Λιόπη Αμπατζή
ΠΟΤΟ ΓΙΑ ΠΑΡΕΑ
ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΑΔΑ
(Μελέτη, ISBN: 978-960-04-3975-5, σελ. 240, Ιανουάριος 2010)
Το μπαρ με κονσομασιόν, μπαρ με γυναίκες, κωλόμπαρα, ή όπως είναι γνωστά, διαφέρουν από τους υπόλοιπους χώρους νυχτερινής διασκέδασης γιατί εκτός από ποτά προσφέρουν τη δυνατότητα πληρωμένης γυναικείας συντροφιάς στους άνδρες πελάτες. Αυτόν τον τύπο ανδρικής διασκέδασης προσπαθεί να περιγράψει και να αναλύσει η συγγραφέας, με την προσδοκία να στήσει στη νύχτα παρατηρητήριο για την επιθυμία, το σώμα, το χρήμα, τη σεξουαλικότητα και το φύλο στη σύγχρονη Ελλάδα.
Η νύχτα δε μιλάει,
Το γέλιο της ακούς καθώς
Σκάβει το λάκκο
Της επόμενης μέρας.
Γιοβάννα, 2008
Η Λιόπη Αμπατζή γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Κοινωνική Ανθρωπολογία στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου όπου ολοκλήρωσε το διδακτορικό της το 2004. Συνεργάστηκε με το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών και ως μεταδιδακτορική ερευνήτρια με το Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Το 2008 εκδόθηκε από το ΕΚΚΕ η μελέτη της με τίτλο Προσεγγίζοντας το φαινόμενο του trafficking. Ασχολείται με τη μελέτη του φύλου και της σεξουαλικότητας, της εργασίας και της μετανάστευσης στη σύγχρονη Ελλάδα. Ζει και εργάζεται στο Ρέθυμνο.
Μάρω Φιλίππου
ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΟΥ ΡΟΔΟΥ
ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΚΑΡΑΒΑΙΟΥ
(Μελέτη, ISBN: 978-960-04-3915-1, σελ. 456, Ιανουάριος 2010)
Μικρές ιστορίες και αδιάψευστες μαρτυρίες για τις προαιώνιες σχέσεις ανάμεσα στην Αίγυπτο, τη χώρα του σκαραβαίου και στη Ρόδο, τη γη του Ρόδου.
Μετά τις Χαμένες μουσικές της Αιγύπτου (Κέδρος, 2005), η Ροδίτισσα στην καταγωγή, Ελληνίδα της Αιγύπτου, Μάρω Φιλίππου μάς ξεναγεί σε δύο τόπους με μακραίωνη, αλληλένδετη ιστορία: στη χώρα του σκαραβαίου, την Αίγυπτο, και στη γη του ρόδου, τη Ρόδο. Μέσα στο χρόνο, μια νοητή γραμμή θα ενώσει αυτές τις δύο ακτές της Μεσογείου γεφυρώνοντας εμπορεύματα και ανθρώπους, ιδέες, γνώσεις, πολιτισμό.
Τα ταξίδια του Ρόδου και του σκαραβαίου κρύβουν διαδρομές ζωής που σφράγισαν την εξέλιξη δύο πανάρχαιων τόπων και τη μοίρα των κατοίκων τους από την αρχαιότητα μέχρι τα νεότερα χρόνια.
Περιγράφουν ιστορίες αγώνων και μεγαλείου, ακμής και παρακμής, που άφησαν τα χνάρια τους μέσα στο πέρασμα των αγώνων γεννημένες από κρυφές ή φανερές αιτίες: έρωτες θεών, κατορθώματα ναυτικών, κατακτήσεις ηγεμόνων, επισκέψεις σοφών και συναλλαγές εμπόρων, αναζήτηση ενός καλύτερου κόσμου στα οδυνηρά χρόνια της μετανάστευσης τον 19ο αιώνα. Συνιστά ένα φόρο τιμής σε σημαντικές φυσιογνωμίες Ροδίων που μεγαλούργησαν στις ελληνικές κοινότητες της Αιγύπτου, αλλά και σε όλους τους απλούς ανθρώπους που μόχθησαν στη χώρα αυτή – πολλοί μάλιστα συνδέοντας τη ζωή τους με το «λευκό χρυσάφι», το αιγυπτιακό βαμβάκι –, οι οποίοι, όταν χρειάστηκε να εγκαταλείψουν τη γη του σκαραβαίου, ένιωσαν ότι χάνουν μια δεύτερη πατρίδα.
Η Μάρω Σωτηροπούλου-Φιλίππου γεννήθηκε στην Αίγυπτο. Σπούδασε μουσική στην Αλεξάνδρεια και στην Αθήνα. Διπλωματούχος του Εθνικού Ωδείου Αθηνών, δίδαξε για πολλά χρόνια πιάνο και θεωρητικά της μουσικής. Ασχολήθηκε επίσης με τη μουσική αγωγή της νηπιακής ηλικίας, διοργάνωσε μουσικές ακροάσεις, καθώς και πολλές μαθητικές συναυλίες με συγκεκριμένη θεματολογία.
Εγκαινίασε τη συγγραφική της δραστηριότητα στη δεκαετία του ’50 αρθρογραφώντας για λογοτεχνικά και πολιτιστικά κυρίως θέματα, σε ελληνικές και σε γαλλικές εφημερίδες και σε περιοδικά της Αλεξάνδρειας και της Αθήνας.
Από το 1990 ασχολείται αποκλειστικά με την επιμέλεια κειμένων και με τη μετάφραση. Έχει μεταφράσει βιβλία για παιδιά, μυθιστορήματα, δοκίμια, λεξικό της μουσικής, κ.ά.
Τζιν Γουλφ
Ο ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΤΗΣ ΟΜΙΧΛΗΣ
Μετάφραση: Άρτεμις Αργύρη
(Ξένη πεζογραφία, ISBN: 978-960-04-3970-0, σελ. 456, Ιανουάριος 2010)
479 π.Χ. Ο Λάτρο, ένας μισθοφόρος που υπηρετεί στο στρατό του Ξέρξη, τραυματίζεται στη μάχη των Πλαταιών και παθαίνει αμνησία. Χωρίς παρελθόν και αναμνήσεις, μ’ έναν πάπυρο και μια γραφίδα στο χέρι, καταγράφει όλα όσα βλέπει για να μπορεί να τα θυμάται στη συνέχεια. Την ίδια στιγμή αποκτά μια ασυνήθιστη ικανότητα: να επικοινωνεί με τους θεούς και να βλέπει παράξενα οράματα. Μια προφητεία θα του αποκαλύψει το πεπρωμένο του: μόνο όταν θα έχει περιπλανηθεί πολύ μακριά, θα βρει το δρόμο του γυρισμού στο σπίτι του˙ η Μεγάλη Μητέρα θα τον οδηγήσει˙ αυτό που αναζητά βρίσκεται στη νεκρή πόλη.
Σε μια περιπετειώδη περιπλάνηση στην αρχαία Ελλάδα, από τη Θήβα και την Κόρινθο μέχρι την Αθήνα, τη Σπάρτη και τη Θράκη, ο Λάτρο με τη συνοδεία μιας πιστής σκλάβας, του ποιητή Πίνδαρου και ενός νεκρομάντη, θα γνωρίσει θεές και ιέρειες, βασιλείς, σκλάβους και θεραπευτές, πολεμιστές και ποιητές, ανακαλύπτοντας πόσο αινιγματικές και σκληρές είναι οι βουλές των θεών που ορίζουν τη μοίρα του.
«Ένα έξοχο ιστορικό μυθιστόρημα, γεμάτο θεούς, πνεύματα και μαγικές μεταμορφώσεις. Γραμμένο σε γλαφυρή γλώσσα, συναρπάζει τον αναγνώστη αιχμαλωτίζοντας το πνεύμα της εποχής εκείνης.»
Kirkus Reviews
«Ο Gene Wolfe είναι εκείνος ο συγγραφέας που οι άλλοι συγγραφείς διαβάζουν για να εκμεταλλευτούν τις πρωτότυπες και υπέροχα δομημένες ιστορίες του».
Roger Zelanzy, συγγραφέας
Ο Αμερικανός συγγραφέας Τζιν Γουλφ γεννήθηκε το 1931 στη Νέα Υόρκη. Υπηρέτησε στον πόλεμο της Κορέας, σπούδασε μηχανολόγος μηχανικός στο Χιούστον και το 1972 ανέλαβε αρχισυντάκτης στο περιοδικό Plant Engineering.
Από τους πιο δημοφιλείς συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας, με επιρροές μεταξύ άλλων από τον Μπόρχες, τον Τσέστερτον,τον Τουέην και τον Κάρολ, έγινε γνωστός με το έργο του Το Βιβλίο του Νέου Ήλιου, μια τετραλογία που περιλαμβάνει τα μυθιστορήματα The Shadow of the Torturer (1980), The Claw of the Conciliator (1981), The Sword of the Lictor (1982) The Citadel of the Autarch (1983), τα δύο εκ των οποίων – Η σκιά του βασανιστή και Το πετράδι του συμφιλιωτή – κυκλοφορούν στα ελληνικά.
Ο Στρατιώτης της Ομίχλης είναι το πρώτο μέρος της τριλογίας The Soldier (Ο Στρατιώτης) που περιλαμβάνει, επίσης, τα μυθιστορήματα Soldier of Arete (Ο Στρατιώτης της αρετής) και Soldier of Sidon, που ετοιμάζονται από τον Κέδρο.
Ο συγγραφέας έχει διακριθεί με πολλά βραβεία για το έργο του, μεταξύ των οποίων το World Fantasy Award for Life Achievement και το Edward E. Smith Memorial Award.
Τον τελευταίο καιρό, όλο και πιο πολλά και καλά συγκροτήματα… παίζουν στο προσκήνιο του Ελληνικού τραγουδιού, κι’ αυτό αποτελεί σίγουρα μια ανάσα δροσιάς μέσα στην.. ξηρασία των χρόνων που διανύουμε..Σας συστήνω λοιπόν τους X- DARAWISH, που…. κατεβαίνουν ασυγκράτητοι, πρωτότυποι και.. γυαλισμένοι, να κατακτήσουν και να.. κατακτηθούν…
Όχι φίλοι μου.
Η μπάντα γενικότερα σόκαρε, και εξακολουθεί να σοκάρει ευχάριστα όσους την ακούν , με το ύφος της, τον ήχο της τη δουλειά της, την παρέα που κρατά κάνοντας όλους όπου εμφανίζονται να είναι ένα!
Όπως ξεκίνησαν, έτσι και συνεχίζουν!
Ο «κορμός» της μπάντας αποτελείται από τους ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΒΙΟΛΙΣΤΗ (φωνή, κιθάρες, ακουστικές και ηλεκτρικές, φυσαρμόνικα, κλπ), ΧΡΥΣΑΚΗ ΣΤΕΦΑΝΟ (μπάσο), ΛΑΟΠΟΥΛΟ ΦΥΛΛΗ (ηλεκτρική κιθάρα), ΤΟΚΑΤΛΙΔΗ ΧΡΗΣΤΟ (τύμπανα), ενώ πολλοί είναι εκείνοι που κατά καιρούς συμμετέχουν σαν guests.
Πιο τακτικός και μόνιμος ο κιθαρίστας Βασίλης Σωτηρίου ο οποίος κάνει και φωνητικά στη μπάντα.
Ας μη ξεχνάμε ότι οι «ΛΟΥΔΙΑΣ» με το πιο πάνω σχήμα συμμετείχαν και στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης με το τραγούδι «Ο ΧΡΟΝΟΣ (ΑΟΥΑ).
Θα αναρωτηθείτε τι είδους μπάντα είναι οι «ΛΟΥΔΙΑΣ».
Είναι ROCK, POP, BLUES, SOUL, JAZZ, ETHNIK, εκτελούνται μεταφοραί, τι είναι τελικά;
Έγκριτοι Εθνομουσικολόγοι προσπάθησαν να απαντήσουν στο αμείλικτο αυτό ερώτημα, αλλά γρήγορα σήκωσαν τα χέρια ψηλά!
Οι «ΛΟΥΔΙΑΣ» είναι όλα τα προαναφερθέντα μαζί.
Γι αυτό το λόγο και ξεσηκώνουν τον κόσμο και τον κάνουν να τους συνοδεύει στα τραγούδια που λένε, είτε αυτά είναι δικά τους, είτε από τον ευρύτερο μουσικό χώρο.
Τους είδα πρόσφατα στο CLUB του Μύλου στη Θεσσαλονίκη.
Άνοιξαν τη βραδιά λίγο πριν εμφανιστούν οι Πουλικάκος και Γιοκαρίνης παρουσιάζοντας τραγούδια από τη δισκογραφία τους, την παλαιότερη, αλλά και την τελευταία που φέρει τον τίτλο «ΕΝΤΕΧΝΙΛΑ».
Όλος ο κόσμος τραγουδούσε μαζί τους τα τραγούδια , δημιουργώντας μια όμορφη ατμόσφαιρα.
Οι «ΛΟΥΔΙΑΣ» φρόντισαν χωρίς να το επιδιώξουν να είναι στα τραγούδια τους διαχρονικοί.
Άλλοι τα χαρακτήρισαν «σάτιρα», άλλοι πάλι «δελτίο ειδήσεων σημερινό».
Η πραγματικότητα είναι ότι οι «ΛΟΥΔΙΑΣ» γράφουν, και τραγουδούν με το δικό τους ξεχωριστό ύφος όλα αυτά που εμείς θα θέλαμε να πούμε, αλλά δεν μπορούμε!
«Πως μεταλλάσσεται έτσι αυτή η γενιά
Που κάποτε άκουγε κλαρίνο κι από τρίχορδο πενιά
Βαρέθηκα να ακούω αυτό που βάφτισαν…
Εντεχνίλα.. πόσο ακόμα θα κρατήσει αυτή η ξεφτίλα»..
