Η επιστολή του Γιάννη Ξανθούλη για τα βραβεία και η δική μας θέση

Η επιστολή του Γιάννη Ξανθούλη για την οποία πήραμε την άδεια του για να χρησημοποιήσουμε.΄ «Αγαπητοί φίλοι, βλέποντας τη “βραχεία” λίστα των υποψήφιων λογοτεχνών για τα βραβεία –πρωτίστως ηθικά– του περιοδικού Διαβάζω, νομίζω πως ύστερα από τόσα χρόνια παρουσίας μου στο χώρο, δικαιούμαι να υψώσω τη φωνή μου. Πιστεύω ότι συστηματικά αδικούμαι από το σινάφι, το συνηθισμένο να αυτογλείφεται και να αυτοσυστήνεται ως αρμόδιο να επιτηρεί την “ποιότητα” κατά το δοκούν. Δεν έχω τίποτα με τους αγαπητούς συγγραφείς-συναδέλφους, τους οποίους τιμώ απεριόριστα. Με τη συντεχνιακή νοοτροπία αγανακτώ και με την προκατάληψη σε βάρος μου. Με την επιστολή αυτή θέλω να δηλώσω ότι παραιτούμαι από την Εταιρεία Ελλήνων Συγγραφέων, αρνούμενος να έχω –επιπλέον– πρόεδρο και μπάστακα τον κ. Αλέξη Ζήρα, αενάως επιτροπολόγο και τα γνωστά. Έτσι κι αλλιώς η Εταιρεία είναι μια Εταιρεία-Φάντασμα που δεν με αφορά από τη στιγμή που δεν μπορεί να υπερασπιστεί τα συγγραφικά μου συμφέροντα – ως συγγραφέα εν ενεργεία κι όχι “εξαρτημένου” από τα γλυκόλογα της “παρέας”». ... Χαρακτηριστικά ο κ. Ξανθούλης μας είπε πως η επιστολή του δεν αφορά μόνο τα βραβεία διαβάζω αλλά όλα τα βραβεία. Εμείς για τα διάφορα βραβεία, που έχουν γίνει πια περισσότερα από τα βιβλία που εκδίδονται, τοποθετηθήκαμε ήδη το 2008 και επανήλθαμε το 2009 με την προσπάθεια βράβευσης ενός βιβλίου μας, το οποίο βάσει των κανονισμών θα έπρεπε να είναι εκτός διαδικασίας.* Πάντως φέτος δεχτήκαμε e-mail (το οποίο και έχουμε αποθηκευμένο) από μέλος της επιτροπής του περιοδικού Διαβάζω που μας ζητούσε 3 αντίτυπα από το βιβλίο μιας συγγραφέως, του γνωστού σιναφιού που συνηθίζει να αυτογλείφεται, όπως πολύ παραστατικά περιγράφει ο Γιάννης Ξανθούλης για να το κρίνει, και δεν μιλάμε βέβαια για συγγραφέα «πρώτης γραμμής». Σχετικά με την περαιτέρω στάση μας ως προς τα βραβεία, από φέτος θα συμμετέχουμε σε κάποια από αυτά για να μη στερήσουμε από τους δημιουργούς την ελπίδα για το χρηματικό έπαθλο, το οποίο σε κάποιες περιπτώσεις είναι ικανοποιητικό, παρότι τα ευτράπελα συνεχίζονται. Ακόμη και οι εικονογράφοι βραβεύονται με κριτήριο τον συγγραφέα του οποίου το κείμενο έχουν εικονογραφήσει, και όχι με βάση τη δουλειά τους την ίδια. Έτσι λοιπόν είδαμε ολόκληρη Βερούτσου να παίρνει μισό βραβείο, και όχι γιατί ξαφνικά ανακάλυψαν το σπουδαίο ταλέντο της μετά από 25 χρόνια συνεχούς προσφοράς και εξέλιξης στο χώρο της εικονογράφησης, αλλά για να ενισχύσουν το βιβλίο του πολυβραβευμένου συγγραφέα που εικονογράφησε, παρότι οι μακέτες της κακοποιήθηκαν από όλη την παραγωγή και το αποτέλεσμα είχε τεράστια απόκλιση από τα πρωτότυπα. Στη Βερούτσου χρωστάνε ένα βραβείο ακόμη για να έχει κάτι παραπάνω απ’ την Μπαχά γιατί η 1η ζωγραφίζει και η 2η πασαλείβει. Επιπλέον, τα κρατικά βραβεία κατά καιρούς εφευρίσκουν διάφορα κολπάκια για να τιμήσουν αυτούς που θέλουν, όπως π.χ. βραβείο αλλοδαπού καλλιτέχνη που εργάζεται στη χώρα μας (εδώ γελάμε όλοι), και κανείς μέχρι τώρα δεν έχει σκεφτεί να θεσπίσει βραβείο μουσικής ή συνολικής δημιουργίας (κείμενο, στίχο, μουσική τραγούδι) – εκτός και αν θεωρούν ότι η μουσική δεν είναι δημιουργία. Υ.Γ. Αλήθεια πως είναι δυνατόν να μην έχουμε δει ποτέ και σε καμιά λίστα την Μάρω Θεοδωράκη η οποία κινείται πάντα σε πρωτότυπες ιδέες που δεν έχουν ξαναγίνει ποτέ με απόλυτη επιτυχία και τον Νέστορα Ξουρή που οι δουλειές του φιγουράρουν σε όλες τις βιτρίνες βιβλιοπωλείων; Αυτοί οι δύο πάντως να είστε σίγουροι πως δεν θα βρεθούν λόγω ήθους στα γνωστά πηγαδάκια ποτέ! * Πατήστε εδώ για να δείτε τον τότε διάλογο.