Δεν είναι εύκολη η συλλογή για την κριτική, ειδικά την ώρα του ποιητικού γεγονότος, είναι γνωστό. Κι ένα περιοδικό δεν έχει μόνο μια φωνή, αλλά πολλές. Να πούμε ότι είναι στόχος μας; Φιλόδοξο.
Ο Φώτος Πολίτης γράφει, σχολιάζοντας το 1923 το βιβλίο του Γιάννη Αποστολάκη Η ποίηση στη ζωή μας, γράφει: «Πολλοί ίσως θα τρίψουν τα μάτια των, όταν ιδούν με πόσην ευκολίαν καίονται ως πύργοι χάρτινοι τα έργα διαφόρων γνωστών ποιητάρηδων συγχρόνων μας, μόλις τα εγγίζει η φλόγα ενός υψηλού πόθου. Και θ’ απορήσουν πώς δεν διέγνωσαν προ καιρού την χαρτίνην υπόστασιν των έργων αυτών, αλλ’ αφέθησαν ν’ απατώνται και να κοροϊδεύωνται. Εντούτοις η απάντησις εις την απορίαν αυτήν είναι μία: έλειψεν η ‘συλλογή’.» Την έχει ορίσει ο Αποστολάκης και αναφέρεται σ’ αυτήν παραπάνω ο Πολίτης: είναι η αρνητική κριτική που κάνει κάποιος για τον ίδιο τον εαυτό του. Αυτή η συλλογή είναι που μας λείπει σήμερα, και δεν δημοσιεύουμε το κείμενο αυτό τυχαία. Τόσο στην ποίηση όσο και στον δημόσιο βίο. Ας μείνουμε όμως στην ποίηση. Πόσα έργα χάρτινα στην ποίηση, πόσος λόγος άσκοπα πεταμένος στο χαρτί, και πόση λίγη συνείδηση του μόχθου που απαιτεί το ποίημα. Θα πει κανείς, μα πάντα έτσι δεν ήταν; Μπορεί. Μπορεί και όχι. Είναι εποχές που τα λόγια, οι λέξεις αποκτούν άλλο βάρος, ειδικό, χαράσσονται στο κοινωνικό σώμα, μπορεί ανεπαίσθητα, αλλά και ανεξίτηλα. Είναι εποχές που τα λόγια αυτά δεν ακούγονται, δεν προσλαμβάνονται και το μέλλον τα ανασύρει και τα κάνει σημαία του. Η συλλογή που προτείνει ο Αποστολάκης αφορά τους ποιητές, ανυπερθέτως, αλλά και τους κριτικούς. Που όσο πάνε λιγοστεύουν, καθώς φαίνεται, κι είναι κι αυτό σημείο ενός δύσκολου καιρού. Δεν είναι εύκολη η συλλογή για την κριτική, ειδικά την ώρα του ποιητικού γεγονότος, είναι γνωστό. Κι ένα περιοδικό δεν έχει μόνο μια φωνή, αλλά πολλές. Να πούμε ότι είναι στόχος μας; Φιλόδοξο. Ας πούμε έστω ότι την έχουμε στον νου μας, όταν διαλέγουμε ποιητές σαν τον Μιχάλη Κατσαρό ή τον Δημήτρη Αρμάο, ή κείμενα σαν αυτό του Φώτου Πολίτη. Αλλά κι όταν μιλάμε για το σήμερα, για τα βιβλία που βγαίνουν ασταμάτητα σε έναν παράλληλο κόσμο, όπως αυτός της ποίησης, που έχει το σταθερό κοινό του και παλεύει να το διευρύνει. Και με Φεστιβάλ, όπως αυτό του Κύκλου ποιητών, που στην τρίτη του διοργάνωση συγκέντρωση 70 ποιητές από 16 χώρες. Και με κάθε λογής δράσεις, συχνά, όλο και πιο συχνά διακαλλιτεχνικές. Και με καλά βιβλία, το πρώτο και το κύριο. Βιβλία που δυσκολεύονται να εκδοθούν στην εποχή της κρίσης, καλές φωνές που πνίγονται άδικα μέσα στον θόρυβο του θεάματος, αλλά και την πολυλαλία της άνευ ουσίας δημιουργίας. Θέλουμε να στηρίζουμε αυτές τις ευάλωτες φωνές, θέλουμε να ξεχωρίζουμε την ήρα από το στάρι. Όσο μπορούμε. Θέλουμε τον διάλογο με όλους εκείνους που έχουν βούληση ανάλογη, που στηρίζουν από άλλα μετερίζια την ποίηση. Μήπως θα είχε νόημα να βρούμε τρόπο να συναντηθούμε; Τα περιοδικά, οι κοινότητες, οι κάθε λογής πρωτοβουλίες; Σε λίγο καιρό, θα απονεμηθεί και πάλι το βραβείο «Άρης Αλεξάνδρου». Κάθε φορά η επιτροπή – κι αν όχι κάθε φορά, πολύ συχνά σίγουρα – αιφνιδιάζεται από τις εξαιρετικές εκδόσεις ξένης ποίησης που γίνονται εν μέσω κρίσης. Πόσοι καλοί μεταφραστές, συχνά ποιητές, κάποτε κι όχι, αφιερώνονται ανιδιοτελώς στη αγαπητική αυτή πράξη που καλωσορίζει στον οίκο μιας γλώσσας τις άλλες, μέσα από τον πραγματωμένο ποιητικό λόγο. Αυτή την αφοσίωση είχε άλλωστε κατά νου και το περιοδικό όταν θέσπισε το βραβείο, την ελάχιστη ανταμοιβή σ’ αυτούς που κοπιάζουν για να φέρουν στον έλληνα αναγνώστη, στο κοινό της ποίησης, τον ξένο λόγο, τον ξένο τρόπο, την ξένη ματιά, που πλουτίζει την οικεία προοπτική. Θα προσπαθήσουμε η γιορτή του βραβείου να γίνει και αφορμή για συναντήσεις, σαν αυτή που λέμε παραπάνω. Καλό φθινόπωρο.
|
