Στη χώρα του ΠΟΤΕ, μια χώρα ενός άλλου, μακρινού πλανήτη όπως έχουμε πει και στο παρελθόν, μια χώρα η οποία ξαφνικά (κατά ομολογία των φυλάρχων της) βρέθηκε σε «τροχιά ανάπτυξης», μια χώρα όπου ο λαός της ευημερεί (πάντα κατά τα λεγόμενα των φυλάρχων της) και δεν του λείπει τίποτα, έχει δηλαδή τα πάντα όπως εργασία, υγεία, ζέστη το χειμώνα (αν και ο χειμώνας είναι σπάνιο φαινόμενο στο γαλαξία που βρίσκεται η χώρα αυτή) και άλλα πολλά ευχάριστα (πάντα κατά τα λεγόμενα των φυλάρχων της μην ξεχνιόμαστε κιόλας) μια ωραία πρωία οι πολιτικοί της, ο φύλαρχος δηλαδή η οι φύλαρχοι (είναι τόσο μπερδεμένο το κυβερνητικό της καθεστώς που άκρη δεν βγαίνει γιατί στην κυβέρνηση λαλουν πολλοί κοκοροι) αποφάσισε να αλλάξει τακτική απέναντι στα … αφεντικά του και να «σκληρύνει» τη στάση την κυβερνητική, να τους δείξει δηλαδή ότι και καλά η χώρα του ΔΕΝ δέχεται χωρίς διαπραγμάτευση τους όποιους «όρους» ακόμα και αν προέρχονται εκείνοι από τα αφεντικά.
Από εκείνους που πληρώνουν δηλαδή πέντε, και παίρνουν πίσω χίλια.
Και θαύμασαν, και χειροκρότησαν οι ιθαγενείς την «σκληρή» κυβέρνηση
τους, ενώ τα αφεντικά της χώρας, έγιναν «λιώμα» από την σκληρή στάση της …… σκληρής
κυβέρνησης.
Αυτό ήταν.
Από εδώ και στο εξής, το σήμα «κατατεθέν» όλης της κυβέρνησης
θα ήταν η «σκληράδα», κάτι όπως το σήμα κατατεθέν δηλαδή της… ΦΕΤΑΣ.
Σκληρή στάση, σκληρές διαπραγματεύσεις (πω πω σκληράδα και κακό)
και σκληρό «πέρασμα» των όρων και εκβιασμών των αφεντικών της χώρας οι οποίοι
όπως είπαμε και στο παρελθόν ζουν έξω από τη χώρα αυτή, αλλά από παλιά την έχουν
βάλει στο μάτι για τον πλούτο της.
Αλλά!!!!!!!!
Βρήκαν να τα κάνουν!
Με το που τόλμησαν να θέσουν όρους, να προβάλλουν απαιτήσεις,
βγήκε ατάκα και επί τόπου η σκληρή κυβέρνηση, και τους έκανε τα μούτρα κρέας.
Αυτό από την πρώτη στιγμή, ανεπίσημα (στη χώρα του ΠΟΤΕ έχει
επίσημη και ανεπίσημη σκληράδα όπως μαλακή και σκληρή φέτα) και ΤΩΡΑ πια ΚΑΙ
επίσημα.
Βέβαια, δεν καταλαβαίνω ρε παιδια προς ΤΙ η τόση «σκληράδα»;
Όπως μαθαίνουμε, στη χώρα του ΠΟΤΕ τα ΠΑΝΤΑ έχουν διαλυθεί
και ξεπουληθεί, ενώ κάποιες κακές γλώσσες μιλούν για φτώχεια και εξαθλίωση των ιθαγενών
οι οποίοι (όπως λεν οι κακές γλώσσες πάντα ε!) μετρούν όπως οι ετοιμοθάνατοι
στην εντατική ώρες !
Αφού λοιπόν (πάντα κατά τις κακές γλώσσες) ΔΕΝ ΕΜΕΙΝΕ ΤΙΠΟΤΑ
ΠΛΕΟΝ ΣΤΗ ΧΩΡΑ, αφού δεν υπάρχει καμία ελπίδα σωτηρίας, προς ΤΙ η «σκληρή»
στάση απέναντι στα αφεντικά;
Μήπως (κατά τις κακές γλώσσες) περίσσεψε τίποτα για «φάγωμα»
και θα τηρηθεί «σκληρή» στάση για καλύτερο … παζάρι;
Βασίλης Τσούγκαρης
