[…] η ανάσταση του πνεύματος, η κουλτούρα, είναι η αέναη προσπάθεια να μπαλώσουμε το ράγισμα, να σβήσουμε τα ίχνη της βλακείας, και το θαύμα είναι ότι μερικές φορές η προσπάθεια πετυχαίνει και παρατηρείται κάτι σαν εξέλιξη του ανθρώπινου πνεύματος, ακόμη και αν συμβαίνει από αντιξοότητα ή από τύχη. Το γέλιο σε βάρος των άλλων ακολουθεί η υποψία ότι, αντί να κερδίζουμε μια κάποια ανωτερότητα, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε, μαζί με τον Μποντλέρ, ότι «ανοησία, λάθος, αμαρτία, απληστία / τα πνεύματά μας κατέχουν και τα κορμιά μας παιδεύουν». Μετά την εύθραυστη βεβαιότητα («γελώ») και τη συνειδητοποίηση («γελώ με κάτι ή με κάποιον»), πρέπει να κατακτήσουμε και την αυτοσυνειδησία: το γελοίο στοιχείο μπορεί να είμαι εγώ, είτε για εμένα τον ίδιο (σπάνια) είτε για τους άλλους (τις περισσότερες φορές).
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου