Έτος 2014, και ας ασχοληθούμε για λίγο με κάτι διαφορετικό,
μια άλλη καθημερινότητα εξίσου σοβαρή, μια διαφορετική «κρίση»…
Ας ασχοληθούμε λίγο παραπάνω με τα παιδια μας, με την καθημερινότητα
τους, με το σήμερα, με όλα αυτά που τους δίνονται στη σύγχρονη εποχή μας, στην εποχή
της τεχνολογίας.
Αφορμή γι αυτό το άρθρο μου έδωσαν οι συζητήσεις που είχα με
πολλούς γονείς, κάποια ρεπορτάζ που είχα δει την περίοδο των εορτών σε τοπικά
και πανελλαδικά κανάλια, αλλά και η συνάντηση που είχα με εκπροσώπους εκδοτικών
οίκων για να μιλήσουμε σχετικά με την Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης τον Μάη
του 2014.
Και να ξεκινήσω από τα μικρά παιδια, του νηπιαγωγείου και
του δημοτικού.
Αλήθεια, πόσο σωστό είναι το περιβάλλον που τους έχουμε διαμορφώσει
για να μεγαλώσουν;
ΤΙ τους προσφέρουμε σαν γονείς που θα ήταν αν όχι το ιδανικό,
το σωστό;
Εμείς, οι σαραντάρηδες, πενηντάρηδες κλπ, μεγαλώσαμε διαφορετικά,
χωρίς να έχουμε όλα αυτά που έχουν τα παιδια μας σήμερα.
Χωρίς να έχουμε (πολλοί από εμάς) την τηλεόραση, τον υπολογιστή,
το διαδίκτυο και τα λεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης…..
Μεγαλώσαμε με «άλλα» παιχνίδια, με άλλες (ίσως πιο ανθρώπινες)
εικόνες, με άλλα ερεθίσματα που μας έδιναν τόσο μέσα από την οικογένεια, όσο
και στο σχολείο.
Τα παιχνίδια μας ήταν στους χωματόδρομους και στις αλάνες,
οι «έξοδοι» με τους γονείς μας για βόλτα η για κάποια επίσκεψη μια δυο φορές
την εβδομάδα, και πολλά άλλα απλά πράγματα που οι παλιοί τα θυμούνται σίγουρα.
Τότε δεν υπήρχαν «παιδότοποι» για να πάμε να παίξουμε, παίζαμε
κρυφτό, ξυλίκι, κλέφτες και αστυνόμους, μπίκο, και κάναμε πανηγύρι όταν ο
γονιός η κάποιος συγγενής μας έκανε δώρο ένα βιβλίο η ένα απλό παιχνίδι.
Θα μου πείτε, άλλες εποχές τότε.
Μήπως όμως οι εποχές εκείνες ήταν καλύτερες;
Μπορεί να μην είχαμε την «πρόοδο», την τεχνολογία, είχαμε κάτι
άλλο, που σήμερα τείνει να εξαφανιστεί.
Είχαμε την ΜΑΘΗΣΗ.
Οι παππούδες, οι γιαγιάδες, οι γονείς μας, οι δάσκαλοι, οι γείτονες,
μέσα από ιστορίες τους, από αφηγήσεις, μας μάθαιναν τα ήθη και έθιμα, τις παραδόσεις
μας τα τραγούδια μας, τις ΡΙΖΕΣ μας.
Αλήθεια, σήμερα τι γίνεται με τα παιδια μας;
Στήνονται μπροστά στην τηλεόραση πολλές φορές με τις ώρες
για να δουν υποτίθεται «παιδικά προγράμματα».
Τα «παρκάρουμε» στους παιδότοπους στερώντας τους την ελευθερία
ουσιαστικά για πραγματικό παιχνίδι.
Πάει η γειτονιά.
ΤΑ μάθαμε στα ΑΚΡΙΒΑ δώρα, στα ακριβά παιχνίδια χωρίς όμως
να ξέρουμε αν τους κάνουμε καλό η κακό.
Και τι εννοώ με αυτό;
Η εικόνα ενός πιτσιρικά οκτώ η δέκα χρονών με tablet laptop play station κλπ, δεν νομίζω να
είναι και ότι το καλύτερο, δηλαδή, η ιδανική εικόνα ενός παιδιού αυτής της ηλικίας.
Κι όμως, στις μέρες μας είναι κάτι το συνηθισμένο.
Αποβλακώνονται τα παιδια μας μπροστά σε μια οθόνη χωρίς ουσιαστικά
να παίρνουν κάτι χρήσιμο.
Και έμαθαν να «απαιτούν» τέτοια δώρα, άσχετα με το αν ο γονιός
έχει την οικονομική δυνατότητα για να τα αγοράσει.
Δεν δείχνουν κανένα ενδιαφέρον για κάποιο βιβλίο, ένα παραμύθι
που θα τους το διαβάσει ο γονιός, ο παππούς η γιαγιά, μα το χειρότερο, απομονώνονται.
Τελικά, ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ρε παιδια;
Το σκεφτήκατε;
Φαντάζουν «κάπως» όλα αυτά, αλλά δυστυχώς είναι η πραγματικότητα
μαζί με άλλα τόσα.
Γι αυτό αναρωτιέμαι «μήπως χάσαμε το δρόμο».
Μήπως η ΔΙΚΗ μας μεγαλίστικη καθημερινότητα μας οδηγεί στο
να μη βλέπουμε πως τα παιδια μας ΕΙΝΑΙ παιδια και σαν παιδια θα πρέπει να τους δώσουμε
την ευκαιρία να γνωρίσουν ΟΛΑ της ηλικίας αυτής;
Βασίλης Τσούγκαρης
