Μια ζωή σαν ταινία βουβή
Κάθε πρωί μια γκρίζα σκηνή
Κάθε λάθος και αρχή
Μιας ατελείωτης γραμμής
Από επαναλήψεις της στιγμής
Και κάθε όνειρο ή εφιάλτης
Αληθινό ή ιδεατό
Το ζούμε μια ζωή
Γεμάτη συναισθήματα
Που τα λόγια είναι περιττά
Για να εκφράσουν την καρδιά
Και μόλις σβήσουνε τα φώτα
Και τα βλέφαρα σκεπάσουν την ψυχή
Πέφτουν οι τίτλοι τέλους
Και το πρωί ξανά
Με το φως του ήλιου να μας ξυπνά
Ξαναπαίζει η κασέτα αυτή
Η Γαβριέλλα Κασάπη φοιτά στη Β τάξη του Λυκείου των Εκπαιδευτηρίων Δούκα. Η λογοτεχνία και ειδικότερα η ποίηση αποτελούν σημαντικό κομμάτι στην καθημερινότητά της! Ξεκίνησε να γράφει από την Γ τάξη του Γυμνασίου, όπου πήρε για πρώτη φορά μέρος σε έναν Λογοτεχνικό Διαγωνισμό και έκτοτε δεν σταμάτησε να γράφει. Μάλιστα, πρόσφατα ξεκίνησε να συγγράφει και στην Αγγλική γλώσσα. Ακόμη, έχει βραβευτεί από τον Σύλλογο Ελλήνων Λογοτεχνών (ΣΕΛ) για τη συμμετοχή της στη συγγραφή ενός Μαθητικού Ανθολογίου. Επιπλέον, μετά την διάκρισή της ως «Αρθρογράφος της Χρονιάς» του περασμένου σχολικού έτους, έγινε αρχισυντάκτρια της σχολικής εφημερίδας του Λυκείου, «Ευ ανάγνωστον». Επιβάλλεται να αναφερθεί επίσης, η αγάπη της για τον εθελοντισμό, που όπως έχει δηλώσει τρέφει την ψυχή και το πνεύμα της, καθώς δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο στον κόσμο από ένα σπάνιο χαμόγελο. Τέλος, θεωρεί πως η ποίηση είναι η αλήθεια της ψυχής και γι’ αυτό δύσκολα περιγράφεται με λόγια, αλλά πιστεύει πως ο Carl Sandburg την προσδιορίζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, του οποίου την άποψη συμμερίζεται κι η ίδια…
«Poetry is an echo, asking a shadow to dance.»
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου