Σε αυτό το μέρος στα Ινδικά Ιμαλάια βρίσκεται η κατοικία του Δαλάι Λάμα αλλά και χιλιάδων εξόριστων Θιβετιανών.
Όταν φτάσαμε, μετά από τρεις ώρες στο McLeod Ganj, ήταν επτά η ώρα το βράδυ και ο βουνίσιος αέρας του Ιανουαρίου μας έκοψε την ανάσα. Η κίνηση στο δρόμο ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Με αρκετή δυσκολία μάθαμε προς πια κατεύθυνση βρίσκονταν το ξενοδοχείο μας. Φορτωθήκαμε τις τσάντες μας, με το κρύο να γίνεται τσουχτερό.
Τα τελευταία εκατό μέτρα ήταν εξαντλητικά. Αντιμέτωποι με μια απότομη ανηφόρα, το βάρος των αποσκευών, την έλλειψη οξυγόνου λόγω του υψόμετρου και την άγνοια για την ακριβή τοποθεσία του προορισμού μας, τα αποθέματα ενέργειας που είχαμε πραγματικά τέθηκαν σε δοκιμασία.
Μας αποζημίωσαν όμως τα χαμόγελα των Θιβετιανών που μας υποδέχθηκαν στο τέλος της διαδρομής.
Το Chonor House, διακοσμημένο και επιπλωμένο σύμφωνα με την Θιβετιανή παράδοση ήταν απίστευτα φιλόξενο.
Το δωμάτιό μας, το Kham, είχε πάρει το όνομά του από μία από τις τρεις μεγάλες επαρχίες του Θιβέτ (οι άλλες δύο U-Tsang και Amdo είχαν επίσης δώσει το όνομά τους σε αντίστοιχα δωμάτια). «Είναι το αγαπημένο δωμάτιο του Ρίτσαρντ Γκήρ» μας είπε η γλυκιά Θιβετιανή που μας συνόδεψε.
Το ίδιο το δωμάτιο ήταν απλό, διακοσμημένο με πίνακες πολεμικού περιεχομένου, μιας και η συγκεκριμένη επαρχία του Θιβέτ φημίζεται για τους γενναίους της πολεμιστές. 
Βαριά παπλώματα, μια σόμπα υγραερίου και μια γάτα που μάλλον θεωρούσε το συγκεκριμένο δωμάτιο σπίτι της, μας έκαναν να αισθανθούμε τόσο οικεία που με μεγάλη μας χαρά παρατείναμε την διαμονή μας. Την επόμενη ημέρα ανακαλύψαμε ότι η κατοικία του Δαλάι Λάμα βρισκόταν στο λόφο ακριβώς απέναντι από το ξενοδοχείο, ο ίδιος όμως… απουσίαζε.
Στο ίδιο συγκρότημα αλλά χαμηλότερα βρισκόταν το Θιβετιανό Μουσείο, το μοναστήρι Namgyal, και ο ιερός ναός Tsuglagkhan, το πιο σημαντικό Βουδιστικό μνημείο στην περιοχή. Καταβαίνοντας την απότομη κατηφόρα προς τον κεντρικό δρόμο είδαμε ότι η περιοχή είχε κατακλεισθεί από βουδιστές μοναχούς.
Τα χαμογελαστά, πολυάριθμα πρόσωπα των Θιβετιανών και οι πορφυροί χιτώνες των μοναχών μας έκαναν γρήγορα να ξεχάσουμε ότι βρισκόμαστε στην Ινδία. Ινδοί και Κασμιριανοί υπήρχαν βέβαια αλλά το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού ήταν Θιβετιανοί και αυτό σε μπέρδευε, σε έκανε να πιστεύεις ότι βρίσκεσαι στο Θιβέτ.
Όπου και να κοίταζες γύρω σου έβλεπες βουνά με απότομες πλαγιές και μυτερές κορυφές. Παρόλο που βρισκόμασταν στα μέσα του χειμώνα και παρόλο το υψόμετρο, δεν είχε χιονίσει. Κάποιες ψηλότερες κορυφές των Ιμαλαίων, βορειότερα, ήταν ολόλευκες.
Με τον ήλιο να σε λούζει, έπινες τον καφέ σου στα τραπεζάκια έξω από τα καφέ και χάζευες τον κόσμο να πηγαινοέρχεται μέχρι που ο ήλιος να δύσει.
Μόλις πέσει η νύχτα ο κρύο γίνεται πολύ τσουχτερό και η κυκλοφορία διακόπτεται απότομα. Λόγω της χειμερινής περιόδου οι τουρίστες ήταν ελάχιστοι.
Η αγαπημένη εποχή των τουριστών συμπεριλαμβανομένου (το βρήκατε!) και του Ρίτσαρντ Γκήρ, όπως επίσης και των άλλων διασήμων που επισκέπτονται την περιοχή, είναι η Άνοιξη. Τον Μάιο του 1949 ο στρατός της νεοσύστατης κομμουνιστικής κυβέρνησης της Κίνας του Μάο Τσε Τούνγκ, εισέβαλε στο Θιβέτ.
Σύμφωνα με την κυβέρνηση της Κίνας, το Θιβέτ δεν αποτελούσε αυτόνομο κράτος γιατί τα δύο έθνη ήταν, κατά την περίοδο της αυτοκρατορίας των Μογγόλων, ένα.
Η Κινεζική κατοχή του Θιβέτ συνεχίζεται μέχρι και τις μέρες μας. Πάνω από ένα εκατομμύριο πολίτες έχουν χάσει τη ζωή τους και χιλιάδες άλλοι έχουν οδηγηθεί σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Έχοντας αντιληφθεί την βαθειά εξάρτηση του Θιβετιανού λαού με το βουδισμό και την θρησκευτική ηγεσία, οι Κινέζοι στην διάρκεια των εξήντα χρόνων που έχουν μεσολαβήσει από την κατάληψη του Θιβέτ κατέστρεψαν σχεδόν το 90% των βουδιστικών μοναστηριών της χώρας.
Το 1959, ο Tenzin Gyatso, ο 14ος Δαλάι Λάμα μαζί με μερικούς ακόμα μοναχούς αποφάσισαν να εγκαταλείψουν το Θιβέτ και να ζητήσουν καταφύγιο σε κάποια άλλη χώρα.
Αφού διασχίσανε τα Ιμαλάια πεζοί για αρκετές εβδομάδες, έφτασαν στην Ινδία η οποία και τους έδωσε πολιτικό άσυλο.
Η εξόριστη ηγεσία του Θιβέτ εγκαταστάθηκε δέκα χιλιόμετρα πάνω από το Dharamsala, στο McLeod Gang, από όπου για πενήντα χρόνια τώρα διαπραγματεύεται μάταια την απελευθέρωση της χώρας της.
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ THE INSIDER 
Ψευδεπιγραφές και Ψευδοποσοστά
του Γαβριήλ Χαρίτου-
Την πρώτη φορά που είχα περάσει στην 'άλλη' Λευκωσία, την κατεχόμενη, δεν μπορώ να κρύψω πόσο μού είχε κάνει εντύπωση η διαφορά του χωροχρόνου. Τότε το οδόφραγμα της οδού Λήδρας ήταν ακόμα κλειστό και για να πας εκεί που θα υπήρχε κάποιο ίχνος ζωής, έπρεπε να περάσεις από κάτι δρομάκια που δε σού θύμιζαν με τίποτα ότι λίγα λεπτά πιο πριν βρισκόσουν στην πολύ busy Λευκωσία. Ελάχιστα αυτοκίνητα και φωτεινοί σηματοδότες μετρημένοι στα δάχτυλα της μίας παλάμης.
Το κατεχόμενο τμήμα της παλιάς Λευκωσίας δεν είχε απολύτως τίποτα να σε κρατήσει, παρά μόνο το "Μεγάλο Χάνι", για να πιείς έναν καφέ της προκοπής και να τσιμπήσεις κάτι πρόχειρο. Οι παράδρομοι της παλιάς συνοικίας ήταν γεμάτοι από μηχανουργεία και σιδηρουργεία που τα έχουν αποκλειστικά τούρκοι έποικοι της Ανατολίας, δίπλα από τις γνωστές κόκκινες ταμπέλες του κατοχικού στρατού που σού έλεγαν διάφορα 'απαγορεύεται΄ με μεγάλα γράμματα και με έναν ζωγραφισμένο στρατιώτη να βαστά το όπλο του, καλού-κακού. Τίποτα δεν άλλαξε από τότε. Ίδια χάλια.
Την τελευταία φορά που βρέθηκα εκεί, οι κόκκινες ταμπέλες με περίμεναν πάλι στους παραδρόμους. Αυτή τη φορά όμως το Ψευδοκράτος αποφάσισε να μιλήσει στη δική μου γλώσσα, με μία ανορθόγραφη Προειδοποίηση.
Η λέξη 'ευθήνη' βγάζει πολλά μάτια.
Αναζητώντας το «Μικρό Θιβέτ»
της Βικτωρίας Μαζεμένου
Φωτογραφίες : Γιάννης Κολιός
Στις δώδεκα αφήσαμε τον σιδηροδρομικό σταθμό του Amritsar και για πάνω από τρεις ώρες διασχίζαμε την εύφορη πεδιάδα του Παντζάμπ μέχρι την πόλη Pathankot. 
Ο σταθμός των λεωφορείων ευτυχώς δεν ήταν πολύ μακριά. Έχοντας αφήσει πίσω τα τουρμπάνια των Σιχ επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο μαζί με τους βουνίσιους συνεπιβάτες μας και αρχίσαμε να σκαρφαλώνουμε τα Ιμαλάια.
Ο επόμενος σταθμός στο οδοιπορικό μας στη βόρειο-δυτική Ινδία είναι το McLeod Ganj, δέκα περίπου χιλιόμετρα βορειότερα από το Dharamsala. 
Βαριά παπλώματα, μια σόμπα υγραερίου και μια γάτα που μάλλον θεωρούσε το συγκεκριμένο δωμάτιο σπίτι της, μας έκαναν να αισθανθούμε τόσο οικεία που με μεγάλη μας χαρά παρατείναμε την διαμονή μας.