ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΑΞΙΔΕΥΤΗ

Το θεατρικό παιχνίδι και οι διαστάσεις του

Συγγραφέας: Λάκης Κουρετζής

ISBN: 978-960-8365-20-9

Σελίδες: 602

Διαστάσεις: 17Χ24

Στον παρόντα τόμο περιλαμβάνονται ΑΡΘΡΑ - ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ του Λάκη Κουρετζή που έχουν επιλεγεί από την περίοδο 1976 - 2006. Αφορούν το Θεατρικό παιχνίδι και τις διαστάσεις που δύναται αυτό να πάρει , όταν το χειρίζεται κάποιος έμπειρος Εμψυχωτής.

Ο τόμος αυτός συμπληρώνεται με δύο ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΑ.

Το ένα αφορά την εφαρμογή του Θεατρικού Παιχνιδιού στο πρόγραμμα «ΜΕΛΙΝΑ - Τέχνη και Πολιτισμός στην εκπαίδευση» των Υπουργείων Παιδείας και Πολιτισμού και το άλλο περιλαμβάνει σχέδια δράσης, ασκήσεις, αναπαραστατικούς πίνακες, κ.ά. που καθιστούν δυνατή την πρακτική εφαρμογή των θεωρητικών προσεγγίσεων που έχουν προηγηθεί. Το βιβλίο αυτό με απλό και συχνά βιωματικό τρόπο και λόγο δίνει την ευκαιρία σε εκπαιδευτικούς, θεατρολόγους, ηθοποιούς, φοιτητές Παιδαγωγικών Σχολών, γονείς και κάθε άλλο ενδιαφερόμενο ν' αποκτήσουν μια διαφορετική εικόνα και γεύση για το περιεχόμενο και τις τεχνικές της Θεατρικής Αγωγής διαμέσου του Θεατρικού Παιχνιδιού.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΖΕΙΜΠΕΚΙΚΟ

ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ!Μουσική πρόταση η καλύτερα «μουσικη συνεργασία των τριών»! Η συνεργασία των τριών, ηχογραφήθηκε και κυκλοφορεί σε 2πλο CD από την EMI Music με τον τίτλο ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ.

Ο Δημήτρης Μητροπάνος, ο Θέμης Αδαμαντίδης και ο Δημήτρης Μπάσης παρουσίασαν στην ΑΚΤΗ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ένα πρόγραμμα με κύριο άξονα το ζεϊμπέκικο.

Ένα γνήσιο λαικό πρόγραμμα που θα μείνει αξέχαστο σε όποιον το έζησε.

Αν, όπως λένε, το ζεϊμπέκικο είναι αντρική υπόθεση, βρέθηκαν οι απόλυτοι εκφραστές του... Καθώς κυλούσε ο καιρός κυκλοφορούσε από στόμα σε στόμα: "μη το χάσετε ... και οι τρεις είναι υπέροχοι".

Αν, εκ των υστέρων, βλέποντας το πρόγραμμα ή ακούγοντας το CD, μοιάζει αυτονόητο ό,τι ναι, 30 μεγάλα ζεϊμπέκικα, στη σειρά, μπορούν να "σταθούν", τίποτα δεν ήταν αυτονόητο πριν.

Το αποτέλεσμα οφείλεται στις τρεις μεγάλες λαϊκές φωνές, στον τρόπο που "έδεσαν", στην επιλογή των τραγουδιών και βέβαια σ' αυτόν που το οραματίστηκε, τον Ηλία Μπενέτο.

Ακολουθεί το σημείωμα του από την έκδοση:

"Όλα αυτά τα χρόνια που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο «ζούσα» σ' αυτό το χώρο - το χώρο του τραγουδιού και των ανθρώπων του - παρακολουθούσα τις αντιδράσεις του κόσμου στους ήχους των τραγουδιών, μα πιο πολύ στους ήχους του ζεϊμπέκικου.

Μόλις "έπεφτε" ζεϊμπέκικο στον αέρα, ήθελαν οι πιο πολλοί να το χορέψουν ή να το ζήσουν έντονα.

Άλλοι άνοιγαν τα χέρια έτοιμοι να πετάξουν σαν άγγελοι στο δικό τους παράδεισο, άλλοι έσκυβαν να φυλαχτούν από αδέσποτες σφαίρες συναισθημάτων, άλλοι στριφογύριζαν για να βιδωθούν στο πάτωμα κι άλλοι χτυπούσαν τα χέρια στο τραπέζι ή στις καρέκλες με θυμό για να τρομάξουν ό,τι τους απειλούσε τη ζωή ή την ψυχή τους.

Και μέσα σ' όλα αυτά ήταν και οι φωνές του ζεϊμπέκικου που με ακινητοποιούσαν.

Ο Στέλιος, ο Γρηγόρης, ο Στράτος...

Φωνές σιδερένιες, φωνές σαν θύελλες, φωνές-φίλοι που στέκονταν δίπλα μου μ' αγκάλιαζαν κι έπιναν μαζί μου.

Και μετά είναι και το Λαύριο, η καινούργια μου γειτονιά, ένα ζεϊμπέκικο κι αυτό ...

'Οταν είπα λοιπόν του Μήτσου "πάμε να κάνουμε το ζεϊμπέκικο", όλα αυτά "φώναζαν" μαζί μου.

Κι όταν ο Θέμης και ο Μπάσης ήρθαν - φωνάρες, συμπαραστάτες - σ' αυτά τα τραγούδια, η παρέα έδεσε, μεγάλωσε και βγήκε να διαδηλώσει:

Σταματήστε πια! Υπάρχει και το ζεϊμπέκικο.

Σε πείσμα των αφορισμών ("δεν στέκονται πάνω από δύο ζεϊμπεκικα μαζί"), στήσαμε ένα πρόγραμμα-αφιέρωμα στα ζεϊμπέκικα κι όχι μόνο... το κάναμε και δίσκο!

Και την καταβρήκαμε.

Και πετάξαμε. Και "χορέψαμε".

Και "βιδωθήκαμε".

Αποδείξτε ότι είχαμε δίκιο. Χορέψτε μ' αυτά τα ζεϊμπέκικα.

Έτσι κι αλλιώς το ζεϊμπέκικο είναι ένας χορός που δεν τον "βλέπουν" όλοι.

Το ζεϊμπέκικο χορεύεται και με την ψυχή"31 στιβαρά ζεϊμπέκικα, παλιά και καινούργια.

Απ' το "Μια Ζωή Πληρώνω Αμαρτίες Αλλονών" στα "Λαδάδικα", απ' το "Βρέχει Φωτιά στη Στράτα μου" στο "Μα που να Πάω", απ' τη "Συννεφιασμένη Κυριακή" και το "Δυο Πόρτες Έχει η Ζωή", στο "Ερωτικό" , δυο ώρες ζεϊμπέκικα με τις εικόνες και τα αρώματα των εποχών να εναλλάσσονται, όλα, τραγούδια που έχουν αφήσει βαθιά τη στάμπα τους στο δέρμα μας.

Τραγούδια σημαντικών συνθετών και στιχουργών.

Όλοι μαζί κάτι σαν Εθνική Ελλάδος στο ζεϊμπέκικο:

Σταύρος Ξαρχάκος, Διονύσης Σαββόπουλος, Θάνος Μικρούτσικος, Άλκης Αλκαίος, Μάνος Λοΐζος, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Στέλιος Καζαντζίδης, Μάριος Τόκας, Βασίλης Τσιτσάνης, Γιάννης Παπάϊωάννου, Μάρκος Βαμβακάρης, Απόστολος Καλδάρας, Μίκης Θεοδωράκης, Τάσος Λειβαδίτης, Μάνος Χατζιδάκις, Γιάννης Μαρκόπουλος, Μάνος Ελευθερίου, Χρήστος Νικολόπουλος, Τάκης Μουσαφίρης, Αντώνης Βαρδής, Πυθαγόρας, Μίμης Πλέσσας, Αντώνης Ρεπάνης, Γιάννης Πάριος και πολλοί ακόμη.

Η ενορχήστρωση έγινε από τον Νίκο Ζέρβα και η εκτέλεση από 11 εξαίρετους μουσικούς.

Η ηχογράφηση έγινε στις 25 και 26 Φεβρουαρίου.

Τα τραγούδια του cd

CD1

01. Ζεϊμπέκικος (ορχηστρικό) 02. Ζεϊμπέκικο 03. Ερωτικό

04. Ήλιε μου σε παρακαλώ 05. Δυο πόρτες έχει η ζωή

06. Λαδάδικα 07. Συννεφιασμένη Κυριακή 08. Πριν το χάραμα 09. Τα ματόκλαδά σου λάμπουν 10. Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι 11. Βρέχει στη φτωχογειτονιά 12. Αγάπη που 'γινες δίκοπο μαχαίρι (με την Στ. Θεοφίλου) - - Δεν ξέρω πόσο σ' αγαπώ (με την Ειρ. Χαρίδου) 13. Παραπονεμένα λόγια 14. Ότι αγαπώ εγώ πεθαίνει 15. Στων αγγέλων τα μπουζούκια (Συμμετέχουν οι Ειρ. Χαρίδου και Στ. Θεοφίλου) 16. Ρόζα 17. Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας (ορχηστρικό)

CD2

01. Μια ζωή πληρώνω αμαρτίες αλλονών 02. Μα που να πάω 03. Απόψε θέλω να πιω 04. Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη 05. Μέχρι να βρούμε ουρανό (με την Στέλλα Θεοφίλου) 06. Δεν υπάρχουν άγγελοι (με την Ειρήνη Χαρίδου) 07. Δεν θα ξαναγαπήσω 08. Αισθηματίες - Βρέχει φωτιά στη στράτα μου 09. Μια στάση εδώ - Παλιατζής 10. Φεύγοντας - Παραστράτημα - Πριν χαθεί το όνειρό μας 11. Τέσσερις 12. Κλαίει απόψε η γειτονιά - Πες μου που πουλάν καρδιές 13. Στο άδειο μου πακέτο 14. Το δικό σου αμάρτημα Καλη ακροαση λοιπον!

Βασίλης Τσούγκαρης

tsougarisgnomi@gmail.com

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΡΗΤΗΣ

ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ

ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ ΜΙΚΗΣ

Αυτοβιογραφία

ISBN: 978-960-524-272-5

Χαρακτηριστικά: 16 x 24 εκ.,

1270 σελ., Σετ 2 τόμων σε κασετίνα

Έτος έκδοσης: 2009

Περιγραφή Στους "Δρόμους του Αρχάγγελου" ο Μίκης Θεοδωράκης αυτοβιογραφείται.

Κάνει μια κατάδυση στο χρόνο και τις μνήμες του και αφηγείται τα γεγονότα και τα συναισθήματα που διαμόρφωσαν την προσωπικότητά του και καθόρισαν την καλλιτεχνική και πολιτική πορεία του.Ζει τα παιδικά του χρόνια περιπλανώμενος στις διάφορες πόλεις της Ελλάδας, ακολουθώντας τον πατέρα του, ανώτατο κρατικό υπάλληλο.

Γνωρίζει τον τρόπο ζωής και τη μουσική των περιοχών όπου εγκαθίστανται, όμως αισθάνεται παντού διαφορετικός και μόνος.

Νομάς και ξένος, βρίσκει καταφύγιο στη μουσική. Στη διάρκεια της εφηβείας, αποφασίζει να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στη μουσική, και αρχίζει να συνθέτει, ενώ βρίσκει ένα άλλο σημαντικό στήριγμα, την ποίηση.

Εκείνα τα χρόνια ανακαλύπτει και τον Μαρξισμό.

Από μαθητής του Γυμνασίου οργανώνεται στην Αντίσταση εναντίον των κατακτητών. Κυνηγημένος, διαφεύγει στην Αθήνα όπου το 1943 οργανώνεται στο ΕΑΜ. Φοιτά στη Νομική για ένα σύντομο διάστημα, ενώ γράφεται και στο Ωδείο Αθηνών. Οργανωμένος στην αριστερά, συμμετέχει στα Δεκεμβριανά, τραυματίζεται σοβαρά, ζει στη συνέχεια το κυνηγητό των αριστερών στον Εμφύλιο, εξορίζεται στην Ικαρία και τη Μακρόνησο. Μέσα στα βασανιστήρια και την ταπείνωση, συνεχίζει να συνθέτει μουσική καθώς και το όραμά του για το δημοκρατικό πολιτικό μέλλον της Ελλάδας.

Με την υγεία του βαριά κλονισμένη, καταφεύγει στην Κρήτη όπου γνωρίζει τις ρίζες του και γιατρεύει της πληγές του.

Η δεκαετία του ’50 είναι ιδιαίτερα δημιουργική για τον Μίκη Θεοδωράκη: φεύγει για σπουδές στο Παρίσι, βραβεύεται και γίνεται διεθνώς γνωστός για το συμφωνικό του έργο, επιστρέφει στην Ελλάδα το 1959.

Το αίτημά του για εθνική συμφιλίωση φέρνει σε δύσκολη θέση τους συντρόφους του και προβληματίζει τους αντιπάλους του. Το 1960 παρουσιάζει για πρώτη φορά τον Επιτάφιο, ενώ συνθέτει Tο τραγούδι του νεκρού αδελφού και το Άξιον εστί.

Τις δεκαετίες 1960-1970, συνεχίζει να συμμετέχει ενεργά στην πολιτική ζωή της χώρας.

Το 1963 ηγείται της Νεολαίας Λαμπράκη και εκλέγεται βουλευτής της ΕΔΑ. Τον Απρίλιο του 1967 –αφού απευθύνει πρώτος έκκληση για αντίσταση στη Χούντα– περνά στην παρανομία και συλλαμβάνεται. Αυτή την περίοδο της ζωής τού συνθέτη καλύπτει η επίτομη αναθεωρημένη έκδοση των Δρόμων του Αρχάγγελου, που γράφηκαν στο διάστημα 1986-1995. Η πλήρης έκδοση του αυτοβιογραφικού έργου του Μίκη Θεοδωράκη αποτελεί το σημαντικότερο εκδοτικό εγχείρημα των Πανεπιστημιακών Εκδόσεων Κρήτης γι’ αυτή τη χρονιά. Επιδιώκοντας μια έκδοση αυτού του έργου με τα υψηλότερα ακαδημαϊκά και εκδοτικά κριτήρια, φιλοδοξούμε να το κάνουμε προσιτό στον έλληνα αναγνώστη, αλλά και τον αυριανό ερευνητή, που νοιάζονται για την πολιτική και πολιτιστική ιστορία του τόπου καθώς και για τις πηγές της δημιουργικής έμπνευσης μιας μεγάλης μουσικής προσωπικότητας. Δεδομένης της ιδιαίτερης σχέσης του Μίκη Θεοδωράκη με την Κρήτη –μια σχέση στην οποία είναι αφιερωμένο σημαντικό μέρος των Δρόμων του Αρχάγγελου– θεωρούμε ότι η έκδοση της αυτοβιογραφίας του από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης έχει τη δική της συμβολική σημασία. Την έκδοση προλογίζει ο διευθυντής της Νέας Εστίας Σταύρος Ζουμπουλάκης. «Τι είναι αυτό άραγε που θα φέρει τον αρχάγγελο Μιχαήλ στον τίτλο της αυτοβιογραφίας του συνονόματού του Μιχαήλ Θεοδωράκη; Γιατί δεν την ονόμασε Η Μουσική μου – Αφήγημα ή απλώς Αυτοβιογραφικά, καταπώς αρχικά σκεφτόταν, ή όπως αλλιώς; Να η απάντησή του: ‘‘[…] το μυστηριακό και ακαθόριστο: Οι δρόμοι του Αρχάγγελου νομίζω ότι ταιριάζει πιο πολύ. Μήπως, στο κάτω κάτω, είμαστε εμείς που διαλέγουμε τα μονοπάτια της ζωής; Όλο και κάποιος Αρχάγγελος μάς οδηγεί με τις αόρατες φτερούγες του.’’ Ο Θεοδωράκης πιάνει να γράψει την αυτοβιογραφία του το 1985, σε ηλικία εξήντα χρονών, σε μια εποχή που αισθάνεται –δεν είναι η πρώτη φορά ούτε η τελευταία– μόνος, αυτοφυλακισμένος και διωκόμενος, με σκοπό να φωτίσει τη μουσική δημιουργία του, ειδικότερα τα τραγούδια του.

Έχοντας λοιπόν ως αποκλειστικό σκοπό να ‘‘βοηθήσει στην καλύτερη κατανόηση των τραγουδιών του και της μελοποιημένης από αυτόν ποίησης’’, είναι αποφασισμένος να μην κάνει λόγο παρά ελάχιστα για την πολιτική πλευρά της ζωής του, τότε μοναχά που είναι εντελώς απαραίτητο.Διαβάζοντας σήμερα την Αυτοβιογραφία, βλέπουμε ότι η αρχική πρόθεση δεν επιβεβαιώνεται στις σελίδες της, με την έννοια ότι η αναφορά στην ‘‘εξωμουσική δράση’’ όχι μόνο δεν είναι ‘‘ξώφαλτση’’ αλλά, αντίθετα, κυριαρχεί. Αναπόφευκτα και ορμητικά, η πολιτική δράση του συγγραφέα, ξεπερνώντας κάθε αρχική πρόθεση, κατακλύζει το βιβλίο. Και πώς αλλιώς;

Η πολιτική και η μουσική στη ζωή αυτού του ανθρώπου είναι αξεχώριστες σαν τις δύο σελίδες ενός φύλλου, όσο και αν ο ίδιος νιώθει συχνά διχασμένος ανάμεσα στις δύο. Αυτή ωστόσο η ποσοτική κυριαρχία της πολιτικής στις σελίδες του βιβλίου διόλου δεν σημαίνει ότι δεν υπηρετείται η αρχική πρόθεση. Τουναντίον. Υπηρετείται, θα έλεγα, με έναν πολύ πιο ουσιαστικό τρόπο από ό,τι αν ιστορούνταν αναλυτικά οι συγκεκριμένες συνθήκες γέννησης του τάδε ή του δείνα τραγουδιού.» Από τον Πρόλογο του Σταύρου Ζουμπουλάκη Μια αφήγηση που αφορά τον ίδιο τον συνθέτη και το έργο του, όπως ο ίδιος θέλει να τα προσδιορίσει. Προσωπική του κατάθεση, οι δύο αυτοί τόμοι αποτελούν μοναδικό πρωτογενές υλικό, δείγμα γραφής ενός μεγάλου αφηγητή, που η καλλιτεχνική και πολιτική παρουσία του σημάδεψαν την Ελλάδα του 20ού αιώνα.

ΤΑ ΠΙΚΡΟΣΑΒΒΑΤΑ

«Ψυχές μαραγκιασμένες σα σφουγγάριαΡουφάνε λίγο ήλιο απ’ το κρασίΚι αζήτητες σ’ απόμερα πατάριαΔιψάνε για μια στάλα θαλασσί»….

Όταν πρωτοακουσα αυτά τα τραγούδια, μπορώ να πω ότι συγκλονίστηκα.Η σύμπραξη των Θεοδωράκη – Παπαδόπουλου και Μητροπάνου, είχε σαν αποτέλεσμα ένα μουσικό ταξίδι στα «Πικροσάββατά» μας στις στιγμές της ζωής μας, ίσως σε εκείνες που δεν ξέρουμε πως υπάρχουν.Δυο μεγάλοι δημιουργοί, και ένας ερμηνευτής που η φωνή του κάνει τα τραγούδια να χτυπάνε σαν «σφυριές» στο σήμερα.
«ΤΑ ΠΙΚΡΟΣΑΒΒΑΤΑ» αν και είναι μια παλιά δισκογραφική δουλειά, είναι αυτό που λέμε «Διαχρονική». Είναι ίσως μια «γέφυρα» στις στιγμές του χθες με την πραγματικότητα, τα όνειρα και τα παράπονα του σήμερα. Μόνο που το χθες, ήταν πιο απλό, πιο ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ από το σήμερα, το σύνθετο, το δύσκολο, το χωρίς όνειρα.

Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος για ακόμα μια φορά μέσα από την Λαϊκή του ποίηση ζωγραφίζει μικρά και μεγάλα γεγονότα, κάποιες αλήθειες και όνειρα μέσα από τις φτωχογειτονιές και μας τα δίνει για να γίνουν ένα με την καθημερινότητα μας. Ο Μίκης Θεοδωράκης από την δική του μεριά, στολίζει με τα δικά του «λαϊκά μοτίβα» αυτά τα πανέμορφα ποιήματα, τα τόσο απλά και ανθρώπινα.

«Όλα τα πικροσάββατα στο καπηλειό τα πίναμεΚανέναν δεν κερνούσαμε μόνο του χάρου δίναμε»…..Μια καταπληκτική δισκογραφική δουλειά, η οποία πρέπει να υπάρχει σε όλες τις δισκοθήκες.