Με αυτό τον τρόπο η τέχνη γίνεται μέρος της ψυχικής του αντίστασης και λειτουργεί θεραπευτικά.» Από την δική της πλευρά, η Ιστορικός Τέχνης, Ελένη Κάρτσακα, γράφει για το χαρακτικό του έργο ότι «…καταφεύγει διαρκώς στον ποταμό της μνημοσύνης για να ανασύρει εικόνες φυλαγμένες με ιδιαίτερη προσοχή και ευλάβεια. Εικόνες που παραθέτει με ειλικρίνεια, ευθύτητα αλλά και σύνεση επιχειρώντας όχι απλά μια νοσταλγική αναπόληση αλλά μια πραγματική τεκμηρίωση της ταυτότητάς του. Αυτή η ζωτική ανάγκη τεκμηρίωσης μετουσιώνει κάθε επιμέρους δημιουργία σε μοναδικό μνημείο που αντιπαλεύει τη λήθη, σπονδή στη συλλογική μνήμη, πολύτιμο αλφαβητάρι για αναλφάβητους που επιθυμούν να διδαχθούν την ιστορία, έτσι που το συνολικό του έργο παύει να αποτελεί απλή καταγραφή κάποιας προσωπικής ιστορίας και μεταμορφώνεται σε εικονογραφική εποποιία που εξιστορεί τη συνέχεια του λαού του μέσα στο χρόνο. Για το λόγο αυτό και παρά τις όποιες παρεκκλίσεις και αναζητήσεις στο πεδίο του αφηρημένου, η τέχνη του Σερχάτ παραμένει παραστατική με μια ιδιαίτερη αγάπη στο συμβολισμό. Η συμβολιστική του, που δεν αποτελεί δάνειο αλλά προέρχεται και εκφράζει δικά του βιώματα, χρησιμοποιείται με σταθερότητα και επιμονή αλλά ταυτόχρονα με σύνεση και λεπτή αίσθηση του μέτρου η οποία προφυλάσσει από την υπερβολή και τον κορεσμό. Τα σύμβολα κάνουν διαρκώς αισθητή την παρουσία τους στο έργο του. Συχνά εμφανίζονται εκεί που δεν τα περιμένεις, συνήθως μετά από μια δεύτερη προσεκτικότερη ανάγνωση. Δεν θα ήταν, μάλιστα, υπερβολή να πούμε πως η γλώσσα των συμβόλων αγκαλιάζει σαν λεπτό αργυρό δίχτυ όλο του το έργο επιτρέποντας τη συνοχή και τον δημιουργικό διάλογο μεταξύ των έργων του. Έτσι παρόλο που ο καλλιτέχνης επιλέγει τα σύμβολα ανάλογα με τις ιδιαίτερες, κάθε φορά, εκφραστικές του ανάγκες, πάντα καταφέρνει -εκμεταλλευόμενος την ιδιότητά τους- να λειτουργούν μονοσήμαντα, να τα μετατρέπει σε φορείς και πομπούς συγκεκριμένων μηνυμάτων χωρίς αυτό να σημαίνει υπαναχώρηση σε σχέση με το σημαντικότερο μέλημα του δημιουργού, δηλαδή τον τρόπο ενσάρκωσης της ιδέας.» Ο Σερχάτ εργάζεται από το 1997 στην Μέση Εκπαίδευση. Είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος (E.E.T.E), του Συλλόγου Καλλιτεχνών Εικαστικών Τεχνών Βορείου Ελλάδος (Σ.ΚΕ.Τ.Β.Ε) και της Ένωσης Ελλήνων Χαρακτών (Ε.Ε.Χ). Είναι η 6η του ατομική έκθεση, ενώ δουλειά του έχει παρουσιάσει και σε δεκάδες ομαδικές («3rd Egyptian International Print Trienale», Αίγυπτος, Galerija-Dom Kulture, Belgrad, Σερβία, «Αστικά Τοπία», Πινακοθήκη Δήμου Αθηναίων, «Η Ελληνική Χαρακτική Σήμερα», Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Θεσσαλονίκη κ.ά).Αρκετά από τα έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Η έκθεση εγκαινιάστηκε στις 5 Νοεμβρίου και θα διαρκέσει έως 6 Δεκεμβρίου 2008. Ώρες λειτουργίας: Τρίτη- Παρασκευή: 18:00-21:00 Σάββατο: 12:00-15:00 Κυριακή και Δευτέρα κλειστά Περισσότερες πληροφορίες για τον καλλιτέχνη και τη δουλειά του μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα http://serhadart.blogspot.com/
Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Τ Ε Χ Ν Ο Χ Ω Ρ Ο Σ
α ί θ ο υ σ α τ έ χ ν η ς
Λ ε μ π έ σ η 4 & Μακρυγιάννη, 117 42 Αθήνα
τηλ/fax 2109228370
e-mail : info@haraktes.org
http://www.haraktes.org
Συνεχίζεται έως το Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008 η ατομική έκθεση χαρακτικής του Κούρδου ζωγράφου και χαράκτη Serhad (Σερχάτ) με τον τίτλο «Ακυρώνοντας τη Λήθη»
Ο Serhad Tseliker Bapir γεννήθηκε στο Κουρδιστάν.
Το 1984 διέφυγε στην Ελλάδα, όπου και παρέμεινε, ως πολιτικός πρόσφυγας.
Το 1992 αποφοίτησε από το τμήμα ζωγραφικής της Σχολή Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. ενώ το 2007 πήρε το πτυχίο της Χαρακτικής.
Το έργο του είναι έντονα πολιτικοποιημένο, γεμάτο προσωπικά βιώματα
Αυτό υποστηρίζει και ο ίδιος λέγοντας ότι «Η προσέγγιση του παρελθόντος, σε χαμένο τόπο και χρόνο, είναι ένα δύσκολο επιχείρημα.
Σύμφωνα με μια άποψη, τα πράγματα που είναι περασμένα, είναι άχρηστα και ξεπερασμένα. Εγώ δεν συμφωνώ με αυτήν την άποψη.
Τουλάχιστον, η τέχνη έρχεται και διαδραματίσει ένα σημαντικό ρόλο πάνω σε αυτό που ονομάζουμε μνήμη.
Αντί το παρελθόν ενός ατόμου ή ακόμα ενός ολόκληρο έθνους να είναι μια διαρκής πληγή, είναι ευχής έργου να είναι η δεξαμενή εμπειριών, ιδεών και γνώσης.
Εξάλλου κανείς πρέπει να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του και πρωτίστως με το παρελθόν του.
Η μνήμη είναι ένα καλό εφόδιο για να κατανοήσουμε το σήμερα.
Είναι σαν ένα βέλος πάνω στο τόξο, όσο το τραβάς προς τα πίσω, τόσο θα είναι σε θέση να πεταχτεί μακριά, στο παρόν και το μέλλον.
Αυτή η προσέγγιση στον χαμένο χθες, μέσω της τέχνης της χαρακτικής, για έναν πολιτικό πρόσφυγα από το Κουρδιστάν, είναι μια εξάσκηση μνήμης ενάντια στη λήθη, είναι η επιβεβαίωση για το σήμερα και ένα πεδίο έρευνας για το αύριο.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου