Δημήτρης Λάμπος: «Μη σε φοβίσει η αγέλη»
Συμμετέχουν: Στάθης Δρογώσης / Μανώλης Φάμελλος/
Jessica Kilroy / Δημήτρης Παναγόπουλος / Βαγγέλης Μαρκαντώνης
Ο Δημήτρης Λάμπος γεννήθηκε στο Βερολίνο, μεγάλωσε σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα κι έζησε κάποια χρόνια στην Αγγλία σπουδάζοντας Διεθνή Οικονομικά, εκδίδοντας το λογοτεχνικό περιοδικό «O Καθρέφτης» και παίζοντας πολλή μουσική. Γυρνώντας στην Ελλάδα εκδίδει το πρώτο του βιβλίο «Η ιστορία ενός μισάνθρωπου» ενώ τώρα κυκλοφορεί από τη Lyra το πρώτο του cd «Μη σε φοβίσει η αγέλη» στο οποίο υπογράφει ο ίδιος τους στίχους και τη μουσική.
Στη δημιουργία αυτού του δίσκου, ο νέος τραγουδοποιός συνεργάστηκε με τον Στάθη Δρογώση που είχε την επιμέλεια παραγωγής και έκανε την ενορχήστρωση. Ερμηνεύει επίσης μαζί με τον Δημήτρη Λάμπο το τραγούδι «Ονειρολόγιο»
Στο άλμπουμ συμμετέχουν ακόμη:
ο Μανώλης Φάμελλος, η Jessica Kilroy, ο Δημήτρης Παναγόπουλος, ο Βαγγέλης Μαρκαντώνης, η Stefanie Voisin και οι Love Choir καθώς και μία ομάδα καταπληκτικών μουσικών: Πάνος Τόλιος, Φώτης Σιώτας, Μύρωνας Στρατής, Γιώργος Χαρατζόγλου, Γιάννης Πλαγιαννάκος, Γιάννης Καραγιαννάκης και Ανδρέας Βαϊτούδης στην ηχοληψία και τη μίξη.
Το άλμπουμ κλείνει με τη διασκευή στο τραγούδι του David Gray "Birds without wings" σε απόδοση στα ελληνικά του Δημήτρη Λάμπου.
Με μια πληθώρα μουσικών επιρροών που έχουν ως κέντρο τους τη folk rock και με πολλές μουσικές εκπλήξεις, τα τραγούδια του πρώτου δίσκου του Δημήτρη Λάμπου τονίζουν τον κοινωνικό ρόλο του τραγουδιού εκφέροντας λόγο και άποψη.
Με τα λόγια του ίδιου:
Τα τραγούδια δεν μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.Μπορούν όμως να μας θυμίζουν ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει.
Κυκλοφορεί από τη ΛΥΡΑ. Θα το βρείτε στα Δισκοπωλεία
1 σχόλιο:
Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα δημιουργοί με κοινωνική ευαισθησία, που τιμούν την τέχνη και τη σχέση της με την καθημερινή πραγματικότητα των θυμάτων της Αγέλης, γιατί μας έπρηξαν τα μυξιάρικα με τα γλυκανάλατα τραγουδάκια τους που μας κοιμίζουν .
Ο Λάμπος φαίνεται πως δεν κάνει τέχνη για την τέχνη και προφανώς ούτε τέχνη για τον εαυτό του, αλλά τέχνη
για τη ζωή, για την αξιοπρέπεια, για όσα εκούσια και ακούσια μας συμβαίνουν, για όσα ονειρευόμαστε και μας πρέπουν, κάνει δηλαδή τέχνη για τον άνθρωπο, που αγωνίζεται να παραμείνει και να γίνει καλύτερος άνθρωπος σε μια ανθρώπινη κοινωνία, γι’ αυτό και του αξίζει κάθε έπαινος.
Προφανώς αυτό συμβαίνει γιατί ο άνθρωπος, παρ’ ότι νέος στην ηλικία, έχει πίσω του μια διαδρομή με καλές σπουδές (Διεθνή οικονομικά), με δημοσιεύσεις και εμπειρίες που λίγοι φαίνεται να διαθέτουν στο χώρο του. Και είναι ακριβώς αυτός ο καμβάς πάνω στον οποίο ο Λάμπος μπορεί με μια σπάνια αισθητική να ζωγραφίζει με τις νότες του το νόημα της ζωής και τη ζωή μας την ίδια.
Άκουσα μόνο τον εξαίσιο δίσκο του.
Θα προσπαθήσω να βρω να διαβάσω και γραπτά του, γιατί κάτι μου λέει πως σ’ αυτά θα νικήσω το φόβο μου απέναντι στην ανθρωποβόρο αγέλη και θα κατανοήσω περισσότερο πως «τα τραγούδια μπορεί να μην αλλάζουν τον κόσμο, αλλά μπορούν να μας θυμίζουν πως ο κόσμος μπορεί να αλλάξει», όπως ο ίδιος μας λέει.
Καλή δύναμη και επιτυχία νέε δημιουργέ και περιμένω την επόμενη δουλειά σου.
ΑΝΑΣΤΕΝΆΡΗΣ, ή Χορεύοντας με τους Λυκάνθρωπους
Δημοσίευση σχολίου