Εδώ και χρόνια γίνονται συζητήσεις για τις «Γερμανικές Αποζημιώσεις»,
για τα «κατοχικά» που έχουμε σαν χώρα να παίρνουμε από τον σύγχρονο κατακτητή
της Ευρώπης, και της Ελλάδας.
Έχουν ειπωθεί κατά καιρούς τα μύρια όσα από ειδικούς, ιστορικούς,
αναλυτές, Έλληνες και ξένους, έχουν γίνει πολλές ερωτήσεις στις κατά καιρούς Ελληνικές
«κυβερνήσεις», και όπως είναι φυσικό, ΠΟΤΕ δεν δόθηκε από αυτές μια ξεκάθαρη απάντηση.
Είμαστε η μόνη χώρα που αντί να πάρει, πλήρωσε και πληρώνει
από πάνω και αυτό δεν το λέω εγώ.
Και ενώ οι «κυβερνήσεις» της καταχρεωμένης Ελλάδας παίζουν
τα παιχνίδια τους στις πλάτες του κοσμάκη, προσπαθούν να ρίξουν στάχτη στα μάτια
μας και τα μάτια των ξένων παρουσιάζοντας «πρωτογενή πλεονάσματα» τα οποία αμφισβητούνται
από τους πάντες, ενώ έχουν βγάλει στο σφυρί ότι ελληνικό υπάρχει για να καλύψουν
(έτσι νομίζουν) τις μαύρες τρύπες, την καταστροφή που έφεραν στη χώρα, στο θέμα
των αποζημιώσεων, στρέφουν το βλέμμα κατά τον ουρανό, ψάχνοντας αεροπλάνα, η διαστημόπλοια
, μια και όπως λένε έβαλαν τη χώρα σε «τροχιά ανάπτυξης».
Και εκεί που οι «μέγιστοι σωτήρες» κάνουν γαργάρες αποφεύγοντας
να πουν και να κάνουν οτιδήποτε (γιατί άραγε;) έρχονται για κακή τους τύχη οι «ξένοι»,
και ταράζουν τα νερά.
Διαβάστε πολύ προσεκτικά το άρθρο!
«La Libre Belgique: Δισέλιδο "debate" για τις
γερμανικές αποζημιώσεις στην Ελλάδα
Δισέλιδο αφιέρωμα στο ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων
στην Ελλάδα υπό τον τίτλο: «Είναι λογικό να απαιτούνται πολεμικές αποζημιώσεις,
70 χρόνια μετά το τέλος μίας σύρραξης;» δημοσιεύει στο σημερινό φύλλο της η
βελγική εφημερίδα La Libre Belgique.
Πρόκειται για δύο συνεντεύξεις: μια του Eρικ Νταβίντ, καθηγητή Διεθνούς Δικαίου του Κέντρου Διεθνούς Δικαίου του Ελεύθερου Πανεπιστημίου των Βρυξελλών και μια του Πιερ Ντ Αρζάν, Καθηγητή Διεθνούς Δικαίου του Καθολικού Πανεπιστημίου της Λουβαίν, που αντιπαραθέτουν τις αντίθετες επί του θέματος απόψεις τους.
Ειδικότερα, ο Eρικ Νταβίντ εκτιμά ότι «σε ηθικό και πολιτικό επίπεδο, το αίτημα αποζημίωσης της Ελλάδας σήμερα, στη Γερμανία, είναι δίκαιο. Ο χρόνος που πέρασε δεν μπορεί να δικαιολογήσει την άρνηση μίας οδύνης που παραμένει ζωντανή. Αλλά η αποζημίωση δεν πρέπει υποχρεωτικά να λάβει μία χρηματική μορφή. Μπορεί επίσης να είναι ηθική, όπως μία πράξη μετάνοιας, συγνώμης ή κατασκευής χώρων μνήμης».
Πρόκειται για δύο συνεντεύξεις: μια του Eρικ Νταβίντ, καθηγητή Διεθνούς Δικαίου του Κέντρου Διεθνούς Δικαίου του Ελεύθερου Πανεπιστημίου των Βρυξελλών και μια του Πιερ Ντ Αρζάν, Καθηγητή Διεθνούς Δικαίου του Καθολικού Πανεπιστημίου της Λουβαίν, που αντιπαραθέτουν τις αντίθετες επί του θέματος απόψεις τους.
Ειδικότερα, ο Eρικ Νταβίντ εκτιμά ότι «σε ηθικό και πολιτικό επίπεδο, το αίτημα αποζημίωσης της Ελλάδας σήμερα, στη Γερμανία, είναι δίκαιο. Ο χρόνος που πέρασε δεν μπορεί να δικαιολογήσει την άρνηση μίας οδύνης που παραμένει ζωντανή. Αλλά η αποζημίωση δεν πρέπει υποχρεωτικά να λάβει μία χρηματική μορφή. Μπορεί επίσης να είναι ηθική, όπως μία πράξη μετάνοιας, συγνώμης ή κατασκευής χώρων μνήμης».
Το κείμενο της συνέντευξης είναι σε γενικές γραμμές το εξής:
ΕΡ. Έχει νόημα να ζητάς, όπως κάνει η Ελλάδα αποζημιώσεις
πολέμου, 70 χρόνια μετά από το τέλος μίας σύρραξης;
ΑΠ. Ας εξετάσουμε τα πράγματα σε νομικό επίπεδο και σε ηθικό. Νομικά, οι Σύμμαχοι και η Γερμανία, υπέγραψαν το 1953, μία Συνθήκη για την τακτοποίηση του προβλήματος των Γερμανικών χρεών. Είναι λοιπόν δύσκολο να επανέλθει κανείς σε αυτή τη συμφωνία, την οποία η Ελλάδα δέχτηκε... Τα πράγματα όμως, σε επίπεδο ηθικό και πολιτικό είναι διαφορετικά... Είναι πολλές φορές δύσκολο να διορθώσεις μία ζημιά, κυρίως όταν πρόκειται για ζημιά που υπέστησαν άτομα στη σάρκα τους και στη ζωή τους. Αυτές οι ζημίες φαίνονται εξ ορισμού οριστικές. Δεν μπορούμε να αναστήσουμε άτομα, να τους επιστρέψουμε το χρόνο ζωής τους σε κρατητήρια ή ένα χαμένο μέλος του σώματός τους. Το ζήτημα είναι να βρεις μία ελάχιστη αποζημίωση, που να φέρνει ανακούφιση στην απελπισία των θυμάτων. Αν δεν ανταποκρίθηκαν επαρκώς το 1953, αν οι πληγές δεν έκλεισαν, το αίτημα αποζημίωσης της Ελλάδας σήμερα στη Γερμανία είναι δίκαιο. Σε αυτό το επίπεδο, το πέρας του χρόνου δεν μπορεί να δικαιολογήσει την άρνηση συνειδητοποίησης μίας οδύνης που παραμένει ζωντανή. Εκτός εξάλλου από το τομέα της ηθικής, της φιλοσοφίας ή της πολιτικής, αν επιστρέψουμε στο νομικό τομέα, τα εγκλήματα πολέμου και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας δεν παραγράφονται.
ΕΡ. Πως μπορεί να υπολογιστεί μία παρόμοια αποζημίωση;
ΑΠ. Είναι πολύ δύσκολο. Η αποζημίωση δεν πρέπει απαραιτήτως να παραμένει μόνο χρηματική. Μπορεί επίσης να είναι ηθική όπως μία πράξη μετάνοιας ή συγνώμης. Πως όμως να απαντήσεις στις φρικαλεότητες της ιστορίας, στο απόλυτο κακό που αντιπροσώπευσε ο δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος; Είναι αδύνατο. Πρέπει όμως να το προσπαθήσει κανείς, με το να δεχτεί αποζημιώσεις που θα είναι πάντα ατελείς.
ΕΡ. Μαζί με την Ελλάδα, η εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης ζητάει επίσης αποζημιώσεις από τη Γερμανία. Είναι πιο βάσιμο αίτημα;
ΑΠ. Ναι, αν ο πόνος των θυμάτων δεν έλαβε σωστή απάντηση, σύμφωνα με αυτή την κοινότητα. Η αποζημίωση μπορεί να ληφθεί διά της ποινικής δίωξης των ενόχων, αλλά τελικά και με συμβολικές πράξεις, όπως η ίδρυση τόπων μνήμης.
ΑΠ. Ας εξετάσουμε τα πράγματα σε νομικό επίπεδο και σε ηθικό. Νομικά, οι Σύμμαχοι και η Γερμανία, υπέγραψαν το 1953, μία Συνθήκη για την τακτοποίηση του προβλήματος των Γερμανικών χρεών. Είναι λοιπόν δύσκολο να επανέλθει κανείς σε αυτή τη συμφωνία, την οποία η Ελλάδα δέχτηκε... Τα πράγματα όμως, σε επίπεδο ηθικό και πολιτικό είναι διαφορετικά... Είναι πολλές φορές δύσκολο να διορθώσεις μία ζημιά, κυρίως όταν πρόκειται για ζημιά που υπέστησαν άτομα στη σάρκα τους και στη ζωή τους. Αυτές οι ζημίες φαίνονται εξ ορισμού οριστικές. Δεν μπορούμε να αναστήσουμε άτομα, να τους επιστρέψουμε το χρόνο ζωής τους σε κρατητήρια ή ένα χαμένο μέλος του σώματός τους. Το ζήτημα είναι να βρεις μία ελάχιστη αποζημίωση, που να φέρνει ανακούφιση στην απελπισία των θυμάτων. Αν δεν ανταποκρίθηκαν επαρκώς το 1953, αν οι πληγές δεν έκλεισαν, το αίτημα αποζημίωσης της Ελλάδας σήμερα στη Γερμανία είναι δίκαιο. Σε αυτό το επίπεδο, το πέρας του χρόνου δεν μπορεί να δικαιολογήσει την άρνηση συνειδητοποίησης μίας οδύνης που παραμένει ζωντανή. Εκτός εξάλλου από το τομέα της ηθικής, της φιλοσοφίας ή της πολιτικής, αν επιστρέψουμε στο νομικό τομέα, τα εγκλήματα πολέμου και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας δεν παραγράφονται.
ΕΡ. Πως μπορεί να υπολογιστεί μία παρόμοια αποζημίωση;
ΑΠ. Είναι πολύ δύσκολο. Η αποζημίωση δεν πρέπει απαραιτήτως να παραμένει μόνο χρηματική. Μπορεί επίσης να είναι ηθική όπως μία πράξη μετάνοιας ή συγνώμης. Πως όμως να απαντήσεις στις φρικαλεότητες της ιστορίας, στο απόλυτο κακό που αντιπροσώπευσε ο δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος; Είναι αδύνατο. Πρέπει όμως να το προσπαθήσει κανείς, με το να δεχτεί αποζημιώσεις που θα είναι πάντα ατελείς.
ΕΡ. Μαζί με την Ελλάδα, η εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης ζητάει επίσης αποζημιώσεις από τη Γερμανία. Είναι πιο βάσιμο αίτημα;
ΑΠ. Ναι, αν ο πόνος των θυμάτων δεν έλαβε σωστή απάντηση, σύμφωνα με αυτή την κοινότητα. Η αποζημίωση μπορεί να ληφθεί διά της ποινικής δίωξης των ενόχων, αλλά τελικά και με συμβολικές πράξεις, όπως η ίδρυση τόπων μνήμης.
Από την άλλη ο Πιερ Ντ Αρζαν αναφέρει τα εξής:
«Από το 1945, η Γερμανία πλήρωσε τεράστιες αποζημιώσεις στα θύματα των Ναζί, ακόμη και αν η ολοκληρωτική αποζημίωση είναι αδύνατη. Το θέμα των αποζημιώσεων δεν μπορεί να εκτείνετε αιωνίως».
Απαντώντας εξάλλου στο ερώτημα, αν είναι ακόμη ορθολογικό να απαιτούνται πολεμικές αποζημιώσεις , πολλές δεκαετίες μετά από το τέλος μίας σύρραξης επισημαίνει τα κάτωθι:
«Πρέπει να γνωρίζετε ότι δεν υπήρξε ξεκάθαρη και τελική τακτοποίηση αυτού του ζητήματος. αλλά μόνο μερική. Κάποιες διμερείς συμφωνίες υπεγράφησαν στο τέλος του πολέμου ανάμεσα στη Γερμανία και τις χώρες υπό την κατοχή της. Αφορούσαν τα θύματα των Ναζί. Αποζημιώσεις από Κράτος προς Κράτος έγιναν, με μεταφορά πλούτου από τη Γερμανία προς τις χώρες που την πολέμησαν. Από το 1945 ως το 1947, διαλύθηκαν γερμανικά εργοστάσια και μεταφέρθηκαν σε γειτονικές χώρες. Αλλά αυτές οι αποζημιώσεις σταμάτησαν με την αρχή του ψυχρού πολέμου. Το ζήτημα της οριστικής τακτοποίησης των αποζημιώσεων εξαφανίστηκε εκείνη τη στιγμή.»
«Από το 1945, η Γερμανία πλήρωσε τεράστιες αποζημιώσεις στα θύματα των Ναζί, ακόμη και αν η ολοκληρωτική αποζημίωση είναι αδύνατη. Το θέμα των αποζημιώσεων δεν μπορεί να εκτείνετε αιωνίως».
Απαντώντας εξάλλου στο ερώτημα, αν είναι ακόμη ορθολογικό να απαιτούνται πολεμικές αποζημιώσεις , πολλές δεκαετίες μετά από το τέλος μίας σύρραξης επισημαίνει τα κάτωθι:
«Πρέπει να γνωρίζετε ότι δεν υπήρξε ξεκάθαρη και τελική τακτοποίηση αυτού του ζητήματος. αλλά μόνο μερική. Κάποιες διμερείς συμφωνίες υπεγράφησαν στο τέλος του πολέμου ανάμεσα στη Γερμανία και τις χώρες υπό την κατοχή της. Αφορούσαν τα θύματα των Ναζί. Αποζημιώσεις από Κράτος προς Κράτος έγιναν, με μεταφορά πλούτου από τη Γερμανία προς τις χώρες που την πολέμησαν. Από το 1945 ως το 1947, διαλύθηκαν γερμανικά εργοστάσια και μεταφέρθηκαν σε γειτονικές χώρες. Αλλά αυτές οι αποζημιώσεις σταμάτησαν με την αρχή του ψυχρού πολέμου. Το ζήτημα της οριστικής τακτοποίησης των αποζημιώσεων εξαφανίστηκε εκείνη τη στιγμή.»
Πολιτικά παιχνίδια;
Πολλοί έλεγαν και λένε ΝΑΙ.
Στην Ελλάδα της κρίσης, ζούμε μια δεύτερη κατοχή, με θύματα
έναν ολόκληρο λαό, με χιλιάδες νεκρούς, τους χιλιάδες νεκρούς της … «ειρήνης
και της δημοκρατίας».
Μέχρι πότε θα ανεχόμαστε την εγκληματική αδιαφορία και
ανεπάρκεια των πολιτικών;
Βασίλης Τσούγκαρης
