ΠΕΡΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, ΕΠΕΙΣΟΔΙΩΝ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ, ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ «ΠΕΤΕΙΝΩΝ».

Σαββατόβραδο, βρεθήκαμε μια καλή παρέα από παλιούς συμμαθητές σε ένα καφέ της πόλης έτσι, για να θυμηθούμε τα παλιά, τις μέρες που ξέγνοιαστοι πηγαίναμε στο δημοτικό και μετά στο γυμνάσιο Καλαμαριάς. Μετά από τα καθιερωμένα, χαιρετούρες και λοιπά (καθώς το προστάζουν τέτοιες περιπτώσεις) αφήσαμε στην άκρη τα «παλιά», και πιάσαμε τα … «καινούργια». Τότε ήμασταν πιτσιρικάδες, ελεύθεροι μεν, στη βιοπάλη πολλοί από εμάς δε. Σήμερα όλοι σχεδόν (πλην δυο τριών εκ πεποιθήσεως ελεύθερων πουλιών κατά το άσμα του Χρηστάκη), είμαστε οικογενειάρχες, με δυο και τρία παιδιά ο καθένας. Άλλοι είναι «ελεύθεροι επαγγελματίες» (το ελεύθεροι σηκώνει πολλή συζήτηση με τόσους τζερεμέδες που πληρώνουν), άλλοι υπάλληλοι στο ιδιωτικό και κάνα δυο στον δημόσιο τομέα. Το θέμα λοιπόν που μονοπώλησε σχεδόν την συνάντηση μας ηταν όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα στη χώρα, το «σωτήριο έτος 2008», έτος όπως και τα προηγούμενα (κατά τους πολιτικούς μας) «προόδου και δημιουργίας». Προοδευσαμε λοιπόν, και μάλιστα προοδευσαμε τόσο που κατά γενική ομολογία κάθε «φέτος και χειρότερα». Η παρέα απαρτίζεται από διαφόρων «ιδεολογιών» άτομα, και πιστέψτε με, είναι από τις ελάχιστες φορές η χθεσινή που όταν μιλήσαμε για πολιτική, δεν φαγωθήκαμε σαν τα σκυλιά… Αναρωτηθήκαμε όλοι, πως είναι δυνατόν οι πολιτικοί να βλέπουν τα πράγματα «ρόδινα», και η χώρα να πηγαίνει καθημερινά κατά διαόλου. Πολύς λόγος έγινε και για τις περιβόητες «μεταρρυθμίσεις», μόνο ρε παιδιά που δεν καταλάβαμε ΤΙ ΕΙΝΑΙ τελικά αυτές. Ο Γιος του φίλου μου του Τάκη αυτές τις μέρες που διαδραματίζονται όλα αυτά τα επεισόδια, όλες οι κινητοποιήσεις των μαθητών, αλλά και όλα τα παιδιά μας σχεδόν, είναι στους δρόμους. Ο Μανώλης, ελεύθερος επαγγελματίας, με μαγαζί χρόνια, βλέπει τα τελευταία χρόνια καθημερινά να μειώνεται ο τζίρος, και ξέρετε τι του είπαν τα παιδιά του όταν τους είπε να αναλάβουν εκείνα κάποια στιγμή την επιχείρηση; «Όταν έρθει η ώρα για να την αναλάβουμε, δεν θα υπάρχει γιατί θα έχουμε βάλει λουκέτο». Πολλά ακούστηκαν το Σαββατόβραδο. Ναι, τελικά είναι γεγονός ότι τα παιδιά είναι αγανακτισμένα. «Σπουδάζουμε για να βγούμε οι αυριανοί πτυχιούχοι άνεργοι». «Οι σπουδές οι δικες μου κατέστρεψαν οικονομικά τους γονείς μου που είναι μέσα στα δάνεια». Αυτά, δεν είναι όσα λένε μόνο τα παιδιά μας, Η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών αυτά δηλώνει και άλλα πολύ χειρότερα. Όλοι μας άλλωστε τα είδαμε και στην τηλεόραση, αλλά και από κοντά αφού είναι πλέον τεράστιος ο αριθμός των γονέων που κατέβηκαν μαζί με τα παιδιά τους στους δρόμους. Βέβαια, τα κόμματα αυτά δεν τα βλέπουν, η και αν τα δουν, φροντίζουν να τα εκμεταλλευτούν για ψηφοθηρικούς λόγους, και όχι για να αλλάξουν αυτή την κατάσταση. Αυτό που τα νοιάζει πιο πολύ, είναι τα «νούμερα» στις δημοσκοπήσεις, το παιχνίδι που παίζουν τα ΜΜΕ. Κατά τα άλλα, για την μεν κυβέρνηση όλα πάνε καλά, για τα υπόλοιπα κόμματα (δυστυχώς), όλο αυτό το χάος είναι «βούτυρο στο ψωμί» για τα «σταυρουδάκια». Και το κακό ξέρετε ποιο είναι; Ότι για όλα αυτά φταίμε εμείς. ΕΜΕΙΣ τα ξεκινήσαμε όλα αυτά. ΕΜΕΙΣ οπλίσαμε τους κουκουλοφόρους με μολότοφ με την αδιαφορία μας. ΕΜΕΙΣ καταδικάσαμε και καταδικάζουμε καθημερινά τα παιδιά μας να είναι οι αυριανοί άνεργοι. ΕΜΕΙΣ με τις επιλογές μας, και τον «φανατισμό» μας για να βγάλουμε ΟΧΙ τους άξιους στην κυβέρνηση, αλλά απλά τους «δικούς μας». ΕΜΕΙΣ φταίμε για όλα αυτά, εμείς που όλο υποκρισία αναρωτιόμαστε «Σε τι κόσμο φέραμε τα παιδιά μας». Μήπως τελικά είναι καιρός να αλλάξουν όλα αυτά; Μήπως είναι καιρός να ΠΙΣΤΕΨΟΥΜΕ στους νέους, και να τους βοηθήσουμε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ; Βασίλης Τσούγκαρης Αρθρογράφος – Παραγωγός Ραδιοφωνίας tsougarisgnomi@gmail.com