Από το 1981 που ανακαλύφθηκε στην Ελλάδα η αναπηρία έχουμε βαρεθεί να ακούμε εκείνο το ανέμπνευστο 10% που οι περισσότεροι από εμάς αισθανόμαστε πως ακόμη και αν υπάρχει αυτό το 10% δεν μας αφορά, επειδή εμείς ανήκουμε μάλλον σε μια απειροελάχιστη μειονότητα αυτού του 10%. 
Η Ελλάδα έχει αλλάξει από το 1981 και σίγουρα δεν είναι όπως ήταν πριν από 30 χρόνια. Όμως η μεγάλη πραγματικότητα είναι πως για ορισμένους ανθρώπους δεν έχει αλλάξει τίποτα, αφού και σήμερα δεν προβλέπεται η υποστήριξη των υλικών καθημερινών αναγκών των ανθρώπων με κινητικές αναπηρίες, ούτε η χρηματοδότηση για την αγορά αυτής της υποστήριξης από επαγγελματίες βοηθούς.
Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες που ζουν κάτω από συνθήκες σοβαρής ή πολλαπλής αναπηρίας δεν βλέπουν καμία απολύτως διάφορα στις ζωές τους από το 1981 μέχρι σήμερα: αντιμετωπίζουν τα ίδια ακριβώς προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι άνθρωποι με πολύ σοβαρές αναπηρίες από τη σύσταση ακόμα του ελληνικού κράτους.
Η Ελλάδα έχει αλλάξει από το 1981 και σίγουρα δεν είναι όπως ήταν πριν από 30 χρόνια. Όμως η μεγάλη πραγματικότητα είναι πως για ορισμένους ανθρώπους δεν έχει αλλάξει τίποτα, αφού και σήμερα δεν προβλέπεται η υποστήριξη των υλικών καθημερινών αναγκών των ανθρώπων με κινητικές αναπηρίες, ούτε η χρηματοδότηση για την αγορά αυτής της υποστήριξης από επαγγελματίες βοηθούς.
Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες που ζουν κάτω από συνθήκες σοβαρής ή πολλαπλής αναπηρίας δεν βλέπουν καμία απολύτως διάφορα στις ζωές τους από το 1981 μέχρι σήμερα: αντιμετωπίζουν τα ίδια ακριβώς προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι άνθρωποι με πολύ σοβαρές αναπηρίες από τη σύσταση ακόμα του ελληνικού κράτους.Το παράδοξο είναι πως οι Έλληνες πολίτες με πολύ σοβαρές κινητικές αναπηρίες δεν είναι πολλοί.
Δεν είναι περισσότεροι από 5000 σε όλη την Ελλάδα.
Συνολικά, οι άνθρωποι με παραπληγίες και τετραπληγίες δεν υπερβαίνουν τους 20.000 σε όλη την Ελλάδα.
Η υποστήριξη των καθημερινών υλικών αναγκών αυτών των 20.000 ανθρώπων δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο οικονομικό κόστος για τα ασφαλιστικά ταμεία, για τους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης και για την κοινωνία γενικότερα – η οποία δαπανά τεράστια οικονομικά ποσά για τη δημιουργία γραφειοκρατικών μηχανισμών που υποτίθεται πως υποστηρίζουν ΑμεΑ χωρίς να διασαφηνίζει αυτά τα ΑμεΑ τί ΑμεΑ είναι.
Στην Ελλάδα επικρατεί η λογική του «ΑμεΑ και ό,τι να’ ναι»… και τις περισσότερες φορές αναφέρονται σε ΑμεΑ μόνο για να διεκδικήσουν ή να δικαιολογήσουν τις δαπάνες των χρημάτων της Ε.Ε.
Ο μόνος λόγος που δεν έχει βρεθεί κάποια λύση για την υποστήριξη αυτών των καθημερινών αναγκών είναι μάλλον ο αποπροσανατολισμός που έχει υποστεί η ελληνική κοινωνία από τη χρήση ανέμπνευστων γενικών όρων όπως το «άτομα με ειδικές ανάγκες» και «ΑμεΑ», που δεν αντιστοιχούν σε υπαρκτά πρόσωπα υπαρκτών ανθρώπων.
Σε αυτή την παγίδα έχει πέσει το σύνολο της κοινωνίας και μαζί με την κοινωνία έχουν πέσει και οι οργανώσεις, καθώς και οι επαγγελματίες της πολιτικής.
Και όμως τα πράγματα είναι πάρα πολύ απλά:
Στην Ελλάδα υπάρχουν περίπου 5000 τετραπληγικοί που χρειάζονται από 6 έως 24 ώρες υποστήριξη την ημέρα.
Υπάρχουν ακόμη περίπου 15.000 άνθρωποι με παραπληγίες που χρειάζονται από 8 έως 16 ώρες υποστήριξη την εβδομάδα.
Η μεγάλη αλήθεια είναι πως μόνο αυτοί οι 20.000 άνθρωποι κάνουν συνεπή χρήση αναπηρικών αμαξιδίων, συστημάτων ουροσυλλογής, διαθέτουν προσβάσιμα αυτοκίνητα, χρειάζονται προσαρμογές στις κατοικίες τους για να μπορούν να τις χρησιμοποιούν, και έχουν κάποιες εξειδικευμένες ανάγκες από προσαρμοσμένες τεχνολογίες.
Το παραμύθι για ανάπηρους-«μαϊμού» δεν αφορά αυτούς τους 20.000 ανθρώπους σε όλη την Ελλάδα: αυτοί οι 20.000 άνθρωποι όταν ζουν κάτω από συνθήκες κάποιας οφθαλμοφανούς αναπηρίας τότε δεν υπάρχει καμία υγειονομική επιτροπή που να τους απορρίψει - ή εάν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε πρόκειται για κάποιο κενό στη νομοθεσία όπως έχει συμβεί στο παρελθόν με ανθρώπους με σκλήρυνση κατά πλάκας ή μυοπάθεια.
Η υποστήριξη αυτών των 20.000 ανθρώπων, συνολικά, δεν αντιστοιχεί σε μεγάλη οικονομική δαπάνη εκ μέρους της κοινωνίας.
Είναι αστεία τα ποσά που απαιτούνται, όταν από αυτά τα ποσά δεν συντηρούνται και οι δημόσιοι υπάλληλοι που συνήθως πρέπει να συντηρηθούν για να αποδοθεί έστω και ένα ευρώ στους δικαιούχους.
Πρακτικά, το κόστος που έχουν τα απαραίτητα τεχνολογικά βοηθήματα για την επιβίωση είναι αμελητέο και δεν εμποδίζει με κανένα τρόπο το σύνολο της κοινωνίας.
Οι λεγόμενες περικοπές που ανακοινώνουν κατά καιρούς οι κυβερνήσεις δεν αφορούν τους ανθρώπους με κινητικές αναπηρίες.
Εάν υπάρχουν καταχρήσεις στα ασφαλιστικά ταμεία, ποτέ δεν γίνονται από ανθρώπους με σοβαρές κινητικές αναπηρίες.
Οι καταχρήσεις και οι απάτες γίνονται από άλλους, εκτός της κοινότητας των ανθρώπων με κινητικές αναπηρίες.
Είναι ζήτημα ορθολογισμού το να καταλάβει ο οποιοσδήποτε -ακόμη και όταν πρόκειται για απολύτως άσχετο με τα ζητήματα της αναπηρίας- πως άλλο είναι το κόστος ζωής ενός ανθρώπου με σοβαρή τετραπληγία που δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί και άλλο είναι το κόστος ζωής ενός ανθρώπου με παραπληγία που μπορεί ως ένα βαθμό να αυτοεξυπηρετηθεί και να μετακινηθεί με ιδιωτικό προσπελάσιμο αυτοκίνητο.
Η μεγάλη αλήθεια είναι πως αυτή η μειονότητα των 5000 ανθρώπων με σοβαρές κινητικές αναπηρίες ζει εν κρυπτώ και δεν έχει κάνει ποτέ γνωστή την παρουσία της ούτε στις συνδικαλιστικές οργανώσεις ούτε στην κοινωνία γενικότερα.
Το ακόμη χειρότερο είναι πως δεν υπάρχουν υποδομές στην Ελλάδα για να μπορέσει να επιβιώσει.
Τα ελληνικά ιδρύματα είναι κακής ποιότητας και δεν μπορούν να στεγάσουν ανθρώπους με σοβαρές κινητικές αναπηρίες, μιας και το προσωπικό των ιδρυμάτων είναι απολύτως ανεκπαίδευτο και δεν είναι σε θέση -με κανέναν τρόπο- να αντιμετωπίσει τις επιπλοκές που οφείλονται στην παθολογία της παράλυσης.
Όσοι γνωρίζουν από παράλυση ξέρουν πως εάν δεν αντιμετωπιστεί ακαριαία η κάθε επιπλοκή, τότε επιβαρύνεται ο οργανισμός, και το προσδόκιμο ζωής περιορίζεται αισθητά. Αυτό σημαίνει πως το προσδόκιμο ζωής ενός ανθρώπου με σοβαρή κινητική αναπηρία μπορεί να είναι ακόμη και μικρότερο των τριών ετών, εάν αυτός ο άνθρωπος έχει την ατυχία να βρεθεί σε ίδρυμα.
Τα ιδιωτικά «γηροκομεία» μπορεί να έχουν λίγο καλύτερες συνθήκες ζωής και καλύτερο ξενοδοχειακό εξοπλισμό, εξακολουθούν όμως να διαθέτουν προσωπικό χωρίς γνώσεις για τη διαχείριση για την αντιμετώπιση των επιπλοκών της παράλυσης.
Από την άλλη, είναι κρυφό μυστικό πως τα ιδιωτικά «γηροκομεία» δεν δέχονται ανθρώπους με σοβαρές κινητικές αναπηρίες.
Υπάρχει διέξοδος;
Υπάρχει λύση;
Μάλλον όχι, γιατί ας μη κρυβόμαστε, οι μόνες αξιόπιστες λύσεις είναι αυτές που ανακοινώνονται αφού έχουν δοθεί…
Δεν μπορούμε να καταλήγουμε εύκολα σε συμπεράσματα.
Τουλάχιστον εμείς, πρέπει να πάρουμε την αναπηρία (μας) στα σοβαρά…
Αύγουστος 2008
Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε στον ιστοχώρο disabled.gr
Μπορείτε να βρείτε ανάλογα κείμενα στην διεύθυνση http://www.disabled.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου