Η Μαρία Παριανού μιλά στον Δημήτρη Προβάδο
Η Καλλιτέχνις μπροστά από τα έργα της
Ένα ξεχωριστό εικαστικό γεγονός λαμβάνει χώρα αυτές τις μέρες στην πόλη της Βέροιας. Πρόκειται για την ομαδική έκθεση τεσσάρων νέων καλλιτεχνών από τον χώρο της χαρακτικής στην Γκαλερί Παπατζίκου.
Στην έκθεση συναντιόνται η σύγχρονη με την κλασσική χαρακτική, σε μια επιλογή τεσσάρων ελπιδοφόρων καλλιτεχνών από τον επιμελητή της έκθεσης Αναπληρωτής Καθηγητή Χαρακτικής του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ Μανόλη Γιανναδάκη.
Τέσσερις καλλιτέχνες οι Καλογιάννης Τάκης, Καρακώστας Κωνσταντίνος, Μπελιμπασάκης Γιάννης και Παριανού Μαρία, εκθέτουν τις εικαστικές προτάσεις τους, με φανερό τον ανθρωποκεντρισμό των έργων τους και μας περιμένουν να συνδιαλαγούμε μαζί τους.
Η μοναδική γυναίκα καλλιτέχνης της έκθεσης η Μαρία Παριανού εκθέτει τρία μεγάλα και έξι μικρά ταμπλό με ψηφιακή χαρακτική, αναπλάσεις παλιών χώρων δοσμένες με την εικαστική ματιά της καλλιτέχνιδας.
Έγραψε για την δουλειά της η Ιστορικός τέχνης κα. Όλγα Καραμητοπούλου:(…)
«Η Μαρία Παριανού λαφυραγωγεί τα υλικά της από εγκαταλειμμένα βιομηχανικά κτίρια, αποθήκες και εσωτερικά, τα οποία φωτογραφίζει" επεμβαίνει στις φωτογραφίες και αποσπά αρχιτεκτονικά στοιχεία:
δοκάρια, δάπεδα και οροφές, παράθυρα, σκάλες και κιγκλιδώματα στοιχειοθετούν ένα εικονογραφικό αλφάβητο μέσα από το οποίο η καλλιτέχνης επιχειρεί να αναγραμματίσει το χώρο.
Παραβιάζει τη φυσική ανατομία του, αντίμεταθέτωντας όχι μόνο τις θέσεις των αντικειμένων, αλλά και την ύφη τους.
Έτσι, με την ίδια ευκολία που βλέπουμε να ξαπλώνει μια οροφή στο πάτωμα, θα συναντήσουμε σκουριασμένα ξύλα, ξύλινες επιφάνειες που κυματίζουν σαν λίμνες και μεταλλικούς σκελετούς λεπτούς σαν τραπουλόχαρτα.
Στα μεταφυσικά αυτά τοπία ο χώρος είναι απρόβλεπτος.
Η χρήση μοτίβων όπως ο αρχιτεκτονικός κάναβος ή η κλίμακα -με τη διφορούμενη έννοια της σκάλας και της αναλογίας των μεγεθών- μοιάζει με ειρωνικό σχόλιο στην προσπάθεια εκλογίκευσης και καταμέτρησης του χώρου.
Κατά τρόπο ανορθόδοξο, η καλλιτέχνης συμπαραθέτει διαφορετικές προοπτικές -μια μετωπική και μια από αέρος- ενώ την ίδια στιγμή αδιαπέραστα επίπεδα καθαρού χρώματος αναγκάζουν ίο βλέμμα να επιστρέφει στην επιφάνεια.
Η εμπειρία αυτών των παράδοξων χώρων δεν μπορεί παρά να είναι ανησυχητική για το θεατή. Σ
αν τα δωμάτια ενός στοιχειωμένου σπιτιού, οι εικόνες της Παριανού γεωγραφούν έναν κόσμο μυστηρίου, απειλής και αγέννητων θαυμάτων.
Τα ίδια έργα που ξεκίνησαν ως φωτογραφίες του εξωτερικού κόσμου μεταμορφώνονται σε πιθανές αναπαραστάσεις των αθέατων θαλάμων του υποσυνειδήτου»(…)
Όλγα Καραμητοπούλου
Ιστορικός τέχνης
Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ.
