(Το βίντεο είναι από το www.greektube.org/)Πολλοί είναι εκείνοι που επιχείρησαν να «αναλύσουν» τον Νικόλα Ασιμο, άλλοι τόσοι είναι εκείνοι που «έγραψαν την βιογραφία» του, και «άγνωστα» στοιχεία γι αυτόν.
Κυκλοφορούν λοιπόν πολλές ΜΠΟΥΡΔΕΣ από άτομα τα οποία έτσι και ζούσε σήμερα ο Νικόλας θα τα έπαιρνε με τις πέτρες, η ακόμα χειρότερα θα τα «έκραζε» μέσα από τραγούδια του.
Τον Ασιμο, εξακολούθησαν πολλοί να τον εκμεταλλεύονται ακόμα και μετά τον θάνατο του με πολλούς τρόπους.
Ας είναι.
Εμείς τον αγαπούσαμε, τον αγαπούμε, και θα τον αγαπούμε γιατί μέσα από τον «επαναστατικό ρομαντισμό» των στίχων του, είπε πολλά που αν και θα θέλαμε, δεν τολμήσαμε όλοι εμείς να πούμε.
Ο Νικόλας ¨Ασιμος, αυτή η παρεξηγημένη ΙΔΙΟΦΥΙΑ, υπήρξε ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ.
Δεν ήταν απλά ένας «ροκάς τραγουδοποιός» (εικόνα που εσφαλμενα πέρασε τα τελευταία χρόνια από ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν τι ακούν), ήταν Η ΦΩΝΗ που καυτηρίαζε.
Ας τον γνωρίσουμε λίγο καλύτερα μέσα από ένα μικρό αφιέρωμα.
Ο Νικόλας ¨Ασιμος ήταν σχεδόν ΜΟΝΙΜΑ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΥΚΛΩΜΑΤΑ ΤΑ ΕΜΠΟΡΙΚΑ, και μπορούμε ανεπιφύλακτα να πούμε ότι έστω και μετά θάνατο δεν αναγνωρίστηκε μόνο σαν ένας από τους πιο ΙΔΙΟΦΥΕΙΣ μουσικούς, αλλά παράλληλα χαρακτηρίστηκε και σαν μια από τις πιο «αιρετικές» και ασυμβίβαστες μορφές που πέρασαν από την μουσική σκηνή της χώρας.
Ο ΝΙΚΟΣ ΑΣΙΜΟΠΟΥΛΟΣ όπως ήταν το πραγματικό του επίθετο, γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1949, αλλά μεγάλωσε στην Κοζάνη μέχρι και τα 18 του χρόνια.
Στην ηλικία αυτή επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη .
Έτσι, τον βρίσκουμε στην Φιλοσοφική κατά τη διάρκεια της Χούντας, όπου για πρώτη φορά θα κυνηγηθεί από τις αρχές για το περιεχόμενο των στίχων του, που τραγουδούσε σε μια μπουάτ με την κιθάρα του.
Με την μεταπολίτευση πήγε στην Αθήνα, και εκεί πιάνει δουλειά σε στέκι της Πλάκας μαζί με διάφορους άλλους γνωστούς μουσικούς, ενώ συγχρόνως εντάσσεται σε μια θεατρική ομάδα.
Με το θέατρο ασχολήθηκε όσο ήταν στην Θεσσαλονίκη έχοντας τελειώσει μια ιδιωτική δραματική σχολή.
Δυο χρόνια μετά, γράφει το πρώτο του «σαρανταπεντάρι», τον «ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ», αλλά στην συνέχεια αρνείται να ακολουθήσει την τακτική των εταιριών και την κάθε είδους «κονσερβοποιημένη» καριέρα πουλώντας πλέον ο ίδιος τις ηχογραφήσεις του σε κασέτες έξω από το Πολυτεχνείο.
Η περίεργη αυτή στάση του θα ενοχλήσει το «σύστημα», και έτσι τον Οκτωβρη του 77 ο ¨Ασιμος θα οδηγηθεί στην φυλακή με την κατηγορία της ηθικής αυτουργίας για δήθεν «υποκίνηση σε ανατρεπτικές εκδηλώσεις», ενώ και την επόμενη χρονιά θα προφυλακιστεί εκ νέου για τους ίδιους λόγους.
Το 1982, πολλοί φίλοι του μουσικοί τον πιέζουν και καταφέρνουν να τον κάνουν να επιστρέψει στη δισκογραφία.
Έτσι, ο ¨Άσιμος βγάζει το πρώτο του άλμπουμ με τίτλο «ΞΑΝΑΠΕΣ Ο».
Μια δουλειά στην οποία όλη η ιδιοφυΐα του δημιουργού περνά μηνύματα σκληρά, αλλά ταυτόχρονα χαρακτηρίζεται από κάποιους «κριτικούς» σαν «σχιζοφρενής».
Ταυτόχρονα ο ¨Ασιμος ανοίγει ένα μαγαζάκι στα Εξάρχεια που το ονομάζει «χώρο προετοιμασίας».
Ο χώρος αυτός θα γίνει το ορμητήριο του στο οποίο γράφει αλλά και διακινεί τις κασέτες του, αλλά και το βιβλίο του το ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΚΡΟΚΑΝΘΡΩΠΟΥΣ», ένα βιβλίο με τα στοιχεία της «βιοθεωρίας» του.
Για το βιβλίο αυτό μάλιστα ένας «αναλυτής είπε ότι «Ο ΚΑΘΕ ΚΑΤΟΧΟΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΑΥΤΟΥ, ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΟΔΗΓΗΘΕΙ ΑΝΕΤΑ ΣΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟΝ ΑΝΤΙΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΝΟΜΟ.
Το 1987, δίνει μερικές συνθέσεις του στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου για τις ανάγκες του LP «ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ».
Από αυτές τις συνθέσεις ξεχωρίζει ιδιαίτερα μια με τίτλο «ΚΑΤΑΡΡΕΩ» για την πικρή και καυστική σάτιρα του περιεχομένου της.
Είναι όμως αυτή η σύνθεση που αποτελεί και τον «προάγγελο» του ΤΕΛΟΥΣ του με τον πιο τραγικό τρόπο.
Ο Νικόλας ¨Ασιμος τον Μάρτη του 1988 αυτοκτονεί στο μαγαζί του στα Εξάρχεια.
«Βαρέθηκα την μίζερη μου φύση
Κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει
Κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει –αναμφιβόλως
Δεν με χωραει ο τόπος βρε παιδιά»….
Κυκλοφορούν λοιπόν πολλές ΜΠΟΥΡΔΕΣ από άτομα τα οποία έτσι και ζούσε σήμερα ο Νικόλας θα τα έπαιρνε με τις πέτρες, η ακόμα χειρότερα θα τα «έκραζε» μέσα από τραγούδια του.
Τον Ασιμο, εξακολούθησαν πολλοί να τον εκμεταλλεύονται ακόμα και μετά τον θάνατο του με πολλούς τρόπους.
Ας είναι.
Εμείς τον αγαπούσαμε, τον αγαπούμε, και θα τον αγαπούμε γιατί μέσα από τον «επαναστατικό ρομαντισμό» των στίχων του, είπε πολλά που αν και θα θέλαμε, δεν τολμήσαμε όλοι εμείς να πούμε.
Ο Νικόλας ¨Ασιμος, αυτή η παρεξηγημένη ΙΔΙΟΦΥΙΑ, υπήρξε ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ.
Δεν ήταν απλά ένας «ροκάς τραγουδοποιός» (εικόνα που εσφαλμενα πέρασε τα τελευταία χρόνια από ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν τι ακούν), ήταν Η ΦΩΝΗ που καυτηρίαζε.
Ας τον γνωρίσουμε λίγο καλύτερα μέσα από ένα μικρό αφιέρωμα.
Ο Νικόλας ¨Ασιμος ήταν σχεδόν ΜΟΝΙΜΑ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΥΚΛΩΜΑΤΑ ΤΑ ΕΜΠΟΡΙΚΑ, και μπορούμε ανεπιφύλακτα να πούμε ότι έστω και μετά θάνατο δεν αναγνωρίστηκε μόνο σαν ένας από τους πιο ΙΔΙΟΦΥΕΙΣ μουσικούς, αλλά παράλληλα χαρακτηρίστηκε και σαν μια από τις πιο «αιρετικές» και ασυμβίβαστες μορφές που πέρασαν από την μουσική σκηνή της χώρας.
Ο ΝΙΚΟΣ ΑΣΙΜΟΠΟΥΛΟΣ όπως ήταν το πραγματικό του επίθετο, γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1949, αλλά μεγάλωσε στην Κοζάνη μέχρι και τα 18 του χρόνια.
Στην ηλικία αυτή επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη .
Έτσι, τον βρίσκουμε στην Φιλοσοφική κατά τη διάρκεια της Χούντας, όπου για πρώτη φορά θα κυνηγηθεί από τις αρχές για το περιεχόμενο των στίχων του, που τραγουδούσε σε μια μπουάτ με την κιθάρα του.
Με την μεταπολίτευση πήγε στην Αθήνα, και εκεί πιάνει δουλειά σε στέκι της Πλάκας μαζί με διάφορους άλλους γνωστούς μουσικούς, ενώ συγχρόνως εντάσσεται σε μια θεατρική ομάδα.
Με το θέατρο ασχολήθηκε όσο ήταν στην Θεσσαλονίκη έχοντας τελειώσει μια ιδιωτική δραματική σχολή.
Δυο χρόνια μετά, γράφει το πρώτο του «σαρανταπεντάρι», τον «ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ», αλλά στην συνέχεια αρνείται να ακολουθήσει την τακτική των εταιριών και την κάθε είδους «κονσερβοποιημένη» καριέρα πουλώντας πλέον ο ίδιος τις ηχογραφήσεις του σε κασέτες έξω από το Πολυτεχνείο.
Η περίεργη αυτή στάση του θα ενοχλήσει το «σύστημα», και έτσι τον Οκτωβρη του 77 ο ¨Ασιμος θα οδηγηθεί στην φυλακή με την κατηγορία της ηθικής αυτουργίας για δήθεν «υποκίνηση σε ανατρεπτικές εκδηλώσεις», ενώ και την επόμενη χρονιά θα προφυλακιστεί εκ νέου για τους ίδιους λόγους.
Το 1982, πολλοί φίλοι του μουσικοί τον πιέζουν και καταφέρνουν να τον κάνουν να επιστρέψει στη δισκογραφία.
Έτσι, ο ¨Άσιμος βγάζει το πρώτο του άλμπουμ με τίτλο «ΞΑΝΑΠΕΣ Ο».
Μια δουλειά στην οποία όλη η ιδιοφυΐα του δημιουργού περνά μηνύματα σκληρά, αλλά ταυτόχρονα χαρακτηρίζεται από κάποιους «κριτικούς» σαν «σχιζοφρενής».
Ταυτόχρονα ο ¨Ασιμος ανοίγει ένα μαγαζάκι στα Εξάρχεια που το ονομάζει «χώρο προετοιμασίας».
Ο χώρος αυτός θα γίνει το ορμητήριο του στο οποίο γράφει αλλά και διακινεί τις κασέτες του, αλλά και το βιβλίο του το ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΚΡΟΚΑΝΘΡΩΠΟΥΣ», ένα βιβλίο με τα στοιχεία της «βιοθεωρίας» του.
Για το βιβλίο αυτό μάλιστα ένας «αναλυτής είπε ότι «Ο ΚΑΘΕ ΚΑΤΟΧΟΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΑΥΤΟΥ, ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΟΔΗΓΗΘΕΙ ΑΝΕΤΑ ΣΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΟΝ ΑΝΤΙΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΝΟΜΟ.
Το 1987, δίνει μερικές συνθέσεις του στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου για τις ανάγκες του LP «ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ».
Από αυτές τις συνθέσεις ξεχωρίζει ιδιαίτερα μια με τίτλο «ΚΑΤΑΡΡΕΩ» για την πικρή και καυστική σάτιρα του περιεχομένου της.
Είναι όμως αυτή η σύνθεση που αποτελεί και τον «προάγγελο» του ΤΕΛΟΥΣ του με τον πιο τραγικό τρόπο.
Ο Νικόλας ¨Ασιμος τον Μάρτη του 1988 αυτοκτονεί στο μαγαζί του στα Εξάρχεια.
«Βαρέθηκα την μίζερη μου φύση
Κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει
Κανένας πια δε λέει να ξεκουνήσει –αναμφιβόλως
Δεν με χωραει ο τόπος βρε παιδιά»….
