Αιμορραγούσα κοινωνία- ψυχορραγούσα πολιτεία : έθνος νεκρό!

Γράφει Η ΜΑΡΩ ΣΙΔΕΡΗ Το 2008 Ελλάδα δεν υπάρχει. Ή μάλλον το 2008 συνειδητοποιήσαμε ότι Ελλάδα δεν υπάρχει. Δεν είναι σαφές τι είναι αυτό το μόρφωμα που ζει στο νοτιότερο τμήμα της βαλκανικής χερσονήσου, μα είναι σαφές ότι δεν έχει σχέση με την Ελλάδα όπως τη γνώριζε ο κόσμος, όπως την οικοδόμησε το παρελθόν της, όπως την κρατά στη μνήμη της η ιστορία, τελικά δεν έχει σχέση με κράτος, με έθνος, με οργανωμένη κοινωνία. Μολονότι η φράση αυτή ακούγεται υπερβολική και προκαλεί οργή, η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι είμαστε Έλληνες μιας Ελλάδας που έχει πεθάνει. Κι εξηγούμαι: Η Πατρίδα δεν είναι τρισύλλαβη λέξη, αλλά κάτι πολύ περισσότερο. Είναι «ο τόπος όπου γεννιέται κάτι – το κοινό έθνος και το σύνολο των αξιών που συνδέονται μ’ αυτό- ο λαός και η πολιτεία μιας χώρας» (Μπαμπινιώτης Λεξικό). Για να υπάρξει επομένως μια πατρίδα θα πρέπει πρώτιστα να υπάρξει ως Ιδέα, ως κράτος, ως λαός και ως έθνος, να υπάρχει τελικά ως σύνολο ανθρώπων που παρά τις διαφωνίες τους και τα επιμέρους συμφέροντα τους έχουν ως κοινό ύψιστο στόχο την πρόοδο τους ως μια ολότητα. Εδώ και πολύ καιρό η Ελλάδα δεν έχει αυτή τη μορφή. Η νέο-Ελλάδα δεκαετίες τώρα, (με μια εξαίρεση, που μοιάζει με κύκνειο άσμα, το καλοκαίρι της Ολυμπιάδας) παρουσιάζεται ως ένα σύνολο συγκρουόμενων ομάδων που δεν έχουν μπει στη διαδικασία να βρουν κώδικες επικοινωνίας, ή – πολύ περισσότερο- δεν είχαν ποτέ ως κοινό ύψιστο στόχο το καλό του συνόλου ως συνόλου , αλλά μονάχα του συνόλου με την στενή έννοια των δικών τους οπαδών ή μελών. Αυτές οι κοινωνικό-πολιτικές δυνάμεις σύγκρουσης που στόχο έχουν η μια την εξόντωση της άλλης ήταν η Ελλάδα από τη μεταπολίτευση και εξής: Κόμματα και πρόσωπα που μπαίνουν στη Βουλή μηχανιστικά, όχι λόγω ουσιαστικών θέσεων αλλά κυρίως εξαιτίας της πολιτικής αδράνειας, κοινωνικές ομάδες και μέσα ενημέρωσης που συμπεριφέρονται ως κομματικά ή επιχειρηματικά φερέφωνα, εργοδότες που απαξιώνουν τον εργαζόμενο και εργαζόμενοι που απαξιώνουν τον εργοδότη, άνθρωποι που προτιμούν να είναι όχλος παρά πολίτες, δάσκαλοι που προτιμούν να είναι υπάλληλοι παρά λειτουργοί, γονείς που προτιμούν να είναι φίλοι παρά γονείς και φίλοι που προτιμούν να καθοδηγούν παρά να συντροφεύουν, εκκλησία που σιωπά όταν πρέπει να φωνάξει και φωνάζει όταν πρέπει να σιωπά, νόμοι που γίνονται μόδα και μόδες που γίνονται νόμος. Χρόνια τώρα στην Ελλάδα δεν υπάρχει ουσιαστική επικοινωνία στην οικογένεια, στο σχολείο, στη γειτονιά, στην πόλη, στην εκκλησία, στην εργασία, στα συνδικάτα, στα κόμματα, στη Βουλή: Μπροστά σε όλα τα προβλήματά μας, τα οικονομικά, τα ταξικά, τα εργασιακά, τα εθνικά, τα εκκλησιαστικά τα ηθικά, τα εκπαιδευτικά, τα οικογενειακά, κανένας δεν ακούει κι όλοι φωνάζουμε, κανένας δεν ενδιαφέρεται και όλοι διεκδικούμε, κανένας δεν προσφέρει κι όλοι απαιτούμε, κανένας δεν αναλαμβάνει την ευθύνη που του αναλογεί κι όλοι αναζητούμε υπεύθυνους, κανένας δεν απολογείται και όλοι κατηγορούμε. Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ.