Τα τραγούδια του cd:«Σα σπίρτο πάνω απ' τη βενζίνη», μια βουτιά στο βούρκο του βαθύτερου εαυτού μου, ένα τραγούδι που εξωτερικεύει σημεία ενδοσκόπησης και εξομολογείται τους σταθμούς στην τροχιά μιας ζωής που ισορροπεί στην κόψη του ξυραφιού ανάμεσα σε προσωπικές αγωνίες, καταδιώξεις, βασανιστικά παράπονα αλλά και αγώνες, τόλμη και περηφάνια.
«Στα σκοτεινά» αλλά με σημαία την ανθρωπιά.
«Η μάνα φρόντιζε τον κήπο».
Φίλοι, άνθρωποι του τραγουδιού, με παροτρύνουν:
«Γράψε απλά, όπως η Ευτυχία, χωρίς ποιητικές προσμίξεις, μπορείς;».
Απαντώ πως κατά το ήμισυ, ναι.
Απλά γράφω, γιατί βίωσα βαθιά παιδιόθεν το λαϊκό τραγούδι, την αμεσότητα και τη μεστότητά του επιδιώκω, αλλά είχα την τύχη να θητεύσω και να ερωτευτώ εξίσου βαθιά τη νεοελληνική ποίηση.
Ένα τραγούδι σαν αυτό, που στοιχίζεται ανάμεσα στο λαϊκό και το «λόγιο», γραμμένο για την απόλυτη σκέπη και την αγιάτρευτη νοσταλγία της μάνας, με εκφράζει απόλυτα.
Ένα ποιητικό λαϊκό τραγούδι.
Πριν από δεκαπέντε χρόνια ευτύχησα να γνωριστώ και να αγαπηθούμε με τη Λιζέτα.
Δεμένοι και λατρεμένοι αδιαλείπτως.
Αυτό το εκμαυλιστικό ξωτικό, που στο λαρύγγι του η αδυναμία γίνεται ηδονικός λυγμός και η αγανάκτηση καημός προαιώνιος για την απώλεια της χαμένης αθωότητας.
Το τραγούδι αυτό «Για το λυγμό σου», για σένα, που τραγουδάς σαν εξορισμένος άγγελος. Πώς μπορεί να βιώνει κάποιος τον πρώιμο κι αθέλητο εξοστρακισμό του σαν πανηγύρι;
Και πώς γίνεται μέσα από την ελάχιστη ρωγμή του σκοταδιού του να μεταμορφώνει τη σκλαβιά σε οίστρο ελευθερίας; Ένα απ' τα θαύματα που κατορθώνει η νιότη, όταν συντροφεύεται από γνήσιο πάθος για ζωή.
«Έρημο πουλί της μαύρης νιότης μου». Ζεϊμπέκικο.
Με την γλυκόπικρη γητειά της Λιζέτας.
Μοιάζει κάπως παράταιρο αλλά δεν είναι το «Από την Πάτρα στην Αθήνα», αφιέρωμα σ' ένα από τα πρόσωπα της νεώτερης λαϊκής μυθολογίας μας, την εμβληματική ερμηνεύτρια
Πόλυ Πάνου.
Ένα απλό περιγραφικό τραγούδι, ίσως όμως διδακτικό, αφού είναι σύνοψη του οδοιπορικού μιας απ' τις τελευταίες λαϊκές θεές, μιας ταλαντούχας και πεισματάρας παιδούλας, από την αυλή ενός Πατρινού φτωχικού στα επιφανή λαϊκά κέντρα και την κορυφή της δισκογραφίας, στο πλάι των μεγάλων συνθετών, χωρίς να υποστέλλει την σημαία του ήθους των παλαιών ημερών, που συνδιαμόρφωσε το καθαρό πρόσωπο της σπαραγμένης μας χώρας τις πρώτες δεκαετίες μετά τον πόλεμο.
Για την φίλη μας την Πόλυ, την περήφανη που ήρθε στον κόσμο στις 28 Οκτωβρίου 1940. «Τα τρελά σκυλιά της νύχτας».
Για πραγματικά σκυλιά.
Και για πραγματικούς ανθρώπους.
Κλασικό ζεϊμπέκικο με θέμα την βάναυση νυχτερινή περιπέτεια εκείνων που τους κατατρέχουν ή τους παρατούν και τους απολησμονούν οι άλλοι αλλά και τους δαιμονίζουν τα ακόλαστα πάθη τους.
Το καθήκον για την παραπλάνηση, την παγίδευση και την ακόλουθη συντριβή, όχι μόνο του ανύποπτου αλλά ακόμη και του πολύπαθου απ' τον έρωτα ανθρώπου, έχει ανατεθεί στον «Δήμιο του έρωτα».
Με συνεργούς την μαγγανεία της νύχτας και την παντοδυναμία της ομορφιάς δυναστεύει διαχρονικά την επικράτεια του έρωτα σέρνοντας πίσω του εκατόμβες εκούσιων και ακούσιων θυμάτων.
Πιθανόν ο βαθύτερος διώκτης της ανθρώπινης ευτυχίας να 'ναι «Ο τρόμος».
Ο ύπουλος και ανομολόγητος εσωτερικός εχθρός, που, ίσως, ο μόνος τρόπος να πολεμηθεί είναι η αποδοχή του, η ανίχνευση των αιτίων και η αποκάλυψη των συμμάχων του.
Ο τρόμος, που ροκανίζει τα σωθικά.
Ερμηνεία, από μισή με την Μαρία Φωτίου, πιστή για χρόνια συνεργάτιδά μου, ερμηνεύτρια υψηλής ευαισθησίας, μοναδική και πολύπειρη.
«Οι νικητές», αφιερωμένο στη μνήμη του λεβέντη ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη. Τραγουδισμένο με τη συνοδεία χορωδίας, ερμηνεία μοιρασμένη με τον αισθαντικότατο μελωδό, αδερφό και συνοδοιπόρο, Δημήτρη Ζερβουδάκη, έναν απ' τους ελάχιστους συνειδητά εναπομείναντες δυναμικούς και παρεμβατικούς δημιουργούς στην ρημαγμένη Θεσσαλονίκη του σήμερα.
Το τραγούδι αντιστρατεύεται την ιστορικά καθιερωμένη εκδοχή ότι οι φερόμενοι ως «νικητές», οι κατ' ουσίαν εξουσιαστές και καπηλευτές των ιδεών, των αξιών και των κοινωνικών αγώνων είναι οι κερδισμένοι, καθώς η ζωή δείχνει πως οι άλλοι, οι «ηττημένοι», δεν είναι οι χαμένοι, αλλά οι μόνοι που υπηρετούν την ουσία της, φυλάνε τις αξίες της, και σε κάποιους απ' αυτούς εναπόκειται η όποια ελπίδα ανατροπής των κατεστημένων.
«Το κελί» είναι το θολάμι του κυνηγημένου χταποδιού, το κρυφό δωμάτιο της τυραννισμένης ψυχής του ανθρώπου που πατάει με το ένα πόδι στον κόσμο και με τ' άλλο στον ιδιότυπο ασκητισμό του.
Είναι ένας φαντασιακός χώρος καταφυγής ευαίσθητων και εύκολων θηραμάτων, αλλά και ατόμων που συνοικούν αναγκαστικά αλλά αφόρητα ιδίως στις σύγχρονες πόλεις και που δεν βολεύονται εύκολα στα νέα δεδομένα που έχουν επιβληθεί στις ανθρώπινες συναλλαγές. Είναι μια κραυγή «Το κελί» εκείνων των λίγων που εισπράττουν το ελάχιστο του πλεονάσματος έχοντας προσφέρει μέσα απ' το έλλειμμά τους τα πάντα.
Και επιμένουν να μην προσκυνούν τον χασάπη.
Θωμάς Κοροβίνης
Οι τίτλοι των τραγουδιών:
01. ΣΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ / ΘΩΜΑΣ ΚΟΡΟΒΙΝΗΣ
02. Η ΜΑΝΑ ΦΡΟΝΤΙΖΕ ΤΟΝ ΚΗΠΟ / ΘΩΜΑΣ ΚΟΡΟΒΙΝΗΣ
03. ΓΙΑ ΤΗ ΦΩΝΗ ΣΟΥ / ΘΩΜΑΣ ΚΟΡΟΒΙΝΗΣ
04. ΕΡΗΜΟ ΠΟΥΛΙ / ΛΙΖΕΤΑ ΚΑΛΗΜΕΡΗ
05. ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΡΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ (ΠΟΛΥ ΠΑΝΟΥ) / ΘΩΜΑΣ ΚΟΡΟΒΙΝΗΣ - ΜΑΡΙΑ ΦΩΤΙΟΥ
06. ΤΑ ΤΡΕΛΑ ΣΚΥΛΙΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ / ΘΩΜΑΣ ΚΟΡΟΒΙΝΗΣ- ΜΑΡΙΑ ΦΩΤΙΟΥ
07. Ο ΔΗΜΙΟΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ / ΛΙΖΕΤΑ ΚΑΛΗΜΕΡΗ - ΘΩΜΑΣ ΚΟΡΟΒΙΝΗΣ
08. Ο ΤΡΟΜΟΣ / ΘΩΜΑΣ ΚΟΡΟΒΙΝΗΣ - ΜΑΡΙΑ ΦΩΤΙΟΥ
09. ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ / ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΖΕΡΒΟΥΔΑΚΗΣ - ΘΩΜΑΣ ΚΟΡΟΒΙΝΗΣ - ΧΟΡΩΔΙΑ
10. ΤΟ ΚΕΛΙ / ΘΩΜΑΣ ΚΟΡΟΒΙΝΗΣ
«Το κελί» είναι το δεύτερο cd –βιβλίο στις εκδόσεις IANOS, έπειτα από την κυκλοφορία του «Ερωτιδέα» του Περικλή Χειλά (Οκτώβριος 2008).
Δυο διπλοί δίσκοι τότε, που μέσα σε αυτούς ο ακροατής είχε την ευκαιρία να συναντήσει ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας του ελαφρολαικου, και λαϊκού μας τραγουδιού!
Τραγούδια μεγάλων δημιουργών όπως των :
ΔΗΜΟΥ ΜΟΥΤΣΗ, ΑΚΗ ΠΑΝΟΥ, ΜΑΝΟΥ ΛΟΙΖΟΥ, ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ, ΛΕΥΤΕΡΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΟΥΓΙΟΥΜΤΖΗ, ΚΩΣΤΑ ΒΙΡΒΟΥ, και άλλων πολλών, ερχόταν να μας ταξιδέψουν ερμηνευμένα από τους ΣΤΕΛΙΟ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗ, ΣΤΡΑΤΟ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ, ΧΑΡΟΥΛΑ ΑΛΕΞΙΟΥ, ΜΑΝΩΛΗ ΜΗΤΣΙΑ, ΣΤΑΜΑΤΗ ΚΟΚΟΤΑ, ΓΡΗΓΟΡΗ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ, και άλλες μεγάλες φωνές!
Ήταν η χρονιά, που η πρώτη «δυνατή συλλογή» έκανε την εμφάνιση της στην δισκογραφία, ήταν η εποχή που (ακόμα) οι συνθέτες έγραφαν μουσική, οι στιχουργοί στίχους, και οι τραγουδιστές «είχαν φωνή και όχι κονσόλες»!
Θα αναρωτιέστε όλοι, γιατί ενώ κυκλοφορούν ένα σωρό νέες δισκογραφικές δουλειές, εγώ δεν κάνω καθόλου αναφορά σε αυτές, παρά μόνο, σας προτείνω ακούσματα του χθες.
Ο λόγος φίλοι μου που το κάνω αυτό, είναι πολύ απλός.
Από όλα τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις, μαθαίνουμε για τα «καινούργια» τραγούδια, για τα «σουξέ», και δεν γίνεται καθόλου αναφορά στο χθες. 
Κάποιοι «αφελείς», θα πουν ότι το χθες έχει περάσει, και να ασχοληθώ με το σήμερα!
Θα ρωτήσω λοιπόν όλους αυτούς να μου απαντήσουν σε μια απλή ερώτηση.
Ξέρετε την μουσική μας ιστορία κύριοι;
Ξέρετε τι συνέβη χθες, και αποκτήσαμε τραγούδι, και τι συμβαίνει σήμερα, και δεν έχουμε Ελληνικό τραγούδι;
Έχετε την δυνατότητα να συγκρίνετε τα τραγούδια του χθες με τα σκουπίδια του σήμερα, όχι τίποτα άλλο, αλλά για να καταλάβετε τι ακούτε;
Το χθες πέρασε, αλλά η ιστορία μένει.
Παρόλο που κάποιοι προσπαθούν να την εξαφανίσουν για εμπορικούς λόγους, η ιστορία του τραγουδιού μας υπάρχει, και ευτυχώς, βρίσκονται ακόμα στη ζωή μερικοί από τους «συγγραφείς» της.
Μόνο που την ιστορία αυτή του τραγουδιού μας, δεν την ξέρουν τα νέα παιδιά, και πρέπει να την μάθουν, κάτι το οποίο δεν αρέσει σε αρκετούς.
Προτιμούν την αμορφωσιά, την άγνοια της νεολαίας, για να πουλάνε «σουξέ»!
Να γιατί γράφω για το χθες, να γιατί γράφω και παρουσιάζω στιγμές της Ιστορίας του τραγουδιού μας.
Θέλω η ιστορία αυτή να μην χαθεί, ΘΕΛΟΥΜΕ την ιστορία αυτή να την μάθουν ΟΛΟΙ, ακόμα και εκείνοι που ακούν σουξέ.
Έτσι για να μπορούν να συγκρίνουν τι τραγούδια έβγαιναν χθες, και τι «φούσκες», τραγούδια και ερμηνευτές, βγαίνουν σήμερα.
Έτσι, για να μπουν τα πράματα στη θέση τους.
Επιστρέφω λοιπόν στην δισκογραφική δουλειά που σας προτείνω, στην «μουσική ιστορία» που σας προτείνω.
«ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ»!
Αναζητείστε τα φίλοι μου και αποκτήστε τα.
Τα τραγούδια αυτά πρέπει να υπάρχουν σε κάθε δισκοθήκη ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ.
Πρέπει να τα μάθουν όσοι δεν τα ξέρουν, και να τα θυμηθούν όσοι τα έχουν ξεχάσει.
Κάτι θετικό που συμβαίνει στα νυχτερινά μαγαζιά, είναι ότι τα τραγούδια αυτά μπαίνουν στο πρόγραμμα των μαγαζιών, και τα τραγουδούν νέα παιδιά, νέοι τραγουδιστές.
Αυτό είναι και μια υποχρέωση όλων των καλλιτεχνών!
Ποια υποχρέωση;
Παρόλη την επιτυχία, και τα «σουξέ», ο γνήσιος καλλιτέχνης θα πρέπει να κοιτάζει και πίσω, στην ιστορία, και να μην ξεχνά ποιοι του «έστρωσαν» το δρόμο να περάσει, ποιοι του έδωσαν τραγούδι, για να έχει να τραγουδά!
Εύχομαι καλή ακρόαση σε όλους!
