Δε με πήραν δα και τα χρόνια, αλλά μερικές φορές, όταν γυρίζω πίσω στις αναμνήσεις μου, πραγματικά εντυπωσιάζομαι.
Όταν ήμουν εγώ παιδί, ξέρετε, δεν είχαμε Game-Boy.
Ούτε Playstation.
Δεν είχαμε internet café για να διασκεδάζουμε, ούτε αίθουσες bowling.
Αφήστε που δεν είχαμε ούτε καν κινητά τηλέφωνα.
Όταν ήθελε η μάνα μας το μεσημέρι να γυρίσουμε στο σπίτι, έβγαινε στο μπαλκόνι και διακριτικά ούρλιαζε:
«Που ‘σαι βρε γαϊδούρι;…
Δύο πήγε η ώρα…
Άντε μαζέψου σπίτι επιτέλους μη σε γδάρω».
Εκείνα τα χρόνια λοιπόν, που ακόμα παίζαμε στις αλάνες, εγώ έμενα στο κέντρο της πόλης. Εκεί που ήταν ο κινηματογράφος «Ηλύσια».
Στην Δημητρίου Γούναρη.
Τρεις μέρες πριν τα Χριστούγεννα, ο φίλος μου ο Περικλής, ήρθε στην αλάνα κρατώντας την πιο όμορφη δερμάτινη μπάλα που είχα δει από κοντά.
Ήταν μια… κανονική δερμάτινη μπάλα.
Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου