ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΤΗΣ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑΣ

Εδώ είμαστε πάλι, με τι άλλο;
Το ΓΝΩΣΤΟ σε όλους θέμα (ανάθεμα) με τα ΚΕΠΑ, τα οποία ναι μεν έγιναν (υποτίθεται) τόσο για την καλύτερη «εικόνα» των ασθενών απέναντι στους ασφαλιστικούς φορείς, όσο και για το ΤΕΛΟΣ (εδώ ειδικά γελάμε και κλαίμε) της ταλαιπωρίας των ατόμων με ΧΡΟΝΙΕΣ ΠΑΘΗΣΕΙΣ και ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ, αλλά, υπάρχει αυτό το ρημάδι το ΑΛΛΑ, όπως αποδεικνύεται μόνο κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, αντίθετα μάλιστα, η κατάσταση έχει μπλεχτεί (μέρα με τη μέρα) όλο και πιο πολύ.
Όταν σε παλαιότερο άρθρο μου έγραψα πως ΣΚΟΠΙΜΑ το τοπίο με τη νομοθεσία αλλά και με τα ΚΕΠΑ είναι ΘΟΛΟ, ορισμένοι «καλοθελητές» που εξυπηρετούν (η εκπροσωπούν;) ύποπτα συμφέροντα, όρμησαν να με φάνε ζωντανό, γιατί με τα γραπτά μου τους χαλούσα την «συνταγή», μόνο που δεν έλαβαν υπόψη ΟΛΟΙ αυτοί πως όσα γράφω, προέρχονται από μαρτυρίες – καταγγελίες ασθενών και γιατρών.
Πολλές φορές έγραψα πως η ΠΡΟΧΕΙΡΟΤΗΤΑ δημιουργίας αλλά και λειτουργίας των ΚΕΠΑ, όπως και η ΠΡΟΧΕΙΡΟΤΗΤΑ ΣΥΝΤΑΞΗΣ αλλά και η ΑΓΝΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ και οι ΑΔΙΚΙΕΣ με τη σύνταξη της Λίστας με τις 43 μη αναστρέψιμες παθήσεις, δεν έχουν προηγούμενο.
Θα επαναλάβω πως στη χώρα μας, τα άτομα με χρόνιες παθήσεις και αναπηρίες αντιμετωπίζονται με τον πλέον ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ, τον πλέον ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ τρόπο τόσο από τον απλό κόσμο, όσο και τις εκαστοτε «κυβερνήσεις».
Μάλιστα, για να μην ξεχνιόμαστε, σύμφωνα με τα πιστεύω «κάποιων», «Υπέρ της στείρωσης - ακόμη και της ευθανασίας - ατόμων με ειδικές ανάγκες ή με βεβαρημένη κληρονομικότητα τάσσονται, προκειμένου να προστατευτεί η "λευκή φυλή", σύμφωνα με άρθρο που βρίσκεται αναρτημένο στην επίσημη ιστοσελίδα της για την Οικολογία και τον... Φυλετικό Ανθρωπισμό.»
Έτσι, για να μη βγουν κάποιοι και αρχίσουν τις ίδιες μπούρδες τους……
Πάμε όμως στην περιβόητη «ΛΙΣΤΑ» των 43 παθήσεων, τη ΛΙΣΤΑ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ, που σύμφωνα Και με την «τελευταία οδηγία» από το ΙΚΑ, είναι «Χωρίς αναδρομική ισχύ ο νόμος για την επ’ αόριστον απαλλαγή των αναπήρων από επανέλεγχο στα ΚΕΠΑ.
Και συγκεκριμένα, ερμηνευτική εγκύκλιο σχετικά με τις 43 παθήσεις που κρίνονται επ’ αόριστον από τα Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕΠΑ), εξέδωσε το ΙΚΑ. Σύμφωνα με αυτήν, η σχετική νομοθεσία δεν έχει αναδρομική ισχύ. Αυτό σημαίνει ότι, ακόμη κι αν ένας ανάπηρος δικαιούνται εφάπαξ απαλλαγή από τη διαδικασία επανεξέτασης σε ΚΕΠΑ, υποχρεούται να ξαναπεράσει από έλεγχο εφόσον η περίπτωσή του είχε κριθεί πριν από την ημέρα δημοσίευσης του σχετικού νόμου (ΦΕΚ 2906/τ.Β΄/ 18-11-2013).
Με λίγα λόγια, χιλιάδες ανάπηροι συμπολίτες μας είναι υποχρεωμένοι να ξαναπεράσουν από την ταλαιπωρία της επανεξέτασης, ακόμη κι αν υποφέρουν από μόνιμη και μη αναστρέψιμη πάθηση... Υπενθυμίζεται πως η λίστα με τις 43 παθήσεις για τις οποίες η διάρκεια της αναπηρίας καθορίζεται επ’ αόριστον, περιλαμβάνει μεταξύ άλλων άτομα με απώλειες μελών, τυφλούς, νεφροπαθείς, καρδιοπαθείς, καρκινοπαθείς, άτομα με μεσογειακή αναιμία κ.ά……»
Είπατε κάτι ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΙ;
Και μια και μίλησα ποιο πάνω για ΑΔΙΚΙΕΣ, πάρτε μια «γεύση» από το γενικότερο ΜΠΑΧΑΛΟ των «ΝΟΜΩΝ και των ΚΕΠΑ», επιβεβαίωση ΑΔΙΑΦΟΡΙΑΣ, ΑΠΑΝΘΡΩΠΙΑΣ, ΑΓΝΟΙΑΣ, και άντε μην πω κι άλλα….
«Για να γράψω αυτό το κείμενο πληκτρολογώ με το αριστερό μου χέρι μόνο, όπως έχω μάθει να κάνω εδώ και 5 χρόνια, όταν το δεξί σταμάτησε εντελώς να λειτουργεί εξ αιτίας της σκλήρυνσης κατά πλάκας με την οποία συν –κατοικώ από το 2002. Παράλληλα βέβαια και το δεξιό μου πόδι δεν υπακούει, δεν έχει καμιά δύναμη δεν λειτουργεί. Η σκλήρυνση δεν είναι εύκολος αντίπαλος, αυτό το γνωρίζουμε καλά οι πάσχοντες αλλά και οι δικοί μας άνθρωποι που αγωνίζονται καθημερινά μαζί μας. Να προσθέσω και τις ορθοκυστικές διαταραχές που επίσης προκαλούνται από την νόσο, και έχουμε το κοκτέιλ της καθημερινότητας όχι μόνο της δικής μου αλλά και πολλών άλλων ασθενών. Οι πτώσεις μέσα και έξω από το σπίτι, οι καθημερινές ενέσεις, οι φυσιοθεραπείες στο σπίτι, η διαδικασία της ατομικής υγιεινής, η αναπηρική καρέκλα, τα 5 χάπια την ημέρα, το τρέξιμο της συζύγου μου, παράλληλα με την εργασία της στο σχολείο για φάρμακα, θεωρήσεις, εγκρίσεις κλπ δίνουν μια εικόνα της καθημερινότητας αυτού που είχε την ατυχία να νοσήσει από σκλήρυνση.
Η καθημερινή ζωή εν Ελλάδι όμως είναι ακόμη σκληρότερη από τη νόσο, ιδιαίτερα όταν χρειαστεί να εμπλακείς με τα ΚΕΠΑ (Κέντρα πιστοποίησης αναπηρίας), θα αφηγηθώ όσο πιο σύντομα μπορώ την εμπειρία μου: Κατέθεσα στις 13-7-2013 όλα τα δικαιολογητικά που απαιτούνταν (ιατρική γνωμάτευση από κρατικό νοσοκομείο με περιγραφή της παρούσας κατάστασης και το ιστορικό της νόσου, μαγνητική τομογραφία εγκεφάλου, εξουσιοδότηση στην σύζυγο μου θεωρημένη παρακαλώ για το γνήσιο της υπογραφής μου). Με κάλεσαν να περάσω στις 25-2-2014 (και μην πει κανένας για την απεργία των γιατρών γιατί οι καθυστερήσεις υπήρχαν και πριν την απεργία), με τη βοήθεια της συζύγου μου και ενός φίλου για να σπρώχνει την αναπηρική καρέκλα φθάσαμε με ταξί στην πλατεία Αριστοτέλους (δεν θα μπορούσε άραγε η επιτροπή να λειτουργεί κάπου αλλού; αντί για το κέντρο της πόλης; πχ σε ένα νοσοκομείο με πιο εύκολη πρόσβαση, πιο ευρύχωρα ασανσέρ, στο συγκεκριμένο κτίριο με τα βίας χωρούσε η αναπηρική καρέκλα στο ασανσέρ αλλά όχι και ο συνοδός.) Αναμονή στο δεύτερο όροφο περίπου 3 ώρες, οι υπάλληλοι του ΕΟΠΥΥ σε κατάσταση πανικού, άνθρωποι μόνοι με προβλήματα όρασης να προσπαθούν να βρουν το όνομά τους στις καταστάσεις έξω τις πόρτες (δεν θα μπορούσαν άραγε να έχουν μεγαλύτερα γράμματα;) άλλοι να παρακαλούν για μια αναπηρική καρέκλα κι αυτή να μην βρίσκεται πουθενά. Όταν κάποτε ήρθε η σειρά μου βρεθήκαμε μπροστά σε 3 γιατρούς υποθέτω νευρολόγους, οι 2 κοιτούσαν τα χαρτιά μήπως και λείπει κάτι, ο τρίτος με ένα σφυράκι στο χέρι κτύπησε το εσωτερικό του αγκώνα στο δεξιό μου χέρι (αυτό που δεν λειτουργεί) και επίσης το δεξιό γόνατό μου, μου είπε να σφίξω τη δεξιά γροθιά, του απάντησα πως τα δάκτυλα μου δεν λυγίζουν ούτε και ανοίγουν, βρίσκονται σε μια μόνιμη θέση αγκυλωμένα ούτε ανοικτά ούτε κλειστά, μισάνοιχτα ή μισόκλειστα, οι ομοιοπαθείς θα με καταλάβουν. Μετά από περίπου 6 λεπτά μας είπαν πως τελειώσαμε λέγοντας σε 15 μέρες να πάμε να πάρουμε την απόφαση. Φεύγοντας αναρωτιόμουν αν αυτοί οι άνθρωποι έχουν κλινική εμπειρία από την εποχή που έκαναν ειδικότητα ή γνωρίσουν μόνο να συνταγογραφούν;
Στις 6-3-2014 πήραμε την απόφαση στα χέρια μας, ποσοστό αναπηρίας 67 %, ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο. Επίσης αποφάσισαν πως δεν χρήζω βοήθειας παρ όλο που χαρακτηρίζουν την κατάσταση μου δεξιά ημιπληγία, το ότι δεν μπορώ να κάνω ούτε βήμα μόνος μου δεν τους απασχολεί. Επίσης αποφάσισαν πως δεν έχω δικαίωμα στο εξωιδρυματικό επίδομα (η δαπάνη για φυσιοθεραπείες και το 25% συμμετοχή στα φάρμακα για τα συμπτώματα της νόσου δεν τους ενδιαφέρουν). Συμπέρασμα: Οι εν λόγω κύριοι δεν λειτουργούν με ιατρικά κριτήρια, μοιάζουν να εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία, το ποιος τους έδωσε την εντολή να περιορίσουν τα ποσοστά αναπηρίας δεν θα το μάθουμε ποτέ ούτε και θα βγει κάποιος να πάρει την ευθύνη, το ερώτημα είναι γιατί αυτός ο περιορισμός δεν γίνεται με διοικητικούς τρόπους από τη μεριά της πολιτείας; Τι χρειάζονται οι γιατροί και η ταλαιπωρία που τραβάμε; Για επιστημονικό άλλοθι; Για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά; Ας το ερμηνεύσει ο κάθε ένας...
Έχω δικαίωμα ένστασης εντός 10 ημερών κατά της απόφασης της πρωτοβάθμιας και να εξεταστώ (πότε;) από δευτεροβάθμια, δεν ξέρω αν θα το κάνω, αν έχω το κουράγιο να υποβληθώ πάλι σ’ αυτή την ταλαιπωρία, το πρόσωπο του τέρατος είναι πιο σκληρό από την αρρώστια, γνωρίζω πως και άλλοι έχουν υποστεί αυτήν την αναλγησία μακάρι να ήμουν μόνο εγώ, αφιερώνω αυτές τις γραμμές σε όλους αυτούς και ενώνω τη φωνή μου με τη δική τους.»
Θα επανέλθω φίλοι μου, γιατί είναι ΠΟΛΛΑ τα παράλογα, και το «παιχνίδι» κάποιων συνεχίζεται.
Βασίλης Τσούγκαρης
tsougarisgnomi@gmail.com