Συνεχίζονται οι περιφερειακές εκδήλώσεις του 50ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 
Ολοκληρώνονται την Κυριακή 6 Δεκεμβρίου οι περιφερειακές εκδηλώσεις του 50ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, στην Πάτρα, το Ρέθυμνο και τα Χανιά. Οι Περιφερειακές εκδηλώσεις, που πραγματοποιούνται σε συνεργασία με τους τοπικούς φορείς, επισκέφθηκαν φέτος 17 πόλεις (έναντι έντεκα πέρυσι), ταξιδεύοντας το σινεφίλ κοινό ανά την Ελλάδα σε ό,τι πιο ενδιαφέρον και ανατρεπτικό πρότεινε το 50ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Η Αλεξανδρούπολη, η Βέροια, ο Βόλος, τα Γρεβενά, η Έδεσσα, το Ηράκλειο, τα Ιωάννινα, η Καβάλα, η Καστοριά, το Κιλκίς, η Κοζάνη, οι Σέρρες, η Φλώρινα και ο Άγιος Νικόλαος Κρήτης είναι οι πόλεις που φιλοξένησαν φέτος μια επιλογή ταινιών από το πρόγραμμα του 50ου Φεστιβάλ.
Η διοργάνωση των Περιφερειακών Εκδηλώσεων εναρμονίζεται με την επιθυμία του Φεστιβάλ να φέρει σε επαφή τους ενδιαφερόμενους και εκτός Θεσσαλονίκης με την πρόσφατη ελληνική και ξένη κινηματογραφική παραγωγή.
Δεν ήταν πάνω από διακόσιοι κάτοικοι και ζούσαν πολύ δύσκολα από τη θάλασσα, κολλημένοι στο βράχο τους, σαν ηλίθια πεισματικά μαλάκια.
Και πάνω από τις άθλιες στέγες, σκαμμένες κάθε χειμώνα από τα κύματα, φαινόταν μόνο η εκκλησία προς τα δεξιά, λοξά πάνω στα βράχια και αριστερά το σπίτι των Σαντό με το δρόμο στη μέση να τα χωρίζει.
Εκεί βρισκόταν όλη η Μπονβίλ...
Σ’ αυτό το σκηνικό τοποθετεί ο Ζολά τους χαρακτήρες του και στήνει το πιο σκοτεινό και περίτεχνο δράμα του.
Κι αν ο τίτλος αυτού του σχεδόν άγνωστου στο ελληνικό κοινό αριστουργήματος ακούγεται ειρωνικός, εκεί βρίσκεται το ταλέντο του κορυφαίου εκπρόσωπου του νατουραλισμού: μέσα από την απαισιοδοξία, την πικρία και το φόβο του θανάτου, υμνούνται η αγάπη και η δίψα του ανθρώπου για ζωή.
«Στην πικρή ειρωνεία της Χαράς της ζωής, ο Εμίλ Ζολά περικλείει με θαυματουργό τρόπο όλη την ανθρωπότητα, γράφει με μεγαλείο την ιστορία μιας συνηθισμένης αστικής οικογένειας, στην οποία οι δυστυχίες της ζωής έχουν ως σκηνικό τη θάλασσα, την άγρια θάλασσα, όπως η ζωή ανελέητη, σαν κι εκείνη ακούραστη, που ροκανίζει σιγά σιγά ένα μικρό ψαροχώρι χτισμένο στην καρδιά κάποιας απόκρημνης ακτής.
Και πάνω απ’όλη αυτή την ιστορία πλανάται το μαύρο πουλί με τ’ απλωμένα φτερά:
ο θάνατος.» ( Γκι ντε Μοπασάν)