Τα σκοτεινά μυστικά του Έβρου

Τα σκοτεινά μυστικά του Έβρου Tου Τάσου Κοκκινίδη

Είχα την ...ατυχία να είμαι από αυτούς που υπηρέτησαν στα τέλη της δεκαετίας του '80 στον 'Εβρο. Η μονάδα μου, λίγο έξω από την Καρωτή, δεν υπάρχει πια.

Την περίοδο αυτή και για περίπου ένα μήνα αποσπάσθηκα σε ένα φυλάκιο πάνω στις όχθες του ποταμού, μεταξύ Διδυμοτείχου και Ορεστιάδας.

Ημουν αυτόπτης μάρτυς αρκετών "επιχειρήσεων" που πραγματοποιούνταν περίπου μία φορά την εβδομάδα. Οι "επιχειρήσεις" γινόταν την νύχτα. Μυστικοί πράκτορες και ανώτεροι αξιωματικοί συνόδευαν μετανάστες στις όχθες του ποταμού.

Τους κάλυπταν το πρόσωπο και τους περνούσαν με βάρκα απέναντι στην Τουρκία. Χρέη μεταφορέα έκαναν οι ντόπιοι "ψαράδες" που ήξεραν τα κατατόπια.

Τους βλέπαμε να "ψαρεύουν" αμέριμνοι σε απαγορευμένες περιοχές στις όχθες χωρίς να δίνουν καμία σημασία στους στρατιώτες που περιπολούσαν και χωρίς φυσικά να υπακούν στις εντολές τους να απομακρυνθούν.

Οι "ψαράδες" ήξεραν ότι αυτοί είναι τα πραγματικά αφεντικά του ποταμού. Εκτιμούσα ότι υπήρχε προσυνεννόηση μεταξύ των δικών μας και της απέναντι πλευράς, καθώς σε μία τουλάχιστον περίπτωση φάνηκαν φώτα αυτοκινήτου από την αντίπερα όχθη, τη στιγμή που άρχιζε η "επιχείρηση".

Οι περισσότεροι από αυτούς που "πήγαιναν πακέτο" στην Τουρκία ήταν Κούρδοι. Θυμάμαι ότι σε μία περίπτωση ένας εξ΄αυτών τοποθετήθηκε στην βάρκα όντας πάνω σε φορείο. Δεν ξέρω πως τραυματίσθηκε, αλλά μέχρι σήμερα θέλω να πιστεύω ότι τραυματίσθηκε στην προσπάθεια του να περάσει τα σύνορα. Μία από τα ίδια 20 χρόνια μετά Γιατί τα γράφω όλα αυτά;

Δημοσίευμα των σημερινών ΝΕΩΝ επιβεβαιώνει ότι ακριβώς τα ίδια συμβαίνουν 20 χρόνια μετά! «Η Ελληνική Αστυνομία μεταφέρει μετανάστες, ακόμη και αν αυτοί έχουν αιτηθεί πολιτικού ασύλου και τους περνάει παράνομα στην Τουρκία», γράφει η εφημερίδα μεταφέροντας καταγγελίες μη-κυβερνητικών οργανώσεων της Νορβηγίας και της Ελλάδας. Χαρακτηριστική η καταγγελία του Αχμέτ: «Ένα βράδυ μετά το φαγητό οι αστυνομικοί πήραν 150 άτομα και μας έβαλαν σε λεωφορεία. Υπήρχαν πολλοί αστυνομικοί με κλομπ και στρατιώτες με αυτόματα όπλα. Μας έλεγαν να κοιτάζουμε κάτω και να μη μιλάμε μεταξύ μας. Το λεωφορείο κινήθηκε σε έναν χωματόδρομο για περίπου μία ώρα. Κάποια στιγμή σταμάτησε σε ένα σημείο με δέντρα δίπλα στο ποτάμι.

Οι αστυνομικοί και οι στρατιώτες ήλεγξαν την περιοχή για αρκετή ώρα και επικοινωνούσαν μεταξύ τους με νοήματα. Όταν βεβαιώθηκαν ότι δεν ήταν κανείς στην άλλη πλευρά του ποταμού άρχισαν να βάζουν τους κρατουμένους σε μία μεγάλη ξύλινη βάρκα...

Όταν οι κρατούμενοι κατάλαβαν ότι επρόκειτο να απελαθούν στην Τουρκία άρχισαν να κλαίνε και να φωνάζουν ότι δεν θέλουν να πάνε εκεί γιατί η Τουρκία θα τους στείλει πίσω στην πατρίδα τους όπου κινδύνευε η ζωή τους. Τους είπα κι εγώ το ίδιο. Οι πρόσφυγες που επιχείρησαν να αντισταθούν χτυπήθηκαν άσχημα. Στη βάρκα επέβαιναν δύο αστυνομικοί. Ο ένας κρατούσε το πηδάλιο και ο άλλος μάς σημάδευε με ένα πιστόλι. Έτσι βρεθήκαμε στην τουρκική πλευρά.

Ξαφνικά εμφανίστηκαν πολλοί Τούρκοι στρατιώτες και μας συνέλαβαν». Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ FOREIGN PRESS