Όπως τον είδε η
Δημοσιογράφος Βίκυ Χαρισοπούλου
Όταν κάποτε, -πολλά χρόνια πριν άρχιζα να ασχολούμαι μ΄αυτή τη δουλειά – να επιχειρώ δηλαδη να γράψω τα δημόσια, έλαβα από έναν παλιότερο συνάδελφο μια συμβουλή…
Ναι, να επιχειρείς να γράφεις για τα πάντα, αλλά να εξειδικευθείς, να μάθεις , να συστήσεις στο κοινό που διαβάζει, το ένα…
Αυτό που εσένα μαγεύει , αυτό που εσύ αγαπάς , νοιάζεσαι, σε πονάει και σε ψυχαγωγεί …Ετσι και καλύτερα θα γράφεις – μεταδίδεις και πλέον αναντικατάστατη θα γίνεις .
Ολοι γράφουν για όλα, λίγοι για ένα και καλά…
Σε επίπεδο ταμείου, στο κοντά ένα τέταρτο του αιώνα της επαγγελματικής σχέσης με τη δημοσιογραφία δεν ξέρω – μάλλον δεν το πέτυχα …
Δεν κατάφερα – και τώρα είναι μάλλον αργά – να κάνω τη ζωή μου – την επαγγελματική τουλάχιστον- μια παράσταση, ένα ποίημα, μια επανάσταση, πολύ δε περισσότερο ένα τραγούδι…
Ο Πάνος ο Γεραμάνης τα κατάφερε. Η ζωή του … ένα τραγούδι .
Τον γνώρισα 20 χρόνια πρίν , στα 1987 στα «ΝΕΑ».
Ηταν ο αρχισυντάκτης στο επαρχιακό ρεπορτάζ – σ΄αυτό που εντάσσονται τα πάντα τα εκτός Αθηνών γενόμενα …
Λίγο οι κοινοί φίλοι, λίγο οι κοινές ιδεολογίες, λίγο – θέλω να πιστεύω- η κοινή καθαρότητα στο βλέμμα και στα θέλω … - μας έκαναν φίλους , περνούσαμε μαζί τις πρωτοχρονιές , η Ναυσικά, εκείνος , η δική μου οικογένεια των κυττάρων αλλά και της ψυχής , οι φίλοι μας. Φοβάμαι πως το είχε ως άλλοθι αυτό το ταξίδι…
Να «κρύβεται» από τη συντροφό του – την Πηνελόπη των οραμάτων του – τη Ναυσικά, και εκείνος να το σκάει με άλλους φίλους για τα απαγορευμένα ουζάκια στο Μοδιάνο, ουισκάκια στη Λιλή, μεζεδάκια αλλού, αλλά και να πετάγεται σε απίστευτες πηγές «ειδήσεων» για το τραγούδι στης ζωής του.
Τόσκαγε και βρισκόταν στην Ξάνθη, στη Δράμα, στην Κοζάνη , γιατί, του είπαν έλεγε, πως εκεί υπήρχε μια «τρύπα» - που πουλούσε με 45αρια δισκάκια στόκ, μια άλλη «τρύπα» - καπηλειό όπου σύχναζε ο τάδε ξεχασμένος – απ όλους εμας όχι όμως κι από κείνον- μπουζουκτσής .
Και γυρνούσε πάντα με υλικό…
Όχι για ειδήσεις…Γυρνούσε με υλικό για αυτό το τραγούδι της ζωής του…
Ετούτο δω το βιβλίο – εγω λεξικό το λέω – μίνι εγκυκλοπαίδεια για το λαικό τραγούδι… Ανασύρω σειρά στιγμών στη μνήμη μου, στιγμών που στη χαλάρωση της εφημερίδας, μετά το κυνήγι του εφήμερου που εμείς το λέγαμε είδηση , όλο κι ένα τραγούδι, ενας στίχος , μια μελωδία ερχόταν στο νού.
-Πές το παρακάτω έλεγε ο ενας στον άλλον, κι ύστερα…- «Αυτό ποιος τόγραψε;» -κι αυτό «ποιος το λέει» , -όχι αυτός είναι δεύτερη εκτέλεση , -όχι εγώ ξέρω, όχι … -Πάρτε τον Πάνο …-Κι ήταν ικανός – στην περίπτωση τη σπάνια που το αγνοούσε – να τα παρατήσει όλα τα εφήμερα των ειδήσεων και ν΄αρχίσει να ψάχνει …
Ούτως ή άλλως είχαμε πάντα απάντηση. Εγκαιρα και έγκυρα…
Για το τραγούδι, για τη μουσική και τα είδη της γράφτηκαν , λέχθηκαν , χιλιάδες λέξεις…
Κι ενώ για ΄τις νότες που συνέθεσαν τη τζάζ, τη ροκ , την ποπ, τη ρεμπέτική ακόμα – και ιδιαίτερα μουσική (σε επίπεδο εθνικό κι όχι μόνο) ειπώθηκαν τόσες λέξεις , για την αμιγώς λαική μουσική (αυτή του λαού ) η παραγωγή είναι σαφώς μικρότερη εως ανύπαρκτη…
Ο Πάνος αυτό έκανε .
Αυτό το κενό καλύπτει – κι επιτρέψτε μου – όχι με λέξεις… Με νότες τόχει γραμμένο αυτό το βιβλίο , με νότες σε ρυθμό 9/8 . Τις λέξεις άλλοι τις βάλαν …
Παράλειψη θάταν η μη μνεία στην εξαιρετική – κοπιαστική για κείνον αλλά σίγουρα, η μνήμη του αγαπημένου του Πάνου θα τον ξεκούραζε- δουλεία του συναδέλφου του Βασίλη Λουμπρίνη που επιμελήθηκε τα κείμενα .
Ηξερε καλά ο Πάνος , ότι όταν γράφεις για το λαικό τραγούδι και γράφεις με λέξεις , κινδυνεύεις να είτε από λογιοτατισμό, είτε από λαικισμό όχι όμως και ποτέ από λογισμό…
Ο Πάνος βρήκε τη σωστή μέθοδο προσέγγισης, ανάλυσης αλλά και του να μας συστήσει αυτό που ίσως και να ξέραμε κυτταρικά.
Τη λαικότητα.
Με λαικότητα (με αμεσότητα ,όχι με λαικούρες , ουτε – καθόλου με λαικισμό) , με χαρακτήρα σχεδόν «ναίφ» - σαν του Πάνου - είναι γραμμένο – είναι ερμηνευμένο ο μάλλον αυτό το τραγούδι του Γεραμάνη που έγινε βιβλίο.
Οι μουσικοί ας το διαβάσουν με νότες . Θα το κάνει σε λίγο – προτείνοντας τη δική του ανάγνωση ο Χρήστος ο Μητρέτζης …Εμείς οι υπόλοιποι , οι θεωρητικά άμουσοι ας ψάξουμε στη μνήμη μας την κυτταρική .
Εκεί θα βρούμε όλες τις νότες … ή έστω …ΘΑ μάθουμε πως το… «Τρελλε τσιγγάνε» - προσωπικά δεν το ήξερα , πίστευα πως είναι του Τσιτσάνη και είναι γραμμένο για κάποιον έρωτα σαν τους δικούς μου του κοινωνικού περιθωρίου , εξ όυ και ποιητικά τσιγγάνος – είναι γραμμένο από την Ιωάννα Γεωργακοπούλου (από μια γυναίκα βεβαίως- για έναν αντάρτη του ΕΛΑΣ … (+ απόσπασμα από τις σελίδες του βιβλίου)
Θα μάθουμε – εμείς οι συνάδελφοι του- τι είναι λαική δημοσιογραφία – άμεση – επικοινωνιακή – όχι λαικίστική – απ αυτή ξέρουμε καλά.
Οι φοιτητές του τμήματος επικοινωνίας στα πανεπιστήμια του Παρισιού και του Βερολίνου το μάθαν διδασκόμενοι από τις μαγνητοφωνημένες εκπομπές του «Λαικών βάρδων του Πάνου» ..
ΘΑ μάθουμε , θα αναπολήσουμε , θα …
Είμαστε όμως – όχι μόνο τα λόγια μας - και όντα πτερόεντα .
Πτερόεις και ο Πάνος –για κάπου – ποιος ξέρει – πέταξε , κι ήταν καιρός αυτό το τραγούδι της πλήρους μεστών, δημιουργικών , παραγωγικών και αγαπημένων ημερών του να μη χαθεί… Ν΄ακολουθήσουν κι άλλα βιβλία, με το υπόλοιπο υλικό, ίσως και δίσκοι, ίσως και CD μια που όπως μας ενημέρωσαν στην Ευρώπη των γκάτζετς τα e-books διαδέχονται πια τα audio-books .
Το βιβλίο του Πάνου έχει πολλούς …audio- ήχους…, νότες , μουσική. Είναι το τραγούδι του. Το τραγούδι μας…
Ευχαριστώ πολύ Κι όλοι ευχαριστούμε τη Ναυσικά Γεραμάνη που δεν κρατά τις μνήμες του Πάνου – που τις ανήκουν- για τον εαυτό της. Τις μοιράζεται μαζί μας, τον κρατά ζωντανό για όλους μας…
Βίκυ Χαρισοπούλου
(Αναδημοσίευση από www.provoleas.gr)
