Ο Ντοστογιέβσκη τρέφει θερμή και μοναδική συμπάθεια για τους αφανείς νικημένους της ζωής, αυτούς που ο ίδιος αργότερα τους αποκάλεσε ταπεινωμένους και καταφρονεμένους.
Κάποτε είχα γνωρίσει μια κυρία: δεν ήταν στην πρώτη της νεότητα μα κάπου είκοσι εφτά, είκοσι οχτώ χρονώ. Καλλονή πρώτης. Τι στήθος, τι κατατομή, τι βάδισμα... Είχε ένα διαπεραστικό βλέμμα σαν του αετού, πάντα σοβαρή και αυστηρή. Φερνόταν επιβλητικά και απρόσιτα. Φημιζόταν για ψυχρή, σαν τις μέρες των Φώτων και τρομοκρατούσε όλους με την απροσπέλαστη, την τρομερή αρετή της. Κυριολεχτικά τρομερή. Μέσα σ΄όλο τον κύκλο της δεν υπήρχε άλλος τόσο άτεγκτος κριτής, όσο αυτή. Καταδίκαζε όχι μόνο το παραστράτημα, μα και την παραμικρότερη αδυναμία των άλλων γυναικών, και καταδίκαζε μια για πάντα, αμετάκλητα. Στον κύκλο της είχε εξαιρετική θέση. Οι πιο περήφανες και οι πιο τρομερές για την αρετή τους γριές τη σέβονταν και, μάλιστα επιζητούσαν την εύνοιά της. Όλους τους κοίταζε με απάθεια και σκληρά σαν ηγουμένη μεσαιωνικού μοναστηριού. Οι νέες γυναίκες έτρεμαν το βλέμμα της και την κρίση της. Μια της παρατήρηση, ένας υπαινιγμός της, έφτανε να καταστρέψει την υπόληψη οποιουδήποτε, ακόμα και οι άντρες τη φοβόνταν.
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου