ΚΥΡΙΑΚΗ 6 ΙΟΥΛΙΟΥ

ΑΝΟΙΚΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΝΕΩΝ ΜΟΥΔΑΝΙΩΝ

Μουσικό Ταξίδι Ηπείρων
Μαρία Γιαννίκη (πιάνο)
Sebastian Hidalgo (φλάουτο)
Γιώργος Στογιώργης (κανονάκι) με τους
Κώστα Σταυρόπουλο - Μάνο Επιτροπάκη
Νέοι Μουδανιώτες διακεκριμένοι καλλιτέχνες και εξαιρετικοί μουσικοί, με τις ιδιαίτερες και ποιοτικές εκτελέσεις τους,
θα μας ταξιδέψουν με όχημα τις μουσικές και τα τραγούδια από τη Λατινική Αμερική, στην Ευρώπη, τα Βαλκάνια και με
συνδετικό κρίκο τις μουσικές των Μ. Χατζιδάκι και Μ. Θεοδωράκη στην ανατολική Μεσόγειο και Ανατολία.
Η Μαρία Γιαννίκη ξεκινώντας από το Δημοτικό Ωδείο Ν.Μουδανιών, συνεχίζει στη Θεσσαλονίκη τις μουσικές σπουδές της παίρνοντας το Πτυχίο Φούγκας από το Κρατικό Ωδείο και το Δίπλωμα Πιάνου (τάξη Petrin Igor).

Αργότερα γίνεται δεκτή στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Βρέμης στη Γερμανία όπου και φοιτεί στο Σολιστικό Τμήμα Μεταπτυχιακών Σπουδών του Πιάνου, δίνοντας παράλληλα πολλά ατομικά ρεσιτάλ σε Ελλάδα και Γερμανία.

Ο Sebastian Hidalgo γεννημένος στο Σαντιάγο της Χιλής, τελειώνοντας αρχικά εκεί τις σπουδές του, γίνεται δεκτός στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών του Λουμπεκ της Γερμανίας όπου και συνεχίζει τις σπουδές του.

Αποσπώντας το 2002 στο Βέλγιο το ΄Α Βραβείο και το 2003 στο Οσόρνο επίσης το `A Βραβείο σε Διαγωνισμό Φλάουτου, δίνει συναυλίες στη Χιλή, στο Παρίσι, στις Βρυξέλλες, στη Σουηδία, Δανία, Γερμανία και Ελλάδα.

Το 2005 ο S.Hidalgo και η Μ.Γιαννίκη ιδρύουν το ``Hidalgo - Gianniki Duo`` και από τότε δίνουν συναυλίες σε διάφορα πολιτιστικά κέντρα της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής.

Επίσης αυτή τη χρονιά εμφανίζονται και στις Η.Π.Α.
Ο Γιώργος Στογιώργης ξεκίνησε από το Δημοτικό Ωδείο Ν.Μουδανιών και το 1999 αποφοίτησε από την Ανωτέρα Σχολή Δραματικής Τέχνης Εθνικού Θεάτρου. Σπούδασε κανονάκι, ούτι και θεωρία Μακαμιών, ενώ από το 2006 είναι πτυχιούχος στο κανονάκι από το Εθνικό Ωδείο.

Η επαγγελματική του εμπειρία περιλαμβάνει συνθέσεις μουσικής (παράσταση “Rien ne va plus”) και συμμετοχή ως μουσικός σε παραστάσεις (“Χίλιες και μια νύχτες”) καθώς και σε συναυλίες του Χρόνη Αμανατίδη.

Συμμετείχε στον δίσκο των Λ. Ξηλούρη και Ψαραντώνη “Τα Ταμπαχανιώτικα”. Συνεχίζει τη μουσική του διαδρομή συνεργαζόμενος με καλλιτέχνες όπως οι Αλέκος Παπαϊωάννου, Καίτη Ντάλη, Νίκο Σαραγούδα κ.α.

Κανονάκι

Τρία είναι τα ονόματα που έχει αυτό το τόσο συμπαθητικό όργανο:

κανονάκι, κανόνι ή ψαλτήριο και φτιάχνεται σε διάφορα μεγέθη κι από διάφορα ξύλα, όπως σφεντάμι κ.λ.π. Παλαιότερα και κυρίως στα μεσαιωνικά χρόνια, το όνομα «ψαλτήριο» ήταν εκείνο που συνηθιζόταν.

Ξεκίνησε, πολλούς αιώνες πριν, από τα αρχαιοελληνικά κλασικά χρόνια.

Από έργα του Αριστοτέλη και του Θεόφραστου κι άλλων ακόμα συγγραφέων, που αναφέρονται μουσικά όργανα της εποχής, η παρουσία του «ψαλτηρίου» ήταν αισθητή με τις ονομασίες «τρίγωνο ψαλτήριο», «επιγόνειο», «μάδις», «σιμίκιον» κ.ά.

Επειδή, όμως, δεν υπάρχουν εικόνες που να παρουσιάζουν αυτά τα όργανα, μόνο από περιγραφές συμπεραίνουμε σήμερα πως θα ήταν αντίστοιχα αυτού που τώρα ονομάζουμε «ψαλτήριο» ή «κανονάκι».

Στα Βυζαντινά, όμως και μεταβυζαντινά χρόνια - που είναι δύο μεγάλες και σοβαρές πηγές για την ιστορία - χειρόγραφα και τοιχογραφίες εκκλησιών δείχνουν φανερά αυτό το ψαλτήριο σε σχήμα τριγώνου ή τραπεζίου και τον τρόπο που το κρατούν και που το παίζουν. Το «ψαλτήριο» αναφέρεται, ακόμα, πως μαζί με άλλα όργανα έπαιρνε μέρος και σε γιορτές που γίνονταν στον Ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης.

Το σχήμα αυτού του οργάνου είναι τραπεζοειδές και η δεξιά του πλευρά είναι κάθετη πάνω σε μια μεγάλη βάση όπου υπάρχουν χορδές κατασκευασμένες από έντερα ή πλαστικό υλικό. Στο ξύλινο καπάκι, στο δεξιό μέρος υπάρχει 15περίπου εκατοστά δέρμα κι εκεί ανοίγουν μια ή περισσότερες τρύπες – για «τη φωνή» – σε διάφορα σχήματα: στρογγυλές, αυγοειδείς και μερικές φορές αυτές οι τρύπες είναι και διακοσμημένες.

Δίπλα στα κλειδιά υπάρχουν κάτι «μανταλάκια» που με την κίνησή τους ανεβοκατεβάζουν τον ήχο.

Το κανονάκι στήνεται – για να το παίξει κανένας – ή πάνω στα πόδια του ή πάνω σ’ ένα μικρό τραπεζάκι μπροστά του.

Στους δείκτες των χεριών περνιώνται κάτι μεταλλικές δαχτυλήθρες κι επίσης κρατάει ο εκτελεστής πένες ή νύχια – φτιαγμένες από πλαστική ύλη σήμερα - ενώ άλλοτε ήταν από χελωνόστρακα ή κέρατα βοδιών – και μ’ αυτές τις πένες «τσιμπάει» τις χορδές (με το δεξί χέρι τις υψηλές και με το αριστερό τις χαμηλές) ώστε να βοηθιέται η τεχνική και ο ήχος.

Τα «κανονάκια» πολλές φορές είναι διακοσμημένα στα πλαϊνά του ηχείου ή στο καπάκι με φανερή επίδραση από την τέχνη της Ανατολής .

Στον Ελλαδικό χώρο, τελευταία, το κανονάκι πήρε μεγάλη θέση.

Χρησιμοποιείται σε πολλές εκδηλώσεις συνοδεύοντας τραγούδι ή και μόνο του. Μια πολύ ωραία εκτέλεση ήταν αυτή που ακούστηκε το καλοκαίρι στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας.