Για πρώτη φορά δεν ξέρω τι να γράψω, πώς να εκφράσω τα συναισθήματα μου για την απώλεια ενός πολύ καλού φίλου.Από την ώρα που το έμαθα, μόνο εικόνες περνούν από μπροστά μου.
Εικόνες από την Κινέττα, το σπίτι στο Αιγάλεω, τις συναντήσεις μας για κανένα ουζάκι, τα ατέλειωτα καλαμπούρια…
Ένας πολύ καλός φίλος, ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΖΑΜΠΕΤΑΣ έφυγε.
Μόρτης ήταν που έφυγε και ο πατέρας του, ο μεγάλος ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΜΠΕΤΑΣ.
Μόρτης του 1992.
10 του Μάρτη, μετά από 16 χρόνια, την ίδια μέρα, από την ίδια αρρώστια φεύγει και ο Μιχάλης.
Δεν ξέρω τι συμβαίνει με αυτόν τον μήνα, αλλά μοιάζει να ΄ναι καταραμένος.
Τι να πρωτοθυμηθώ για τον Μιχάλη;
Δεν είναι και λίγα τα όσα περάσαμε παρέα.
Καλά και άσχημα.
Ο Μιχάλης από μικρό παιδί ήταν στο «πατάρι» μαζί με τον πατέρα του.
Γνώριζε και έπαιζε όλα τα έγχορδα.
Όταν ο «μπαρμπαγιώργος» έφυγε, ο Μιχάλης ήταν ο συνεχιστής της ιστορίας του.
Τον συναντούμε σαν ερμηνευτή στη δισκογραφική έκδοση του Γιώργου Ζαμπέτα με τίτλο «Χίλια Περιστέρια» (1991).
Το 2000 κυκλοφόρησε το CD του «Ο Μπάρμπας μου ο Παναής» σε μουσική Γιώργου Στεφανάκη και στίχους Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου.
Το 2004 κυκλοφορεί «Τα Γαϊδουράκια» σε μουσική Γιώργου Ζαμπέτα και Γιώργου Στεφανάκη.
Το 2001 συμμετείχε στο CD «Ανωτάτη Ζαμπετική».
Τον Μιχάλη τον έζησα θα έλεγα αρκετά, και μας συνέδεε μεγάλη φιλία.
Μπορεί να μην ζούσαμε στον ίδιο τόπο, να μας χώριζαν αρκετά χιλιόμετρα, αλλά μιλούσαμε καθημερινά τόσο από το τηλέφωνο, όσο και μέσω ηλεκτρονικών μηνυμάτων.
Κάθε φορά που πήγαινα στην Αθήνα, θα συναντιόμασταν για να τα πούμε.
Ο Μιχάλης θα μπορούσε να είναι στην «επικαιρότητα» εάν επέλεγε να ασχοληθεί με σημερινά «σουξέ».
Δεν το έκανε.
Έμεινε έξω από αυτά τα παιχνίδια, και ασχολήθηκε με το έργο του πατέρα του, αλλά και με κάποιες παράγωγες (όπως ο Μπάρμπας μου ο Παναής, Τα γαϊδουράκια, κλπ) πηγαίνοντας κόντρα στο «ρεύμα».
Τα τελευταία χρόνια έμενε στην Κινέττα, εκεί που παλιά ήταν το «εξοχικό» της οικογένειας, και δούλευε στο στούντιο που είχε φτιάξει με καλούς φίλους.
Πάει καιρός που είχαμε πει να έρθει στην Χαλκιδική με το τρεχαντήρι, για διακοπές, και για πάμε και για κανένα ψάρεμα.
Του Μιχάλη του άρεσε να ασχολείται με τα κοινά, έτσι τον βρήκαμε κάποια στιγμή να είναι δημοτικός σύμβουλος στο Αιγάλεω.
Σαν άνθρωπος, ήταν αυτό που λέμε «έξω καρδιά», ο ιδανικός για παρέα, γλέντι, χαβαλέ, αφήνοντας πίσω τα δικά του προβλήματα.
Ήθελε όλοι να περνούν καλά, άσχετα αν εκείνος πονούσε.
Δεν το έδειχνε.
Η συνέχεια θα είναι δύσκολη από εδώ και πέρα τόσο για τους γιους του, όσο και για όλους εμάς που τον γνωρίσαμε, τον ζήσαμε, τον αγαπήσαμε.
Καλό ταξίδι φίλε…..
