Οδοιπορικό Ιμαλάια: Το Κάμα Σούτρα δεν είναι πια εδώ

Ιμαλάια: Το Κάμα Σούτρα δεν είναι πια εδώ της Βικτωρίας Μαζεμένου Φωτογραφίες: Γιάννης Κολιός Ανεβαίνοντας τα Ινδικά Ιμαλάια φτάσαμε στη Shimla, τον τελευταίο σταθμό του οδοιπορικού μας στη Βόρειο-δυτική Ινδία. Πρωτεύουσα του Himachal Pradesh, η Shimla είναι ο αγαπημένος δροσερός προορισμός για τους Ινδούς όταν η χώρα, αναμένοντας τους μουσώνες, ανεβάζει θερμοκρασίες 50 βαθμούς Κελσίου. Αν και στο McLeod Ganj νιώσαμε όλη την ενέργεια του Θιβέτ, έπρεπε να προχωρήσουμε. Έτσι είναι τα οδοιπορικά, όσο και να σου αρέσει εκεί που είσαι, πρέπει να προχωρήσεις, κάτι δηλαδή σαν το …Keep Walking. Έχοντας συλλέξει πληροφορίες για την κατάσταση του δρόμου, αποφασίσαμε ότι θα αισθανόμασταν πιο ασφαλείς αν νοικιάζαμε αυτοκίνητο, μαζί με τον οδηγό φυσικά.

Τα 30 ευρώ που στοίχιζε το σέρβις ήταν το ελάχιστο αντίτιμο για την σωματική μας ακεραιότητα.Έλα στον… παππού Στις εννέα η ώρα το πρωί ήμασταν έτοιμοι. Έτσι βρήκαμε τον…«παππού». Ήταν το όνομα του; Το παρατσούκλι του; Δεν ήμουν σίγουρη, αλλά πάντως ήταν νέος.

Είχε φέρει μαζί του άλλον έναν για να οδηγήσει στην επιστροφή, γιατί σκόπευαν να γυρίσουν αυθημερόν. Παρόλο το τσουχτερό κρύο η ημέρα ήταν καλή, δεν έβρεχε, δεν χιόνιζε και έτσι είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε την διαδρομή. Ιμαλάια είναι αυτά! Το ένα βουνό διαδεχόταν το άλλο. Όλα απόκρημνα. Το ισόγειο ενός κτιρίου που περνούσες, όταν έβλεπες το κτίριο από το επόμενο βουνό ή την επόμενη στροφή διαπίστωνες ότι τελικά δεν ήταν ισόγειο αλλά, ο τρίτος ή ο τέταρτος όροφος. Ανάμεσα στα βουνά, φαρδιά ποτάμια, άδεια από νερό, περίμεναν την άνοιξη για να γεμίσουν. Από το φάρδος τους καταλάβαινες ότι οι ποσότητες του νερού που φιλοξενούν, θα πρέπει να είναι τεράστιες. Στις οκτώ ώρες που διήρκησε το ταξίδι κάναμε δύο στάσεις, μία για πρωινό και μια για μεσημεριανό. Κατά τις πέντε η ώρα το απόγευμα φτάσαμε στη Shimla. «Βασίλισσα των Λόφων» Παρόλο που είχα φτιάξει εικόνες με το μυαλό μου, καμία δεν πλησίαζε το θέαμα που αντικρίσαμε. Μια πόλη κτισμένη σε απότομες πλαγιές που όταν την κοίταζες από μακριά δεν το πίστευες. Ένας μοναδικός δρόμος διέσχιζε την πόλη. Πάνω και κάτω από αυτόν τον δρόμο η πρόσβαση ήταν εφικτή μόνο με τα πόδια. Δεκάδες Ινδοί περίμεναν κατά μήκος του δρόμου για να μεταφέρουν τις αποσκευές των επισκεπτών στα ξενοδοχεία τους. Από το δωμάτιο του ξενοδοχείου που καταλύσαμε βλέπαμε την αναρριχημένη πόλη. Σιγά-σιγά, καθώς έπεφτε το βράδυ και τα φώτα άναβαν, το θέαμα ήταν μοναδικό. Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ THE INSIDER