Αν δεν έχουμε συμμετοχή σε ό,τι συμβαίνει γύρω μας, μοιραία πληρώνουμε τις συνέπειες.
ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ
Οι Ποιητικοί Διάλογοι της 5ης Φεβρουαρίου, με καλεσμένο τον Τίτο Πατρίκιο και συνομιλητή του τον Κώστα Γ. Παπαγεωργίου, άφησαν τους παριστάμενους με τις καλύτερες εντυπώσεις με το ήμισυ του φετινού κύκλου να συμπληρώνεται με τον καλύτερο τρόπο. Ποιήματα του μεγάλου σύγχρονου ποιητή διάβασαν η Λένα Καλλέργηκαι ο Γιώργος Ψάλτης.
Ο Τίτος Πατρίκιος, οξυδερκής, αφοπλιστικά ειλικρινής, απολαυστικός και πάντοτε έτοιμος για ποίηση διάβασε πολλά ποιήματά του, από τα πρώτα του –όταν ακόμα έγραφε με μέτρο και ομοιοκαταληξία– που δημοσιεύτηκαν όταν ήταν 15 ετών μέχρι και ανέκδοτα που γράφτηκαν μόλις το 2017.
Πρόθυμος να απαντήσει στον συνομιλητή του αλλά και στο κοινό, μίλησε για τον Γιάννη Ρίτσο, τον Μανόλη Αναγνωστάκη, τον Τάσο Λειβαδίτη, τον Μιχάλη Κατσαρό, τις ανθρώπινες και τις πνευματικές οφειλές του, τη μεταπολεμική ποιητική γενιά και τις δυσκολίες που έπρεπε να υπερβεί σε ένα εχθρικό πολιτικό τοπίο για την έκδοση του περιοδικού Επιθεώρηση Τέχνης, ενός περιοδικού που αποτύπωσε τελικά τις αναζητήσεις της ελληνικής αριστεράς στις μετεμφυλιακές συνθήκες.
Ο ποιητής μίλησε για τα πρώτα του βήματα στην ποίηση την οποία θεωρούσε έκφραση μικροαστικού συναισθηματισμού μέχρι που ο Ρίτσος του είπε ότι η ποίηση είναι το πεπρωμένο του. Τα πρώτα ποιήματά του πέρασαν τη λογοκρισία της φυλακής και του στρατοπέδου μέσα σε αυτοσχέδια κρύπτη βαλίτσας. Ιδιαίτερα ενδεικτικό για το κλίμα της εποχής και το αστυνομικό κράτος ήταν ότι το πρώτο τεύχος της Επιθεώρησης Τέχνηςέγραφε ότι βγήκε τα Χριστούγεννα του 1954, ενώ στην πραγματικότητα κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1955. Κι αυτό επειδή η Ομάδα του Βαρβακείου είχε μέχρι το 1954 εξασφαλισμένη άδεια και, μέσω της ένωσης με αυτή, η συντακτική ομάδα της Επιθεώρησης Τέχνης εξέδιδε το περιοδικό.
Κ.Γ.Π.: Τίτο, πώς αντιλαμβάνεσαι την έννοια της μεταπολεμικότητας; Ποια τα χαρακτηριστικά της;
Τ.Π.: Δεν θεωρώ τον εαυτό μου μεταπολεμικό ποιητή και μόνο. Δεν δέχομαι τον χαρακτηρισμό αυτό. Εμείς ζήσαμε τον πόλεμο, είμαστε πολεμική και μεταπολεμική γενιά. Αναγνωρίζω μόνο στα χαρακτηριστικά της μεταπολεμικής ποίησης την ενοχή, την υπαρξιακή αγωνία. Πρόκειται για ποίηση συνδεδεμένη με βιώματα ή έστω άμεση παρατήρηση.
Κ.Γ.Π.: Σε ποιους αισθάνεσαι ότι έχεις οφειλές;
Τ.Π.: Στον Ρίτσο, τον Βρεττάκο, τον Άρη Αλεξάνδρου, τον Έζρα Πάουντ. Μέχρι τον Έζρα Πάουντ πίστευα ότι όλοι οι καλοί ποιητές είναι αριστεροί και όλοι οι δεξιοί είναι κακοί ποιητές…
Και μια ανέκδοτη ιστορία:
T.Π. (απευθυνόμενος στον Ρίτσο) Γιάννη, έγραψα σύντομα ποιήματα.
Γ.Ρ.: Τίτο, μπήκες σε κακό δρόμο. Η επαναστατική ποίηση πρέπει να είναι σαν τη συμφωνική μουσική, συνθετική. Αλλιώς με τα σύντομα ποιήματα είναι σαν να κάνεις μουσική δωματίου, απευθύνεσαι στους λίγους.
… Ο Πατρίκιος έκρυψε αυτά τα ποιήματα στο συρτάρι του και ο Ρίτσος τελικά εξέδωσε σύντομα ποιήματα λίγο αργότερα.
| 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου