ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ.

Πάει καιρός που θέλω να τα πω, που προσπαθώ να βγάλω άκρη στον χαμό που επικρατεί στο τραγούδι του σήμερα, όχι ότι δεν έχουμε τραγούδια της προκοπής, αλλά το τι «μπαζο» κυκλοφορεί από την δισκογραφία, ε δεν περιγράφεται. Δεν είμαι ρε παιδιά «κολλημένος» αλλά δεν μπορώ να «καταπιώ» και ότι θέλουν οι σύγχρονοι δημιουργοί να μου σερβίρουν γιατί κατά την άποψη τη δική τους και των εταιριών τους (δισκογραφικών) είναι οι «επιτυχίες, τα τραγούδια του αύριο» και ένα σωρό μπούρδες που γράφουν στα δελτία τύπου που στέλνουν. Ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν πριν γράψουν το δελτίο τύπου ακούν πρώτα τα τραγούδια του cd που διαφημίζουν. Πολύ αμφιβάλλω. Εδώ και πολύ καιρό παρακολουθώντας την δισκογραφική κίνηση μαζί με φίλους και συναδέλφους, μπορώ να πω ότι έχουμε λαλήσει από τις …… (άντε μην πω) που ακούμε. Δεν ξέρω τι συμβαίνει και οι σημερινοί «δημιουργοί» βγάζουν στίχους και μουσική που είναι λες και έτρωγαν χαλασμένο μουσακά και δημιούργησαν το έργο τους στην τουαλέτα. Έγραψε παλιά ο Τσιτσάνης την «Μάγισσα της αραπιάς» - Θα πάω εκεί στην αραπιά που μ’ εχουνε μιλήσει, για μια μεγάλη μάγισσα τα μάγια να μου λύσει…. Κλπ και βγαίνει σήμερα ο άλλος με το σύγχρονο του τραγούδι, την επιτυχία και καλά και λέει. «Σταμάτα να γκρινιάζεις να χαρείς, να μου πετάς συσκευασίες μαργαρίνης, έλα να ανάψουμε την πίπα της ειρήνης….»!! Τι διάολο, στους Απάτσι η στους Σιού απευθύνεται; Πίπα της ειρήνης; Αλλά η μαργαρίνη στην «φυλή» που κολλαει; Τρελά πράγματα, και έχει πολλά περισσότερα παραδείγματα πολύ χειρότερα απ’ αυτό. Κάποιοι είχαν πει ότι οι παλιοί δημιουργοί, αλλά και ορισμένοι από τους σημερινούς είχαν «βιώματα» και αυτά μας τα έδιναν με τραγούδι. Ίσως μάλιστα τα βιώματα τους να είχαν πολλές «ίδιες στιγμές» με τα δικά μας. Γι αυτό και το τραγούδι μας άγγιζε, έμενε… Ας μην ξεχνάμε ότι σήμερα ακούγονται ακόμα τραγούδια του 38-40-50-60 κλπ. Και δεν είναι μια απλή «συλλεκτική» κίνηση μουσικής αυτή. Ακούγονται γιατί ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΠΟΥΝ ΚΑΤΙ. Δεν είναι απλά κρότοι. Στη σημερινή δισκογραφία έχουμε πολλά καλά τραγούδια. Έχουμε αξιόλογους δημιουργούς. Μόνο που τα τραγούδια αυτά ΔΕΝ τα αφήνουν να ακουστούν, να τα μάθει ο κόσμος, να του «μιλήσουν». Αντίθετα, φροντίζουν να μας κάνουν μια κανονική «πλύση εγκεφάλου» από τα ραδιόφωνα, μεταδίδοντας την κάθε μπούρδα (για να μην το πω αλλιώς) δεκαπέντε και είκοσι φορές την ημέρα. Τι να πει κανείς. Σημεία των καιρών; Πάντως θυμάμαι τι είχε πει ο Μεγάλος Γιάννης Παπαϊωάννου ένα χρόνο περίπου πριν πεθάνει,! «Φοβάμαι για την τύχη του Ελληνικού τραγουδιού… Σε μερικά χρόνια δεν θα έχουμε τα τραγούδια που έκαναν την Ελλάδα γνωστή σε όλο τον κόσμο»! Πόσο δίκιο είχε. Αλήθεια, που είναι σήμερα το λαϊκό μας τραγούδι; Και το ρωτώ αυτό γιατί μας σερβίρουν σαν λαϊκά τραγούδια που μόνο λαϊκά δεν είναι. Να τα χαρακτηρίσουμε σύγχρονα; Ναι.Αυθεντικές λαϊκές δουλειές σήμερα έχουμε ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ. Πάσχουμε τελικά στο στίχο και στη μουσική, Αντίθετα από φωνές, έχουμε πολλές και καλές. Μόνο που δεν αναδεικνύονται μέσα από τα τραγούδια που λένε. Για παράδειγμα, λέω εγώ τώρα, πώς να αναδείξει τον τραγουδιστή η «μαργαρίνη»; Το πολύ πολύ να τον «λαδώσει»! Μεγάλο μπέρδεμα ρε παιδιά, πολύ μεγάλο….. Εσείς τι λέτε; Πάμε να θυμηθούμε το παλιό καλό τραγούδι μας.