Μπροστά, ένα τζιπ με μαύρα παράθυρα έτρεχε στο δρόμο προς το Νταρουλαμάν.
"Εάν δεν έχω πάνω μου όπλο, οι μαφιόζοι που βρίσκονται μπροστά, εάν θελήσουν να μου ρίξουν, δεν θα σταματήσουν καν το αυτοκίνητο. Θα ρίξουν απευθείας από το παράθυρο," συνέχισε ο Καρίμ, ο πανύψηλος Αφγανός που έχει εταιρεία security και σε σχέση με τους περισσότερους Αφγανούς, έχει νόμιμη άδεια οπλοφορίας.
Πριν το 2001, το Αφγανιστάν ήταν μια χώρα που διοικούσαν μόνο τα όπλα.
Ακόμα και την Καμπούλ, επτά οπλαρχηγοί την είχαν χωρίσει σε περιοχές.
Για να μετακινηθείς από τη μια στην άλλη, έπρεπε να έχεις άδεια από τον κάθε οπλαρχηγό που είχε τη συγκεκριμένη περιοχή υπό την "προστασία" του προσωπικού στρατού του.
Μετά το 2001, και με ελάχιστη υποστήριξη από την Αμερική, ένα φιλόδοξο πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών (Disarmament, Demobilization and Reintegration - DDR) κατόρθωσε να αφοπλίσει πάνω από 62.000 άνδρες.
Παρόλα αυτά, εννιά χρόνια μετά, το Αφγανιστάν είναι για μια ακόμα φορά κυριολεκτικά πνιγμένο στα όπλα.
Και μπορεί η Καμπούλ να μην είναι χωρισμένη σε τσιφλίκια, το Αφγανιστάν όμως πλέον, βρίσκεται κυριολεκτικά παραδομένο στα χέρια των οπλαρχηγών και των στρατών τους.
Η συνέχεια στο Foreign Press
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου