Το Ιλιούσιν εφοδιάζεται από το έδαφος και μεταφέρει 42 τόνους νερό.
Το αεροδρόμιο του ανεφοδιασμού θα πρέπει να απέχει όσο το δυνατός λιγότερο και να μπορεί να το εφοδιάσει με 42 τόνους νερό κάθε περίπου 30 λεπτά.
Αν είχαμε τέτοια υποδομή, κι αν απείχε όσο τα δεδομένα αεροδρόμια που έχουμε, το Ιλιούσιν θα έκανε μια ρίψη κάθε 45-50 λεπτά.
Δηλαδή σε 7πλάσιο έως και 8πλάσιο χρόνο από αυτόν ενός αυτόνομα ανεφοδιαζόμενου από την κοντινή λίμνη ή θάλασσα CL-415.
Επιπλέον των ανωτέρω, το 415 συγκρινόμενο με το παλαιότερο 215, εκτός ορισμένων διαφορών στα όργανα του πιλοτηρίου και την μη αναγκαιότητα επιβράδυνσης πριν την ρίψη, έχει και ουσιαστικές διαφορές στους κινητήρες που του επιτρέπουν να κερδίζει ύψος πολύ γρήγορα μετά από αυτήν, άρα κατάλληλο και για την διεξαγωγή επιχειρήσεων σε βαθύ ανάγλυφο με χαράδρες κλπ.
Το Ιλιούσιν αντιθέτως, σε ότι αφορά την ταχύτητα (ρυθμό) ανόδου, έχει χειρότερες δυνατότητες και επιδόσεις και από αυτό το 215, μοντέλο που ενώ υπάρχει ακόμα, δεν παράγεται πλέον.
Το Ιλιούσιν είναι κατάλληλο για τις... στέπες, αλλά κατάλληλο για Ελλάδα.
Το Μπέριεφ τώρα, δεν είναι ελικοφόρο, είναι τζετ.
Οι κινητήρες του Μπέριεφ είναι μεν πολλαπλάσιαςισχύος του 415 δίνοντάς του και πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα πτήσης, αλλά την ισχύ αυτή την αποκτούν σταδιακά και αρκετά αργά καθώς αυτός ο τύπος κινητήρα παρουσιάζει μεγάλη χρονική αδράνεια από την εντολή του χειριστή μέχρι και την ανταπόκριση.
Οι κινητήρες του είναι ευάλωτοι σε πουλιά, η απόδοση (σημείο κορεσμού) εξαρτάται υπερβολικά από την θερμοκρασία του αέρα και η έλλειψη οξυγόνου με τον καπνό που υπάρχει σε χαμηλό υψόμετρο πάνω από την φωτιά, αυξάνει πολύ περισσότερο την αδράνεια ενώ μειώνει δραματικά την ισχύ των κινητήρων.
Επιπλέον η ρίψη γίνεται πάντα με πολύ χαμηλότερη ταχύτητα από την πτήση (κάπου κοντά στα όρια μιας τελικής προσέγγισης), άρα επιβάλλεται να είναι εκτεταμένα φλαπς.
Αυτό είναι κάτι που αποτελεί ένα επιπλέον παράγοντα επιβράδυνσης, αδράνειας σε απαιτούμενο ελιγμό και τελικά παράγοντας χαμηλού ρυθμού ανάκτησης ύψους.
Αυτό θα είχε σαν συνέπεια την αδυναμία να επιχειρήσει χαμηλά με ασφάλεια και να κάνει ρίψεις σε βαθύ ανάγλυφο.
Είτε δεν θα επιχειρούσε, είτε θα έκανε άχρηστες ρίψεις από ψηλά όπου το νερό θα μετρατρέπονταν σε ατμό, είτε θα καρφωνόταν σε καμιά πλαγιά αδυνατώντας να ανταποκριθεί στον απαιτούμενο ρυθμό επιτάχυνσης και ανόδου.
Τέλος για τον τσιφούτη τον κουμπάρο του Καραμπουχέσα μας, τι να πει κανείς;
Κανένα πιο μπουρδέλο από τη γιαγιά το CL-215 δεν είχε να στείλει;
Ο κατάλληλος τύπος για την χώρα μας αν εξαιρεθούν τα συμληρωματικά ελικόπτερα, είναι ένας συνδυασμός αεροσκάφους-υδροπλάνου και βομβαρδιστικού (νερού), όχι τζετ, με μεγάλο ρυθμό ανόδου, δυνατότητα ρίψης με μικρή ταχύτητα (πχ 120-140kn) για ακρίβεια και δυνατότητα ανεφοδιασμού με θαλασσοταραχή.
Αυτό που πλησιάζει περισσότερο σε αυτά είναι το CL415.Να ευλογήσουμε και λίγο τα γένια μας:
Οι Καναδοί είναι αξεπέραστοι στην εναέρια δασοπυρόσβεση και ΑΠΟΛΥΤΑ συμβατοί στις κατασκευές τους με την μορφολογία και το ανάγλυφο της Ελληνικής επικράτειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου