποχής, τους:
ΤΣΑΝΤΑ, ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ, ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ, ΚΩΣΤΑ ΒΙΡΒΟ
Στο κλείσιμο της μεγάλης του πορείας, στα χρόνια της Ωρίμανσης, Ο ΘΟΔΩΡΟΣ ΔΕΡΒΕΝΙΩΤΗΣ, δεν μπορούσε να είναι έξω από την Μουσική Συνδικαλιστική δράση.
Υπήρξε ΠΡΩΤΕΡΓΑΤΗΣ της ΕΝΩΣΗΣ ΜΟΥΣΙΚΟΣΥΝΘΕΤΩΝ ΣΤΙΧΟΥΡΓΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ και με την συνέπεια και την επιμονή της φλόγας του αγωνίστηκε για τα μεγάλα προβλήματα του κλάδου του.
Εκεί η 10ετία του 1980 βρήκε την Λαϊκή Μουσική και τους δημιουργούς της να μπαίνουν σταδιακά στο ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ με τις ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ να προωθούν τον ΕΚΧΥΔΑΪΣΜΟ της Μουσικής, την Καλλιέργεια άμουσων Αμερικανικών προτύπων προς το «Ελληνικόν» και την ισοπέδωση κάθε μουσικής Πολιτιστικής κληρονομιάς.
Τα “ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ” των “ΣΚΥΛΑΔΙΚΩΝ”, των “POP” προτύπων και της Υποκουλτούρας, οδήγησαν τον ΔΕΡΒΕΝΙΩΤΗ να φωνάξει, να κραυγάσει ότι:
«.Είχαμε πολλά περισσότερα να δώσουμε στη Μουσική... Οι Εταιρείες μας παραμέρισαν... Μας αγνόησαν σαν να μην υπήρξαμε ποτέ !... Βλέπουν τους δίσκους μόνο σαν Εμπόρευμα !...Δημιουργοί τρανοί όπως οι ΚΑΛΔΑΡΑΣ, ΒΙΡΒΟΣ, ΜΠΑΚΑΛΗΣ, ΑΚΗΣ ΠΑΝΟΥ, παραμερίστηκαν, χτυπήθηκαν, γιατί οι Εταιρείες ΔΕΝ ΗΘΕΛΑΝ το ΛΑΪΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ !...και το πολέμησαν...μέσα από το STAR SYSTEM...όλα έγιναν μεθοδευμένα για να ΕΞΑΦΑΝΙΣΟΥΝ τον ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ, τον ΣΥΝΘΕΤΗ, να φτάσουν το τραγούδι σε ΕΛΕΕΙΝΟ ΣΗΜΕΙΟ»!
Έφυγε από κοντά μας το 2004.
Βασίλης Τσούγκαρης
tsougarisgnomi@in.gr

ΚΩΣΤΑΣ ΒΙΡΒΟΣ - ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Αργά-αργά, βαριά-βαριά
σ’ ακούω στο σκοτάδι
Το κουρασμένο βήμα σου να σέρνεται
κάθε βράδυ, κάθε βράδυ

Καρδιοχτυπάς, παραμιλάς
μπρος στο παράθυρό της
και με παράπονο πικρό τής τραγουδάς
το σκοπό της, το σκοπό της

Σε παίρνουν τα χαράματα
ενώ αυτή κοιμάται
Μην τυραννιέσαι άδικα και μην πονάς
δεν λυπάται, δεν λυπάται
Ο εκπρόσωπος του Ρεμπέτικου στον οποίο κάνουμε αφιέρωμα, είναι ένας από τους ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΡΓΟΥΣ που πέρασαν από την Ελλάδα, ίσως, ο Μεγαλύτερος! Αγαπητοί φίλοι, ο ΚΩΣΤΑΣ ΒΙΡΒΟΣ! Ο Κώστας Βίρβος, γεννήθηκε στα Τρίκαλα, στις 29 Μαρτίου 1926! Τέλειωσε την Πάντειο, και εγκατέλειψε την Νομική στα πτυχιακά. Έγινε Δημόσιος Υπάλληλος το 1954, και βγήκε στη σύνταξη του 1985! Ο Κώστας Βίρβος, έχει γράψει πάνω από 2500 τραγούδια!
Ο αριθμός, είναι σχετικά μεγάλος, γιατί όπως έλεγε και ο ίδιος, "στην ποσότητα δεν βρίσκεις ποιότητα"! Ο Βιρβος όμως κατόρθωσε να πετύχει και τα δυο!
Έγραψε τραγούδια όλων των ειδών, όπως Μάγκικα, Ρεμπέτικα, Κοινωνικοπολιτικά, Έντεχνα, και ότι άλλο είδος τραγουδιού υπάρχει! Το πρώτο του τραγούδι, μελοποιήθηκε από τον ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΚΑΛΔΑΡΑ, αλλά δεν κυκλοφόρησε σε δίσκους! Πρόκειται για το τραγούδι "Ο φαντάρος", που μελοποιήθηκε το 1947, αλλά δεν γραμμοφωνήθηκε. Η γραμμοφώνηση δεν έγινε, γιατί η εταιρία φοβήθηκε την λογοκρισία. Έτσι, σαν πρώτο του τραγούδι, θεωρείται πλέον το "Να το βρεις από άλλη", το οποίο γράφτηκε το 1948, και κυκλοφόρησε ένα χρόνο μετά, το 1949, σε μουσική του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΚΑΛΔΑΡΑ!
Το 1947, ο Κώστας Βίρβος, φοιτητής της Νομικής, βρέθηκε εξόριστος στην Ικαρία!
Από τον γάμο που έκανε αργότερα, απέκτησε δυο κόρες, την Αναστασία, και την Μαρία! Ο Κώστας Βίρβος, έχει καταλάβει ξεχωριστή θέση ανάμεσα στους "Δημιουργούς της Λαϊκής στιχουργίας"! Αυτός, και η ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΑΠΑΓΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ, προσέφεραν ιστορικές επιτυχίες, που τραγουδήθηκαν πολύ, και τραγουδιούνται ακόμα και σήμερα! Το Νοέμβρη του 1988, ο ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ έγραψε για τον Βίρβο
"Αισθάνομαι τιμή, αλλά και βαριά ευθύνη, γράφοντας για τον Κώστα Βίρβο!
Ο Βίρβος, είναι οριακή περίπτωση στο λαϊκό τραγούδι του τόπου μας! Το έργο του Βίρβου, δεν ανήκει σε εταιρίες και σήματα. Ανήκει στον Ελληνικό λαό, που αυτός το γέννησε, και θα το γεννάει συνεχώς, γιατί ο Κώστας Βίρβος δημιουργεί! Με την ορμή ενός εφήβου , και την σοφία ενός ανθρώπου που πολλά είδε, πολλά γνώρισε, πολύ αγάπησε, και πολλά "πλάγχθη", όπως λέει και ο Όμηρος"!
Ο ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ, γράφει για τον Βίρβο, σχολιάζοντας κάποιους στίχους του:
"Αυτός, είναι ο τόσο ευαίσθητος Βίρβος, που τραγουδιέται, τραγουδήθηκε, από το λαό μας επί δεκαετίες, με μουσικές επενδύσεις εμπνευσμένες των διαπρεπέστερων συνθετών που φανέρωσε ο τόπος:
Κι άφησα για το τέλος μια ουσιώδη παρατήρηση.
Καθώς η ρεμπέτικη στιχουργία το είχε ήδη πράξει, ο Βίρβος έχει "ανεξιγλωσσία" στο γράψιμο του.
Κάνει άνετη χρήση, και πολύ φυσική, στοιχείων απ' την καθαρεύουσα.
Το 'χω ξαναπεί, πως η γλωσσική τρομοκρατία του "πολεμικού δημοτικισμού", συρρίκνωσε αισθητικά μεγάλα ταλέντα, όπως ο ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ!
Εντούτοις, υπήρξε και ο διαισθητικός ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ, που έκανε λεκτικές συμμείξεις, με βάση βέβαια τη δημοτική πάντοτε!
Ο Βιρβος, είναι γλωσσικά σωστός, και αποδίδει πραγματικότητα"!
Ας γνωρίσουμε όμως μερικά από τα τραγούδια του ΚΩΣΤΑ ΒΙΡΒΟΥ, τους συνθέτες, και τους ερμηνευτές τους!
"Θα το βρεις από αλλη"-1948, μουσική Απόστολος Καλδάρας, πρώτη ερμηνεία, Σούλα Καλφοπούλου, δεύτερη Μάρκος Βαμβακάρης, "Για στάσου χαρε"-1949, μουσική Απόστολος Καλδάρας, πρώτη ερμηνεία, Τάκης Μπίνης, δεύτερη, Στράτος Διονυσίου, "Το κουρασμένο Βήμα σου"-1950, μουσική Μπάμπης Μπακάλης, πρώτη, και εξαιρετική ερμηνεία, Τάκης Μπίνης, "Θα κάνω Ντου"-1954, μουσική Βασίλης Τσιτσάνης, πρώτη ερμηνεία Τάκης Μπίνης, "Ζαιρα"-1954, μουσική Βασίλης Τσιτσάνης, πρώτη ερμηνεία, Μαρίκα Νίνου, και ακλούθησαν άλλες 30, και άλλα πολλά μεγάλα τραγούδια! Θα χρειαζόμουν ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ, για να παρουσιάσω τα τραγούδια του Κώστα Βίρβου, και τον ΙΔΙΟ το μεγάλο στιχουργό! Αυτή, ήταν μια μικρή γνωριμία, με το ΙΕΡΟ ΤΕΡΑΣ της στιχουργικής.
Ουτε στρώμα να πλαγιάσω
ούτε φώς για να διαβάσω
το γλυκό σου γράμμα ωχ μανούλα μου
Καλοκαίρι κι είναι κρύο
ένα μέτρο επί δύο
είναι το κελί μου ωχ μανούλα

Μα εγώ δεν ζώ γονατιστός
είμαι τις γερακίνας γιός
Τι κι αν μ' ανοιγουνε πληγές
εγώ αντέχω τις φωτιές
Μάνα μη λυπάσαι μάνα μη με κλαίς

Ένα ρούχο ματωμένο
στρώνω για να ξαποσταίνω
στο υγρό τσιμέντο ωχ μανούλα μου
Στο κελί το διπλανό μου
φεραν κι άλλον αδερφό μου
πόσα θα τραβήξει ωχ μανούλα μου
Βασίλης Τσούγκαρης
tsougarisgnomi@gmail.com

ΑΚΗΣ ΠΑΝΟΥ - ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΟΝ ΑΞΕΧΑΣΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ

«Απαλλάξτε την κοινωνία από τον κύριο και τα παρωχημένα τραγούδια του...»
Ακόμη αντηχούν σαν φριχτοί πυροβολισμοί τα λόγια του συνηγόρου πολιτικής αγωγής Βασίλη Καπερνάρου στην αίθουσα του Μικτού Ορκωτού Κακουργιοδικείου Καβάλας.
Λίγους μήνες αργότερα η «ζωή του όλη» έγινε «κέρασμα στο Χάρο» αλλά τα "παρωχημένα" τραγούδια του παρέμειναν σημαίες πολιτισμού στις πίστες και τα θέατρα της χώρας...
Για μένα ο δρόμος είναι δρόμος, τι πάει να πει είναι στραβός; 

Ο Αθανάσιος Δημητρίου Πάνου γεννήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 1933 στην Καλλιθέα. Ο πατέρας του Εργάζονταν στη Βασιλική φρουρά κι αργότερα στο 15ο στρατιωτικό νοσοκομείο, ως γραμματέας. Ήταν τέσσερα αδέρφια, τα τρία αγόρια. Τη μύησή του στη μουσική θα πρέπει όμως να την πιστώσουμε στη μητέρα του. Εκείνη ήταν που του τραγουδούσε τα ρεμπέτικα της εποχής και τον πήρε από το χέρι να τον γνωρίσει σε σημαντικούς ανθρώπους. Έτσι, ο μικρός Θανασάκης (Άκης) βρέθηκε το 1946, στα δεκατρία του μόλις χρόνια, να παίζει στο πάλκο - αλλά και σε διάφορες ταβέρνες βγάζοντας πιατάκι - κιθάρα και μπουζούκι πλάι στον Γιάννη Σταματίου, τον περίφημο «Σπόρο».
Στα 17 του τό 'σκασε από το σπίτι για να παντρευτεί την, εφ' όρου ζωής πιστότατη, Δήμητρα, που πάντως την χώρισε για να παντρευτεί την Άννα, μητέρα των τεσσάρων παιδιών του. Μιλούσε πάντα στους γονείς του στον πληθυντικό και αυτό απαιτούσε και από τα παιδιά του.
Καλλιθέα, Δάφνη, Πετράλωνα, Αη-Γιάννης Ρέντης ήταν μερικές απ΄τις περιοχές που εμφανίσατηκε ως μουσικός μέχρι το 1958, οπότε και αποσύρθηκε ουσιαστικά από τη νύχτα. Ήταν η ώρα του Συνθέτη.
Δισκογραφεί το πρώτο του τραγούδι, «Το παιδί που απόψε πίνει», σε στίχους του Χρήστου Κολοκοτρώνη με τη φωνή της Καίτης Γκρέυ. Τα χρόνια που ακολούθησαν δε χαρακτηρίστηκαν από κάποια ιδιαίτερη δραστηριοποίησή του, μέχρι να φτάσουμε στο 1967, έτος κυκλοφορίας του «Θα κλείσω τα μάτια» με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και την Χαρούλα Λαμπράκη. Εκεί αισθάνθηκε και τον πέλεκυ της ανοησίας των Λογοκριτών· μόλις 15 μέρες κυκλοφόρησε ο δίσκος. Η «φτώχια» και η «μιζέρια» που προσπαθεί να αποποιηθεί ο ήρωας του τραγουδιού αντικαθίστανται από κάτι «λευκά περιστέρια» και η Βίκυ Μοσχολιού αναλαμβάνει το 1970 να ερμηνεύσει το τραγούδι με τους πολιτικά ορθούς στίχους. Η πλέον δημιουργική δεκαετία του Άκη Πάνου έχει ξεκινήσει. «Η πιο μεγάλη ώρα», «Η ζωή μου όλη», «Και τι δεν κάνω», «Εγώ καλά σου τά 'λεγα», «Πήρα απ' το χέρι σου νερό», «Δεν κλαίω για τώρα», «Για κοίτα με στα μάτια», «Ο τρελός», «Πυρετός». Ακολούθησαν το «Θέλω να τα πω», «Ο δρόμος είναι δρόμος», «Εφτά νομά σ' ένα δωμά»..

Το 1974 κάνει την πρώτη καλλιτεχνική υπέρβαση. Μπαίνει στο στούντιο μαζί με τον Στέλιο Καζαντζίδη για έναν μεγάλο δίσκο και συγκρούεται μαζί του. Εκεί που προηγουμένως είχαν ευλαβικά πειθαρχήσει ο Γ. Μπιθικώτσης και ο Στράτος Διονυσίου, ο Καζαντζίδης αντέδρασε: Δε δέχτηκε τον απόλυτο έλεγχο που ήθελε ο συνθέτης στην ηχογράφηση. Έτσι προέκυψαν μόνο 6 τραγούδια και ο δίσκος συμπληρώθηκε με παλαιότερες επιτυχίες του τραγουδιστή. Ωστόσο μέσα από το αγαπημένο του ενεάσημο μέτρο, που κυριαρχεί και σ΄ αυτόν τον δίσκο, παρουσιάζει στίχους που υπερβαίνουν την μόδα της εποχής «φύγε - μη φύγεις», «Σ' αγαπώ - μ' αγαπάς» και απογειώνει τις ερμηνευτικές επιδόσεις του απόλυτου Έλληνα ερμηνευτή. για το ομότιτλο του δίσκου τραγούδι, «Η ζωή μου όλη», ο Καζαντζίδης είπε: «Είναι το καλύτερό μου κουστούμι, και αυτό που με εκφράζει περισσότερο.»

Το 1977 με σημαία ένα τραγούδι που γράφτηκε για τη συνεργασία του με τον Καζαντζίδη και ερμηνευτή τον Μανώλη Μητσιά, ηχογραφεί το «Παρώνν!» Τραγούδια-σπονδές για τα πιο άγρια όνειρα των λαϊκών ανθρώπων, που θα επισκιάσει ο θρυλικός «Τρελός», ανεπανάληπτο σουξέ και καλλιτεχνική μονογραφή του Μ. Μητσιά!
Αν όμως οι δύο αυτοί δίσκοι ήταν η καλλιτεχνική του απογείωση, το 1982 έρχεται ο εμπορικότερος του δίσκος. «Θέλω να τα πω» με ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα. «Θέλω να τα πω», «Εφτά νομά σ' ένα δωμά», τα σκωπτικά «Άνοιξε Πέτρο» και «αδιόρθω αναρχί», ξεσηκώνουν την Ελλάδα που έχει μόλις μπει σε μια νέα πολιτικοκοινωνική εποχή.
Την αμέσως επόμενη χρονιά οι Αδελφοί Φαληρέα εκτοξεύουν στο ... διάστημα τον δισκογραφικό πύραυλο «Αφιερωμένο εξαιρετικά» με τα Παιδιά από την Πάτρα. Για το "καύσιμο", δηλαδή για το τραγούδι του «Δε θέλω τη συμπόνια κανενός» ο Άκης Πάνου γκρίνιαζε πως πήρε πενταροδεκάρες.

Η επόμενη Δεκαετία τον βρίσκει να σιωπά καλλιτεχνικά και να φλερτάρει με την επικαιρότητα, μέσω επιστολών και άρθρων. Αποφάσισε να ξανανέβει στο πάλκο για δύο μόνο δεκαπενθήμερα: το 1989 στο «Επειγόντως» και το 1994 στα «9/8». Εκεί είχε στήσει το πάλκο σε δύο σειρές. Μπροστά οι μουσικοί, πίσω οι τραγουδιστές και δεν είχε αφήσει χώρο για πίστα.
Την 1η Αυγούστου 1997, πυροβολεί και σκοτώνει τον Σωτήρη Γιαλαμά, μη εγκρίνοντας την ερωτική σχέση που διατηρούσε το θύμα με την κόρη του Ελευθερία. Δικάζεται τον Μάρτιο του 1998 από το μικτό ορκωτό κακουργιοδικείο Καβάλας. «Δε μετανόησα γιατί δεν εννόησα τι έγινε» έλεγε, οχυρωμένος πίσω από τον προσωπικό του κώδικα. Κρίνεται ένοχος και καταδικάζεται σε ισόβια χωρίς ελαφρυντικά. Δεν του αναγνωρίστηκε ούτε το ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου βίου, αλλά ούτε και αυτό της καλλιτεχνικής προσφοράς.

Ήταν εκείνα τα σαββατοκύριακα που έκανα τη διαδρομή μέχρι την Κομοτηνή για να τον δω, να του μιλήσω….

Τον άνθρωπο που είχε τα δικά του πιστεύω για τα θέματα «τιμής», τον δημιουργό που ούτε και η φυλακή τον σταμάτησε να δημιουργεί.

Είχε ετοιμάσει τραγούδια μέσα στη φυλακή, αλλά δεν ακούστηκαν ποτέ.

Παρόλα τα προβλήματα υγείας, δημιουργούσε.
Τον τραγούδησαν όλα τα μεγάλα ονόματα του λαϊκού τραγουδιού. Δισκογράφησε 200 περίπου τραγούδια, ενώ πολλά έμειναν στο συρτάρι του. Αξιοσημείωτη είναι η έντονη φήμη που αναπτύχθηκε λίγο πριν πεθάνει, πως είχε δρομολογηθεί η συνεργασία του με τον Στέλιο Καζαντζίδη, ο οποίος ήταν ο μόνος καλλιτέχνης πρώτης γραμμής που τον επισκέφθηκε στη φυλακή.
Στις 2 Φεβρουαρίου 2000 εισήχθη στο Ευγενίδειο θεραπευτήριο, όπου και κατέληξε την Παρασκευή 7 Απριλίου, στις 12 το μεσημέρι, από καρκίνο του παγκρέατος. Ήταν 67 ετών..

Βασίλης Τσούγκαρης

tsougarisgnomi@gmail.com

ΑΚΗΣ ΠΑΝΟΥ

ΜΑΡΚΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ LIVE (ΑΤΑΚΤΗ) Μοναδικο video

Αφιέρωμα στη Σώτια Τσώτου - Μέρος 1 από 12

ΑΦΙΕΡΩΜΑ : ΜΑΝΟΣ ΛΟΪΖΟΣ (1ο) - Ευδοκία

Ο Μανώλης Ρασούλης ο Άνθρωπος το πολιτικό ον

Ο Μανώλης Ρασούλης ο Άνθρωπος το πολιτικό ον             

Σχεδόν πενήντα χρόνια σημαντικών ιδεολογικών αναζητήσεων, δημιουργικών βασάνων, καλλιτεχνικών και πάσης άλλης φύσεως διωγμών, έλαβαν τέλος, τραγικώς αθόρυβα, σεμνά και ταπεινά, μέσα σε μια απέραντη μοναξιά, σε μια στεγνή και άνυδρη πολιτικά και πολιτιστικά δύσκολη εποχή για όλους και πολύ περισσότερο για τον τόπο, που τόσο αγάπησε.        

Ο Μανώλης Ρασούλης, ο Ά ν θ ρ ω π ο ς, το πολιτικό ον, με τις ανθρωποκεντρικές αναζητήσεις και το μόνιμο αγώνα για ένα καλύτερο κόσμο, που όπως έλεγε ΄΄χρωστάμε στις γενιές που ακολουθούν΄΄            http://www.mousikorama.gr/site/announcements/music-articles/865-manolis-rassoulis-man27s-political-being

ΧΑΛΑΡΗΣ-ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ-- ΤΟΥ ΡΙΖΙΚΑΡΗ