Κάθε απώλεια ενός προσώπου είναι επώδυνη. Όταν, όμως, το πρόσωπο αυτό είναι αγαπητό σε πολλούς, το συναίσθημα της απώλειας συνοδεύεται και από την απώλεια ενός κομματιού της κοινωνικής ζωής. Ένα σημαντικό «κομμάτι» που συνδιαμόρφωνε την κοινωνική ζωή του Δήμου Ελλησπόντου Κοζάνης, και όχι μόνο, ήταν ο «Χουσεΐν». Την Τρίτη, 13 Μαρτίου 2012, έφυγε από κοντά μας ο Χαράλαμπος Παταρίδης, σε ηλικία 58 ετών. Λυράρης και κατασκευαστής λύρας, ζούσε με την οικογένειά του στον Άγιο Δημήτριο Κοζάνης. Καταγωγή, από το χωριό Μελιανάντων του Χαψίκιοι.
Δεν ήταν «αναγνωρίσιμος» στο ευρύ ποντιακό κοινό ο Χουσεΐν. Στο τελευταίο αντίο, όμως, το πλήθος που ήρθε να τον αποχαιρετήσει άγγιζε τις δύο χιλιάδες… Γιατί; Γιατί παρόλα τα προβλήματα που κλόνιζαν την υγεία του δεν έλεγε ποτέ όχι σε μουχαπέτ΄.
Μάλλον το επιδίωκε. Γιατί μπορούσε να μιλάει με τις ώρες για το πότε πρέπει να κόψει το κάθε δέντρο, άλλο ημέρα κι άλλο νύχτα, για να κατασκευάσει τη λύρα. Γιατί έπαιζε λύρα απλά, παραδοσιακά, «χαψικιεέτ΄κα». Γιατί είχε «παρωνύμ΄» ο «Χουσεΐν», (από τον τότε βασιλιά της Ιορδανίας). Γιατί ήταν ο λυράρης που έπαιξε στη Λιβερά τα Μωμο΄έρια στην πρώτη αναβίωση του δρωμένου, το 2009. Γιατί το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου ανέβηκε το μονοπάτι της Παναγίας Σουμελά του Πόντου, ντυμένος με τα ζίπκας, παίζοντας λύρα και τραγουδώντας. Γιατί κανείς δεν είχε να πει κακό λόγο για το Χουσεΐν. Γιατί με ένα τηλεφώνημα μπορούσε να βρεθεί στην άκρη της γης για χάρη των συγγενών και φίλων του. Γιατί είχε απίστευτο ποντιακό χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Γιατί ήταν πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Γιατί είχε καθαρό ποντιακό βλέμμα…
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου