Μίκης Θεοδωράκης Συναυλία για τη ζωή και το έργο του

Ζωή & έργο του Μ. Θεοδωράκη - 24/9/2009 Ώρα: 20.00

Χώρος Εκδήλωσης: Ινστιτούτο Γκαίτε Είδος Εκδήλωσης: Μουσική Λεωφορεία: 5,6,33Μίκης Θεοδωράκης

Συναυλία για τη ζωή και το έργο του

Σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Γκαίτε

Ο Γερμανός δημοσιογράφος πολιτιστικών θεμάτων και συγγραφέας Χανσγκέοργκ Χέρμαν διαβάζει αποσπάσματα από την γερμανική βιογραφία του συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη με τίτλο «Ο ρυθμός της ελευθερίας» που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2008.

Τον συνοδεύουν οι μουσικοί του σχήματος «Quijote» από το Κέμνιτς της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, γνωστό και ως Καρλ-Μαρξ-Στατ μέχρι την επανένωση των δύο Γερμανιών. Πρόκειται για τρεις μουσικούς που έχουν ειδικευτεί στην ερμηνεία τραγουδιών και ορατόριων του Θεοδωράκη.

Ο Χανσγκέοργκ Χέρμαν έγραψε την βιογραφία του Θεοδωράκη μετά από τριετή έρευνα. Αναζήτησε τους σταθμούς μαρτυρίου του Μίκη, τις φυλακές και τους τόπους εξορίας της «λευκής τρομοκρατίας» και της στρατιωτικής δικτατορίας του 1967, την Ικαρία, την Μακρόνησο και την Ζάτουνα.

Ο συγγραφέας γνωρίζει καλά και την εξορία του Θεοδωράκη στο Παρίσι καθώς διαμένει εκεί τα τελευταία πέντε χρόνια. Ο Χέρμαν προσπάθησε να συλλάβει και να κατανοήσει την προσωπικότητα του συνθέτη μέσα από πολυάριθμες συνεντεύξεις με συγχρόνούς του, με ιστορικούς και δημοσιογράφους αλλά και φίλους ή συνοδοιπόρους του μεγάλου μουσικού.

Στη βιογραφία του Χέρμαν, ο συνθέτης αποτελεί το επίκεντρο της νεώτερης ελληνικής ιστορίας.

Εκπροσωπεί κατά κάποιο τρόπο εκείνους που αγωνίστηκαν και υπέφεραν μαζί του τα δεινά του φασισμού, του πολέμου, του εμφυλίου και της δικτατορίας.

Και είναι εκείνος που με τη μουσική του συνέβαλλε στην ενότητα των Ελλήνων τις σκοτεινές μέρες της Χούντας ενώ η μουσική του ήταν επίσης εκείνη που ταξίδεψε τους μεγάλους Έλληνες ποιητές στην ελληνική επαρχία, όπου την δεκαετία του 1960 επικρατούσε απόλυτη πολιτιστική «ερήμωση».

Στο επίκεντρο της βιογραφίας βρίσκεται ο «πολίτης Θεοδωράκης» που δεν ανταποκρίνεται μόνο στα καθήκοντά του ως πολίτης αγωνιζόμενος ενάντια σε ολιγαρχικούς και δικτάτορες αλλά και προειδοποιεί:

«Η ελευθερία είναι καθήκον».

Αυτό είναι κάτι που κάθε καινούρια γενιά πρέπει να μάθει και να κατανοήσει. «Αντίσταση, ποίηση, δημοτικό τραγούδι», πάνω σ' αυτό το τρίπτυχο στηρίζεται το μεγαλειώδες έργο του έτσι όπως το όρισε και το κατέγραψε ο ίδιος.

Με το βιβλίο του ο Χανσγκέοργκ Χέρμαν προσπαθεί να μεταφέρει το μήνυμα και στους πολυάριθμους θαυμαστές του Μίκη στη Γερμανία.

Ο συγγραφέας έζησε για 15 χρόνια στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στα Χανιά.

Εκεί παντρεύτηκε, εκεί γεννήθηκε η κόρη του Μάρθα.

Η εγκατάσταση στο Παρίσι που έγινε κυρίως για επαγγελματικούς λόγους έπρεπε κατά τη γνώμη του να συνοδεύεται από ένα δείγμα έμπρακτης εκτίμησης προς την χώρα που τον φιλοξένησε για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.

Έτσι πήρε πριν από 5 χρόνια την απόφαση να γράψει αυτό το βιβλίο και να το αφιερώσει στην κόρη του και στους Έλληνες φίλους του.

Μίκης Θεοδωράκης Συναυλία για τη ζωή και το έργο του

Ζωή & έργο του Μ. Θεοδωράκη - 24/9/2009 Ώρα: 20.00

Χώρος Εκδήλωσης: Ινστιτούτο Γκαίτε Είδος Εκδήλωσης: Μουσική

Λεωφορεία: 5,6,33 Μίκης Θεοδωράκης

Συναυλία για τη ζωή και το έργο του

Σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Γκαίτε

Ο Γερμανός δημοσιογράφος πολιτιστικών θεμάτων και συγγραφέας Χανσγκέοργκ Χέρμαν διαβάζει αποσπάσματα από την γερμανική βιογραφία του συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη με τίτλο «Ο ρυθμός της ελευθερίας» που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2008.

Τον συνοδεύουν οι μουσικοί του σχήματος «Quijote» από το Κέμνιτς της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, γνωστό και ως Καρλ-Μαρξ-Στατ μέχρι την επανένωση των δύο Γερμανιών. Πρόκειται για τρεις μουσικούς που έχουν ειδικευτεί στην ερμηνεία τραγουδιών και ορατόριων του Θεοδωράκη.

Ο Χανσγκέοργκ Χέρμαν έγραψε την βιογραφία του Θεοδωράκη μετά από τριετή έρευνα. Αναζήτησε τους σταθμούς μαρτυρίου του Μίκη, τις φυλακές και τους τόπους εξορίας της «λευκής τρομοκρατίας» και της στρατιωτικής δικτατορίας του 1967, την Ικαρία, την Μακρόνησο και την Ζάτουνα.

Ο συγγραφέας γνωρίζει καλά και την εξορία του Θεοδωράκη στο Παρίσι καθώς διαμένει εκεί τα τελευταία πέντε χρόνια.

Ο Χέρμαν προσπάθησε να συλλάβει και να κατανοήσει την προσωπικότητα του συνθέτη μέσα από πολυάριθμες συνεντεύξεις με συγχρόνούς του, με ιστορικούς και δημοσιογράφους αλλά και φίλους ή συνοδοιπόρους του μεγάλου μουσικού.

Στη βιογραφία του Χέρμαν, ο συνθέτης αποτελεί το επίκεντρο της νεώτερης ελληνικής ιστορίας.

Εκπροσωπεί κατά κάποιο τρόπο εκείνους που αγωνίστηκαν και υπέφεραν μαζί του τα δεινά του φασισμού, του πολέμου, του εμφυλίου και της δικτατορίας. Και είναι εκείνος που με τη μουσική του συνέβαλλε στην ενότητα των Ελλήνων τις σκοτεινές μέρες της Χούντας ενώ η μουσική του ήταν επίσης εκείνη που ταξίδεψε τους μεγάλους Έλληνες ποιητές στην ελληνική επαρχία, όπου την δεκαετία του 1960 επικρατούσε απόλυτη πολιτιστική «ερήμωση».Στο επίκεντρο της βιογραφίας βρίσκεται ο «πολίτης Θεοδωράκης» που δεν ανταποκρίνεται μόνο στα καθήκοντά του ως πολίτης αγωνιζόμενος ενάντια σε ολιγαρχικούς και δικτάτορες αλλά και προειδοποιεί:

«Η ελευθερία είναι καθήκον». Αυτό είναι κάτι που κάθε καινούρια γενιά πρέπει να μάθει και να κατανοήσει. «Αντίσταση, ποίηση, δημοτικό τραγούδι», πάνω σ' αυτό το τρίπτυχο στηρίζεται το μεγαλειώδες έργο του έτσι όπως το όρισε και το κατέγραψε ο ίδιος.

Με το βιβλίο του ο Χανσγκέοργκ Χέρμαν προσπαθεί να μεταφέρει το μήνυμα και στους πολυάριθμους θαυμαστές του Μίκη στη Γερμανία.

Ο συγγραφέας έζησε για 15 χρόνια στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στα Χανιά. Εκεί παντρεύτηκε, εκεί γεννήθηκε η κόρη του Μάρθα.

Η εγκατάσταση στο Παρίσι που έγινε κυρίως για επαγγελματικούς λόγους έπρεπε κατά τη γνώμη του να συνοδεύεται από ένα δείγμα έμπρακτης εκτίμησης προς την χώρα που τον φιλοξένησε για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.

Έτσι πήρε πριν από 5 χρόνια την απόφαση να γράψει αυτό το βιβλίο και να το αφιερώσει στην κόρη του και στους Έλληνες φίλους του.

Ζωή & έργο του Μ. Θεοδωράκη

Ζωή & έργο του Μ. Θεοδωράκη - 24/9/2009 Ώρα: 20.00

Χώρος Εκδήλωσης: Ινστιτούτο Γκαίτε Είδος Εκδήλωσης: Μουσική Λεωφορεία: 5,6,33

Μίκης Θεοδωράκης

Συναυλία για τη ζωή και το έργο του

Σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Γκαίτε

Ο Γερμανός δημοσιογράφος πολιτιστικών θεμάτων και συγγραφέας Χανσγκέοργκ Χέρμαν διαβάζει αποσπάσματα από την γερμανική βιογραφία του συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη με τίτλο «Ο ρυθμός της ελευθερίας» που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2008.

Τον συνοδεύουν οι μουσικοί του σχήματος «Quijote» από το Κέμνιτς της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, γνωστό και ως Καρλ-Μαρξ-Στατ μέχρι την επανένωση των δύο Γερμανιών. Πρόκειται για τρεις μουσικούς που έχουν ειδικευτεί στην ερμηνεία τραγουδιών και ορατόριων του Θεοδωράκη.

Ο Χανσγκέοργκ Χέρμαν έγραψε την βιογραφία του Θεοδωράκη μετά από τριετή έρευνα. Αναζήτησε τους σταθμούς μαρτυρίου του Μίκη, τις φυλακές και τους τόπους εξορίας της «λευκής τρομοκρατίας» και της στρατιωτικής δικτατορίας του 1967, την Ικαρία, την Μακρόνησο και την Ζάτουνα.

Ο συγγραφέας γνωρίζει καλά και την εξορία του Θεοδωράκη στο Παρίσι καθώς διαμένει εκεί τα τελευταία πέντε χρόνια.

Ο Χέρμαν προσπάθησε να συλλάβει και να κατανοήσει την προσωπικότητα του συνθέτη μέσα από πολυάριθμες συνεντεύξεις με συγχρόνούς του, με ιστορικούς και δημοσιογράφους αλλά και φίλους ή συνοδοιπόρους του μεγάλου μουσικού.

Στη βιογραφία του Χέρμαν, ο συνθέτης αποτελεί το επίκεντρο της νεώτερης ελληνικής ιστορίας. Εκπροσωπεί κατά κάποιο τρόπο εκείνους που αγωνίστηκαν και υπέφεραν μαζί του τα δεινά του φασισμού, του πολέμου, του εμφυλίου και της δικτατορίας.

Και είναι εκείνος που με τη μουσική του συνέβαλλε στην ενότητα των Ελλήνων τις σκοτεινές μέρες της Χούντας ενώ η μουσική του ήταν επίσης εκείνη που ταξίδεψε τους μεγάλους Έλληνες ποιητές στην ελληνική επαρχία, όπου την δεκαετία του 1960 επικρατούσε απόλυτη πολιτιστική «ερήμωση».

Στο επίκεντρο της βιογραφίας βρίσκεται ο «πολίτης Θεοδωράκης» που δεν ανταποκρίνεται μόνο στα καθήκοντά του ως πολίτης αγωνιζόμενος ενάντια σε ολιγαρχικούς και δικτάτορες αλλά και προειδοποιεί: «Η ελευθερία είναι καθήκον».

Αυτό είναι κάτι που κάθε καινούρια γενιά πρέπει να μάθει και να κατανοήσει. «Αντίσταση, ποίηση, δημοτικό τραγούδι», πάνω σ' αυτό το τρίπτυχο στηρίζεται το μεγαλειώδες έργο του έτσι όπως το όρισε και το κατέγραψε ο ίδιος.

Με το βιβλίο του ο Χανσγκέοργκ Χέρμαν προσπαθεί να μεταφέρει το μήνυμα και στους πολυάριθμους θαυμαστές του Μίκη στη Γερμανία.

Ο συγγραφέας έζησε για 15 χρόνια στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στα Χανιά.

Εκεί παντρεύτηκε, εκεί γεννήθηκε η κόρη του Μάρθα. Η εγκατάσταση στο Παρίσι που έγινε κυρίως για επαγγελματικούς λόγους έπρεπε κατά τη γνώμη του να συνοδεύεται από ένα δείγμα έμπρακτης εκτίμησης προς την χώρα που τον φιλοξένησε για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.

Έτσι πήρε πριν από 5 χρόνια την απόφαση να γράψει αυτό το βιβλίο και να το αφιερώσει στην κόρη του και στους Έλληνες φίλους του.

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΡΗΤΗΣ

ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ

ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ ΜΙΚΗΣ

Αυτοβιογραφία

ISBN: 978-960-524-272-5

Χαρακτηριστικά: 16 x 24 εκ.,

1270 σελ., Σετ 2 τόμων σε κασετίνα

Έτος έκδοσης: 2009

Περιγραφή Στους "Δρόμους του Αρχάγγελου" ο Μίκης Θεοδωράκης αυτοβιογραφείται.

Κάνει μια κατάδυση στο χρόνο και τις μνήμες του και αφηγείται τα γεγονότα και τα συναισθήματα που διαμόρφωσαν την προσωπικότητά του και καθόρισαν την καλλιτεχνική και πολιτική πορεία του.Ζει τα παιδικά του χρόνια περιπλανώμενος στις διάφορες πόλεις της Ελλάδας, ακολουθώντας τον πατέρα του, ανώτατο κρατικό υπάλληλο.

Γνωρίζει τον τρόπο ζωής και τη μουσική των περιοχών όπου εγκαθίστανται, όμως αισθάνεται παντού διαφορετικός και μόνος.

Νομάς και ξένος, βρίσκει καταφύγιο στη μουσική. Στη διάρκεια της εφηβείας, αποφασίζει να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στη μουσική, και αρχίζει να συνθέτει, ενώ βρίσκει ένα άλλο σημαντικό στήριγμα, την ποίηση.

Εκείνα τα χρόνια ανακαλύπτει και τον Μαρξισμό.

Από μαθητής του Γυμνασίου οργανώνεται στην Αντίσταση εναντίον των κατακτητών. Κυνηγημένος, διαφεύγει στην Αθήνα όπου το 1943 οργανώνεται στο ΕΑΜ. Φοιτά στη Νομική για ένα σύντομο διάστημα, ενώ γράφεται και στο Ωδείο Αθηνών. Οργανωμένος στην αριστερά, συμμετέχει στα Δεκεμβριανά, τραυματίζεται σοβαρά, ζει στη συνέχεια το κυνηγητό των αριστερών στον Εμφύλιο, εξορίζεται στην Ικαρία και τη Μακρόνησο. Μέσα στα βασανιστήρια και την ταπείνωση, συνεχίζει να συνθέτει μουσική καθώς και το όραμά του για το δημοκρατικό πολιτικό μέλλον της Ελλάδας.

Με την υγεία του βαριά κλονισμένη, καταφεύγει στην Κρήτη όπου γνωρίζει τις ρίζες του και γιατρεύει της πληγές του.

Η δεκαετία του ’50 είναι ιδιαίτερα δημιουργική για τον Μίκη Θεοδωράκη: φεύγει για σπουδές στο Παρίσι, βραβεύεται και γίνεται διεθνώς γνωστός για το συμφωνικό του έργο, επιστρέφει στην Ελλάδα το 1959.

Το αίτημά του για εθνική συμφιλίωση φέρνει σε δύσκολη θέση τους συντρόφους του και προβληματίζει τους αντιπάλους του. Το 1960 παρουσιάζει για πρώτη φορά τον Επιτάφιο, ενώ συνθέτει Tο τραγούδι του νεκρού αδελφού και το Άξιον εστί.

Τις δεκαετίες 1960-1970, συνεχίζει να συμμετέχει ενεργά στην πολιτική ζωή της χώρας.

Το 1963 ηγείται της Νεολαίας Λαμπράκη και εκλέγεται βουλευτής της ΕΔΑ. Τον Απρίλιο του 1967 –αφού απευθύνει πρώτος έκκληση για αντίσταση στη Χούντα– περνά στην παρανομία και συλλαμβάνεται. Αυτή την περίοδο της ζωής τού συνθέτη καλύπτει η επίτομη αναθεωρημένη έκδοση των Δρόμων του Αρχάγγελου, που γράφηκαν στο διάστημα 1986-1995. Η πλήρης έκδοση του αυτοβιογραφικού έργου του Μίκη Θεοδωράκη αποτελεί το σημαντικότερο εκδοτικό εγχείρημα των Πανεπιστημιακών Εκδόσεων Κρήτης γι’ αυτή τη χρονιά. Επιδιώκοντας μια έκδοση αυτού του έργου με τα υψηλότερα ακαδημαϊκά και εκδοτικά κριτήρια, φιλοδοξούμε να το κάνουμε προσιτό στον έλληνα αναγνώστη, αλλά και τον αυριανό ερευνητή, που νοιάζονται για την πολιτική και πολιτιστική ιστορία του τόπου καθώς και για τις πηγές της δημιουργικής έμπνευσης μιας μεγάλης μουσικής προσωπικότητας. Δεδομένης της ιδιαίτερης σχέσης του Μίκη Θεοδωράκη με την Κρήτη –μια σχέση στην οποία είναι αφιερωμένο σημαντικό μέρος των Δρόμων του Αρχάγγελου– θεωρούμε ότι η έκδοση της αυτοβιογραφίας του από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης έχει τη δική της συμβολική σημασία. Την έκδοση προλογίζει ο διευθυντής της Νέας Εστίας Σταύρος Ζουμπουλάκης. «Τι είναι αυτό άραγε που θα φέρει τον αρχάγγελο Μιχαήλ στον τίτλο της αυτοβιογραφίας του συνονόματού του Μιχαήλ Θεοδωράκη; Γιατί δεν την ονόμασε Η Μουσική μου – Αφήγημα ή απλώς Αυτοβιογραφικά, καταπώς αρχικά σκεφτόταν, ή όπως αλλιώς; Να η απάντησή του: ‘‘[…] το μυστηριακό και ακαθόριστο: Οι δρόμοι του Αρχάγγελου νομίζω ότι ταιριάζει πιο πολύ. Μήπως, στο κάτω κάτω, είμαστε εμείς που διαλέγουμε τα μονοπάτια της ζωής; Όλο και κάποιος Αρχάγγελος μάς οδηγεί με τις αόρατες φτερούγες του.’’ Ο Θεοδωράκης πιάνει να γράψει την αυτοβιογραφία του το 1985, σε ηλικία εξήντα χρονών, σε μια εποχή που αισθάνεται –δεν είναι η πρώτη φορά ούτε η τελευταία– μόνος, αυτοφυλακισμένος και διωκόμενος, με σκοπό να φωτίσει τη μουσική δημιουργία του, ειδικότερα τα τραγούδια του.

Έχοντας λοιπόν ως αποκλειστικό σκοπό να ‘‘βοηθήσει στην καλύτερη κατανόηση των τραγουδιών του και της μελοποιημένης από αυτόν ποίησης’’, είναι αποφασισμένος να μην κάνει λόγο παρά ελάχιστα για την πολιτική πλευρά της ζωής του, τότε μοναχά που είναι εντελώς απαραίτητο.Διαβάζοντας σήμερα την Αυτοβιογραφία, βλέπουμε ότι η αρχική πρόθεση δεν επιβεβαιώνεται στις σελίδες της, με την έννοια ότι η αναφορά στην ‘‘εξωμουσική δράση’’ όχι μόνο δεν είναι ‘‘ξώφαλτση’’ αλλά, αντίθετα, κυριαρχεί. Αναπόφευκτα και ορμητικά, η πολιτική δράση του συγγραφέα, ξεπερνώντας κάθε αρχική πρόθεση, κατακλύζει το βιβλίο. Και πώς αλλιώς;

Η πολιτική και η μουσική στη ζωή αυτού του ανθρώπου είναι αξεχώριστες σαν τις δύο σελίδες ενός φύλλου, όσο και αν ο ίδιος νιώθει συχνά διχασμένος ανάμεσα στις δύο. Αυτή ωστόσο η ποσοτική κυριαρχία της πολιτικής στις σελίδες του βιβλίου διόλου δεν σημαίνει ότι δεν υπηρετείται η αρχική πρόθεση. Τουναντίον. Υπηρετείται, θα έλεγα, με έναν πολύ πιο ουσιαστικό τρόπο από ό,τι αν ιστορούνταν αναλυτικά οι συγκεκριμένες συνθήκες γέννησης του τάδε ή του δείνα τραγουδιού.» Από τον Πρόλογο του Σταύρου Ζουμπουλάκη Μια αφήγηση που αφορά τον ίδιο τον συνθέτη και το έργο του, όπως ο ίδιος θέλει να τα προσδιορίσει. Προσωπική του κατάθεση, οι δύο αυτοί τόμοι αποτελούν μοναδικό πρωτογενές υλικό, δείγμα γραφής ενός μεγάλου αφηγητή, που η καλλιτεχνική και πολιτική παρουσία του σημάδεψαν την Ελλάδα του 20ού αιώνα.

ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ ΜΕ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Ενα ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ τραγούδι σε δύο διαφορετικές ερμηνείες. Η πρώτη, από την ΜΑΡΙΑ ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗ, που είναι και η πρώτη εκτέλεση του τραγουδιου; του ποιήματος; Αλήθεια, τι από τα δύο μπορεί να είναι; Η δεύτερη ερμηνεία μας έρχεται από τους αδελφούς ΚΑΤΣΙΜΙΧΑ. Πολύ πιο καινούργια. Οι δημουργοί του τραγουδιού, δεν είναι άλλοι από τους ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ και ΜΑΝΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ. Κυρίες και κύριοι, καλή ακρόαση!

ΜΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΛΗΜΕΡΑ

Μεγάλες στιγμές, μεγάλοι δημιουργοί, μεγάλοι ερμηνευτές! Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ Γρηγόρης Μπιθικώτσης μας πάει πίσω, σε άλλες στιγμές.

ΝΑ ΔΙΑΛΥΘΕΙ ΤΟ ΝΑΤΟ ! ΤΩΡΑ

Δεν ξέρω πώς ηχεί στα αυτιά των άλλων λαών της Ευρώπης η λέξη «ΝΑΤΟ», όμως στα αυτιά του ελληνικού λαού ακούγεται σαν κατάρα.

Γιατί σημαίνει ξένες επεμβάσεις, εμφύλιο πόλεμο, εθνικές καταστροφές, αστυνομοκρατία, δικτατορία και εθνική αιμορραγία λόγω των υπέρογκων οικονομικών δαπανών που η Ατλαντική Συμμαχία μας επιβάλλει σε βάρος της οικονομικής και της κοινωνικής μας ανάπτυξης και ευημερίας.

Στην ουσία το ΝΑΤΟ και ιδιαίτερα μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα πειθήνιο όργανο στη διάθεση της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής πολιτικής , υπεύθυνο για τα χιλιάδες ανθρώπινα θύματα και τις αμέτρητες καταστροφές με στόχο αθώους λαούς στα Βαλκάνια, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και στην Γάζα.

Ένας μηχανισμός πολέμου που επιμένει να διατηρεί την οικουμένη σε ζώνες καλές και κακές και σε λαούς Α και Β κατηγορίας με όπλο την αναζωπύρωση του μίσους και της διχόνοιας. Σήμερα με τη βαθειά οικονομική κρίση που βυθίζει με γρήγορους ρυθμούς σε χάος την υπερδύναμη και τους δορυφόρους της, καταντά γελοία και επικίνδυνη η διατήρηση αυτού του κολοσσιαίου μηχανισμού που απορροφά δισεκατομμύρια Ευρώ εν ονόματι ενός κοινωνικού και οικονομικού συστήματος που βρίσκεται σε πλήρη διάλυση.

Πώς είναι λοιπόν δυνατόν, αυτοί οι δήθεν «ανώτεροι» λαοί που αποτελούν το ΝΑΤΟ να εξακολουθούν να διατείνονται ότι εκπροσωπούν τον ελεύθερο και γι αυτό «ανώτερο» κόσμο με το δικαίωμα να τιμωρούν τους «κατώτερους» λαούς για να τους επιβάλουν το σύστημά τους;

Και ποιο σύστημα;

Της άγριας εκμετάλλευσης και της θεοποίησης του Χρήματος που σήμερα τους καταδικάζει σε στρατιές ανέργων και αύριο πεινασμένων και εξαθλιωμένων εργαζομένων;

Δεν φταίνε όμως μόνο οι εξουσιαστές, οι ολιγάρχες και οι πολιτικοί και στρατηγοί που τους στηρίζουν αλλά φταίνε και οι λαοί που τους ανέχονται.

Πού είναι τα συνδικάτα;

Πού είναι τα φλογερά νιάτα;

Πού είναι οι στρατιές των εργαζομένων που ειδικά γι αυτούς έφτασε ήδη η ώρα της μεγάλης δοκιμασίας;

Και πώς η Ευρώπη των 300 εκατομμυρίων επιτρέπει σε μία χούφτα πολιτικούς και στρατηγούς να δαπανούν δισεκατομμύρια Ευρώ εν ονόματι δήθεν της ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όταν η μεγάλη κρίση χτυπά τις ίδιες τις χώρες τους και η μοναδική ελευθερία που τους απομένει είναι η ελευθερία στην ανεργία, στην υπανάπτυξη και αύριο στην εξαθλίωση;

Δεν είναι λοιπόν μόνο ανήθικο να τολμάμε σήμερα να θεωρούμε το ΝΑΤΟ δύναμη ελευθερίας και δικαιοσύνης αλλά και καταστροφικό για την οικονομία της Ευρώπης.

Σκεφθείτε μόνο πόσες χιλιάδες θέσεις εργασίας θα εξασφάλιζε αυτός ο πακτωλός των χρημάτων που τώρα διατίθεται σε πολέμους, καταστροφές και σφαγές αμάχων.

Γι αυτό έπαψε πια η εποχή των λόγων και είναι ιστορική ανάγκη να μπούμε στην εποχή των έργων.

Με σύνθημα τη διάλυση του ΝΑΤΟ, που εκτός όλων των άλλων σαν τυφλό όργανο των στρατηγών του Πενταγώνου και της αμερικανικής πολιτικής έχει αποστολή να μην αφήσει την Ευρώπη να ορθοποδήσει.

Μια Ευρώπη που θα ανήκει στους λαούς της και όχι στους στρατηγούς των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ.

Αθήνα, 30.ΙΙΙ.2009

Μίκης Θεοδωράκης

DISSOLVE NATO ! NOW !

I dont know how the word “NATO” sounds in the ears of other European peoples, but in the ears of the Greek people it sounds like a curse.Because it means foreign intervention, civil war, national disasters, a police state, dictatorship and a national haemorrhage caused by massive expenditure that the Atlantic Alliance has imposed on us at the expense of our own economic development and prosperity.In essence NATO, especially after the collapse of the Soviet Union, and the dissolution of the Warsaw Pact, has been nothing more than an obedient instrument in the hands of American imperialist politics, and is responsible for thousands of human victims and innumerable disasters aimed at innocent people in the Balkans, in Afghanistan, in Iraq and in Gaza. A war machine that insists on dividing the world into good zones and bad, and into people of A and B categories, using as its weapon the rekindling of hatred and discord.Today, with the deep economic crisis which is plunging the superpower and its satellites rapidly into chaos, it becomes ridiculous and dangerous to preserve this colossal mechanism which devours millions of Euros in the name of a social and economic system that finds itself in a state of complete collapse. How is it possible then, that these so-called “higher” peoples who make up NATO continue to maintain that they represent the free and so-called “superior” world with the right to punish the “lower” peoples so as to impose their system on them? And what system? The savage exploitation and glorification of Money which today condemns them to masses of unemployed and tomorrow to masses of hungry and wretched workers?It is not only the leaders, ruling elites and politicians, and the generals who support them who are to blame, though. It is also the fault of the people who tolerate them. Where are the unions? Where is the blazing youth? Where are the masses of workers, whose hour of great trial has already arrived? And how has a Europe of 300 million people permitted a handful of politicians and generals to spend billions of Euros in the name of so-called freedom and human rights, when this great crisis attacks their own countries and the only freedom remaining to them is the freedom of unemployment, underdevelopment, and tomorrow, poverty.So it is not only unethical for us to dare to consider NATO as a force for freedom and justice, but it is disastrous for the economy of Europe. Just think how many thousand jobs could be secured by this goldmine which is now used for wars, destruction and the slaughter of civilians.This is why the time of words is over and its is a historical necessity to enter a time of action, with the dissolution of NATO as a watchword, which beyond all else, like a blind instrument of the generals of the Pentagon and of American policy, has as its mission not to allow Europe to walk upright. A Europe that belongs to its own people and not to the generals of Americans and of NATO.

Athens, 30.March, 2009.

Mikis Theodorakis (translated by Prof. Gail Holst-Warhaft)

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΖΙΣΤΟΥΔΗΣ- GREGORIS TZISTOUDIS

Ενα βίντεο σε ΠΡΩΤΗ μετάδοση!

Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΖΙΣΤΟΥΔΗΣ παίζει με το μπουζούκι του τον Ζορμπά!

Διευθύνει ο ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ ενω χορεύει ο ΑΝΤΟΝΥ ΚΟΥΗΝ!

Απολαύστε το!

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΤΖΙΣΤΟΥΔΗΣ-GREGORIS TZISTOUDIS

ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΒΙΝΤΕΟ ΣΕ ΠΡΩΤΗ ΜΕΤΑΔΟΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΞΑΙΡΕΤΟ ΓΡΗΓΟΡΗ ΤΖΙΣΤΟΥΔΗ!

Απολαύστε τον ΣΟΛΙΣΤΑ Τζιστούδη και γνωρίστε τα μουσικά ταξίδια του!

Επισκεφτείτε το site του Γρηγόρη http://www.gregoris.de/

Μίκης: Να κινητοποιηθούν οι διανοούμενοι για τα Σκόπια

ΑΠΟ ΤΑ ΝΕΑ

Επιστολή του μεγάλου συνθέτη στα «ΝΕΑ»

Την αγωνία του για το Σκοπιανό και ιδιαίτερα για τους ισχυρισμούς της ΠΓΔΜ περί ύπαρξης μακεδονικής γλώσσας και εθνότητας εκφράζει ο Μίκης Θεοδωράκης σε επιστολή του προς «ΤΑ ΝΕΑ», στην οποία αναρωτιέται γιατί η ελληνική πλευρά δεν χρησιμοποιεί επιστημονικά επιχειρήματα για να αποκαλύψει αυτή τη «γελοιότητα», όπως τη χαρακτηρίζει.

O μεγάλος συνθέτης θεωρεί «μέγα εθνικό λάθος» να χαριστεί το όνομα Μακεδονία στους Σκοπιανούς.

Το πλήρες κείμενο της επιστολής έχει ως εξής: «Θέλω να εκφράσω μια μεγάλη απορία που με βασανίζει εδώ και καιρό: Σκοπιανοί και ορισμένοι Αμερικανοί φίλοι τους μας έχουν ζαλίσει εδώ και πολλά χρόνια ότι είναι τάχα οι μοναδικοί Μακεδόνες και ότι η γλώσσα τους είναι η Μακεδονική, δηλαδή αυτή περίπου που μιλούσε ο Μέγας Αλέξανδρος.

Κι αυτά τα τερατώδη ψέματα διδάσκονται σαν αλήθειες σε ξένα Πανεπιστήμια, ενώ πάνω από 100 κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο τα έχουν εμπράκτως αποδεχθεί σαν ιστορικές αλήθειες.

Ιδού λοιπόν η απορία μου:

Υπήρξε έως τώρα από την πλευρά μας η οφειλόμενη επιστημονική αποκάλυψη όλης αυτής της γελοιότητας;

Αν ναι, με ποιους επιστημονικούς τρόπους και αν όχι, γιατί;

Αφού είναι βέβαιο πως αυτοί οι άνθρωποι είναι καθαρόαιμοι Σλάβοι και η γλώσσα τους είναι καθαρά Σλαβική.

Πού είναι η Βουλή των Ελλήνων, η Ακαδημία Αθηνών, τα Ελληνικά Πανεπιστήμια, οι Έλληνες ιστορικοί και γλωσσολόγοι, ώστε με ακλόνητες επιστημονικές αναλύσεις να αποκαλύψουν την αλήθεια στην παγκόσμια κοινή γνώμη, τις κυβερνήσεις, τα Πανεπιστήμια, τα ΜΜΕ των άλλων κρατών, όπως ακριβώς κάνουν οι Σκοπιανοί ανενόχλητοι και μόνοι εδώ και δεκάδες χρόνια;

Πώς αξιοποιούνται οι επιστημονικές αναλύσεις και μελέτες ξένων καθηγητών και ειδικών που αποδεικνύουν περίτρανα την αλήθεια των δικών μας θέσεων και γελοιοποιούν τους ισχυρισμούς των Σκοπιανών;

Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ.

Μίκης Θεοδωράκης: ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ

ΑΠΟ ΡΕΣΑΛΤΟΓραμμένο στις 22.9.2008, αποκλειστικά για το ΡΕΣΑΛΤΟ.

Δημοσιεύεται στο τεύχος-32, μηνός Οκτωβρίου 2008

Φαίνεται ότι οσονούπω ολοκληρώνεται και ο τρίτος κύκλος υποβάθμισης των αξιών που έως σήμερα χαρακτήριζαν κουτσά-στραβά την εθνική μας ζωή, για να ανοίξει επί τέλους η είσοδος της χώρας στην εποχή του Προτεκτοράτου, που μπορεί κανείς να διακρίνει δια γυμνού οφθαλμού να ξανοίγεται διάπλατα μπροστά μας.

Οι άλλοι δύο κύκλοι αφορούσαν τον ελληνικό πολιτισμό και την ηθική συγκρότηση του λαού μας. Δηλαδή τις πολιτιστικές και ηθικές μας αξίες.

Ο τρίτος και τελευταίος, του οποίου τους επιθανάτιους σπασμούς ζει σήμερα η χώρα, είναι η πολιτική, που παρασύρεται προς την απαξίωσή της από τον ίδιο τον πολιτικό κόσμο μαζί με το πλέγμα των σχέσεων και των εξαρτήσεων που έχει αυτός δημιουργήσει γύρω του.

Το ερώτημα είναι κατά πόσο αυτή η καταστροφική πορεία οφείλεται σε λάθη του ίδιου του λαού μας είτε σε δυνάμεις μέσα και έξω από τη χώρα μας, που για δικούς τους λόγους βοήθησαν ή κατάφεραν να δημιουργήσουν τις κατάλληλες συνθήκες ώστε σε τόσο μικρό σχετικά χρονικό διάστημα να κινδυνεύουμε να οδηγηθούμε σε μορφές εξάρτησης παρόμοιες με κείνες της Αλβανίας, του Κόσοβου, των Σκοπίων, της Ουκρανίας, της Γεωργίας, του Ιράκ και άλλων παρόμοιων χωρών που έχουν μεταβληθεί ουσιαστικά σε μαριονέτες της αμερικάνικης πολιτικής.

Σ’ αυτό το ερώτημα μόνο μια εμπεριστατωμένη και επιστημονικά θεμελιωμένη έρευνα θα μπορούσε να δώσει την οριστική απάντηση.

Όμως προς το παρόν και για λόγους εθνικού συμφέροντος, για το οποίο όλοι οφείλουμε να διατυπώνουμε θαρραλέα την όποια γνώμη μας αναλαμβάνοντας τις ανάλογες ευθύνες, εγώ θα τολμούσα να πω, ότι αυτή η αρνητική πορεία οφείλεται σε λάθη όχι του λαού μας αλλά των κάθε λογής εκπροσώπων του αλλά φυσικά και στην ενεργό ανάμειξη όλων αυτών που έχουν κάθε συμφέρον να υποτάξουν την γενική πορεία της χώρας μας στην στρατηγική που έχουν χαράξει και μάλιστα σε διεθνές επίπεδο που εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους.

Είναι γνωστές όλες αυτές οι θεωρίες για το τέλος της ιστορίας και για την ομάδα των κακών λαών που θα πρέπει να τιμωρηθούν (η πρώτη, το Ιράκ, τιμωρήθηκε ήδη), καθώς και οι νέες συνθήκες που προκύπτουν από την παγκοσμιοποίηση κλπ. κλπ.

Τελευταία όμως υπήρξαν απρόβλεπτες και βαθύτατες αλλαγές στον χάρτη των διεθνών σχέσεων και ισορροπιών με την εκπληκτική οικονομική άνοδο της Κίνας και κυρίως την επάνοδο της Ρωσίας σε ρόλο υπολογίσιμης οικονομικής και στρατιωτικής δύναμης.

Αυτά τα δύο φαινόμενα οδήγησαν την υπερδύναμη σε αναθεώρηση (και σε ένα βαθμό σε αναδίπλωση) της επιθετικής στρατηγικής της που την οδηγεί σε πρωτοβουλίες και τακτικές της ψυχροπολεμικής εποχής, η οποία ως γνωστόν είχε δύο χαρακτηριστικά: πρώτον την απομόνωση της τότε Σοβιετικής Ένωσης (και νυν Ρωσίας) και δεύτερον την νέα περικύκλωσή της με στρατιωτικές βάσεις όσο γίνεται εγγύτερα στα εδάφη της.

Εξ ου και η εγκατάσταση πυραύλων σε Πολωνία-Τσεχοσλοβακία και η μετατροπή του Κοσυφοπεδίου, των Σκοπίων, της Γεωργίας και μιας σειράς πρώην σοβιετικών δημοκρατικών αλλά και του Αφγανιστάν και του Ιράκ σε επιθετικές βάσεις.

Το καινούριο στοιχείο σε σχέση με τον ψυχρό πόλεμο είναι ότι από το αμερικανικό νατοϊκό στρατόπεδο λείπει σήμερα η ιδεολογική κάλυψη (πρόσχημα) με την ανάγκη «άμυνας» κατά του κομμουνισμού.

Σήμερα η Ρωσία έχει ήδη γίνει αποδεκτή από τη Δύση ως μια δημοκρατική χώρα με ελεύθερη αγορά, που μάλιστα συμμετέχει στο κλαμπ των οκτώ ισχυρών δυνάμεων.

Επομένως το αμερικανικό νατοϊκό στρατόπεδο δεν έχει πλέον την ευχέρεια να καταγγείλει μια δυτική χώρα είτε έναν δυτικό ηγέτη ως συνοδοιπόρο φιλοκομμουνιστή όπως έκανε άλλοτε, γιατί ακριβώς υπάρχει αυτό το έλλειμμα της ιδεολογικής κάλυψης.

Λ.χ. θα μπορούσε ποτέ προχτές ένας ηγέτης όπως ο Κώστας Καραμανλής να τολμήσει να πει «όχι» πρόσωπο με πρόσωπο με τον εκάστοτε Αμερικανό πλανητάρχη;

Σε μια τέτοια περίπτωση θα τον χαρακτήριζαν ως συνοδοιπόρο και πιθανώς σε συνθήκες όπως λ.χ. της δεκαετίας του ΄50, θα τον οδηγούσαν στο απόσπασμα στο πλευρό του Μπελογιάννη!

Τι γίνεται λοιπόν σήμερα χωρίς τη λεοντή του αντικομμουνισμού, όταν κάποιος αγνοεί αυτές τις δύο θεμελιώδεις εντολές της υπερδύναμης, δηλαδή απομόνωση της Ρωσίας και μεταβολή της Ελλάδας σε επιθετικό προγεφύρωμα εναντίον της; Και πώς να ξεχάσουν το «όχι» του Κυπριακού λαού -με την ουδετερότητα της Ελληνικής κυβέρνησης- που πιθανώς πήγε τα άμεσα επιθετικά τους σχέδια μια εποχή πίσω, δεδομένου ότι η Κύπρος σε έναν υποθετικό πόλεμο με το Ιράν μπορούσε να αποτελέσει το βασικό στήριγμα-ορμητήριο σε μια τόσο μεγάλου μεγέθους επιχείρηση;

Αυτά είναι σφάλματα που δεν συγχωρούνται από τους ιέρακες του Πενταγώνου που ανεξαρτήτως Κλίντον-Μπους-Ομπάμα χαράζουν απτόητοι την γενική στρατηγική των ΗΠΑ, που αποβλέπει σταθερά στην εδραίωση μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας.

Ο Ελληνικός λαός είχε την ιδιαιτερότητα σε σχέση με άλλες δυτικές χώρες να δοκιμάσει επάνω στο πετσί του τα αποτελέσματα αυτής της αδίστακτης Αμερικανικής πολιτικής που προκειμένου να πετύχει τους στόχους της είναι ικανή να πατήσει επί πτωμάτων.

Όπως μετέβαλαν σε πτώμα την Ελληνική δημοκρατία και τις ελευθερίες του ελληνικού λαού με την επτάχρονη χούντα και όπως γέμισαν με ανθρώπινα πτώματα την Κύπρο με όργανό τους τον πιστό τους σύμμαχο και συνεργό, την Τουρκική στρατιωτική χούντα.

Ήταν φυσικό λοιπόν μετά απ’ αυτές τις δύο τεράστιες εθνικές καταστροφές που μας επέβαλαν με τόσο ωμό και σκληρό τρόπο, ο Ελληνικός λαός να οδηγηθεί στο σύνολό του (σχεδόν) σε μια στάση τουλάχιστον επιφυλακτική απέναντι στους παλιούς του συμμάχους.

Ακόμα και οι εθνικόφρονες, που ήταν παλιοί τους φίλοι, δεδομένου ότι οι ΗΠΑ δαπάνησαν εκατομμύρια δολλάρια για να τους σώσουν από τον κομμουνισμό. Γιατί κι αυτοί δεν ξεχνούν ότι τους έσωσαν μεν από τους απεχθείς Έλληνες κομμουνιστές, όμως στη συνέχεια τους παρέδωσαν δεμένους και φιμωμένους στην φιλική τους στρατιωτική χούντα, τη δε Κύπρο στους φίλους και συμμάχους των ΗΠΑ Τούρκους στρατηγούς.

Όλα αυτά οι Έλληνες δεν τα ξεχνούν και ούτε πρόκειται ποτέ να τα ξεχάσουν, πόσο μάλλον που οι Αμερικανοί δολοπλοκούν εναντίον μας χρησιμοποιώντας πότε τον ένα και πότε τον άλλο και προβάλλοντας χωρίς ντροπή τα ανθρώπινα δικαιώματα από τα ύψη των συρματοπλεγμάτων του Γκουαντανάμο, δηλαδή της πιο τρανταχτής περιφρόνησης όχι μόνο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αλλά και της ίδιας της ανθρώπινης σάρκας, μιας και δεν πρόκειται πια για ανθρώπινα όντα που φυλάσσονται εκεί μέσα αλλά για ανθρώπινες σάρκες που δέχονται επί σειράν ετών τον πόνο και τον εξευτελισμό.

Οι Αμερικανοί λοιπόν μας τιμωρούν μόνο και μόνο γιατί έχουμε μνήμη και εθνική αξιοπρέπεια και επομένως για να εφαρμόσουν τα σχέδιά τους πρέπει να εξαλειφθεί η εθνική μας μνήμη και αξιοπρέπεια δηλαδή ο πολιτισμός και το ήθος μας -πράγμα που εν πολλοίς το επέτυχαν σ΄ ένα μεγάλο βαθμό με την βοήθεια των Ελλήνων ισχυρών τους φίλων πρακτόρων, προπαγανδιστών, παραγόντων της οικονομικής κυρίως ζωής, καθώς και μωροφιλόδοξων πολιτικάντηδων- για να έρθει η σειρά της Πολιτικής και των πολικών, γιατί απέτυχαν στην πλειοψηφία τους να «συμμορφωθούν προς τας υποδείξεις» και να επιβάλουν ένα καθεστώς πλήρους ευθυγράμμισης με την γενική στρατηγική των ΗΠΑ.

Ένα καθεστώς ουσιαστικά προτεκτοράτου. Και γι’ αυτό προετοιμάζεται ολοταχώς το πολιτικό σκηνικό από το οποίο θα ξεπηδήσει το νέο σύστημα (ποιο άραγε που με πομπώδεις, ως συνήθως, διακηρύξεις, καταδίκες και ευχολόγια θα ακολουθήσει τον δρόμο που χάραξαν οι Μπερίσα, Γκρουεφσκ, Γκουσένκο, Θάτσι, Σακασβίλι και τόσοι και τόσοι άλλοι ιππότες της ελεεινής μορφής.

Εάν όμως θέλετε την γνώμη μου, πιστεύω ότι αυτή τη φορά δεν θα τα καταφέρουν.

Ο Ελληνικός λαός ωρίμασε ύστερα από τις τόσες και τόσες δοκιμασίες, το μορφωτικό του επίπεδο έχει ανεβεί και έχει ήδη δημιουργηθεί μια πλατειά βάση παραγωγικών δυνατοτήτων, που μας προσφέρει σε μεγάλο βαθμό οικονομική αυτοτέλεια.

Τέλος η θέση μας στον κόσμο γενικά έχει βελτιωθεί, ώστε φίλοι και εχθροί να μας υπολογίζουν.

Βεβαίως στα θέματα του πολιτισμού και του ήθους έχουν γίνει ρήγματα.

Όμως δεν πιστεύω ότι έχουν φτάσει σε τόσο βάθος, ώστε να αλλοιώσουν τον χαρακτήρα του λαού μας, που σε μεγάλο βαθμό διατηρεί την αγάπη, την πίστη και την προσήλωσή του στις εθνικές μας παραδόσεις, πολιτιστικές και ηθικές.

Στον χώρο της πολιτικής επίσης η κρίση είναι επιφανειακή.

Η μεγάλη πλειοψηφία του πολιτικού μας κόσμου αντανακλά το ήθος και τον πολιτισμό του λαού μας παρ’ όλη τη λυσσαλέα προσπάθεια που καταβάλλεται από την προπαγάνδα για να φανεί στο σύνολό της ξεκομμένη από τον λαό, τις ανάγκες του και τις αξίες του.

Ας μη μας εντυπωσιάζουν τα παιχνίδια που παίζονται στην επιφάνεια από μια μεγάλη μερίδα του τύπου και της τηλεόρασης, που σε έναν επικίνδυνο βαθμό έχουν γίνει φερέφωνα των μαύρων δυνάμεων που επιζητούν την καταστροφή μας.

Έτσι για άλλη μια φορά καλώ την πολιτική κυρίως τάξη να δώσει λίγη προσοχή στην παραπάνω ανάλυσή μου, για να δει πού βρίσκεται το κύριο εθνικό μας πρόβλημα, ώστε να παραμερίσουν τις δευτερεύουσες κατά τη γνώμη μου διαφορές τους επικεντρώνοντας την προσοχή τους στον κύριο εθνικό κίνδυνο που μας απειλεί, δηλαδή την καταβαλλόμενη ασφυκτική προσπάθεια να μεταβάλουν τη χώρα μας σε προτεκτοράτο.

Γεγονός που πιστεύω ότι δεν μπορεί να υπάρξει Έλληνας που να το επιτρέψει να πραγματοποιηθεί.

Αθήνα, 22.9.2008

ΥΓ. Θα περίμενα από την Κυβέρνηση, τη στιγμή που ο υποτιθέμενος διαπραγματευτής κ. Νίμιτς τόλμησε να θέσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων θέμα της δήθεν «μακεδονικής εθνότητας και γλώσσας» να δώσει εντολή στον εκπρόσωπο της Ελλάδας να εγκαταλείψει πάραυτα τις συζητήσεις και να αποσυρθεί σε ένδειξη διαμαρτυρίας.

Όμως δεν το έκανε κι αυτό με βάζει σε μαύρες σκέψεις. Ελπίζω αυτό το σφάλμα να μην επαναληφθεί.

Έχω ήδη τονίσει από το 1992 και μάλιστα στο Υπουργικό Συμβούλιο, ότι όλα ξεκινούν από το όνομα «Μακεδονία» σαν πρώτο βήμα, για να ακολουθήσουν η Εθνότητα, η Γλώσσα και οι μειονότητες των … «μακεδόνων» στην Ελληνική Μακεδονία, ώστε το έδαφος να προετοιμαστεί για να αρχίσει η αμερικανική πολιτική τους εκβιασμούς και τις απειλές για την ίδια την εδαφική μας ακεραιότητα σε περίπτωση που δεν θα συμμορφωθούμε πλήρως προς τας υποδείξεις…

ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ – «ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ»

Μετά από καιρό, επιστρέφω και πάλι με μια μουσική πρόταση. Είναι βλέπετε δύσκολο στις μέρες μας να βρεις το καλό εκείνο το τραγούδι που σε κάποιες λίγο παλαιότερες εποχές μιλούσε στην καρδία του κόσμου, γιατί ήταν βγαλμένο μέσα από την ζωή, την καθημερινότητα, τον πόνο, τον μόχθο, τη χαρά τη λύπη, τη ζωή και το θάνατο. Όχι ότι σήμερα δεν έχουμε καλά τραγούδια μέσα στον γενικότερο χαμό που επικρατεί. Ευτυχώς, μέσα από τα όποια «σκουπίδια», ξεχωρίζουν τα λίγα και καλά ακούσματα, ασχέτως εάν προσπαθούν κάποιοι να τα αφήσουν στην αφάνεια. Παρόλα τα καλά τραγούδια του σήμερα όμως, βλέπει κανείς ότι «κάτι λείπει», από αυτά. Λείπουν τα «βιώματα»; Λείπουν οι αγώνες για την επιβίωση, για το μεροκάματο, λείπουν τα πολιτικά δρώμενα; Κάτι λείπει, Είναι σα να λέμε, ένα τραγούδι με «μισή γεύση» με μικρό νόημα. Η δουλειά που έρχομαι να σας προτείνω σήμερα, είναι από το χθες, και κύριο γνώρισμα της είναι οι «εικόνες» που ξεπηδούν μέσα απ’ αυτήν, τη μουσική που ντύνει την ποίηση. Ποίηση των ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗ, ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ, ΚΑΛΑΜΙΤΣΗ, ΣΤΥΛΙΑΤΗ. «ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ – ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ – ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ» Δώδεκα μελοποιημένα ποιήματα, εκατοντάδες εικόνες της ζωής του χθες, αλλά και του σήμερα! Αυτή η διαχρονικότητα στα τραγούδια είναι κάτι το ανατριχιαστικό, αλλά συνάμα και διδακτικό για όλους μας. Μοναδική η ερμηνεία από τον αξέχαστο ΣΤΕΛΙΟ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗ. Μαζί του και η νέα τότε στο τραγούδι ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ. «Ποιος είναι αυτός που τριγυρνά Τις νύχτες στα στενά Και που στο χέρι του κρατεί ‘βαγγελιο και σπαθί Τα παραθύρια ορθάνοικτα Προσμένουν τα μεσάνυχτα Το παλικάρι να φανεί Να μάθουν το όνομα του Αη Γιωργη άλλοι τον ειπανε Κι άλλοι Θανάση Διάκοκι άλλοι παιδί πως ητανε Των είκοσι και κάτω».. Μουσική και ποίηση, είναι δεμένα με τρόπο τέτοιο, που σε καθηλώνουν, ενώ έρχεται η πραγματικά «ουράνια» φωνή του Καζαντζίδη που κάνει τον ακροατή να δακρύζει. Λείπουν σήμερα φίλοι μου τέτοιες δημιουργίες. Θα έλεγε κανείς, ότι σώπασαν οι ποιητές, ότι έφυγε η έμπνευση, και όλα πλέον βγαίνουν όχι από την ψυχή, αλλά από τις μηχανές. Μόνο κάθε που έρχονται γιορτές κυρίως, βγαίνουν στην αγορά καμιά εκατοστή «κιλά» τραγούδια, έτσι για να πουλήσουν οι νέοι καλλιτέχνες των ριαλιτυ. ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ – ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ – ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ. Αποκτήστε αυτό το CD, και ταξιδέψτε μέσα από την λαϊκή και όχι μόνο ποίηση σε μια διαφορετική , καλύτερη Ελλάδα. Καλή ακρόαση!