Η οπτική του περιοδικού έκτυπη: το ποιητικό πεδίο στη διαχρονική πολυπλοκότητά του, στην ποικιλομορφία του, στον διάλογο που αναπτύσσει με την παλαιότερη ποίηση, ελληνική και ξένη, μέσα από τη μετάφραση και όχι μόνο. Το ποιητικό τοπίο αποτυπωμένο αποσπασματικά αλλά και συνθετικά, για όποιον θέλει να εντοπίσει τις αθέατες διασταυρώσεις.
Από τη μια μεριά ο Νίκος Εγγονόπουλος, η Ζωή Καρέλλη, ο Δημήτρης Δούκαρης, αλλά και ο Μηνάς Δημάκης, ο Αντώνης Δεκαβάλλες, ο Κρίτων Αθανασούλης, ο Νίκος Πολίτης, ο Γιώργος Θέμελης κι ο Γιώργος Γεραλής. Από την άλλη, οι νεότεροι ποιητές σε μια συνολική αποτίμησή τους, οι κριτικές και οι συνοπτικές παρουσιάσεις της τρέχουσας παραγωγής, το απάνθισμα των στίχων. Μαζί κι ο Έζρα Πάουντ, πλάι στον Γκότφριντ Μπεν και η Λιουντμίλα Μπαλαμπάνοβα. Η οπτική του περιοδικού έκτυπη: το ποιητικό πεδίο στη διαχρονική πολυπλοκότητά του, στην ποικιλομορφία του, στον διάλογο που αναπτύσσει με την παλαιότερη ποίηση, ελληνική και ξένη, μέσα από τη μετάφραση και όχι μόνο. Το ποιητικό τοπίο αποτυπωμένο αποσπασματικά αλλά και συνθετικά, για όποιον θέλει να εντοπίσει τις αθέατες διασταυρώσεις. Η Ζωή Καρέλλη και τα εκτενή, συνθετικά της ποιήματα που συνομιλούν με την αρχαιότητα – και η έλλειψη συνθετικών ποιημάτων στους νεότερους ποιητές, την οποία επισημαίνει ο Γιώργος Βέης, σε μια ψύχραιμη αποτίμηση του καινούργιου στην ποίηση. Οι μεταφυσικές ανησυχίες της Ζωής Καρέλλη πλάι σε εκείνες του Δημήτρη Δούκαρη, που ποτέ δεν αποσπάται από το πολιτικό στοιχείο και την καθημερινότητα. Οι γυναικείες μορφές της Ζωής Καρέλλη, ως απεικονίσεις της ανθρώπου και ο έμφυλος, γυναικείος χώρος του Νίκου Εγγονόπουλου, μια ευτοπία θεμελιωμένη στη φαινομενολογία του στρογγυλού, ένας καμπύλος χώρος όπως καμπύλη είναι και η γυναικεία κοιλιά. Ο υπερρεαλισμός, ως συνέχεια του νταντά και φυσική απόληξη του ρομαντισμού στον Εγγονόπουλο και η άλλη όψη του μοντερνισμού στον Έζρα Πάουντ του Make it new, που ακυρώνει την έννοια του πρωτοτύπου και της μετάφρασης. Ο Έζρα Πάουντ ως θεμελιωτής του αγγλοσαξονικού μοντερνισμού και ο εξπρεσιονισμός του Γκότφριντ Μπεν, στην εκδοχή της τελευταίας του συλλογής, που υμνεί τον άνθρωπο. Ο Έζρα Πάουντ και ο Γκότφριντ Μπεν ενώπιον του αιώνα και της προσωπικής τους πλάνης, της προσχώρησης στον φασισμό και τον ναζισμό. Απέναντι, ο εξόριστος, πολιτικός Δημήτρης Δούκαρης, η «Ποίηση 1948» του Εγγονόπουλου, η αποστασιοποίηση της Ζωής Καρέλλη. Ο διάλογος της Άλκης Θρύλου περί λυρισμού και νέας αισθητικής στη συγκαιρινή τους ποίηση με τον Γιώργο Βέη, με απόσταση τόσων χρόνων. Μια άλλη εκδοχή του λυρισμού και του έμφυλου λόγου στη σύγχρονη βουλγάρα ποιήτρια Λιουντμίλα Μπαλαμπάνοβα. Η κριτική της Άλκης Θρύλου πλάι στις κριτικές για σημερινές συλλογές, η ένταση της επικαιρικής κριτικής που διακινδυνεύει την αξιολόγηση στον ορίζοντα της ιστορίας και μ’ αυτήν ξεκινά την πρώτη καταγραφή του των σημερινών εστιών ποιητικής γραφής ο Γιώργος Βέης, παραθέτοντας τον Στρατή Πασχάλη: ««Η κριτική των έργων της λογοτεχνικής επικαιρότητας είναι το είδος της κριτικής που με γοητεύει ξεχωριστά. Έχει ρίσκο, απαιτεί διόραση και συνιστά πάνω απ’ όλα έκφραση γούστου[. . . ] Ο επικαιρικός κριτικός δίνει μια περίεργη μάχη με τη διάρκεια. Πασχίζει να τη νικήσει, να την προκαταλάβει, πράγμα που διόλου δεν ενδιαφέρει τον δοκιμιακό κριτικό, τον ανατόμο του χρόνου». Δοκιμιακή κριτική και γραμματολογία, επικαιρική κριτική, ποίηση καθαυτή, ελληνική και ξένη: ένα συνεχές με πολλαπλές διαβαθμίσεις. Κι ένας ορισμός της ποίησης στη σχέση της με την Ιστορία, από τον Tomas Babington Macaulay, όπως τον παραθέτει και πάλι ο Γιώργος Βέης: «στην Ιστορία τα γεγονότα είναι δεδομένα και πρέπει να βρεθούν οι αρχές, ενώ στην Ποίηση μάς δίνονται οι αρχές και πρέπει να βρεθούν τα γεγονότα». Κι η ανάγνωση ξαναρχίζει από άλλο σημείο, αφού ξυνόν γαρ αρχή και πέρας επί κύκλου περιφερείας: κύκλος η ποίηση, η κριτική, η ανάγνωση, στρογγυλός ο χώρος του Εγγονόπουλου, και ούτω καθεξής. Η καθολικότητα της ποίησης και τα επιμέρους της Ιστορίας. Ο ποιητικός λόγος πάντα και παντού, ο ποιητικός τρόπος βίωσης της πραγματικότητας. Η αυθεντική και η ψευδεπίγραφη ποίηση. Η αυθεντική ποίηση ως κατεξοχήν τόπος αλήθειας. Ή μάλλον αληθειών, στον πληθυντικό. Καλά Χριστούγεννα.
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου