Ευχές μαζί με ένα παραμύθι…
Από τη Ζωή Νικητάκη
Έχει μεγάλο ενδιαφέρον το fαcebook, όλων των λογιών τα χρώματα, σε όλες τους τις αποχρώσεις και φωτεινότητες, σε όλο τους το μεγαλείο, έτσι που ένα υπέροχο ουράνιο τόξο όλα μαζί συνθέτουν... Κάποιοι τοίχοι παρατήρησε μια φίλη, πως έχουν γκρίνια πολλή και είναι γεγονός, αφού και το πεδίο αυτό μια αντανάκλαση είναι της κατάστασης που στον κόσμο μας κυριαρχεί. Κάποιοι άλλοι τοίχοι είναι αναπαραγωγή του δελτίου των ειδήσεων, λες και αγνοούμε αυτά που συμβαίνουν ή λες και αναμασώντας τα θα έρθει επίλυση.
Αγαπημένοι φίλοι και φίλες, είναι σημαντικό το που αποφασίζουμε και θέλουμε να στρέψουμε την συνειδητότητά μας. Όπου επικεντρώσουμε την προσοχή και την ενέργειά μας, αυτό είναι που τρέφουμε και αντίστοιχα αυτό έλκουμε και υλοποιούμε. Με τον συνεχόμενο εστιασμό στην αρνητική όψη της ζωής, τροφοδοτούμε αυτό ακριβώς και μετά αναρωτιόμαστε γιατί μας συμβαίνουν αρνητικά... Μα με την τροφή που δίνουμε στο σκοτάδι, από ρεβυθάκι σιγά σιγά γιγαντώνεται και στο τέλος μας τρώει... Η ζωή έχει πολλές όψεις, πολλές εκφάνσεις, πολλά χρώματα, μα και ο καθένας από εμάς. Το μαύρο είναι μια κατάσταση πολύ απαραίτητη για το ταξίδεμα στο υπόλοιπο φάσμα, είναι μια προετοιμασία γέννας ας πούμε στα έγκατα της ύπαρξης, μέχρι το φως να γεννηθεί. Μα είναι ένα μονάχα στάδιο.
Αξίζει να θελήσουμε να δούμε το ξεδίπλωμα όλου του φάσματος του χρωματικού. Και όσο για τις αλλαγές στον κόσμο μας, ας μην λησμονούμε πως για οποιαδήποτε αλλαγή στην εξωτερική μας πραγματικότητας, χρειάζεται προηγουμένως μια αλλαγή στην εσωτερική μας κατάσταση, μια αλλαγή στη συνειδητότητά μας. Αν πραγματικά, θέλουμε μια επανάσταση, τότε αυτή θα ξεκινήσει πρώτα από μέσα μας, από την πνευματική αλλαγή μας και στη συνέχεια η αλλαγή αυτή θα φωτίσει κάθε σκοτεινή γωνιά, θα συγκολλήσει κάθε μικρή ή μεγάλη ρωγμή και θα φωτίσει όλα τα χρώματα στη ψυχή, στη νόηση, στα συναισθήματα και σε όλα τα ενδύματα του σώματος και του εαυτού. Αλλάζοντας εμείς αλλάζει ο κόσμος μας. Κάθε στιγμή με κάθε αναπνοή. Και αυτή είναι η κύρια καθημερινή εργασία μας ως άνθρωποι που την παραμερίζουμε, την μεταθέτουμε για αργότερα, την παραμελούμε, τη λησμονούμε και στο τέλος ασύνειδα την συρρικνώνουμε τόσο πολύ, που την αφανίζουμε. Μα αυτή είναι πάντα εκεί και μας περιμένει. Ακόμα και μέσα στο σκοτάδι, πίσω από κάθε χρώμα, πίσω από την κούραση, πίσω από το γέλιο των παιδιών, πίσω από τα όνειρα που ξεχάστηκαν, πίσω από τις λέξεις που κρύφτηκαν, πίσω από τις αγάπες που πήγανε χαμένες, πίσω από την ομπρέλα που περιμένει στην πόρτα και πίσω από το κρεμασμένο στην αόρατη κρεμάστρα καπέλο. Η κύρια εργασία μας είναι το ταξίδι στον εαυτό μας, στα βάθη του, στα άδυτά του, στις κρυμμένες πόρτες του, στα σκαλιά που μέσα από την κουφάλα των αόρατων δέντρων οδηγούν σε πηγάδια, απ΄όπου καλούμαστε να ανακαλύψουμε και να κουβαλήσουμε φως απροσμέτρητο για να φωτιστούμε και να φωτίσουμε τον κόσμο μας.
Καλά Χριστούγεννα, Καλά Ηλιούγεννα, Καλά Φωτούγεννα!
Η αλλαγή στον κόσμο μας θα έρθει από την Καρδιά και το Μονοπάτι της Αλλαγής είναι ήδη ορθάνοιχτο.
Καλώς να ορίσουμε και διόλου ας μην αργήσουμε!
Κι ένα παραμύθι από το βιβλίο μου “Παραμύθια για της καρδιάς μας την αλήθεια” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κονιδάρη, ένα δώρο που μπορείτε να προσφέρετε τώρα στις γιορτές σε μεγάλους που ονειρεύονται και σε παιδιά πάνω από 8 ετών.
Oι δυο θεραπευτές
ή Πως η καρδιά στο νου βρήκε φωλιά
Μια φορά κι έναν καιρό ή πριν μια μόνον στιγμή, σε μια πόλη από κείνες που θαύματα συμβαίνουν κάθε στιγμή και σε κάθε γωνιά, μα οι άνθρωποι είναι πολύ απασχολημένοι για να τα δουν, ζούσε ένας θεραπευτής που ΄χε πια διανύσει το πιο μεγάλο μέρος του ταξιδιού της ζωής. Αυτός ο θεραπευτής το λοιπόν, θεράπευε ακούγοντας τη φωνή της καρδιάς του κι ήταν πολύ ξακουστός απ΄ άκρη σ΄άκρη εκείνης της πολιτείας κι όλοι τον σέβονταν για τις σοφές του συμβουλές μα και τον αγαπούσαν.
Κι έτσι κυλούσε ο καιρός και όλο και άσπριζαν τα γένια και τα μαλλιά του θεραπευτή κι όλο ένιωθε πως κάτι ακόμα έλειπε από τη θεραπευτική διαδρομή που ως τότε είχε βαδίσει. Ώσπου ήρθε μια εποχή που αυτή η έλλειψη γινόταν με τον καιρό στην καρδιά του όλο και πιο πλατιά και μέσα του πολύ βαθιά γνώριζε πως κάπου υπάρχει κάτι την τέχνη του να συμπληρώσει και να την κάνει ολόκληρη σαν έναν κύκλο στρογγυλό που να κυλάει και να ΄ναι γεμάτος φως.
Και λένε πως τα θαύματα συμβαίνουν όταν ακριβώς τα χρειαζόμαστε πιο πολύ, τότε ήταν που άκουσε πως σε μια άλλη πόλη, μέρες και νύχτες πολλές μακριά από τη δική του, ζούσε ένας νέος θεραπευτής, που θεράπευε με τη φωνή του μυαλού.
Έτσι ένα πρωί που όλα είχαν ετοιμαστεί στο σχέδιο του Σύμπαντος αδιόρατα μα και σοφά, ο γέρος θεραπευτής πήρε το δισάκι του στον ώμο, πήρε των ομματιών του και ξεκίνησε ακολουθώντας τη φωνή της καρδιάς του να βρει το νέο θεραπευτή.
Μα και ο νέος θεραπευτής είχε ακούσει πολλά για τον γέροντα κι επειδή του
΄χε γεννηθεί μεγάλη επιθυμία να τον γνωρίσει, ξεκίνησε κι αυτός από την πόλη του, να πάει στην πολιτεία του άλλου θεραπευτή για να τον συναντήσει.
Πήγαινε, πήγαινε ο ένας, πήγαινε, πήγαινε κι ο άλλος και να που συναντήθηκαν
σ΄ένα πανδοχείο παλιό στη μέση θαρρείς του πουθενά, και χωρίς ο ένας τον άλλον να γνωρίζει, γίνηκαν φίλοι.
Βλέποντας ότι οι γνώσεις του νέου τις εμπειρίες του γέροντα συμπλήρωναν,
αποφάσισαν να εγκατασταθούν στην κοντινότερη πόλη που ΄ταν μισή μέρα δρόμος από κει, και μαζί πια ν΄ασκήσουν την τέχνη τους μέσα από των μονοπατιών τους τη σύνθεση.
Πέρασαν μερικά χρόνια από τότε, κύλησε ο καιρός σα να ΄τανε νεράκι.
Αλήθεια, έχεις ακούσει πως κυλάει του χρόνου το νεράκι;
Οι δυο θεραπευτές το λοιπόν, ζούσαν και θεράπευαν μαζί, χρησιμοποιώντας σε κάθε περιστατικό, ο ένας την καρδιά κι ο άλλος το μυαλό.
Ήρθε όμως ο καιρός που ο γέροντας θεραπευτής έφτασε στο κατώφλι του
θανάτου. Ο νεότερος τον φρόντιζε νύχτα μέρα σαν να ΄τανε πατέρας του κι ακόμα πιο πολύ, αλλά όταν πλησίασε η ώρα το καντήλι της ζωής του γέροντα να σβήσει και ήρθε η στιγμή η ιερή ν΄αποχαιρετιστούν, του είπε:
“Ξέρεις, τότε που συναντηθήκαμε για πρώτη φορά στο πανδοχείο, εσένα έψαχνα να βρω, γιατί είχα ανάγκη τις γνώσεις σου. Είχα καταλάβει πως το κομμάτι εκείνο που έλειπε, θα έκανε τον κύκλο ολόκληρο και γνώριζα πως χρειαζόταν να το βρω.”
Τότε ο γέροντας θεραπευτής τον κοίταξε στοργικά και με τα μάτια του χάιδεψε
θαρρείς του νέου την καρδιά και έτσι του αποκρίθηκε:
"Κι εγώ είχα ξεκινήσει το μεγάλο εκείνο ταξίδι για να σε συναντήσω. Είχα καταλάβει πως δεν μπορούσα να θεραπεύω ακούγοντας την καρδιά μου μοναχά.
Τώρα πια που εγώ θα φύγω από τη ζωή, θα μείνεις εσύ, σύνθεση των δυο δρόμων να καταφέρεις και στο εξής να θεραπεύεις ακούγοντας το μυαλό και την καρδιά σου.
Λίγες ώρες αργότερα ο γέροντας έφυγε από τη ζωή ήσυχος πια. Ο νέος
κατάφερε την ένωση να κάνει προσθέτοντας στη γνώση του την εμπειρία του
ηλικιωμένου φίλου του και συνέχισε το έργο του μέσα από τον δρόμο σύνθεσης πια, ανακουφίζοντας τους πόνους των ανθρώπων και μεταλαμπαδεύοντας τη γνώση που ΄χε συντεθεί σε νεότερους που αναζητούσαν στο μονοπάτι την αλήθεια. Και έζησαν αυτοί καλά και η καρδιά στο νου βρήκε φωλιά...
fb/Zoe Nikitaki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου