 |
Είδε
τη μάνα του να αφήνει ορθάνοιχτη την πόρτα του σπιτιού τους καθώς το
εγκατέλειπαν για τη μεγάλη φυγή. «Να μπει αέρας, να πάρει και να
διαλύσει τη μυρωδιά μας. Ούτε αυτή θέλω ν’ αφήσω σ’ αυτόν τον άπονο
τόπο. Τίποτα. Φτάνουν οι τάφοι μας». Ο Αζάντ δεν ήξερε γιατί έπρεπε να
φύγουν, ούτε και είχε λόγο στις αποφάσεις, εφηβάκι ήταν, στα
δεκατέσσερα. Προορισμός η ελευθερία και ο πολιτισμός, η Ελλάδα. «Θα
ανταμώσουμε απέναντι με ελεύθερους ανθρώπους που είναι φίλοι μας και θα
μας βοηθήσουν. Δεν μας θέλει η πατρίδα μας; Θα βρούμε άλλη», τους έδινε
κουράγιο ο πατέρας. Στο Ιράκ δεν είχαν ζωή. Ζούσαν με τη βεβαιότητα του
θανάτου. (...) Περισσότερα
|
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου