Θα ήθελα να σας προτείνω κάτι διαφορετικό, μια δισκογραφική δουλειά που αν και η θεματολογία της έχει να κάνει με το χθες, τα γεγονότα τα οποία περιγράφει, «συνδέονται Έμμεσα και Άμεσα» με το σήμερα!
Πέρασαν πολλά χρόνια από την κατοχή και το αντάρτικο, εποχή
που εμείς οι νεώτεροι την γνωρίσαμε μέσα από αφηγήσεις και από διάφορα
«ιστορικά κείμενα», υποτίθεται ότι πέρασαν και τα χρόνια του «διχασμού», αλλά……
Με μεγάλη μου απογοήτευση, βλέπω τους Έλληνες ακόμα και
σήμερα να «κατασπαράζουν» Έλληνες, στον «βωμό» των όποιων μικροκομματικών
συμφερόντων.
Βλέπω μια Ελλάδα, που αντί να πηγαίνει μπροστά, πάει
ολοταχώς προς τα πίσω.
Και βέβαια δεν πάει από μόνη της!
Φροντίζουν κάποιοι Έλληνες να την πηγαίνουν!
Σκεπτόμενος λοιπόν όλα τα πιο πάνω, αλλά και πολλά άλλα,
αποφάσισα να σας προτείνω την
«ΚΑΤΑΧΝΙΑ», ένα «έπος» (κατ’ εμε) το οποίο υπογράφει ο «ογκόλιθος» της
στιχουργικής Κώστας βιρβος!
Την μουσική έγραψε ο Χρήστος Λεοντής, και όσο για την
ερμηνεία, δεν χρειάζεται να κάνω την οποιαδήποτε «σύσταση» των καλλιτεχνών!
Ας δούμε τι γράφει ο
Κώστας Βιρβος για το πώς δημιούργησε την «ΚΑΤΑΧΝΙΑ»!
Την ΚΑΤΑΧΝΙΑ την εμπνεύσθηκα από γεγονότα που τα έζησα. Το
1943 όταν ιδρύθηκε η ΕΠΟΝ ήμουν από τους πρώτους που εντάχθηκε σ' αυτήν,
μαθητής τότε στο Γυμνάσιο Τρικάλων.
Τον Αύγουστο του 1943 ήρθα στην Αθήνα για να δώσω εξετάσεις
στην Πάντειο Σχολή. Πέτυχα από τους πρώτους και συγχρόνως συνδέθηκα με την ΕΠΟΝ
σπουδαστών. Τον Μάρτη του 1944 με συνέλαβαν μαζί με τον συμπατριώτη μου φοιτητή
της Χημείας, Στέλιο Πάλα, γράφοντας στους τοίχους.
Μας πιάσαν στη γωνία Αγορακρίτου και Αριστομένους οι
χαφιέδες και μας οδήγησαν στην Ειδική Ασφάλεια, αφού πρώτα περάσαμε από το
ξενοδοχείο ΚΡΥΣΤΑΛ, όπου είχαν τσιμπούσι οι α ρχ ι βασανιστές Παναγιωτόπουλος
και Παρθενίου, Εκεί μας βασάνισαν μέχρι θανάτου.
Ο Ξενοδόχος του ΚΡΥΣΤΑΛ όταν μας είδε αιμόφυρτους, ύστερα
από το ξύλο με το βούρδουλα και τη φάλαγγα στα πόδια, ειδοποίησε το Πρώτων
Βοηθειών.
Πρέπει να το έκανε σκόπιμα για να υπάρχουν μάρτυρες ώστε να
μη μας σκοτωθούν.
Μετά μας οδήγησαν στα Κρατητήρια της Ελπίδος 5 και μας
έβαλαν στο απομονωτήριο.
Αφού πέρασαν δυο τρεις μέρες κατορθώσαμε να ειδοποιήσουμε
τους δικούς μας.
Εκεί μέσα έγραψα στο μυαλό μου το "Δεν θέλω να μου
δέσετε τα μάτια·· και το « Ένας ξύλινος σταυρός» την Πρωτομαγιά του 1944, όταν
τουφέκισαν τους διακόσιους στην Καισαριανή. Εκεί μέσα επίσης εμπνεύσθηκα το
«Γιατί να γίνω μάνα- και την "Ομηρία». Τα άλλα τραγούδια τα έγραψα
αργότερα στο βουνό, με την μορφή ποιημάτων, αρχικά, τα οποία αργότερα τάκανα
τραγούδια. Στις 5 Ιουνίου 1944, αν θυμάμαι καλά, πέρασα από την τριμελή
Επιτροπή Ασφαλείας, η οποία θα έκρινε την τύχη μου. Πρόεδρος ήταν ο Νομάρχης
Αττικής Ναύαρχος Κιβωτός και μέλη ο Εισαγγελέας Εφετών και ο Υποδιοικητής της Ειδικής
Ασφάλειας, Αντισυνταγματάρχης Μπόγρης. Μιλημένοι και οι τρεις με αθώωσαν. Ο
Γερμανός σύνδεσμος όμως δεν υπέγραφε την αποφυλάκιση μου. Τελικά
"πείσθηκε» και στις 12 Ιουνίου αποφυλακίσθηκα. Μετά από πολλές περιπέτειες
έφτασα στο βουνό και παρουσιάστηκα στο χωριό Γοργογύρι Τρικάλων για να με
τοποθετήσουν.
Στο Γοργογύρι ήταν τότε και ο θείος μου Ζαχαρίας
Παπαζαχαρίου, Εθνοσύμβουλος Τρικάλων στην κυβέρνηση του Βουνού, ο οποίος με
έπεισε να συνεχίσω τη δράση μου στην ΕΠΟΝ, γιατί μπορούσα να αποδώσω πάρα πολλά
και όχι στον ΕΛΑΣ, που ήθελα εγώ.
Έτσι έφυγα από το Γοργογύρι και πήγα απέναντι στα Χάσια, στο
χωριό Λιόπρασο, που ήταν η έδρα του Επαρχιακού Συμβουλίου της ΕΠΟΝ. Πρώτος
Γραμματέας ήταν ο Ντίνος ο Μπόμπορας, δικηγόρος σήμερα και δεύτερος Γραμματέας
ο Τάκης Παπανικολάου, επίσης δικηγόρος, δυο φορές Βουλευτής του ΚΚΕ και πρώην
διευθυντής του Ριζοσπάστη.
Στην ΕΤΑ (Επιμελητεία του Αντάρτη), που είχε την έδρα της
στο ίδιο χωριό, ήταν ο Νίκος Ζαούσης (ανεψιός του στρατηγού Σαράφη), Ο καλός
φίλος Βασίλης Τσαπάλας και πάρα πολλοί άλλοι, καλοί μου φίλοι μέχρι σήμερα.
Εκεί έγραψα και τα υπόλοιπα τραγούδια (ποιήματα) της Καταχνιάς, εμπνευσμένα από
το αγωνιστικό περιβάλλον και από αντάρτικα τραγούδια.
Π.χ. την εισαγωγή της Καταχνιάς "Κλαίνε θρηνούνε τα
βουνά» την εμπνεύσθηκα αϊτό το αντάρτικο τραγούδι «Βαρεία στενάζουν τα βουνά».
Έτσι ολοκληρώθηκε η ΚΑΤΑΧΝΙΑ και μόλις οι συνθήκες το επέτρεψαν, αφού βρήκα και
τον εξαίρετο συνθέτη και άνθρωπο Χρήστο Λεοντή, που την μελοποίησε θαυμαστά,
την κυκλοφορήσαμε σε δίσκο.
ΚΩΣΤΑΣ ΒΙΡΒΟΣ
Αυτά γράφει για το έργο του ο μεγάλος μας στιχουργός, και
αυτό το έργο σας προτείνω σήμερα, έτσι, για να συνέλθουμε λίγο, και να πάμε μπροστά
κάποια στιγμή!
Βασίλης Τσούγκαρης
