Γράφονταν πολλά για την προσωπική διαδρομή των ποιητών της γενιάς του '70, για συγκεκριμένες συλλογές, συγκεντρωτικές εκδόσεις και νέες συγκεντρωτικές εκδόσεις, καθώς, πανθομολογουμένως, οι ποιητές της γενιάς συνέχιζαν και συνεχίζουν ακάθεκτοι ως και σήμερα – μια μεγάλη περίοδος δημιουργίας, όπως και να έχει: αυτή ακριβώς η ζωντάνια και διαρκής παρουσία σχολιάζεται άλλωστε σε πολλές αναφορές στη γενιά την περίοδο αυτή.
Για την ποιητική γενιά του ’70 γράφονταν πάντα πολλά, εδώ και πολλά χρόνια. Με μια διαφορά: τις περισσότερες φορές αφορούσαν το σύνολο της γενιάς, ει μη μόνο στις εισαγωγές των ουκ ολίγων ανθολογιών της, ή σε κάποιες λίγες μελέτες. Γράφονταν πολλά για την προσωπική διαδρομή των ποιητών, για συγκεκριμένες συλλογές, συγκεντρωτικές εκδόσεις και νέες συγκεντρωτικές εκδόσεις, καθώς, πανθομολογουμένως, οι ποιητές της γενιάς συνέχιζαν και συνεχίζουν ακάθεκτοι ως και σήμερα – μια μεγάλη περίοδος δημιουργίας, όπως και να έχει: αυτή ακριβώς η ζωντάνια και διαρκής παρουσία σχολιάζεται άλλωστε σε πολλές αναφορές στη γενιά την περίοδο αυτή. Στο σημείο αυτό, ωστόσο, πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι ασχέτως όλων των σχημάτων της γραμματολογίας και των θεωρητικών αποφάνσεων της κριτικής, αυτό που μετράει πάντα και πάνω από όλα στην προσέγγιση της ποίησης είναι η εκ του σύνεγγυς ανάγνωση του έργου –ή έργων απλώς– των ποιητών και των ποιητριών, η οποία αναδεικνύει την ιδιαιτερότητα της φωνής τους, που, καλώς ή κακώς, πάντα διαφεύγει, συνολικά ή εν μέρει, τις κάθε είδους μοντελοποιήσεις. Θα αναρωτηθεί λοιπόν κανείς: προς τι τα θεωρητικά κείμενα περί της γενιάς στο τεύχος; Από τη μια είναι η ποίηση κι από την άλλη είναι η γραμματολογία, την οποία κανείς δεν μπορεί να διαγράψει μαγικά από την εικόνα. Αντίθετα, η γραμματολογία, ως κατεξοχήν πεδίο των επαγγελματιών του χώρου, διαθέτει μεγάλη κανονιστική δύναμη. Αυτή η δύναμη, τόσο μεγάλη που μπορεί να διαγράψει από το τοπίο ονόματα και έργα, είναι ωστόσο και πάρα πολύ εφήμερη, πολύ μικρή μπροστά στον χρόνο που αποδίδει πάντα τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Με άλλα λόγια, καλή η στρατηγική υστεροφημίας που αναπτύσσουν κάποιοι ποιητές και κάποιες ποιήτριες –διότι, μην το ξεχνάμε, πολλοί και πολλές δεν φροντίζουν για το έργο τους, βρίσκει μόνο του το δρόμο του– αλλά χρειάζεται ένα ειδικό βάρος πολύ σημαντικό για να μπορέσει να αποδώσει, ένα μέγεθος όπως του Σεφέρη, για τον οποίο γράφει σ’ αυτό το τεύχος ο Γιώργος Σαραντάρης. Αλλιώς, η λυδία λίθος του χρόνου, που έφερε στο προσκήνιο του Ρομαντισμού τον Σαίξπηρ, τόσα μα τόσα χρόνια ξεχασμένο, ξεκαθαρίζει πάντα τα πράγματα. Και η γραμματολογία; Η γραμματολογία δημιουργεί ένα πλαίσιο διασύνδεσης της ποίησης με τα λοιπά πολιτιστικά υποσυστήματα, όπως και των ποιητών μεταξύ τους και με τις προηγούμενες και τις επόμενες γενιές, ποιητικές αλλά όχι μόνο. Έτσι, η εικόνα μεγαλώνει και γίνεται πιο πολύπλοκη, χωρίς να μπορεί όμως να αποδώσει τις αποχρώσεις. Εξού και η επιλογή του περιοδικού να δημοσιεύει ποιήματα, πολλά ποιήματα, όπως και κριτικές, που συνιστούν ένα ενδιάμεσο επίπεδο, ανάμεσα στα δύο. Ποιήματα ελληνικά και ποιήματα μεταφρασμένα, άρα πάλι ελληνικά, ειδικά όταν το έργο ενός ποιητή ριζώνει και γονιμοποιεί την ελληνική ποίηση. Αν ο Μπωντλέρ και ο Ρεμπώ παραμένουν διαρκείς αναφορές, δεν είναι λίγοι οι ποιητές και οι ποιήτριες που άφησαν το στίγμα τους σε μια εποχή και ύστερα χάθηκαν, για να ξαναεμφανιστούν, ποιος ξέρει πότε και γιατί. Να θυμίσουμε τον Μαγιακόφσκι, που για πάνω από είκοσι χρόνια ήταν στη σκιά και επανήλθε ως σημείο αναφοράς στη νέα ποίηση, όπως και με πολλές μεταφράσεις.
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου