Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ ΜΕ ΑΖΑΘΕΙΟΠΡΙΝΗ

ΑΠΟ ΤΟ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣΤου Δρ. Δ ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ ΜΕ ΑΖΑΘΕΙΟΠΡΙΝΗ Ένα από τα παλαιότερα φάρμακα που χρησιμοποιούμε στη θεραπεία της σκλήρυνσης κατά πλάκας είναι η αζαθειοπρίνη.

Κάπου στις αρχές του ‘80 μετά από αρκετές πολυκεντρικές μελέτες και μια καλή «διαγωγή» που έδειξε το φάρμακο σε διάφορα καρκινωματώδη σύνδρομα άρχισε η συνταγογραφία του σωρηδόν και στην σκλήρυνση κατά πλάκας.

Η φαρμακευτική δράση της αζαθειοπρίνης έγκειται στην μεταβολή που υπόκειται εντός του οργανισμού σε μερκαπτοπουρίνη – 6.

Ο μεταβολίτης αυτός αναστέλλει την σύνθεση DNA και RNA κυρίως σε κύτταρα με καρκινική προδιάθεση και προκαλεί μια απευαισθητοποίηση του ανοσοποιητικού συστήματος.

Για τη σκλήρυνση κατά πλάκας θεωρήθηκε ότι η αζαθειοπρίνη θα προκαλούσε μια μείωση του TNF-α παράγοντα και αύξηση των κατασταλτικών Τ-λεμφοκυττάρων.

Η δράση δεν αποδείχθηκε ευεργετική για τη σκλήρυνση κατά πλάκας, έτσι ώστε να θεωρηθεί η αζαθειοπρίνη φάρμακο εκλογής για την αρρώστια αυτή.

Αντίθετα, η μακροχρόνια χρήση της θεωρήθηκε και ύποπτη για την δημιουργία λεμφωμάτων.

Έτσι, απέμεινε να χορηγείται σπάνια και σαν λύση τελευταίας ανάγκης ή σαν διπολικό άλλοθι κατά την λογική ότι ο γιατρός κάτι χορηγεί και ο ασθενής κάτι παίρνει. ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΤΥΣΗΣ ΣΤΗ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΣΤΥΣΗΣ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ ΕΙΝΑΙ ΟΡΓΑΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑΣ.

ΣΕ ΜΕΓΑΛΟ ΠΟΣΟΣΤΟ, ΟΜΩΣ, ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ.

Το σώμα των ανδρών από την κατασκευή του είναι έτσι φτιαγμένο ώστε να φθάνει στην ολοκλήρωση της σεξουαλικής χαράς.

Πρέπει να είναι τελείως ήρεμο και χαλαρό.

Έτσι, λοιπόν, εάν στο σεξ υπάρχει κάποια έννοια απειλής, π.χ. μειωμένης απόδοσης, τότε όλο το σώμα και ο εγκέφαλος δραστηριοποιείται έντονα από την έννοια του φόβου μίας επίθεσης.

Η αδρεναλίνη παράγεται σε μεγάλες ποσότητες, η καρδιά χτυπά σε «τρελούς» ρυθμούς, τα αγγεία σε όλο το σώμα έρχονται σε μια γενικευμένη σύσπαση, έτσι ώστε δεν υπάρχει επαρκής αιμάτωση για την στύση.

Στο σημείο αυτό αρχίζει ο φαύλος κύκλος του φόβου, της αδυναμίας και της επανασύσπασης και η περαιτέρω ανικανότητα.

Στη σκλήρυνση κατά πλάκας μόνο στα προχωρημένα στάδια σε όλη αυτή την διαδικασία προστίθεται και μια οργανική αιτιολογία.

Κυρίως, όταν υπάρχουν στελεχιακές ή περιθαλαμικές βλάβες.

Βέβαια, οι περιπτώσεις είναι πολύ λιγότερες σε σύγκριση με άλλες, όπως η χρήση φαρμάκων, κατάθλιψη ή διαβήτης.

Στην ουσία, στις διαταραχές της στύσης στη σκλήρυνση κατά πλάκας ο ασθενής έχει περισσότερο να παλέψει με τον μύθο, που συνδέει την διαταραχή αυτή με την νόσο, παρά με την ασθένεια την ίδια.

Σε αυτές τις περιπτώσεις εξειδικευμένη ψυχική υποστήριξη σε συνδυασμό με σύντομη χορήγηση αναστολέων της φωσφοδιεστεράσης λύνει το πρόβλημα.

Μόνο που η αγωγή πρέπει να γίνεται σύντομα, για να μην χάνεται πολύτιμος χρόνος και διαιωνίζεται το πρόβλημα. ΟΙ ΙΝΤΕΡΦΕΡΟΝΕΣ ΚΑΙ Η ΣΚΛΗΡΥΝΣΗ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ 20ΟΥ ΑΙΩΝΑ ΟΛΟΙ ΗΛΠΙΖΑΝ ΣΤΙΣ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΟΤΙ Η ΙΝΤΕΡΦΕΡΟΝΗ ΘΑ ΕΛΥΝΕ ΤΟ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ.

ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ 21ΟΥ ΑΙΩΝΑ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΕΧΑΣΑΝ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ.

Η ιντερφερόνη-β με την μορφή – β1b ή b1α ή β1α βγήκε στην αγορά σαν θεραπευτική πανάκεια για την σκλήρυνση κατά πλάκας.

Αυτό, βέβαια, δεν έγινε ποτέ και έτσι σήμερα, αφού «δοκιμάσθηκε» σε χιλιάδες ασθενείς, γίνεται χρήση της με την ελπίδα ότι θα μειώσει την ένταση και τις «ώσεις» της νόσου.

Βέβαια, και οι ίδιες οι εταιρείες παραγωγής σημειώνουν ότι η ουσία δεν έχει δράση στην χρόνια προϊούσα μορφή της σκλήρυνσης κατά πλάκας, παρόλο που ο μηχανισμός της παθογένειας της αρρώστιας είναι ίδιος.

Βέβαια, για αρκετές από τις παρενέργειες, και κυρίως της αποδυνάμωσης του ανοσοποιητικού με συχνούς πυρετούς, γίνεται αναφορά τώρα με βεβαιότητα.

Μάλιστα, προτείνεται ταυτόχρονα παράλληλη δερματοτροφική, αντιγριππική, αντιφλεγμονώδης αγωγή.

Η ιντερφερόνη-β ανήκει στην ανθρώπινη βιοχημική ομάδα των κυττοκινών, που σε ορισμένες περιπτώσεις δείχνει ανοσοτροποποιητική δράση και αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες.

Έτσι, λοιπόν, έγινε η σκέψη ότι γενετικά τροποποιημένη και αναπαραγόμενη με αντικατάσταση κάποιων πρωτεϊνικών αναλύσεων, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την θεραπεία της σκλήρυνσης κατά πλάκας.

Συγκεκριμένα, θεωρείτο ότι θα επηρέαζε αρνητικά την σύνθεση κάποιων άλλων προφλεγμονωδών κυττοκινών, όπως το ΤΝΑα-παράγοντα και της γ-ιντερφερόνης μέσω της καταστολής των Τ-κυττάρων και των μακροφάγων κυττάρων.

Μετά από μια κλινική εμπειρία τουλάχιστον μιας δεκαετίας με χιλιάδες ασθενείς φαίνεται ότι το θεωρητικό αυτό μοντέλο θεραπείας ήταν και αυτό στα πλαίσια της προσδοκίας της φιλελεύθερης αγοράς, που κατέπεσε τελευταία τόσο άδοξα. Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ ΜΕ ΟΞΙΚΗ ΚΟΠΟΛΥΜΕΡΗ (COPAXONE). H ΚΟΠΟΛΥΜΕΡΗ-1 ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕ ΠΟΙΚΙΛΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΣΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ.

Η ιστορία της κοπολυμέρης-1, σε ότι αφορά την θεραπευτική της δράση στην σκλήρυνση κατά πλάκας, έχει μια αρκετά ιδιόρρυθμη πορεία.

Η ουσία της κοπολυμέρης είναι ένα πολυπεπτίδιο, που συμμετέχει στη δημιουργία της βασικής πρωτεΐνης, της μυελίνης, που διαταράσσεται στις περιπτώσεις της σκλήρυνσης κατά πλάκας. Έτσι, λοιπόν, με βάση αυτή την θεωρία, πριν από περίπου 50 χρόνια ξεκίνησε μια ερευνητική προσπάθεια για την αναζήτηση μιας θεραπευτικής λύσης για την σκλήρυνση κατά πλάκας.

Πράγματι, μετά από πολλές προσπάθειες μια ερευνητική ομάδα κατόρθωσε να συνθέσει ένα πεπτίδιο, που προκαλούσε τις ίδιες αντιδράσεις με την βάση της μυελινικής πρωτεΐνης σε ποντίκια, με κατάσταση παρόμοια με την σκλήρυνση κατά πλάκας.

Κατά παράξενο τρόπο, όπως περιγράφουν οι ερευνητές και κατασκευαστές της ουσίας, στην περίπτωσή της παρουσιάστηκε ένα παράδοξο αποτέλεσμα.

Δηλαδή, έδειξε ότι έχει απρόσμενα μια αντιφλεγμονώδη δράση για την νόσο αυτή.

Στα χρόνια που ακολούθησαν χρησιμοποιήθηκε το εν λόγω πεπτίδιο κατά κόρον για την θεραπεία της σκλήρυνσης κατά πλάκας χωρίς επιτυχία, ώσπου εγκαταλείφθηκε κάθε προσπάθεια.

Γύρω στο 2000, όμως, οι ίδιοι οι ερευνητές παραγωγοί το ξαναέφεραν στην αγορά με τον ισχυρισμό ότι σε υψηλές δόσεις (20mg) έχει καλύτερες δράσεις.

Μέχρι σήμερα υπάρχουν δύο κλινικές μελέτες που πιστοποιούν μείωση έντασης και συχνότητας των ώσεων.

Ουσιώδεις βελτιώσεις της κλινικής εικόνας δεν έχουν παρατηρηθεί ακόμη.