Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,
«Θεός εφανερώθη εν σαρκί» ( Α΄ Τιμ. 3,16 )
Εκείνο το οποίο προτυπώθηκε στους πατριάρχες του αρχαίου Ισραήλ, εκείνο το οποίο εξαγγέλθηκε από τους προφήτες, εκείνο που σκιαγραφήθηκε από τους αρχαίους φιλοσόφους, φανερώνεται, σήμερα, ξεκάθαρα στην ανθρωπότητα.
Ο Θεός, αφού με την παντοδυναμία του δημιούργησε τον κόσμο, εισέρχεται και ο Ίδιος σ’ αυτόν, επιφέροντας μια απροσδόκητη, για τα ανθρώπινα δεδομένα, αλλαγή. Κατά
τους όρους της δημιουργίας, έπρεπε ο άνθρωπος να οδεύσει προς τη θέωση, αφού επλάσθη «καθ’ ομοίωσιν Θεού». Εξαιτίας, όμως, της αδυναμίας του να πετύχει τον στόχο που του ετέθη, ακολουθείται μία αντίθετη πορεία. «Άνθρωπος γίνεται Θεός, ίνα Θεόν τον Αδάμ απεργάσηται».
Η ενανθρώπηση του Θεού είναι το μεγαλύτερο θαύμα των αιώνων. Το ότι ο Θεός εδημιούργησε τον κόσμον, εκ του μηδενός, είναι μέσα στα πλαίσια του κατανοητού. Το να σαρκωθεί, όμως, ο άσαρκος, να εισέλθει στις διαστάσεις της φθοράς, του χρόνου και του χώρου, ο άχρονος και «αχώρητος παντί», δεν είναι προσιτό, ούτε και εύκολα κατανοητό. Προσεγγίζεται μόνο με την πίστη, ως εκδήλωση της παντοδυναμίας του Θεού, αλλά και της μεγάλης αγάπης του προς το πλάσμα του.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΔΩ
